The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“ป๊อป...” เสียงหวานเอ่ยเรียก ชายหนุ่มขานรับก่อนจะหันไปมองหน้าฟาง

 

“ครับ... ฟางเรียกพี่เหรอ” ฟางทำหน้างงพลางส่ายหน้า ยิ่งทำให้ป๊อปปี้งงมากขึ้นไปอีก เขื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆรีบสะกิดเพื่อนทันที

 

“อะไรวะ สะกิดทำไม?” ชายหนุ่มถามอย่างรำคาญ

 

“มึงชวนใครมาด้วยล่ะ ยืนอยู่ข้างหลังมึงนั่น!” เขื่อนกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน ป๊อปปี้รีบหันไปมองแล้วต้องอึ้ง

 

“พิม...” อีกฝ่ายส่งยิ้มหวานให้ทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มหันไปมอง ป๊อปปี้หันหน้ากลับมาแทบไม่ทัน

 

“กูเปล่าชวนนะเว้ย เขามาได้ไงกูยังไม่รู้เลย” ป๊อปปี้หันมาแก้ตัวกับเขื่อน แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า

 

“ไม่ใช่กูไอ้ป๊อป คนที่มึงต้องไปอธิบายคือน้องฟางนู่น” ป๊อปปี้หันไปมองฟางที่กำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนๆไม่ห่างจากพวกเขานัก เห็นอีกฝ่ายหันมามองหน้าเขานิดนึง ก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกทางก็แทบกุมขมับ ซวยอีกแล้วมึงไอ้ป๊อป

 

“พิมเห็นรถป๊อปจอดอยู่ข้างหน้าน่ะก็เลยเข้ามาดู ดีใจจังที่เป็นป๊อปจริงๆ” พิมเดินเข้ามากอดแขนชายหนุ่มไว้ทันที ป๊อปปี้ทำท่าจะดึงแขนออกแต่อีกฝ่ายก็จับไว้แน่นยิ่งกว่าตุ๊กแกซะอีก

 

“พิม ปล่อยป๊อปเหอะ อายคนอื่นเขา ดูสิเขามองมาที่เรากันหมดแล้วนะ” ชายหนุ่มพูด แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ช่วยลดความเหนียวของมือหญิงสาวได้เลย ตรงข้ามเธอกับกอดแขนเขาแน่นขึ้นอีกต่างหาก ชายหนุ่มเลยจนปัญญาที่จะแกะออก เพราะทำยังไงมันก็ไม่หลุดอยู่ดี

 

“ยัยฟาง นั่นใครน่ะ ทำท่าอย่างกับเป็นแม่พี่ป๊อปอย่างนั้นแหละ” หวายกระซิบถามเพื่อนเบาๆ ฟางหันไปมองแล้วหน้าตึง เป็นผู้ชายประสาอะไร ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนมายืนกอดแขนซะแน่นแบบนั้นน่ะ!!!

 

“ก็พี่พิม...แฟนเก่าพี่ป๊อปไง” หญิงสาวตอบเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพื่อนๆที่เหลือต่างพากันทำตาโตไปเป็นแถบ

 

“แฟนเก่าพี่ป๊อป!!!”

 

“เบาๆ จะส่งเสียงดังไปไหนเนี่ย” ฟางปรามเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆของเธอเริ่มจะส่งเสียงดังเกินไปแล้ว

 

“แล้วเธอไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยเหรอไง นั่นแฟนเธอทั้งคนนะ” แก้วพูดบ้าง ฟางเชิดหน้าทันที

 

“ยืนดูเฉยๆ”

 

“หะ!!!” ทุกคนหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนสาวนัก

 

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด จะเดือดร้อนไปทำไม พี่ป๊อปนั่นแหละที่ต้องเดือดร้อน ฉันอยากจะรู้ว่าเขาจะทำยังไงต่อ” ฟางพูด เพื่อนๆทุกคนฟังแล้วส่ายหน้า ไม่บอกก็รู้ว่าเพื่อนสาวกำลังไม่พอใจ ถึงปากจะบอกว่าเข้าใจชายหนุ่มมากแค่ไหน แต่มายืนกอดแขนกันให้เห็นตำตาแบบนี้ พระอินทร์ที่ไหนก็ทนไม่ได้หรอก

 

“ทำอะไรสักอย่างดิมึง ดูจากท่าทางแล้ว น้องฟางไม่น่าจะอดทนดูแฟนตัวเองกับผู้หญิงคนอื่นได้นานหรอก เชื่อกู” โทโมะที่เห็นสายตาของฟางจึงหันมากระซิบกับเพื่อนบ้าง

 

