The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

 แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้าตา ทำให้ฟางต้องลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเพราะความเมื่อยล้าจากการนอนท่าเดียวมาตลอดทั้งคืน แต่แล้วก็ต้องตาโตตกใจ นี่เธอมานอนอยู่บนเตียงได้ยังไงกันน่ะ

 

“พี่ป๊อป!” ฟางรีบกวาดสายตามองไปรอบๆห้องทันทีที่นึกขึ้นได้ “พี่ป๊อปคะ พี่อยู่ไหนน่ะ” หญิงสาวลองตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจนเธอเริ่มใจเสีย แต่แล้วเสียงน้ำไหลก็ลอยมาเข้าหูทำให้ร่างเล็กตรงดิ่งไปยังประตูห้องน้ำ ทันที

 

“พี่ป๊อปคะ พี่ป๊อปอยู่ข้างในรึเปล่าน่ะ ตอบฟางหน่อย พี่ป๊อป!” ฟางทั้งตะโกนเรียกทั้งทุบประตู แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองเปิดประตูก็พบว่ามันล็อกอยู่ ทำให้มั่นใจว่าชายหนุ่มต้องอยู่ในห้องน้ำอย่างแน่นอน

 

หรือว่า... พี่ป๊อปจะคิดสั้น ฆ่าตัวตาย เพราะอกหัก หญิงสาวคิดแล้วใจหายวูบ มือเล็กระดมตีประตูทันที

 

“พี่ป๊อป! พี่ป๊อปมาเปิดประตูให้ฟางเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะคะ พี่ป๊อป!!” หญิงสาวตะโกนพร้อมกับตีประตูอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีมือของใครบางคนจับข้อมือของเธอไว้

 

“พี่ป๊อป...” หญิงสาวครางเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าเจ้าของมือเป็นใคร

 

“เป็นอะไรของเราน่ะฟาง ตีอยู่ได้ พี่เจ็บนะ” ป๊อปปี้ส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

 

“เมื่อกี้... ฟางตีพี่ป๊อปเหรอ?” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างงงๆ มิน่าล่ะ ถึงรู้สึกว่าครั้งหลังๆประตูห้องน้ำมันดูนุ่มๆผิดปกติ

 

“ก็ ใช่น่ะสิ นี่ตีจนตัวพี่แดงเหมือนแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ พร้อมกับชี้ร่องรอยให้ดู ฟางมองตามแล้วหน้าแดง ผละตัวออกแทบไม่ทัน เพราะชายหนุ่มอยู่ในสภาพผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียว (อีกแล้ว)

 

“พี่ป๊อปบ้า!! พี่โป๊อยู่อีกแล้วนะ ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยเลย”

 

“อะไรเนี่ย เราเป็นคนตะโกนเรียกพี่เองแท้ๆ” ป๊อปปี้บ่น แต่ก็ยอมกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้าแต่โดยดี

 

“แล้วนี่เรามาทำอะไรที่ห้องพี่ล่ะเนี่ย” ป๊อปปี้ถามขึ้นเมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

 

“ฟาง ต่างหากต้องถามพี่ เมื่อวานพี่ป๊อปเป็นอะไรไปน่ะ โวยวายอย่างกับหมาบ้า” ฟางพูด ป๊อปปี้ชะงัก รอยยิ้มที่มีอยู่เมื่อกี้เริ่มหายไปจากใบหน้าหล่อทีล่ะน้อย

 

“เปล่าหนิ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ชายหนุ่มปฏิเสธ พร้อมกับตัดบทด้วยการเดินออกไปรับลมที่ระเบียง ฟางไม่ยอมแพ้รีบเดินตามไป

 

“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วพี่ป๊อปจะเมาหัวราน้ำแบบนั้นทำไมล่ะคะ” ฟางถามอย่างสงสัย

 

“พี่ก็แค่ไปฉลองกับเพื่อนมานิดหน่อยแค่นั้นเอง” ชายหนุ่มพูด แต่ก็ไม่ยอมละสายตาออกมาจากวิวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

 

“พี่ ป๊อปโกหก ฟางรู้จักพี่มานานนะคะ ทำไมฟางจะไม่รู้ว่าพี่ป๊อปไม่ใช่คนชอบดื่ม” ฟางพูด ป๊อปปี้หันมามองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วถอนหายใจ

 

“เรื่องบางเรื่อง เราไม่ต้องรู้ก็ดีนะ”

 

“แต่ ฟางอยากรู้นี่คะ ฟางอยากรู้เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่” หญิงสาวโพล่งออกไป แต่พอเห็นชายหนุ่มหันมามองอย่างสงสัยก็ชะงัก รู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไปอีกแล้ว

 

“เพราะว่าพี่เป็นพี่ชายที่ฟางรักมากไงคะ” ฟางรีบเอ่ยแก้วตัว เมื่อเจอสายตาของเขาที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา

