The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“กลับมาแล้วค่ะพ่อ” หญิงสาวส่งเสียงใสมาก่อนตัว ผู้เป็นพ่อเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม

 

“ไหนว่าแป๊ปเดียวไง หายไปตั้งสองชั่วโมงเลยนะนั่น”

 

“ขอโทษค่ะ เผอิญเมื่อกี้มีเรื่องนิดหน่อย”

 

“เรื่อง? เรื่องอะไรเหรอลูก” เอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าลูกสาวอย่างสงสัย ฟางได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้พ่อ

 

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ พ่อนั่นแหละ ไหนว่ามีเรื่องจะคุยกับฟางไงคะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่อง

 

“เออ ใช่ เมื่อวานพี่โฟมเขาโทรมาหาพ่อด้วยล่ะ”

 

“พี่โฟม!” หญิงสาวตาเบิกกว้างอย่างดีใจ รีบเข้าไปนั่งข้างบิดาทันที “พี่โฟมโทรมาเหรอคะ พี่โฟมว่าไงบ้าง สบายดีมั้ย เมื่อไหร่จะกลับมา แล้ว...”

 

“เดี๋ยวฟาง ใจเย็นก่อนลูก ทีละคำถาม” พ่อของหญิงสาวรีบห้ามไว้ ก่อนที่ลูกสาวจะขาดใจตายเพราะพูดรัวจนไม่ได้หายใจ

 

“พ่อก็เล่าให้ฟางฟังเร็วๆสิคะ ฟางคิดถึงพี่โฟมจะแย่แล้ว” หญิงสาวเขย่าแขนบิดาอย่างอ้อนๆ

 

“โอเคๆ พี่โฟมบอกพ่อว่า ตอนนี้เขาเรียนจบ ป.ตรี แล้ว”

 

“งั้นพี่โฟมก็จะกลับมาแล้วน่ะสิคะ?” หญิงสาวแทรกขึ้น

 

“ยัง เพราะเขาบอกว่าเขาต้องจบ ป.โท ก่อนถึงจะกลับมา” ฟางหน้าม่อยทันที

 

“โห่ ยังอีกตั้งหลายปีแน่ะกว่าพี่โฟมจะเรียนจบ แล้วเมื่อไหร่ฟางจะได้เจอพี่โฟมล่ะคะพ่อ” หญิงสาวนั่งซบไหล่คนเป็นพ่ออย่างเซ็งๆ

 

“ฟางคิดถึงพี่เขาก็ไปหาสิลูก พี่โฟมเขาบอกว่าเขาก็คิดถึงลูกเหมือนกันนะ” หญิงสาวฟังที่พ่อพูดแล้วรู้สึกทะแม่งๆ เพราะเมื่อก่อนขนาดพี่โฟมของเธอชวนเธอไปเที่ยวเยอรมันด้วยกันแค่ไม่กี่วัน พ่อยังไม่ให้ไปเลย คราวนี้กลับเป็นฝ่ายใช้ให้เธอไปหาเองซะงั้น พ่อเธอไม่สบายรึเปล่าหว่า

 

“พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมอยู่ดีๆถึงอยากให้ฟางไปหาพี่โฟมล่ะ” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

 

“เปล่าหนิ พ่อก็แค่เห็นว่าลูกคิดถึงพี่โฟม พ่อก็เลยอยากให้ลูกไปเจอพี่เขาบ้าง ลูกกับพี่โฟมไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้วนะ”

 

“แล้วทำไมเมื่อก่อนพ่อถึงไม่ยอมให้ฟางไปล่ะคะ”

 

“ก็เมื่อก่อนลูกยังเด็กไง แต่ตอนนี้ลูกเรียนจบม.ปลายแล้ว พ่อคิดว่าลูกน่าจะดูแลตัวเองได้แล้วนะ” หญิงสาวฟังแล้วนิ่ง แต่ก็ยังไม่เชื่อในสิ่งที่พ่อพูดไปซะทีเดียว

