The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

วันต่อมา ที่คอนโดของเขื่อน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“สงสัยไอ้ป๊อปมาแล้ว ไอ้โมะมึงไปเปิดประตูหน่อยดิ๊” เขื่อนหันไปใช้เพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟา โทโมะหันมามอง

 

“ทำไมต้องเป็นกูวะ”

 

“ก็ กูกำลังยุ่ง แล้วอีกอย่างนี่ก็เป็นห้องกู กูสั่งมึงก็ต้องไปดิ” เขื่อนพูด โทโมะเหล่มองเพื่อนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่อย่างเมามันส์แล้วส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

 

“หวัดดีพวก” โทโมะเอ่ยทักเมื่อเห็นหน้าเพื่อน ก่อนจะหันไปยิ้มให้สาวน้อยข้างๆกายเพื่อน “หวัดดีครับน้องฟาง”

 

“หวัดดีค่ะ” ฟางยิ้มตอบ

 

“แล้วไหนไอ้เขื่อนล่ะไอ้โมะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นเมื่อไม่เห็นหน้าเพื่อนอีกคนนึง

 

“มันกำลังทำธุระอยู่ สำคัญระดับชาติ!” โทโมะตอบ ก่อนจะเดินนำไปด้านใน ป๊อปปี้และฟางหันมามองหน้ากันก่อนจะเดินตามเข้าไป

 

“เนี่ยนะคะ ธุระของพี่เขื่อน” ฟางมองเขื่อนที่นั่งเล่นเกมส์อยู่แล้วหันมามองหน้าป๊อปปี้อย่างงงๆ โทโมะยิ้มก่อนจะตอบแทน

 

“ใช่ครับ สำคัญระดับชาติมั้ยล่ะ” ฟางหัวเราะออกมาเบาๆ ป๊อปปี้เดินไปหาเขื่อน ก่อนจะใช้หมอนอิงขว้างใส่

 

“ไอ้เชี่ยเขื่อน นัดพวกกูมาทำงานแล้วมึงมานั่งเล่นเกมส์เนี่ยนะ”

 

“อะไรวะไอ้ป๊อป นี่กูกำลังจะชนะแล้วนะเนี่ย แพ้เลย!” เขื่อนบ่นอย่างเซ็งๆ เมื่อเห็นหน้าจอทีวีขึ้นว่า Game Over ก่อนจะหันมาเห็นฟางที่ยืนอยู่ข้างๆโทโมะ

 

“น้องฟาง! ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเลยนะเนี่ย” เขื่อนยิ้มกว้างก่อนจะเดินมาหา “คิดถึงจัง ขอกอดหน่อย”

 

“หยุด เลยไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้รีบดึงคอเสื้อเพื่อนไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าไปกอดคนตัวเล็กของเขา จริงๆ “ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่” เขื่อนทำหน้ามุ่ย ก่อนจะหันไปฟ้องฟาง

 

“น้องฟางดูสิ ไอ้ป๊อปมันใจร้ายกับพี่อีกแล้วอ่ะ” ฟางยิ้มขำ ก่อนจะหันไปทำเสียงดุใส่ป๊อปปี้

 

“นั่น สิคะ พี่ป๊อปเนี่ยชอบแกล้งพี่เขื่อนทุกทีเลย” ฟางพูด เขื่อนพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย ป๊อปปี้เบ้หน้ามองเพื่อนอย่างหมั่นไส้เต็มกำลัง

 

“พอๆ พอได้แล้ว วันนี้มาทำงานนะครับคุณเพื่อน ไม่ได้มาแกล้งกันเองแบบนี้” โทโมะรีบห้ามทัพ

 

“ก็ มาดิ ยืนพูดอยู่ทำไมล่ะ” เขื่อนว่า ก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะ ซึ่งมีโมเดลที่ยังทำไม่เสร็จวางอยู่ก่อนแล้ว สามหนุ่มนั่งล้อมวงกันแล้วเริ่มทำงานต่อทันที ส่วนฟางก็นั่งรออยู่ที่โซฟา นั่งมองสามหนุ่มทำงานกันอย่างขะมักเขม้น

