The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะพี่ป๊อป ฟางจะกลับบ้าน ปล่อย!” ร่างเล็กพยายามจะแกะมือของอีกฝ่ายที่จับข้อมือเธอไว้ออก แต่ดูท่าเธอจะสู้แรงเขาไม่ได้เลย จึงโดนเขาลากมาจนถึงห้องของเขาจนได้

 

“เดี๋ยว จะไปไหน” ชายหนุ่มรีบคว้าเอวบางไว้ทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเตรียมตัวจะชิ่งออกจากห้องเขา เขาอุตส่าห์รีบตามมาอธิบายให้เรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลย มิหนำซ้ำพอเห็นเขาตามมายังจะวิ่งหนีอีกต่างหาก เขาเลยต้องจับเธอยัดใส่รถแล้วตรงดิ่งมาที่คอนโดเขาเนี่ยแหละ

 

“จะกลับบ้านน่ะสิคะ พี่ป๊อปปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ” หญิงสาวเริ่มดิ้น

 

“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” ร่างสูงพูด ก่อนจะหมุนร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

 

“ไม่คุยค่ะ ฟางไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ป๊อป”

 

“แต่พี่มี ฟางฟังพี่ก่อนสิ เรื่องทุกอย่างพี่อธิบายได้นะ”

 

“อธิบายว่าอะไรล่ะคะ พี่ป๊อปจะบอกว่าพี่ไม่ได้เป็นคนชวนพี่พิมมา จู่ๆพี่พิมเขาก็มาหาพี่ป๊อปเองน่ะเหรอ” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างรู้ทัน ร่างสูงพยักหน้ารับ

 

“ก็ใช่น่ะสิ”

 

“ฟางไม่ใช่เด็กแล้วนะคะพี่ป๊อป ที่พี่ป๊อปจะบอกอะไรแล้วฟางก็เชื่อ”

 

“แต่มันคือเรื่องจริงนะฟาง พี่ไม่ได้โกหก”

 

“ถ้างั้นพี่พิมกับพี่ป๊อปก็คงจะใจตรงกันล่ะมั้งคะ พี่พิมเขาถึงเดาได้น่ะว่าพี่ป๊อปอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่” หญิงสาวทำหน้าเบ้ ก็อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นล่ะ

 

“ฟาง... อย่างอแงแบบนี้สิ ไม่น่ารักเลยนะ”

 

“งั้นพี่ป๊อปก็ไม่ต้องมารักฟางเลยค่ะ ไปรักพี่พิมนู่น เขาอุตส่าห์กลับมาง้อพี่ไม่ใช่เหรอ ไปเลย” หญิงสาวผลักร่างสูงออกห่าง แต่ก็ใช่ว่าอีกฝ่ายจะยอมง่ายๆ เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มจะไม่มีเหตุผลขึ้นมาอีกแล้ว จึงดึงร่างเล็กมากอดไว้แน่น

 

“จะให้พี่ไปไหนล่ะ ก็คนที่พี่รักอยู่นี่แล้วนี่นา”

 

“ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยนะพี่ป๊อป ฟางยังไม่หายโกรธเลยนะจะบอกให้”-^-

 

“หืม... ใครกันนะที่บอกพี่ว่าจะไม่คิดมากเรื่องพี่พิมอีก”

 

“.....”

 

“ใครนะที่บอกว่าเข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว”

 

“..........”

 

“แล้ว...”

 

“พอแล้วค่ะ” หญิงสาวโพล่งขึ้น ก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย เห็นชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ก็ตีหน้ายักษ์ใส่ทันที

“ฟางเป็นคนพูดเองค่ะ พอใจรึยัง” หญิงสาวพูดอย่างงอนๆ ป๊อปปี้ยิ้ม

 

“พี่ไม่ได้จะแก้ตัวนะฟาง แต่ฟังพี่อธิบายก่อนได้มั้ย” ร่างสูงคว้ามือของหญิงสาวมากุมไว้ก่อนจะบีบเบาๆ “พี่ไม่ได้ชวนพิมมาจริงๆนะ แต่พี่ก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าพิมมาได้ยังไง”