“แล้วมึงจะให้กูทำไงวะ ดูดิ พิมเกาะกูอย่างกับปลาหมึกแบบนี้น่ะ” ป๊อปปี้กระซิบตอบ พลางมองเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ

 

“ป๊อป ว่าแต่ป๊อปมาทำอะไรที่นี่เหรอ” พิมถามขึ้นพลางมองไปรอบๆ ชายหนุ่มทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที เอาไงดีวะไอ้ป๊อป

 

“อ้าว! น้องฟาง” พิมยิ้มเมื่อเห็นร่างบางยืนมองอยู่ในหมู่เพื่อนๆ เธอไม่รอช้าจัดการเดินเข้าไปหารุ่นน้องสาวทันที โดยที่ไม่ลืมลากป๊อปปี้มาด้วย

 

“หวัดดีจ้ะ น้องฟาง” พิมเอ่ยทักทาย ฟางจำต้องยิ้มรับ

 

“ค่ะ พี่พิม”

 

“ที่แท้ป๊อปก็มายินดีกับน้องฟางนี่เอง แหมใจร้ายจัง ไม่เห็นชวนพี่บ้างเลย ไม่งั้นพี่จะได้เตรียมของขวัญมาให้” พิมพูด ฟางฝืนยิ้ม ก่อนจะหันไปมองหน้าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆพิม

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่พิม แค่พี่พิมมา ฟางก็ดีใจจะแย่แล้ว ใช่มั้ยคะ...พี่ป๊อป” ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้ แต่ก็โดนหญิงสาวเมินใส่ เล่นเอาถึงกับจ๋อยไปเหมือนกัน

 

“งั้นเอางี้นะ พี่ไม่ได้เตรียมของขวัญมา งั้นเดี๋ยวพี่มาเรากับเพื่อนไปเลี้ยง ตกลงมั้ยคะ” พิมส่งยิ้มหวานให้ ฟางพยักหน้ารับ

 

“เอาสิคะ เมื่อกี้นายพิชจะให้พี่ป๊อปเป็นเจ้ามือพอดี มีพี่พิมมาอีกคน มีหวังยัยพวกนี้ได้กินกันพุงกางแน่”

 

“งั้นพี่ก็มาถูกจังหวะน่ะสิ ใช่มั้ยเนี่ย”

 

“ก็คงงั้นแหละค่ะ แต่ว่างานนี้ฟางขอบายนะคะ พอดีว่าปวดหัวนิดหน่อย เลยว่าจะไปนอนพักที่บ้านซะหน่อย”

 

“อ้าว! พี่ตั้งใจจะเลี้ยงให้น้องฟางนะเนี่ย แย่จัง” พิมทำหน้าเสียดาย แต่ก็แอบมองร่างบางตรงหน้าอย่างไม่วางตา ทั้งๆที่เธอทำตัวสนิทสนมกับชายหนุ่มให้อีกฝ่ายเห็นตำตาแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้ทุกข์รู้ร้อนอะไรด้วยเลย หรือว่า... เรื่องที่เธอได้ยินมานั้นจะไม่ได้เป็นความจริง แบบนี้เธอก็คงจะสบายใจได้แล้วสินะ

 

“ขอบคุณนะคะพี่พิม แต่ฟางขอส่งตัวแทนไปดีกว่า รับรองพี่พิมได้เลี้ยงแน่ๆค่ะ” ฟางพูดพลางหันไปมองหน้าเพื่อนๆ พิมหัวเราะ

 

“แบบนี้กระเป๋าตังค์พี่ต้องฉีกแน่ๆเลยอ่ะ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ป๊อปช่วยหาร เนอะป๊อป” ประโยคท้ายหันมาถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ “ป๊อป ได้ยินที่พิมพูดรึเปล่าเนี่ย” เอ่ยเรียกซ้ำอีกรอบ เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้ฟังที่เธอพูดอยู่เลย

 

“คะ ครับ พิม...ว่าไงนะ”

 

“พิมบอกว่าจะให้ป๊อปเป็นเจ้ามือเลี้ยงฉลองให้น้องๆเขาได้รึเปล่า”

 

“อ๋อ ดะ ได้สิ ได้” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาอยากจะทำอะไรก็ได้ที่จะได้พ้นจากสถานการณ์อันหน้าอึดอัดนี่ซะที ยิ่งคนตัวเล็กอย่างฟางไม่ยอมมองหน้าเขาแบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาใจเสียมากขึ้นไปอีก เรื่องนี้มีหวังต้องเคลียร์กันยาว

 