 

“มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ยคะพ่อ บอกฟางหน่อยได้มั้ย” พ่อของหญิงสาวยิ้ม ลูกสาวของเขานี่ฉลาดเป็นกรด โดยเฉพาะเรื่องจับโกหกคนนี่ไม่มีทางรอดสายตายัยตัวแสบของเขาได้สักที

 

“เอาตรงๆเลยนะ พี่โฟมเขาโทรมาบอกพ่อว่า เขาอยากให้หนูย้ายไปอยู่กับเขาที่เยอรมันน่ะ”

 

“ว่าไงนะคะ!!! ” หญิงสาวท่าทางตกใจไม่น้อย เยอรมันเหรอ? มันไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะ

 

“ไม่เห็นต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นเลยก็ได้หนิลูก ไหนลูกบอกว่าคิดถึงพี่โฟมเขาไม่ใช่เหรอไง”

 

“คิดถึงน่ะคิดถึงอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าจะให้ฟางย้ายไปแบบนั้นมันก็อีกเรื่องนึง”

 

“ลูกพ่อนี่ คิดมากจัง” พ่อของหญิงสาวโยกหัวลูกสาวเล่นอย่างเอ็นดู ฟางหน้าม่อยก่อนจะกอดเอวพ่อไว้หลวมๆ

 

“ฟางไม่ได้คิดมากนะคะ ถ้าฟางไปอยู่กับพี่โฟมแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพ่อล่ะ ไหนจะเรื่องเรียนฟางอีก”

 

“พ่ออยู่คนเดียวได้น่า พ่อไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพี่โฟมเขาบอกว่าเดี๋ยวเขาจะจัดการให้ลูกเอง”

 

“แล้ว... ถ้าฟางไม่อยากไปล่ะคะ” หญิงสาวถามอย่างลองเชิง พ่อของหญิงสาวยิ้ม

 

“ถ้าลูกไม่อยากไปลูกก็ไม่ต้องไปสิ พ่อไม่ได้บังคับสักหน่อย พ่อแค่บอกตามที่พี่โฟมเขาสั่งแค่นั้นเอง” หญิงสาวฟังที่พ่อพูดแล้วยิ้มกว้าง

 

“ถ้างั้นฟางไม่ไปหรอกค่ะพ่อเยอรมันน่ะ ฟางอยากอยู่กับพ่อมากกว่า”

 

“แน่ใจเหรอว่าอยากอยู่กับพ่อน่ะ นึกว่าไม่อยากห่างจากคนแถวนี้ซะอีก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว หญิงสาวถึงกับหน้าแดง เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่ป๊อป พ่อของเธอก็รับรู้อยู่แล้ว เพราะชายหนุ่มเป็นคนมาขออนุญาตคบกับเธอกับพ่อของเธอเองในวันที่เขาขอเธอเป็นแฟนนั่นแหละ และพ่อของเธอก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรด้วย

 

“แน่ใจสิคะ แล้วอีกอย่างฟางก็มีข่าวดีที่ยังไม่ได้บอกพ่อด้วย” หญิงสาวคลายอ้อมกอดออกก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์

 

“อะไรเหรอลูก”

 

“ก็เรื่องเรียนต่อไงคะ ฟางได้ที่เรียนต่อแล้วนะ”

 

“ที่ไหนล่ะ?”

 

“ก็... จุฬาค่ะ”

 

“จุฬา...” พ่อของหญิงสาวมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย “เดี๋ยวสิ ลูกไปสมัครตอนไหน ทำไมพ่อถึงไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ” หญิงสาวยิ้มก่อนจะกอดเอวพ่อไว้เหมือนเดิม

 

“ก็ฟางอยากเซอร์ไพรท์พ่อไงคะก็เลยไม่ได้บอก นี่ฟางบอกข่าวดีกับพ่อคนแรกเลยนะ”

 