 

“งั้นพี่ป๊อปก็ต้องฟังฟางอธิบายบ้าง” หญิงสาวพูดก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุม “ฟางไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอนที่เห็นพี่พิมวันนี้ แต่ที่ฟางงอนก็เพราะพี่ป๊อปนั่นแหละ”

 

“พี่เหรอ?” ชายหนุ่มชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆ “พี่ทำอะไรผิดอ่ะ”

 

“ก็ผิด... ที่ยืนนิ่งให้พี่พิมเขากอดแขนอยู่แบบนั้นไง รู้บ้างรึเปล่าว่าผู้หญิงเขาเสียหาย” หญิงสาวพูดก่อนจะใช้นิ้วจิ้มไปที่อกอีกฝ่ายเบาๆ

 

“เฮ้ยเดี๋ยว! แต่ว่าพิมเขาเป็นคนมากอดแขนพี่เองนะ”

 

“ก็แล้วไงล่ะ พี่ป๊อปไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหายสักหน่อย เป็นผู้ชายป่ะเนี่ย ทำไมไม่แมนเขาซะเลย” หญิงสาวใส่เป็นชุด เล่นเอาป๊อปปี้ถึงกับเหวอ

 

“เดี๋ยวสิ นี่ตกลงที่เรางอนพี่คือ... เรื่องที่พี่ยืนให้พิมกอด ไม่ได้โกรธที่พิมมาหรอกเหรอ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักทันที “ไม่คิดจะหึง จะหวงอะไรพี่บ้างรึไง พิมเขาเป็นแฟนเก่าพี่นะ”

 

“หึงค่ะ แต่ไม่หวง” หญิงสาวพูดพลางยกมือขึ้นกอดอก “ก็พี่ป๊อปน่ะโตแล้วนี่นา ถ้าเกิดให้ฟางไปวี๊ดๆใส่ผู้หญิงที่เข้าใกล้พี่ทุกคน ฟางว่าพี่ก็คงจะอึดอัดใจน่าดู ฟางไม่อยากทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจ เพราะถ้าเกิดพี่เบื่อฟางแล้วกลับไปคบกับพี่พิม ฟางจะทำยังไงอ่ะ” หญิงสาวพูดแล้วเบ้หน้า ชายหนุ่มมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างอึ้งๆปนงง บางเวลาเธอก็งอแงเป็นเด็กซะจนเขาอ่อนใจ แต่บางครั้งความคิดเธอก็ดูเป็นผู้ใหญ่ซะจนเขานับถือ ผู้หญิงคนนี้...เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยจริงๆ

 

“ฟาง....”

 

“คะ?” หญิงสาวขานรับอย่างงงๆ ก็อยู่ดีๆอีกฝ่ายก็มาทำเสียงหวานใส่เธอ จะไม่ให้แปลกใจได้ไงล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะพูด เมื่อเช้ากินยาผิดขวดรึเปล่าก็ไม่รู้

 

“ยัยเด็กบ้า!” ร่างสูงว่า ก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่

 

“เอ๊ะ! พี่ป๊อป!!” >////< หญิงสาวหน้าขึ้นสีทันที แบบนี้ไม่ใช่กินยาผิดขวดแล้วล่ะ สงสัยจะลืมกินยาแหงๆ “ทำอะไรของพี่น่ะ”

 

“ก็... หอมแก้มไง” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย ยิ่งทำให้หญิงสาวเขินมากขึ้นไปอีก

 

“รู้แล้ว! แต่พี่มาหอมแก้มฟางทำไมเนี่ย” >_<

 

“อยากหอมก็หอม ไม่เห็นต้องมีเหตุผลเลย” ^_^

 

“พี่ป๊อป! อ๊ะ...” หญิงสาวอ้าปากจะโวย แต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือชายหนุ่ม

 

“ชอบมั้ย? พี่อุตส่าห์ไปยืนเลือกอยู่ตั้งนานเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

 