“งั้นตามสบายนะคะ ฟางขอตัวกลับบ้านก่อน” หญิงสาวพูดก่อนจะเดินออกไป แต่โดนป๊อปปี้จับแขนไว้ซะก่อน

 

“เดี๋ยวก่อนฟาง” ฟางหันหน้ากลับมา มองมือของอีกฝ่ายที่จับแขนเธอไว้ ก่อนจะปลดมันออก

 

“มีอะไรคะพี่ป๊อป”

 

“ให้พี่ไปส่งมั้ย” ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง ก็เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอปวดหัวนี่นา จะให้กลับบ้านเองคนเดียวได้ยังไงกัน

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางกลับเองได้” หญิงสาวพูดเสียงเรียบ เล่นเอาชายหนุ่มใจหายวาบเมื่อเห็นความเฉยชาในแววตาของคนตัวเล็ก

 

“แต่ว่าฟาง ฉันว่าให้พี่ป๊อปไปส่งก็ดีเหมือนกันนะ เธอจะกลับเองได้ยังไง ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ” จินนี่ท้วงขึ้น ฟางส่ายหน้าทั้งๆที่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของร่างสูงตรงหน้า

 

“ฉันกลับเองได้นา เธอไม่ต้องเป็นห่วง”

 

“แต่ว่า...” เฟย์ทำท่าจะแย้งขึ้นอีก แต่ฟางรีบตัดบท

 

“ฉันไปก่อนนะ กินให้อร่อยล่ะพวกเธอ อุตส่าห์มีคนมาเลี้ยงให้ตั้งสองคน” ฟางหันมามองหน้าชายหนุ่มแวบนึง ก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามตาละห้อย

 

“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะป๊อป ดูสิน้องๆเขาคงหิวกันหมดแล้วมั้งเนี่ย” พิมพูดขึ้นหลังจากลับร่างของฟางแล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีท่าทีพิเศษอะไรกับชายหนุ่มสักนิด นั่นทำให้เธอสบายใจ แต่ท่าทางของชายหนุ่มนี่สิ กลับทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ สายตาแบบนั้น... เขาเคยมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นเมื่อนานมาแล้ว แต่ตอนนี้ เขากลับใช้มันมองผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่เธอ ในขณะที่เธอได้รับแค่ความเฉยชาจากเขาเท่านั้น ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรให้เธอเสียน้ำใจ หรือปฏิเสธเธอ แต่การกระทำทุกอย่างของเขาบ่งบอกว่า เขาไม่ใช่ป๊อปปี้คนเดิมของเธออีกแล้ว แต่... เรื่องอะไรเธอจะยอมล่ะ ในเมื่อเธอเคยทำให้เขาเลิกรักเธอได้ เธอก็ต้องทำให้เขากลับมารักเธออีกครั้งได้เหมือนกัน

 

“โทษทีนะพิม พอดีป๊อปพึ่งนึกได้น่ะว่าป๊อปมีธุระ ป๊อปขอตัวก่อนนะ” ร่างสูงพูด ก่อนจะเดินออกไปทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ ทิ้งพิมให้ยืนอ้าปากเหวออยู่ตรงนั้น พอตั้งสติได้ก็ตั้งท่าจะตาม แต่โดนเขื่อนและโทโมะจับแขนไว้คนละข้าง ก่อนจะดึงออกมาให้ห่างจากกลุ่มของพิชชี่ที่กำลังยืนคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน

 

“นี่! ปล่อยนะ!! พวกนายมาจับฉันไว้ทำไมเนี่ย ฉันจะตามป๊อปไป”

 

“อย่าตามไปเลยพิม ไอ้ป๊อปมันคงมีธุระจริงๆนั่นแหละ รีบขนาดนั้นน่ะ” เขื่อนพูด ขณะมองตามหลังร่างสูงของเพื่อนไป พิมหันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม

 

“ธุระของป๊อป มันก็เหมือนธุระของฉันนั่นแหละ นายไม่รู้เหรอไง”

 

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันว่ามันไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้วล่ะ” โทโมะพูด

 

“นายหมายความว่าไง?” พิมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น โทโมะหันมาจ้องตอบโดยไม่หลบสายตาก่อนจะตอบ

 

“ฉันว่าเธอก็น่าจะรู้ดี ว่าที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง”

 

“อย่าไปยุ่งกับไอ้ป๊อปมันเลยพิม ถึงเธอจะพยายามมากแค่ไหน ยังไงมันก็ไม่มีทางกลับมารักเธอเหมือนเดิมได้หรอก” เขื่อนพูดบ้าง พิมมองร่างสูงทั้งสองอย่างโมโหไม่น้อย ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น

 