 

“มัน ไม่มีอะไรหรอกฟาง อย่างที่บอก พี่ก็แค่ไปฉลองกับเพื่อนมานิดหน่อยเท่านั้นแหละ” ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำตอบเดิม ฟางมองหน้าแล้วแอบเซ็ง ก่อนจะตัดสินใจโพล่งออกมา

 

“พี่ เลิกกับพี่พิมทำไมคะ?” ได้ผล ตาคมเบิกกว้างขึ้นทันทีที่หญิงสาวพูดจบ แต่พอรู้ตัวก็รีบเบือนหน้าหนี เหมือนจะไม่อยากให้หญิงสาวเห็นความเศร้าที่ฉายชัดในแววตาของเขาในตอนนี้

 

“เรารู้ได้ยังไงน่ะ?” ชายหนุ่มตัดสินใจถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน

 

“ฟางได้ยินพี่ป๊อปละเมอเมื่อคืนค่ะ พี่ป๊อปละเมอถึงพี่พิม” หญิงสาวบอกไปตามตรง “พี่ป๊อปเลิกกับพี่พิมทำไมคะ?”

 

“พี่ ไม่ได้เลิกกับเขาหรอก” ชายหนุ่มพูด ฟางยิ้ม ถึงแม้ในใจของเธอจะอยากให้เขาเลิก แต่ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นแล้วเขามีความทุกข์ เธอก็อยากให้เขามีความสุขกับพี่พิมมากกว่า

 

“แต่เขาเลิกกับพี่แล้ว” ประโยคต่อมาทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้ง หมายความว่าไงกัน???

 

“พี่ พิมเขา... ขอเลิกกับพี่เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม ป๊อปปี้พยักหน้า ไม่ปกปิดความหมองเศร้าในแววตาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขารู้สึกจุกกับสิ่งที่ได้รับรู้มาเกินกว่าที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูด ได้หมด

 

“ทำไม ล่ะคะ พี่พิมเขาไม่รักพี่แล้วเหรอ ทำไมเขาถึงขอเลิกกับพี่ล่ะ” ฟางพูดอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เวลาที่เธอเห็นเขาและแฟนสาวอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ก็ดูจะรักใคร่กันดี รักกันมากจนคนที่สามอย่างเธอไม่อยากเข้าไปขัดขวางช่วงเวลาแห่งความสุข ทั้งๆที่ในใจของเธอก็เจ็บแปลบๆทุกครั้ง

 

“เขามีคนใหม่แล้วล่ะ เป็นคนที่รักเขา มีเวลาให้เขา แล้วก็ให้เขาได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พิมเขาต้องการ”

 

“หมายความว่าพี่พิมนอกใจพี่ป๊อปเหรอ”

 

“ไม่ ใช่หรอก เขาไม่ได้นอกใจพี่เพราะเขายังไม่ได้ตกลงคบกับเขาคนนั้นตอนที่ยังคบกับพี่ แต่เขามาบอกเลิกพี่ก่อน เพื่อที่จะไปคบกับคนใหม่”

 

“แต่พี่ป๊อปก็ให้พี่พิมได้ทุกอย่างเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ พี่พิมเขายังต้องการอะไรอีก”

 

“เวลา ไง... พิมเขาบอกว่าพี่ไม่เคยมีเวลาให้เขา ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเสมอ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับถอนหายใจ มันก็เป็นความผิดของเขาเองนั่นแหละ เพราะการที่เขามุ่งมั่นจะเอาเกียรตินิยมให้ได้ ทำให้ต้องเรียนหนัก เวลาที่มีอยู่ในแต่ละวันก็ถูกยกไปให้การเรียนทั้งหมด ไม่แปลกหรอกที่พิมจะน้อยใจและตัดสินใจแบบนี้

 

“แต่ ที่พี่ป๊อปไม่มีเวลาให้เพราะพี่เรียนหนักไม่ใช่เหรอ ไม่ได้ไปมีกิ๊กซะหน่อย ทำไมพี่พิมถึงไม่เข้าใจนะ” ฟางพูด เธอและผู้ชายคนนี้รู้จักมักใคร่กันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ทำไมคนอื่นถึงไม่เข้าใจเขาเหมือนที่เธอเข้าใจล่ะ?