“จริงรึเปล่า” ผู้เป็นพ่อมองหน้าลูกสาวตัวเองอย่างไม่ค่อยเชื่อถือนัก ฟางทำหน้างอน

 

“จริงสิคะ รับประกันว่าพี่ป๊อปยังไม่รู้” หญิงสาวพูด ก่อนจะกระซิบกับตัวเองเบาๆ “เพราะว่าฟางลืมบอก”

 

“นั่นไง!” พ่อของหญิงสาวยิ้มอย่างล้อๆ

 

“เอ่อ เดี๋ยวฟางจะโทรไปบอกพี่โฟมเองนะคะพ่อ อยากคุยกับพี่โฟมด้วย” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน พ่อของหญิงสาวพยักหน้า

 

“ตามสบายเลยครับคุณลูก พ่อมีเรื่องคุยกับลูกแค่นี้แหละ ลูกไปโทรหาพี่โฟมเถอะ ป่านนี้นั่งรอโทรศัพท์จนลงแดงไปแล้วมั้งนั่น”

 

“งั้นเดี๋ยวฟางมานะคะ” หญิงสาวพูดก่อนจะเดินออกไปเพื่อนไปโทรศัพท์หาพี่ชายของเธอ

.

.

.

.

.

เย็นวันนั้น

“พ่อคะ ฟางขอออกไปข้างนอกแป๊ปนะ” หญิงสาวเดินเข้ามาอ้อนพ่อของตนที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว

 

“จะไปไหนเหรอลูก นี่ก็เย็นแล้วนะ”

 

“ก็... ไปกินไอติมค่ะ”

 

“กินไอติมตอนนี้เนี่ยนะ” พ่อของหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวตัวเองอย่างงงๆ “ไปกับใคร?” หญิงสาวส่งยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะตอบ

 

“พี่ป๊อปค่ะ” ผู้เป็นพ่อถึงกับส่ายหน้า ยื่นมือมาขยี้ผมลูกสาวคนเดียวอย่างหมั่นเขี้ยว

 

“เอาใหญ่แล้วนะเราเดี๋ยวนี้น่ะ พอมีแฟนก็ลืมพ่อ เดี๋ยวก็ปล่อยให้พ่อนั่งกินข้าวเหงาๆอยู่คนเดียวอีกล่ะสิ” ฟางฟังพ่อตัวเองพูดน้ำเสียงตัดพ้อแล้วอดยิ้มขำไม่ได้ พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าพ่อเธอก็ขี้น้อยใจเป็นเหมือนกัน

 

“โธ่ พ่อขา” หญิงสาวเดินไปกอดพ่อตัวเองไว้จากด้านหลังพร้อมกับพูดเสียงอ้อน “ฟางไม่เคยลืมพ่อเลยน้า เพราะว่าฟางน่ะรักพ่อที่สุดในโลกเลย จุ๊ฟ!” ไม่พูดเปล่า ยังเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มคนเป็นพ่อฟอดใหญ่เป็นการยืนยันอีกต่างหาก ทำเอาพ่อของหญิงสาวถึงกับยิ้มกว้าง ปลื้มใจกับคำว่ารักที่ออกจากปากของลูกสาวตัวเองไม่น้อย

 

“โอ๊ะโอ นี่ผมมาขัดจังหวะความสุขของครอบครัวนี้รึเปล่าครับเนี่ย” ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาในครัวพอดีส่งเสียงล้อ ครอบครัวนี้ช่างเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาซะจริงๆ แม้จะมีกันอยู่แค่สองคนพ่อลูก แต่ก็เป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข มีความรักความเข้าใจซึ่งกันและกันอยู่เสมอ ถึงพ่อและแม่ของฟางจะแยกทางกันไป แต่หญิงสาวก็ยังโตขึ้นมาเป็นเด็กดีได้ เพราะมีพ่อที่เป็นได้ทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ไม่แปลกที่เธอจะอยู่ได้อย่างมีความสุขเหมือนครอบครัวปกติทั่วไป

 