“ทำไมฉันจะต้องเชื่อพวกนาย? ทำไมฉันจะต้องเลิกยุ่งกับป๊อป? ในเมื่อฉันยังรักป๊อป พวกนายคอยดูก็แล้วกัน ฉันจะทำให้ป๊อปกลับมารักฉันเหมือนเดิมให้ได้ ไม่ว่าเขาจะมีใครอยู่ในใจแล้วก็ตาม!” หญิงสาวพูด ก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินหนีออกไปทันที ทิ้งให้สองหนุ่มหันมามองหน้ากันอย่างลำบากใจ รู้ว่าความรักของเพื่อนกำลังมีอุปสรรคครั้งใหญ่กำลังขวางกั้นอยู่แน่นอน

 

“อ้าว! พี่โทโมะ พี่เขื่อน แล้วพี่พิมเขาไปไหนแล้วล่ะคะ” เฟย์เดินนำทีมเพื่อนๆเข้ามาหาสองหนุ่มพร้อมกับเอ่ยถาม เมื่อไม่เห็นร่างของผู้หญิงอีกคนนึง

 

“กลับไปแล้วล่ะ” เขื่อนตอบสั้นๆ

 

“อ้าว! ก็ไหนบอกว่าจะพาพวกผมไปเลี้ยง แล้วเจ๊นั่นชิงกลับก่อนได้ไงอ่ะ” พิชชี่ร้องขึ้น

 

“เห็นแก่กิน!!” สี่สาวต่างพากันประเคนค้อนให้พิชชี่ทันที อีกฝ่ายได้แต่ยืนทำหน้าเก้อ เขื่อนหัวเราะก่อนจะตบบ่าชายหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ

 

“เอานา เดี๋ยววันนี้เฮียกับไอ้โมะเลี้ยงเอง”

 

“จริงนะเฮีย” พิชชี่ถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าก็ยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ “ให้มันได้อย่างนี้สิ ค่อยน่าเชียร์หน่อย”

 

“ดีมากไอ้น้อง ตามมาเลยเดี๋ยววันนี้เฮียเลี้ยงเต็มที่” เขื่อนกอดคออีกฝ่ายไว้ก่อนจะเดินนำออกไป

 

“ไปกันเถอะครับ วันนี้มีเจ้ามือแล้ว” โทโมะหันมายิ้มหวานให้สามสาวที่เหลือ ก่อนจะหันไปยกยิ้มกวนๆให้แก้ว อีกฝ่ายตีหน้ายักษ์ใส่ทันที

 

“เมื่อกี้ที่ไอ้นายพิชมันพูดหมายความว่าไง?” เฟย์พูดขึ้นอย่างงงๆ ก่อนจะโดนเพื่อนลากให้เดินไปพร้อมกัน

 

“พูดอะไร?” จินนี่หันมาถามเพื่อนอย่างสงสัย

 

“ก็ที่นายนั่นบอกไอ้พี่กบว่า “ให้มันได้อย่างนี้สิ ค่อยหน้าเชียร์หน่อย” หมายความว่าไงอ่ะ แล้วเชียร์ใคร เชียร์เรื่องอะไร จะชวนกันไปดูบอลเหรอ?” จินนี่และหวายหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะ ในขณะที่แก้วกับเฟย์หันมามองหน้ากันด้วยความงง

 

“อะไรของพวกเธอน่ะ อยู่ๆก็หัวเราะ”

 

“ก็...” สองสาวหันมามองเพื่อนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะที่หวายจะกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเฟย์ ทำเอาฝ่ายนั้นถึงกับอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว

 

“อะไรเฟย์ มีอะไรเหรอ” แก้วถามเพื่อนอย่างสงสัย เฟย์ส่ายหน้าทันที

 

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” >\\\\\<

 

“จริงอ่ะ”

 

“จริงสิ รีบไปเหอะ หิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” เฟย์พูด ก่อนจะลากแก้วให้เดินไปด้วยกันทันที มีสองสาวอย่างจินนี่และหวายเดินหัวเราะตามหลังไป

.

.

.

.

.

มาแล้วๆ ในที่สุดก็ได้มาอัพต่อจนได้ หลังจากหายไปตั้งหลายวัน

ลืมเรื่องนี้กันแล้วรึยังเน้ออออ  ได้ข่าวว่าเมื่อวานเฮียป๊อปกลับบ้านแล้วนี่นา ใครรู้ข่าวแล้วบ้างยกมือขึ้น!!!

วันนี้ก็เลยเอารูปเท่ห์ๆของเฮียมาฝาก ยังไงก็เม้นท์กันด้วยก็แล้วกันนะคะ จุ๊ฟๆ