 

“เอ่อ มีอะไรให้ฟางช่วยมั้ยคะ?” หญิงสาวที่นั่งเฉยๆอยู่นานก็เริ่มเบื่อ จึงเดินเข้ามาถามหนุ่มๆ สามหนุ่มหันมามองหน้ากันก่อนที่ป๊อปปี้จะตอบ

 

“ไม่เป็นไรหรอกฟาง พวกพี่ทำกันเองได้ ขอบคุณนะครับ”

 

“ใช่ครับน้องฟาง แค่นั่งเป็นกำลังใจให้ไอ้ป๊อปแค่นั้นก็พอ” เขื่อนเสริม ฟางยิ้ม ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

 

“พี่เขื่อนคะ งั้นฟางขอยืมห้องครัวพี่เขื่อนหน่อยได้มั้ย?” เขื่อนทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้า

 

“ได้สิครับ ตามสบายเลย”

 

“ขอบคุณค่ะ” ฟางพูด ก่อนจะเดินลิ่วเข้าห้องครัวของเขื่อนไป เขื่อนและโทโมะหันมามองหน้ากันแล้วหันไปมองหน้าป๊อปปี้

 

“ไอ้ป๊อป แฟนมึงจะทำอะไรวะ” โทโมะถามขึ้น ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นจากกองโมเดลตรงหน้า มองตามหลังร่างบางที่เดินเข้าครัวไปเมื่อกี้แล้วยิ้ม

 

“ขนมมั้ง ของถนัดของยัยแสบนี่” ป๊อปปี้ตอบ

 

“ลาภปากอีกแล้ว แค่คิดก็น้ำลายสอ” เขื่อนพูด โทโมะเหล่มองอย่างหมั่นไส้

 

“กูก็นึกว่ามึงจะน้ำลายสอเฉพาะตอนเจอผู้หญิงซะอีก”

 

“ก็ดีกว่ากูเจอผู้ชายแล้วน้ำลายสอก็แล้วกัน”

 

“-_-;” สีหน้าของสองหนุ่ม

 

“จะว่าไปมันก็เข้ากันดีนะ คนนึงก็ขอบทำขนม อีกคนนึงก็เสือกทำอาหารเก่งอีก” เขื่อนพูดต่อ ป๊อปปี้หันมามอง

 

“กูทำอาหารเก่งมันต้องเสือกด้วยเหรอไงวะ”-_-

 

“ไม่ต้องหรอก แต่ความสามารถมึงมันเกินหน้าเกินตาว่ะ” เขื่อนพูด

 

“มึงเลยอิจฉา ว่างั้น” โทโมะพูด

 

“สุดๆ” เขื่อนพยักหน้า “โดยเฉพาะเรื่องแฟน นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงรักน้องฟางจริงๆล่ะก็ กูแย่งจีบตัดหน้ามึงไปนานแล้วนะเนี่ย”

 

“ฝันไปเหอะมึง ต่อให้ฟางไม่มีกูนะ ยังไงเขาก็ไม่สนมึงหรอก เพราะฟางไม่ชอบคนเจ้าชู้แบบมึง” ป๊อปปี้ว่า เขื่อนหัวเราะ

 

“เจ้าชู้ได้ ก็เลิกได้นี่หว่า”

 

“เออ ถ้ามึงคิดจะเลิกอ่ะนะ” ป๊อปปี้พูด ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เขาเชื่อว่าถ้าเพื่อนเขาคิดจะเลิกนิสัยเจ้าชู้ ยังไงเพื่อนเขาก็เลิกได้อยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้เพื่อนของเขาคงจะยังไม่เจอใครที่จะทำให้มันหยุดแค่นั้นเอง

 

“ตั้งแต่มึงคบกับน้องฟางมึงก็ดูมีความสุขดีนี่หว่า” โทโมะพูด ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะยิ้ม

 

“ไม่เห็นเลย”

 

“อย่ามาพูดเลยดีกว่ามึง ยิ้มหน้าบานซะขนาดนั้น” เขื่อนว่า

 

