The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

 
1 เดือนต่อมา
 
“นี่ ฟาง ตกลงมาหาพี่แต่เช้าเพื่อมาให้พี่ทำอาหารให้กินเนี่ยนะ” ป๊อปปี้ที่นั่งมองคนตัวเล็กที่กำลังกินสปาเก็ตตี้ที่เขาทำอยู่ข้างๆเขา แล้วโวยขึ้น ฟางหันหน้ามามองชายหนุ่มข้างๆตัวอย่างงงๆ
 
 
 
“ก็...ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก “ก็วันนี้พ่อฟางไปวัดแต่เช้าเลยนี่นา ฟางไม่มีเพื่อนกินข้าวอ่ะ ก็เลยมาฝากท้องกับพี่ป๊อป ไม่ได้เหรอไง!” ปลายเสียงเริ่มออกอาการงอน
 
 
 
“มัน ก็ได้ แต่ช่วยสนใจพี่หน่อยได้มั้ยเนี่ย สนแต่จานสปาเก็ตตี้กับทีวีอยู่นั่นแหละ พี่ก็นั่งอยู่ในห้องนี้เหมือนกันนะ” ชายหนุ่มเริ่มเป็นฝ่ายงอนบ้าง ฟางมองแล้วยิ้มขำ ก่อนจะตักสปาเก็ตตี้ในจานขึ้นป้อน
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวฟางป้อน” ฟางพูด แต่ชายหนุ่มก็ยังทำหน้างอน ไม่ยอมกินง่ายๆ “กินสิพี่ป๊อป นี่ฟางอุตส่าห์ง้อแล้วนะ”
 
 
 
“นี่ ง้อแล้วเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มเหล่มอง ฟางพยักหน้าหงึกหงัก แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้า “แบบนี้ทุกทีเลยสิน่า พี่ไม่เคยงอนเราได้จริงๆจังๆสักครั้งเลย” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะอ้าปากรับสปาเก็ตตี้ที่อีกฝ่ายป้อนอย่างงอนๆ ฟางหัวเราะ
 
 
 
“พี่ป๊อปเป็นพี่ป๊อปแบบนี้ก็ดีแล้วนี่คะ น่ารักดีออก”
 
 
 
“แหงล่ะ ถ้าพี่ไม่น่ารักฟางก็คงไม่รักพี่หรอก ใช่มั้ย?” ชายหนุ่มถาม ฟางยิ้มเขิน ก่อนจะส่ายหน้า
 
 
 
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ว่าพี่ป๊อปจะเป็นยังไงฟางก็คงรักพี่ป๊อปอยู่ดี ขอแค่ให้พี่ป๊อปเป็นตัวของตัวเองแค่นั้นพอ”
 
 
 
“นี่ฟาง พี่ถามจริงๆนะ ฟางรักพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ พี่ไม่เห็นรู้ตัวเลย”
 
 
 
“พี่จะรู้ได้ไงล่ะ วันๆก็สนใจแต่พี่พิมอ่ะ  พิมอย่างนู้นพิมอย่างนี้” ฟางเบ้หน้า ป๊อปปี้บีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
 
 
 
“ตอบพี่มาก่อนเลย พี่ถามคำถามนี้กับเรามาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่เราก็ไม่ยักตอบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตลอดเลย” หญิงสาวส่ายหน้า
 
 
 
“พี่ ป๊อปจะเชื่อรึเปล่าล่ะคะ ถ้าฟางจะบอกว่าฟางก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฟางพูด “แต่เท่าที่ฟางจำได้มันก็หลายปีอยู่นะ ก่อนที่พี่จะคบกับพี่พิมซะอีก” ป๊อปปี้ฟังอีกฝ่ายพูดแล้วอึ้ง เขากับพิมเริ่มคบกันตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้เขาก็กำลังจะขึ้นปีสาม รวมๆแล้วเขากับพิมคบกันมาก็เกือบสองปี แต่ฟางบอกว่ารักเขามาก่อนหน้านั้น แสดงว่ามันคงจะต้องนานมากเลยสินะ
 
 
 
“นานขนาดนั้น แล้วทำไมเราถึงไม่บอกพี่ล่ะ บางทีเราอาจจะได้คบกันตั้งนานแล้วก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูด เลยโดนฟางหยิกเข้าให้ที่แขนทันที
 
 
 
“บ้า เหรอพี่ป๊อป ฟางเป็นผู้หญิงนะจะให้ไปบอกรักก่อนได้ไง แล้วตอนนั้นฟางก็ยังเด็กมากด้วย ไม่รู้หรอกว่าความรักมันคืออะไรน่ะ แต่พอเริ่มรู้ตัวจริงๆว่ารักพี่ พี่ก็ดันไปคบกับพี่พิมแล้ว” ฟางพูด
 
 
 
“โห นี่พี่ทำเด็กน้อยอกหักเหรอเนี่ย มาเดี๋ยวพี่กอดปลอบ” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะแกล้งกอดหญิงสาวไว้หลวมๆ ฟางหยิกเข้าให้ที่ท้องทันที เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง คลายอ้อมกอดแทบไม่ทัน
 
 
 
“หยุดเลยนะพี่ป๊อป ไม่งั้นฟางแทงกับส้อมนี่จริงๆด้วย” ฟางยกช้อนส้อมขึ้นขู่ ชายหนุ่มยักไหล่
 
 
 
