The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 
 
เย็นวันนั้น
“เอ๊ะ! รถพี่ป๊อปยังอยู่หนิ” ฟางอุทานอย่างแปลกใจ เมื่อเธอตรงดิ่งมายังคอนโดของชายหนุ่มทันทีหลังจากโรงเรียนเลิก แต่เจอรถของป๊อปปี้ทั้งสองคันยังจอดอยู่ที่เดิม เธอจำได้ว่าวันนี้ป๊อปปี้มีเรียนภาคบ่าย และนี่ก็ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียนของเขา แต่ทำไมรถถึงจอดอยู่นี่ได้ล่ะ หรือว่าเขาจะไม่ได้ไปเรียน แต่คนขยันอย่างป๊อปปี้น่ะเหรอจะขาดเรียน ถ้าไม่ได้เจ็บป่วยถึงขั้นไปไม่ได้จริงๆ หรือว่า... พี่ป๊อปจะไม่สบาย ฟางรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของชายหนุ่มทันทีด้วยความเป็นห่วง
 
“พี่ ป๊อปคะพี่ป๊อป อยู่ในห้องรึเปล่าคะ เปิดประตูให้ฟางหน่อย” หญิงสาวยืนกดกริ่งหน้าห้องอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป และพบว่า... มันไม่ได้ล็อก
 
“พี่ ป๊อป ยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย” ฟางพูดเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพบแต่ความมืด สงสัยจะมีเพื่อนมารับไปล่ะมั้ง หรือไม่ก็... คงจะออกไปกับพี่พิม หญิงสาวคิดอย่างแอบเสียใจอยู่ลึกๆ
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจ เพราะทันทีที่เธอเอื้อมมือไปเปิดสวิตท์ไฟ ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอาเธอเกือบลมจับ ห้องของป๊อปปี้ที่เคยสะอาดเรียบร้อย ข้าวของเป็นระเบียบเพราะเธอเข้ามาจัดให้อยู่เสมอ แต่วันนี้มันกลับรก และวุ่นวาย ไม่เป็นระเบียบ ข้าวข้องเพ่นพ่านเต็มห้อง เหมือนมีใครมารื้อมันออกมาอย่างนั้นแหละ
 
ยิ่งไปกว่านั้น ร่างของเจ้าของห้องที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นก็ทำเอาเธอใจหายวูบ รีบตรงดิ่งเข้าไปหาเขาทันที
 
“พี่ป๊อป! พี่ป๊อปคะพี่ป๊อป ตื่นขึ้นมาคุยกับฟางก่อนสิ พี่ป๊อป!” หญิงสาวทั้งเรียกทั้งเขย่าตัว จนป๊อปปี้ต้องปรือตาขึ้นมอง
 
“ฟาง...เหรอ... มาทำ.. อะไรที่นี่...น่ะ”
 
“พี่ ป๊อป นี่พี่ป๊อปเป็นอะไรไปคะ ทำไมต้องกินเหล้าด้วย” หญิงสาวว่า เพราะกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งไปทั่วห้องทำให้เธอเดาได้ไม่ยากว่าเขากินเหล้า เข้าไปมากเท่าไหร่ แต่ปกติเขาไม่ใช่คนที่ชอบดื่มหนิ ทำไมวันนี้ถึงเมาหนักขนาดนี้ได้
 
“มันเรื่องของพี่ เธอไม่ต้องยุ่งหรอก” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็เซจนจะล้ม จนฟางต้องเข้าไปช่วยประคอง
 
“ไม่ยุ่งได้ยังไงคะ รู้รึเปล่าว่าสภาพพี่ตอนนี้น่ะ เหมือนคนขี้เมาข้างถนนไม่มีผิด” ฟางว่า
 
“ไม่รู้! แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย ปล่อย!!” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก แต่เมื่อไม่ได้ผล จึงออกแรงผลักจนฟางล้มลงไปนั่งกับพื้น
 
“โอ้ย!” ฟางร้องเสียงหลง รู้สึกจุกจนลุกแทบจะไม่ขึ้น หันไปมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ “พี่ป๊อป นี่พี่เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมต้องผลักฟางด้วย”
 
“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง แล้วเธอก็กลับบ้านไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว!!” ป๊อปปี้ตวาดใส่ ก่อนจะเดินโซเซเข้าห้องนอนของตัวเองไป ฟางถึงกับน้ำตาคลอ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเขาไม่เคยแสดงท่าทีแข็งกร้าวแบบนี้ใส่เธอเลยสักครั้ง แต่วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมพี่ชายที่แสนดีของเธอถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ไปได้
 
“พี่ ป๊อป...” ฟางเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะ อาละวาดอีก แล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นอีกฝ่ายนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง สภาพภายในห้องนอนไม่ได้ต่างไปจากด้านนอกเลยสักนิด หญิงสาวจัดการทำความสะอาดห้องทั้งด้านในและด้านนอกจนสะอาดเรียบร้อย ก่อนจะเดินมาดูเจ้าของห้องที่ยังนอนหลับสนิทอยู่ คิ้วหนายังขมวดเข้าหากันแม้จะยังอยู่ในห้วงนิทรา แสดงให้เห็นว่าเขาคงมีเรื่องเครียดอยู่ในใจมากแน่ๆ หญิงสาวถอนใจ นี่เธอจะช่วยอะไรเขาไม่ได้เลยเหรอไงกัน
 