“ก็มันจริงนี่หว่า กูไม่ได้มีความสุขดี แต่กูมีความสุขม้ากมากเลยต่างหาก”

 

“หมั่นไส้ว่ะ เมื่อก่อนละซึมเป็นหมาหงอยเชียว พอตอนนี้มาเย้ยกันซะงั้น อย่าให้กูมีบ้างนะมึง” โทโมะพูด

 

“มึงก็รีบดิวะ ว่าแต่กู มึงอ่ะหวงความโสดมากกว่ากูอีก” ป๊อปปี้พูด โทโมะหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“ก็ ความโสดกูมีค่านี่หว่า ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา ใครจะไปเหมือนไอ้เขื่อนล่ะ คบทีไม่รู้กี่คน รถไฟชนกันทีโลกเกือบแตก ความโสดของมันนะแม้แต่ปลายก้อยก็ไม่ให้เหลือติดตัว”

 

“ขอบใจที่ชม” เขื่อนยิ้ม ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “เออไอ้ป๊อป ปีนี้น้องฟางก็จบม.6แล้วไม่ใช่เหรอ น้องเขาจะเรียนต่อไหนวะ”

 

“ก็จุฬาไง” ชายหนุ่มตอบ

 

“จุฬา!” สองหนุ่มหันมามองหน้ากัน ตกลงสองคนนี้มันจะห่างกันไม่ได้สักวินาทีเลยเหรอไงเนี่ย ขนาดไม่ได้เรียนที่เดียวกัน เพื่อนของเขายังตามติดฟางอย่างกับเงา ถ้าฟางสอบเข้าจุฬาได้จริงๆสองคนนี่ไม่ตัวไม่ติดกันเลยเหรอไง

 

“เออ เห็นว่าไปสอบมาเรียบร้อยแล้วด้วย รอฟังผลอย่างเดียว”

 

“แล้วพวกเพื่อนของเขาล่ะ?” เขื่อนถามต่อ

 

“ก็ เข้าจุฬาหมดนั่นแหละ ยกเว้นไอ้พิชที่เห็นว่าจะไปเรียนต่อเยอรมัน” ป๊อปปี้ตอบอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนอย่างแปลกใจ “ว่าแต่มึงเหอะ ถามทำไมวะ”

 

“เปล๊า กูก็แค่อยากรู้” เขื่อนพูด ก่อนจะก้มหน้าประกอบโมเดลต่อ

 

“แล้วมึงล่ะไอ้โมะ ไม่อยากรู้บ้างเหรอไง?” ป๊อปปี้หันมาหาเพื่อน

 

“ก็ไอ้เขื่อนมันถามไปแล้ว จะให้กูถามอะไรอีกวะ” โทโมะพูด ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

 

“ก็ถามอย่างเช่นว่า ยัยแก้วมีแฟนรึยัง มีใครมาจีบบ้างรึเปล่า อะไรแบบนี้” ป๊อปปี้ว่า โทโมะสำลักน้ำทันที

 

พรวด

 

“ไอ้โมะ! หน้ากู!!” เขื่อนโวย เพราะโทโมะพ่นน้ำใส่เต็มหน้าเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามพอดี

 

“โทษทีๆ” โทโมะรีบขอโทษเพื่อน ป๊อปปี้หัวเราะ ก่อนจะยื่นกระดาษทิชชู่ให้เขื่อน อีกฝ่ายรับมาเช็ดหน้าอย่างเคืองๆ

 

“มึงพูดบ้าอะไรของมึงเนี่ยไอ้ป๊อป”

 

“ก็พูดความจริงไง ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงเปลี่ยนสเป๊กมาชอบทอมไม่ใช่เหรอ”

 

“มึงจะบ้าเหรอ! ใครบอกมึง”

 

“ไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้พูด โทโมะหันมามองหน้าเขื่อนทันที เขื่อนสะดุ้งก่อนจะส่ายหน้า

 

“กูเปล่านะเว้ย กูไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”

 

