The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“เฮ้ย!!!”
 
“พี่ ป๊อปก็คิดเหมือนฟางใช่มั้ยคะ มันคง... ไม่ใช่เค้กวันเกิดพี่เขื่อนหรอกมั้ง” ฟางพูดพร้อมกับยื่นกล่องเค้กให้อีกฝ่ายดู ป๊อปปี้รีบปิดฝากล่องเค้กแล้วแย่งมาถือไว้เองทันที ไอ้เพื่อนตัวแสบเล่นเขาให้แล้วมั้ยล่ะ
 
“เอ่อ พี่ว่า... สงสัยไอ้โมะมันจะหยิบกล่องเค้กมาผิดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มส่งยิ้มแห้งๆให้ ปกติเค้กวันเกิดมันต้องเขียนว่า Happy Birthday ไม่ ใช่เหรอ แต่นี่มันดันเขียนว่า “เป็นแฟนกันนะ” ซะงั้น เค้กวันเกิดที่ไหนจะเขียนแบบนี้กันวะ เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือไอ้เขื่อนแหงๆ ชัวร์ป๊าป!!!!
 
“เหรอ คะ? งั้นฟางว่าเดี๋ยวเราไปสั่งเค้กใหม่ให้พี่เขื่อนกันดีกว่าค่ะ งานวันเกิดทั้งทีจะไม่มีเค้กได้ยังไง” หญิงสาวพูด ชายหนุ่มรีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที
 
“ครับ พี่ก็ว่างั้นแหละ” ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปที่ประตู แล้วเปิดมันออก แต่...
 
“พี่ป๊อปคะ...”
 
“คะ ครับ” ป๊อปปี้ที่ยังยืนมองกล่องเค้กอยู่ถึงกับสะดุ้ง รีบวางเค้กไว้บนโต๊ะก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่ยังยืนอยู่ที่ประตู
 
“คือว่า... ประตูมันเปิดไม่ได้อ่ะค่ะ” ฟางยิ้มเจื่อนๆ
 
“หา!!!” ป๊อปปี้รีบเดินไปที่ประตู แล้วลองเปิดมันออก แต่ก็พบว่ามันล็อคอยู่จริงๆ และน่าจะล็อคเอาไว้จากด้านนอกด้วย
 
“สงสัย... เพื่อนพี่มันจะแกล้งน่ะ เดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้มันเปิดประตูให้ก็แล้วกัน” ป๊อปปี้พูด ฟางพยักหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งที่รอเตียง ส่วนป๊อปปี้ก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนตัวแสบที่อยู่ด้านนอกทันที
 
“ไอ้เชี่ยเขื่อน ทำอะไรของมึงวะ ล็อคประตูทำไม” ชายหนุ่มโวยทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย
 
“ใจ เย็นดิวะเพื่อน คนอุตส่าห์หวังดีให้มึงกับน้องฟางอยู่กันแค่สองคนแล้วนะเว้ย เวลามึงบอกรักเขาจะได้ไม่เขิน” เขื่อนส่งเสียงทะเล้นมาตามสาย
 
“ไม่ ต้องเลยนะ มึงมาเปิดประตูให้กูกับฟางเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นมึงโดนดีแน่” เขาแกล้งขู่ และหวังว่ามันน่าจะได้ผลเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่...
 
“เสียใจ ว่ะ เพราะมีมติเป็นเอกฉันท์ว่าให้มึงกับน้องฟางตกลงกันให้เรียบร้อยก่อนถึงจะ เปิดประตูให้ ถ้ามึงยังป๊อดไม่กล้าบอกเขา ก็อยู่ข้างในนั่นแหละ ไม่ต้องออกมา” คราวนี้เป็นเสียงของโทโมะที่ดังแทรกเข้ามา ชายหนุ่มเม้มปากแน่น
 
“ไอ้พวกบ้า แบบนี้มันบังคับกันทางอ้อมชัดๆเลยนี่หว่า”
 