“น่ารักจังเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบสิ่งที่อยู่ในมืออีกฝ่ายมาดู มันเป็นแหวนเงินเกลี้ยงวงเล็กๆ ดูธรรมดา แต่สิ่งที่ทำให้มันไม่ธรรมดาสำหรับเธอก็คือ คำว่า Poppy ที่สลักไว้บนแหวนนั่นต่างหาก

 

“โล่งอกไปที พี่นึกว่าเราจะไม่ชอบซะอีก” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกจริงๆ ฟางยิ้มขำ

 

“แล้วทำไมพี่ป๊อปถึงคิดว่าฟางจะไม่ชอบล่ะคะ”

 

“ก็พี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวฟางเลยน่ะสิ ขนาดฟางชอบกินอะไรพี่ยังไม่รู้เลย พี่ก็เลยกลัวว่าของที่พี่ซื้อมามันจะไม่ถูกใจฟาง”

 

“ใครบอกล่ะคะ แค่พี่ป๊อปเป็นคนเลือก เป็นคนซื้อมาให้ฟาง มันก็ถูกใจฟางทั้งหมดนั่นแหละ นี่พี่ป๊อปดูสิ น่ารักจะตาย” พูดพลางชูแหวนวงนั้นให้อีกฝ่ายดูด้วยรอยยิ้ม นั่นแหละ คนตัวโตถึงได้คลี่ยิ้มออกมาบ้าง

 

“มา เดี๋ยวพี่ใส่ให้” ชายหนุ่มคว้าแหวนมาถือไว้ แล้วทำท่าจะสวมให้หญิงสาวจริงๆ แต่โดนร่างเล็กดึงมือออกซะก่อน

 

“แน พี่ป๊อป” ฟางตีมืออีกฝ่ายเบาๆ ร่างสูงทำหน้าเบ้ทันที

 

“คร้าบๆ รู้แล้วล่ะนา” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะหยิบสร้อยคอเส้นเล็กๆออกมาจากกระเป๋า แล้วใส่แหวนวงนั้นเป็นจี้ แทนที่จะสวมที่นิ้วของหญิงสาว

 

“พี่รู้... ว่าเรายังไม่พร้อมจะใส่มันตอนนี้ งั้นใส่เป็นสร้อยไว้ก่อนละกันเนอะ ถ้าฟางพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยมาใส่ตรงนี้แทน” ชายหนุ่มพูดพลางจับมือของร่างเล็กขึ้นมา ฟางยิ้ม

 

“ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป ฟางรักพี่ป๊อปที่สุดในสามโลกเลย” หญิงสาวว่า พลางเอาหน้าตัวเองไปถูไถกับแขนแกร่งอย่างอ้อนๆ ป๊อปปี้อมยิ้ม เวลาแบบนี้ล่ะอ้อนซะเป็นลูกแมวเชียว แต่พอโกรธขึ้นมาจริงๆก็กลายร่างเป็นแม่เสือขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

“พี่ก็รักฟางนะครับ รักมากๆเลยด้วย” ชายหนุ่มดึงร่างเล็กให้มาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะกอดไว้แน่น ยัยตัวเล็กนี่ทำให้เขารักเธอมากขึ้นทุกวันๆ และเขาก็คิดว่าคงไม่มีใครที่จะทำให้เขารักได้มากเท่าเธออีกแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอให้ใครน่าไหนโดยเด็ดขาด แต่ก่อนอื่น เขาคงต้องจัดการกับปัญหาที่ตัวเขาเป็นคนก่อขึ้นให้เรียบร้อยซะก่อน เขาถึงจะมั่นใจได้จริงๆว่าความรักของเขาและเธอจะคงอยู่...ตลอดไป

.

.

.

.

.

ขอเม้นท์หน่อยยยยยยยยยย เราแต่งไม่สนุกเหรอ? ไม่สนุกยังไง อยากให้ปรับปรุงตรงไหนบอกได้นะคะ

เราจะได้แก้ไข ยิ่งอัพไปยิ่งต้อแต้ เพราะไม่ค่อยมีเม้นท์เลยยยยยยยยยย

เม้นท์สักนิด เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