“กลัวจัง” ชายหนุ่มพูด ฟางเลยทำท่าจะแทงจริงๆ ป๊อปปี้รีบจับส้อมไว้ทันที “ใจร้ายอ่ะ จะแทงพี่จริงๆเหรอเนี่ย”
 
 
 
“ก็พี่ป๊อปท้าทำไมล่ะ” ฟางพูด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ถามแต่ฟาง แล้วพี่ล่ะ รักฟางตั้งแต่เมื่อไหร่” หญิงสาวถามบ้าง ป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
“อย่ารู้เลย เรื่องมันยาว” ชายหนุ่มตอบปัดๆ
 
 
 
“ยาวแค่ไหนฟางก็จะฟัง” หญิงสาวพูดพร้อมกับกอดอกอย่างดื้อดึง
 
 
 
“เอาจริงนะๆ” ป๊อปปี้พูด ฟางพยักหน้า “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ”
 
 
 
“หือ?”
 
 
 
“จริงๆนะ พี่ไม่รู้หรอกว่ารักฟางตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รักฟางไปแล้วเนี่ยแหละ”
 
 
 
“จริงเหรอคะ?”
 
 
 
“จริงสิ ฟางไม่ต้องรู้หรอกว่าพี่รักฟางตั้งแต่ตอนไหน ขอให้รู้แค่ว่าตอนนี้พี่รักฟางคนเดียวแค่นั้นพอ” ป๊อปปี้พูด ฟางยิ้ม
 
 
 
“ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป ขอบคุณที่รักฟาง”
 
 
 
“พี่ก็ต้องขอบคุณฟางเหมือนกันนั่นแหละ ที่ยังรักแล้วก็รอพี่” ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่ฟางเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
 
 
 
“จริงสิ พี่ป๊อปพรุ่งนี้ฟางว่างอ่ะ เราไปเที่ยวกันมั้ยคะ?” หญิงสาวเอ่ยชวน ป๊อปปี้ขมวดคิ้ว
 
 
 
“แล้วเราไม่ไปติวเหรอไง?”
 
 
 
“ไม่ค่ะ สอบเสร็แล้ว พี่กิ่งให้พวกเราหยุดพักสมอง” ฟางตอบ
 
 
 
“แต่ว่า... พรุ่งนี้พี่มีนัดอ่ะ ไอ้เขื่อนมันนัดพี่กับไอ้โมะให้ไปทำงานที่คอนโดมัน”
 
 
 
“อ้าว เหรอคะ” ฟางแอบหน้าจ๋อยลงไปนิดหนึ่ง เพราะช่วงนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็ยุ่งด้วยกันทั้งคู่ จึงอาจจะหาเวลาว่างที่ตรงกันยากสักหน่อย “งั้นไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันหลังเราค่อยไปเที่ยวด้วยกันก็ได้”
 
 
 
“พี่ขอโทษนะที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลย” ชายหนุ่มพูด ฟางส่ายหน้า
 
 
 
“ไม่ ใช่ความผิดของพี่ป๊อปสักหน่อย ฟางเข้าใจค่ะ” ฟางยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ “ตอนที่พี่ป๊อปว่าง บางทีฟางก็ไม่ว่างเหมือนกันนี่นา ถือว่าเราหายกันค่ะ”
 
 
 
“งั้นพรุ่งนี้เราไปด้วยกันมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยชวน ฟางมองอย่างงงๆ
 
 
 
“ไปคอนโดพี่เขื่อนน่ะเหรอคะ?” ชายหนุ่มพยักหน้า “ฟางจะไปทำไมล่ะคะ ไปก็รบกวนพวกพี่เปล่าๆ”
 
 
 
“ไม่ เห็นรบกวนตรงไหนเลย ดีซะอีกพี่จะได้มีกำลังใจในการทำงานด้วย ตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปรับพี่บ้าน” ชายหนุ่มรวบรัด ฟางได้แต่นั่งพยักหน้าหงึกหงัก
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวฟางขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ สงสัยพ่อคงจะกลับมาจากวัดแล้ว” ฟางพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน
 
 
 
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ป๊อปปี้พูด แต่ฟางส่ายหน้า
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนมาฟางยังมาคนเดียวได้เลย พี่ป๊อปไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
 
 
 
“เอางั้นเหรอ” หญิงสาวพยักหน้า “ก็ได้ครับ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”
 
 
 
“บาย ค่ะ” หญิงสาวโบกมือลา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ป๊อปปี้มองตามหลังคนตัวเล็กไปอย่างมีความสุข ไม่คิดเลยว่าคนที่จะยืนอยู่เคียงข้างเขา คนที่สามารถทำให้เขามีความสุขได้ทุกทีที่เจอหน้าจะอยู่ใกล้ตัวเขาแค่เอื้อม ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงไม่สังเกตเลยนะว่าหญิงสาวคอยเป็นห่วงเป็นใยเขามากแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาไม่มีทางยอมปล่อยฟางให้ไปจากเขาง่ายๆแน่ เขาและฟางจะรักกันตลอดไป เขาเชื่อแบบนั้น
 
.
 
.
 
.
 
.
 
.
 
เหมือนเราจะมาก่อนกำหนดนะเนี่ย ไม่เป็นไร อัพไว้ก่อนเป็นดี
 
ขอเม้นท์ด้วยนะคะ มาอัพให้ก่อนแล้ว จุ๊ฟๆ