“อย่า คิดว่ากูไม่เห็นนะพวกมึง ช่วงนี้ไปทำอะไรที่โรงเรียนยัยแสบบ่อยๆหะ พอกูไปรับยัยแสบแล้วเห็นประจำเลย แถมพอเห็นกูปุ๊บก็รีบหลบกูปั๊บอีกต่างหาก”

 

“ก็เพราะปากมึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงต้องหลบ” โทโมะพูดกับตัวเองเบาๆ ป๊อปปี้หันมามอง

 

“มึงว่าไงนะไอ้โมะ” โทโมะส่ายหน้าทันที

 

“เปล่า กูยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย”

 

“แล้วตกลงว่าไง ที่พวกมึงไปโรงเรียนยัยแสบเนี่ยไปทำไม? ไปเฝ้าใคร? หรือว่า.... เฟย์กับแก้ว”

 

“ก็.... ประมาณนั้น” เขื่อนพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี ป๊อปปี้หันไปมองหน้าโทโมะ

 

“แล้วมึงล่ะ”

 

“อะไร? กูไม่ได้ไปเฝ้าใครสักหน่อย กูไปเป็นเพื่อนไอ้เขื่อนมันต่างหาก”

 

“มึงอย่ามั่วเลยไอ้โมะ บางวันมึงเป็นคนชวนกูเองด้วยซ้ำ รีบกว่ากูอีกนะมึง” เขื่อนว่า โทโมะหันขวับมามองหน้าเพื่อนทันที

 

“ไอ้เขื่อน!!!”

 

“พวกพี่ทะเลาะอะไรกันอีกแล้วคะ ดังเข้าไปถึงในครัวเลย” ฟางที่เดินออกมาพร้อมกับถาดขนมถามขึ้น สามหนุ่มพร้อมใจกันเงียบเสียงลงทันที

 

“ว่าไงคะ? ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไร” ป๊อปปี้อ้าปากจะตอบ แต่โดนโทโมะตัดหน้าซะก่อน

 

“ไม่มีอะไรหรอกครับน้องฟาง เรื่องของผู้ชายน่ะ แล้วนี่น้องฟางทำอะไรมาให้พวกพี่กินครับเนี่ย หอมมาเชียว”

 

“อ๋อ คัพเค้กน่ะค่ะ พี่โทโมะกับพี่เขื่อนลองชิมให้ฟางหน่อยสิคะว่ามันเป็นยังไงบ้าง” ฟางพูด ก่อนจะวางถามคัพเค้กลงบนโต๊ะ สองหนุ่มถึงกับยิ้มกว้างที่มีของอร่อยๆมาให้กินถึงที่ ลงมือกินคัพเค้กกันอย่างเอร็ดอร่อยทันที

 

“เป็นไงบ้างคะ พี่เขื่อน พี่โทโมะ” ฟางมองหน้าสองหนุ่มอย่างลุ้นๆ เขื่อนกับโทโมะยิ้มก่อนจะตอบ

 

“อร่อยมากเลยครับน้องฟาง” โทโมะพูด

 

“ใช่ครับ อร่อยที่สุดในสามโลกเลย” เขื่อนเสริม ฟางถึงกับยิ้มปลื้มกับคำชม

 

“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่กินกันเยอะๆเลยนะคะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวฟางไปทำให้อีก”

 

“ขอบคุณครับ”

 

“อ้าวไอ้ป๊อป มึงไม่กินเหรอวะ” เขื่อนหันมาทางป๊อปปี้ที่นั่งหน้างอ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ “แฟนมึงทำขนมเก่งสุดยอดเลยนะเว้ย”

 

“ก็เมื่อกี้ฟางชวนแค่พวกมึงสองคนนี่หว่า ไม่ได้ชวนกูด้วยสักหน่อย” ชายหนุ่มพูดอย่างงอนๆ สองหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะแหย่

 

“งั้น ไม่เป็นไรครับน้องฟาง ไม่ต้องไปชวนมันหรอก ปล่อยให้ไอ้หมีมันนั่งงอนอยู่แบบนั้นแหละ เดี๋ยวขนมนี่พวกพี่จัดการเอง” เขื่อนพูด โทโมะรีบเสริม