“ทำไม... ทำไมกัน” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ฟางที่กำลังจะเดินออกจากห้องหันมามองอย่างสงสัย จนต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
 
“ทำไม ถึงต้องทิ้งป๊อปไป... พิม.. ทำไมกัน” เสียงละเมอที่ดังออกมาเรื่อยๆ ทำเอาหญิงสาวแอบจ๋อย นั่งลงบนเตียงอย่างหมดแรง ที่แท้คนที่ทำให้พี่ชายที่แสนดีของเธอกลายเป็นแบบนี้ก็คือพี่พิมเหรอเนี่ย พี่พิมทำแบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ สงสัยต้องไปคุยให้รู้เรื่องซะแล้ว คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นเตรียมออกจากห้องทันที แต่...
 
“ว้าย!!!” ฟางร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก็คว้าแขนเธอไว้และดึงให้ล้มลงมานอนลงบ นเตียงกับเขา แถมยังกอดเธอไว้แน่นอีกต่างหาก
 
“พะ พี่ป๊อป ปล่อยฟางนะ พี่จะทำอะไรน่ะ” หญิงสาวโวยวายหน้าแดงซ่าน พยายามแกะแขนที่ชายหนุ่มกอดเธอไว้จากด้านหลังออก แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล เพราะมันยิ่งทำให้ป๊อปปี้กอดเธอแน่นขึ้นไปอีก
 
“พิม... อย่าทิ้งป๊อปไปเลยนะ ป๊อปขอโทษ พิม...” ป๊อปปี้ยังคงละเมอ ในขณะที่ฟางเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมาอีกครั้ง ใช่สิ ที่พี่ป๊อปทำแบบนี้กับเธอ คงจะคิดว่าเธอเป็นพี่พิมสินะ หญิงสาวคิดอย่างน้อยใจพร้อมกับสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม แล้ววิ่งออกมาจากห้องทั้งน้ำตา แต่แล้วเสียงที่ดังตามออกมาก็ทำให้หญิงสาวชะงักได้อีก
 
“อ้วกกก”
 
“พี่ป๊อป!!” ฟางรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องทันทีด้วยความเป็นห่วง สภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเด็กสาวถึงกับถอนหายใจ รู้ว่ากินแล้วจะเป็นแบบนี้ยังจะกินเข้าไปอีก น่าปล่อยให้นอนจมกองอ้วกจริงๆเลย พี่ป๊อปนะพี่ป๊อป
 
เด็ก สาวจัดแจงไปประคองร่างของชายหนุ่มที่ยังไม่ได้สติมานอนที่โซฟาที่ตั้งอยู่ใน ห้อง จัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ชายหนุ่มใหม่ แล้วไปเอาผ้าชุดน้ำมาเช็ดตัวให้ ก่อนจะพาไปนอนบนเตียงอย่างเดิม กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จก็เล่นเอาเธอถึงกับหอบแฮก
 
“พี่ ป๊อปนะพี่ป๊อป ถ้าคราวหน้าดื่มเข้าไปอีกล่ะก็ จะปล่อยให้นอนเหม็นหึ่งอยู่คนเดียวจริงๆด้วย” ฟางขู่ใส่ร่างที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงแล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
 
“พี่น่ะ... คงจะรักพี่พิมมากสินะคะ” ฟางพูดก่อนจะนั่งลงบนเตียง
 
“ทำไม พี่พิมถึงใจร้าย ทิ้งคนดีๆแบบพี่ได้ลงคอกันนะ” หญิงสาวยื่นมือไปสัมผัสกับแก้มของชายหนุ่มเบาๆ แต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะตัวของชายหนุ่มร้อนเป็นไฟ
 
“พี่ป๊อป! ไข้ขึ้นเหรอเนี่ย!” ฟางวิ่งไปเอาเจลลดไข้มาแปะให้ชายหนุ่มทันที ก่อนจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อีกครั้ง เช็ดไปก็บ่นไป
 
“พึ่ง รู้นะเนี่ยว่าคนเมาเขาไข้ขึ้นได้ด้วย สงสัยพี่จะเป็นเอาหนักนะคะ” เช็ดเสร็จก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง เพราะต้องคอยเช็ดตัวให้ชายหนุ่มเป็นระยะๆเพื่อให้ไข้ลด แต่แล้วเพราะความอ่อนเพลียก็ทำให้ฟางเผลอหลับไปจนได้
.
.
.
.
.
รู้สึกเหมือนตอนที่แล้วมันจะสั้นไป ก็เลยไม่มีใครมาเม้นท์ให้เลย หวังว่าตอนนี้คงจะยาวพอนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอเม้นท์ด้วยนะ