“อ้าวป๊อป มาพอดีเลย ยัยฟางบอกลุงว่าเราจะพาเขาไปกินไอติมเหรอ?” พ่อของหญิงสาวหันมาถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มที่ยังไงก็หุบไม่ลงสักที

 

“ก็ประมาณนั้นแหละครับคุณลุง ป๊อปสัญญากับฟางไว้เมื่อเช้าว่าจะเลี้ยงไอติม นี่ไม่รู้วันนี้กระเป๋าผมจะฉีกรึเปล่านะครับเนี่ย” ประโยคท้ายหันไปมองหน้าหญิงสาวอย่างล้อๆ ฟางหันมาค้อนขวับให้ทันที กะจะฟ้องพ่อเธอทางอ้อมเลยใช่มั้ยเนี่ยว่าเธอกินเยอะน่ะ

 

“พี่ป๊อปบ้า ฟางไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นสักหน่อย”

 

“ยังไงเราก็กินเยอะกว่าพี่อยู่ดีนั่นแหละ” ชายหนุ่มพูดหน้าตาย พ่อของหญิงสาวหัวเราะขึ้นเบาๆเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดของลูกสาว ก่อนจะถามต่อ

 

“แล้วจะไปกินกันที่ไหนล่ะ ลุงเป็นห่วงน่ะ นี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน”

 

“อ๋อ ไม่ไกลหรอกครับคุณลุง ใกล้ๆนี่เองไม่ต้องห่วง รับรองไม่เกินหนึ่งชั่วโมงป๊อปพายัยแสบกลับบ้านแน่ เพราะว่าวันนี้ป๊อปกะจะมาฝากท้องที่นี่ด้วย คุณลุงคงไม่รังเกียจนะครับ” พ่อของหญิงสาวยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังที่ชายหนุ่มพูด ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

 

“ได้สิป๊อป รังกงรังเกียจอะไรกันล่ะ ครอบครัวป๊อปกับครอบครัวลุงเราก็สนิทกันมาตั้งนานแล้ว ดีซะอีก วันนี้ลุงจะได้มีเพื่อนทานข้าวเพิ่มขึ้นตั้งคนนึงแน่ะ”

 

“ป๊อปก็เหมือนกันครับ กินข้าวคนเดียวทุกวัน เหง๊าเหงา”

 

“ก็อยากทำตัวเป็นคนสันโดษ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครเองนี่นา สมน้ำหน้า” หญิงสาวพูดขึ้นลอยๆ เลยโดนทั้งพ่อและป๊อปปี้หันมามองทันที

 

“ยัยฟาง ปากนะเราน่ะ” ผู้เป็นพ่อส่งเสียงดุ หญิงสาวหน้าม่อย

 

“ก็มันจริงนี่คะพ่อ ฟางพูดผิดตรงไหน?”

 

“ยังอีก”

 

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวก้มหน้างุด ส่วนป๊อปปี้ก็หัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กโดนดุ ฟางหันมาส่งสายตาวาววับให้ชายหนุ่มทันที เล่นเอาป๊อปปี้ถึงกับหัวเราะค้างเพราะสายตาดุๆนั้น

 

“เอาล่ะๆ จะไปกินไอติมกันไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ เดี๋ยวก็ค่ำซะก่อนหรอก” แล้วก็เป็นพ่อของฟางที่ส่งเสียงค้านการทำสงครามทางสายตาของผู้เป็นลูกสาวกับชายหนุ่ม

 

“งั้นป๊อปขอยืมตัวฟางแป๊ปนึงนะครับคุณลุง” พ่อของหญิงสาวยิ้มเป็นเชิงอนุญาต แต่ฟางก็ยังยืนหน้ามุ่ยอยู่ที่เดิม เลยถูกร่างสูงลากออกไปด้วยกันในที่สุด

.

.

.

.

.

สองตอนตามสัญญาแล้วนะ อย่าลืมเม้นท์ด้วยน้า เจอกันตอนต่อไปค่ะ