 

“ใช่ ครับ ดูสิ คัพเค้กของน้องฟางน่าอร้อยน่าอร่อย” ไม่พูดเปล่า ยังแกล้งตักคัพเค้กเข้าปากคำโตเป็นการยั่วอีกฝ่ายอีกด้วย ป๊อปปี้ยิ่งหน้าหงิกเข้าไปใหญ่ ฟางหัวเราะอย่างขำๆกับท่าทางของชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยชวน

 

“พี่ป๊อปกินด้วยกันสิคะ เดี๋ยวพี่โทโมะกับพี่เขื่อนก็กินหมดหรอก”

 

“ไม่เอา ไม่กิน งอน!” ป๊อปปี้ยกมือขึ้นกอดอก

 

“อ้าว ทำไมล่ะคะ นี่ฟางก็ชวนแล้วนะ”

 

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็ไม่มีทางหายงอนง่ายๆหรอก”

 

“พี่โทโมะ พี่เขื่อน  ช่วยฟางหน่อยสิคะ” ฟางหันไปขอความช่วยเหลือจากโทโมะและเขื่อน แต่สองหนุ่มส่ายหน้า

 

“งานนี้ขอบายครับ เกิดมาเคยง้อแต่ผู้หญิง ง้อผู้ชายด้วยกันไม่เป็น” เขื่อนพูด ฟางหันมามองหน้าโทโมะ

 

“ถึง พี่ง้อมันก็ไม่หายงอนหรอกครับน้องฟาง เพราะคนที่มันอยากให้ง้อคือน้องฟางไม่ใช่พี่” โทโมะพูดติดตลก “แล้วอีกอย่างนะครับ เวลาอยู่กับพวกพี่ไอ้หมีมันไม่ได้ขี้งอนแบบนี้หรอก” ฟางหน้ามุ่ยก่อนจะหันไปง้อป๊อปปี้ต่อ

 

“พี่ป๊อปขา อย่างอนฟางเลยนะ นี่ฟางก็ง้อพี่แล้วไง หายงอนนะคะ นะคะๆๆ” หญิงสาวส่งเสียงอ้อน ป๊อปปี้หน้ามุ่ย แต่ก็ไม่ยอมหายงอนง่ายๆ

 

“พี่ ป๊อปๆ นี่ถ้าพี่ป๊อปหายงอนฟางนะ เดี๋ยวเย็นนี้ฟางพาไปเลี้ยงไอติมเลยอ่ะ” หญิงสาวพูดอย่างใจป้ำ สองหนุ่มอย่างโทโมะและเขื่อนถึงกับขำก๊าก ป๊อปปี้หันขวับมามองหน้าเพื่อนอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งส่งรอยยิ้มหวานให้เขาอยู่ข้างๆ

 

“นี่ยัยแสบ พี่ไม่ใช่เรานะที่พอโกรธแล้วจะได้พาไปเลี้ยงไอติมน่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางหน้ามุ่ย

 

“ก็แล้วพี่ป๊อปจะให้ฟางทำยังไงล่ะ เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องงอนด้วยเนี่ย”

 

“งั้น นี่” ป๊อปปี้หยิบคัพเค้กชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วเลื่อนไปตรงหน้าหญิงสาว “ป้อนพี่ก่อน แล้วพี่จะหายงอน” ฟางเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต ก่อนจะหยิบช้อนแล้วยัดใส่มือหนา

 

“มีมือ กินเองสิคะ พี่ป๊อปไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย”

 

“ไม่รู้ล่ะ ถ้าฟางไม่ป้อนพี่นะ พี่จะงอนต่อจริงๆด้วย”

 

“ปล่อยให้มันงอนอยู่แบบนี้ล่ะครับน้องฟาง ไม่ต้องไปง้อมันหรอก แค่หมีเอาแต่ใจตัวนึง เอ้ย! คนนึงเท่านั้นเอง” เขื่อนหัวเราะ ป๊อปปี้หันมาทำตาขวางใส่เพื่อนทันที