 

“เพราะ พิมไม่ได้เหมือนฟางไง” ป๊อปปี้พูด ฟางชะงัก “พิมเขาต้องการคนที่ใส่ใจเขา เอาอกเอาใจเขา มีเวลาให้เขาเสมอเท่าที่เขาต้องการ แต่ฟางก็รู้ ว่าพี่ทำแบบนั้นไม่ได้”

 

คราว นี้ฟางเป็นฝ่ายเงียบบ้างเพราะจำนนต่อเหตุผลที่อีกฝ่ายพูดมา แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทั้งๆที่ในใจคิดว่า ป๊อปปี้เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยพบมา แต่แค่เรื่องเวลา มันทำให้คนสองคนเลิกกันได้เลยเหรอ มันไม่มีทางออกอื่นเลยเหรอไงกัน เธอไม่อยากเห็นคนที่เธอรักกลายเป็นคนอมทุกข์แบบนี้เลยจริงๆ

 

 

 

“แล้วพี่ป๊อปยังรักพี่พิมอยู่รึเปล่าล่ะคะ” หญิงสาวตัดสินใจถามออกไป

 

“รักสิ” ป๊อปปี้ตอบ “คนพึ่งเลิกกันยังไม่ทันข้ามวัน จะให้หมดรักกันไปเลยมันคงทำไม่ได้หรอกนะ”

 

“ถ้า งั้นพี่ป๊อปก็ต้องไปง้อพี่พิมสิ อธิบายเหตุผลให้เขาเข้าใจ บางทีพี่กับพี่พิมอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้นะคะ” หญิงสาวออกความเห็น แต่ป๊อปปี้ส่ายหน้า

 

“คิด ว่าพี่ไม่ทำเหรอไง พี่อธิบายทุกอย่างให้พิมฟังไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวาน แต่มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้นเลย เขายังคงยืนกรานคำเดิมว่าเขาจะเลิกกับพี่”

 

“แต่ว่า...” ฟางพยายามจะแย้งขึ้นอีก แต่คราวนี้ป๊อปปี้รีบตัดบท

 

“พอเถอะฟาง เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ พี่เจ็บกับเรื่องนี้มามากพอแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขอร้อง

 

“ฟางกลับไปก่อนเถอะ พี่อยากอยู่คนเดียว”

 

“แต่ว่าพี่ป๊อปคะ”

 

“ขอร้องล่ะฟาง ให้พี่อยู่คนเดียวสักพักนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจับมือเด็กสาวไว้ ฟางถอนใจ

 

“ก็ได้ค่ะ แต่พี่ป๊อปต้องสัญญากับฟางนะว่าพี่ป๊อปจะไม่ออกไปดื่มเหล้า ประชดชีวิต หรือว่าคิดฆ่าตัวตายน่ะ”

 

“คิดว่าพี่จะสิ้นคิดขนาดนั้นเลยเหรอไง พี่ไม่โง่พอที่จะให้เรื่องแค่นี้มาทำลายชีวิตพี่หรอกนะ” ชายหนุ่มฝืนยิ้มให้

 

“สัญญาก่อนสิคะ” ฟางชูนิ้วก้อยขึ้นมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่ง จึงเป็นฝ่ายดึงมือชายหนุ่มมาเกี่ยวก้อยซะเอง

 

“พี่ป๊อปสัญญากับฟางแล้วนะ อย่าผิดสัญญาล่ะ” หญิงสาวยิ้มให้จนตาหยี ก่อนทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ชายหนุ่มเรียกไว้ซะก่อน

 

“เดี๋ยวฟาง”

 

“มีอะไรเหรอคะ” หญิงสาวหันมาถามอย่างสงสัย

 

“พี่ขอโทษนะ...”

 

“ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไรคะ”

 

“ก็เมื่อวาน... ที่พี่ผลักเราน่ะ เจ็บมั้ย พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

 

“อ๋อ... เรื่องนั้นเอง ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะพี่ป๊อป ฟางไม่เป็นอะไรหรอก ฟางรู้ว่าพี่ป๊อปไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวพูด

 

“ขอบใจนะฟาง ขอบใจสำหรับทุกเรื่องที่ฟางทำให้พี่”

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จิ๊บๆ ไปนะคะ” หญิงสาวบอกลาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ป๊อปปี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงเพียงคนเดียวภายในห้อง

 

Poppy Story

เฮ้อ! เกิดมาทั้งชีวิต พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าการอกหักมันจะเจ็บขนาดนี้ ทั้งจุกทั้งเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อคืนผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยไปนั่งดื่มอยู่คนเดียว แถมยังดื่มหนักอีกต่างหาก คิดแล้วก็ต้องขอบใจยัยแสบนะเนี่ย ถ้าเกิดยัยนั่นไม่เข้ามา มีหวังผมคงต้องนอนจมกองอ้วกอยู่ทั้งคืนแน่ๆ แถมยังทำความสะอาดห้องที่ผมอาละวาดไว้ซะเกลี้ยง ถึงจะดูจุ้นจ้านไปหน่อย แต่ก็มียัยนี่คนเดียวแหละที่เข้าใจผมมากที่สุด ถ้าไม่มียัยนั่นผมก็คงแย่เหมือนกัน

Poppy End

.

.

.

.

.