 

“ยุ่งนะมึง เกี่ยวไรด้วยเนี่ย” ป๊อปปี้พูด ฟางส่ายหน้า ก่อนจะตักคัพเค้กขึ้นป้อนชายหนุ่ม

 

“โอเคค่ะโอเค ฟางป้อนก็ได้” ป๊อปปี้หันไปยิ้มยั่วเพื่อนทั้งสองที่นั่งมองอยู่อย่างอิจฉา ก่อนจะอ้าปากงับคัพเค้กที่หญิงสาวป้อนเข้าปาก

 

“อร้อยอร่อย!”

 

“โด่เอ้ยไอ้หมี” โทโมะพูด “มึงนี่มีครบทุกอย่างเลยนะ ทั้งขี้หึง ขี้หวง ขี้อิจฉา ขี้งอน”

 

“กูเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ใช่มั้ยล่ะ?” ป๊อปปี้ยิ้มอย่างกวนๆ

 

“เออ!” สองหนุ่มกระแทกเสียงใส่

 

“ขอบใจที่ชม”

 

“กูประชด!” สองหนุ่มพูดออกมาพร้อมกันอีกครั้ง ฟางหัวเราะ

 

“พอแล้วค่ะ เลิกเถียงกันได้แล้ว รีบกินให้เสร็จดีกว่าพวกพี่จะได้ทำงานต่อ” ฟางพูด

 

“จริง ด้วย งานยังไม่เสร็จเลยนี่หว่า” เขื่อนพูด สามหนุ่มรีบหันกลับมาสนใจกับโมเดลที่อยู่ตรงหน้าทันที ส่วนฟางก็แยกตัวไปนั่งรอที่โซฟาเหมือนเดิม จนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนค่ำ

 

“เฮ้ย ไอ้เขื่อนไอ้โมะ กูกับฟางกลับก่อนก็แล้วกันนะ นี่มันก็ค่ำแล้วเดี๋ยวฟางโดนคุณลุงดุ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองหนุ่มพยักหน้า

 

“เออ เจอกันที่มหาลัยก็แล้วกันนะพวก” โทโมะพูด

 

“ขอ ไม่ไปส่งนะ เดี๋ยวกูขอเก็บรายละเอียดอีกนิด” เขื่อนพูดบ้าง ป๊อปปี้พยักหน้า ฟางโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของป๊อปปี้ก่อนจะหันไปพูดกับสองหนุ่ม

 

“พี่เขื่อน พี่โทโมะคะ งานวันจบฟางอาทิตย์หน้า อย่าลืมไปให้ได้นะคะ ไม่งั้นฟางโกรธจริงๆด้วย” หญิงสาวแกล้งขู่ สองหนุ่มยิ้ม

 

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกพี่ไปแน่ กลับบ้านดีๆนะครับ”

 

“บายค่ะพี่เขื่อน พี่โทโมะ” ฟางยกมือขึ้นโบกก่อนจะเดินออกไป

 

“เจอกันนะพวก” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกไปอีกคน ส่วนสองหนุ่มก็ยังคงง่วนกับโมเดลตรงหน้าต่อ

.

.

.

.

.

หลายวันต่อมา

ห้องของป๊อปปี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงที่กำลังง่วนอยู่กับข้าวต้มในครัวโผล่หน้าออกไปมองอย่างสงสัย

 

“ยัยแสบเหรอ? มาแต่เช้าเชียวนะวันนี้” ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเองก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกไปเปิดประตู

 

“ว่าไงยัยแสบ.....O_o... o_O ...O_O…OoO” ชายหนุ่มเปิดประตูพร้อมกับเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูกลับทำให้เขาถึงกับยิ้มไม่ออก ชนิดที่ว่าอ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

 

“ดีค่ะป๊อป”

.

.

.

.

.

อุ๊ๆๆ ใครมาหว่า แต่ถึงไม่บอกก็คงเดากันถูกอ่ะนะ มาลุ้นกันดีกว่า ว่าคนๆนั้น...จะมาทำไม???