“ก็ ถ้าพวกเราไม่ทำแบบนี้ พี่ก็ไม่ยอมบอกฟางง่ายๆหรอก สู้ๆนะพี่ อย่าป๊อดจนเป็นลมไปซะก่อนล่ะ ไม่งั้นล่ะก็ผมจะเดินหน้าแย่งฟางมาจากพี่แน่ๆ สู้ๆนะครับ” เสียงที่สามเป็นเสียงกวนๆของพิชชี่
 
“ถ้าฉันออกไปจากห้องนี้ได้เมื่อไหร่ ฉันจะไล่เตะพวกแกเรียงตัวแน่” ป๊อปปี้พูดก่อนที่สายจะถูกตัดไป
 
“พี่เขื่อนว่าไงคะพี่ป๊อป?” ฟางหันมาถามทันทีที่เห็นว่าชายหนุ่มคุยโทรศัพท์เสร็จ
 
“เอ่อ... คือ...” ชายหนุ่มอึกอัก จะให้เริ่มยังไงดีล่ะ ทำไมแค่บอกรักผู้หญิงมันถึงได้ยากแบบนี้วะ ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้เลยจริงๆ
 
“ว่ายังไงล่ะคะ เอ่อๆอ่าๆ อยู่นั่นแหละ”
 
“คือพวกไอ้เขื่อนมันลงไปซื้อของด้านล่างน่ะ คงอีกสักพักนั่นแหละกว่าจะขึ้นมา” ชายหนุ่มพูด ฟางทำหน้างง
 
“แต่เมื่อกี้พี่เขื่อนไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอคะ พวกพี่โทโมะต่างหากที่ลงไปซื้อของ”
 
“นั่น แหละ พอไอ้เขื่อนมันออกมาแล้วไม่เจอใครใช่มั้ยล่ะ มันก็เลยตามลงไปด้านล่าง” ป๊อปปี้พูด แต่ก็ไม่วายแอบถอนหายใจ พึ่งรู้ตอนนี้นี่เองว่าการโกหกใครสักคนมันเหนื่อยจริงๆ
 
“จริง เหรอคะ? พี่ป๊อปคงไม่ได้โกหกฟางอยู่ใช่มั้ย” หญิงสาวถามอย่างจับผิด ป๊อปปี้สะดุ้ง ไม่คิดว่าจะถูกอีกฝ่ายจับได้เร็วขนาดนี้ นี่เขาคงจะโกหกไม่เนียนเลยล่ะสินะ ขนาดยัยแสบยังดูออกเลย
 
“ว่าไงคะ ตกลงพี่ป๊อปกำลังโกหกฟางอยู่รึเปล่า?” หญิงสาวถามย้ำ ป๊อปปี้ถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าหญิงสาวตรงๆ
 
“โอเคๆ พี่บอกความจริงเราก็ได้”
 
“ความจริง? ความจริงอะไรคะ?”
 
“คือ... จริงๆแล้ววันนี้ไม่ใช่วันเกิดไอ้เขื่อนหรอก พี่โกหกเราน่ะ”
 
“ฟาง ว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันถึงแปลกๆ งานวันเกิดแต่ไม่ยักมีแขกสักคน แถมยังไม่ยอมจัดที่ห้องตัวเองอีกต่างหาก” ฟางพูด ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ
 
“นี่เราไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ไม่แปลกใจ หรือว่าโกรธบ้างเหรอไง”
 
“ไม่หรอกค่ะ เพราะฟางรู้ว่าพี่ป๊อปคงจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น ใช่มั้ยคะ?”
 
“ก็... ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า
 
“ถ้าอย่างนั้นบอกเหตุผลได้มั้ยคะว่าทำแบบนั้นทำไม”
 
“ก็... คือ... แบบว่า” ชายหนุ่มเริ่มติดอ่างขึ้นมาอีกรอบ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายจ้องก็ยิ่งพูดไม่ออก
 
“พี่ ป๊อป เป็นอะไรรึเปล่าคะ เหงื่อแตกซิกเลย” หญิงสาวถามอย่างเป็นห่วง ชายหนุ่มรีบเอามือลูบหน้าตัวเอง และพบว่าเหงื่อออกมาเต็มหน้าเขาจริงๆด้วย กะอีแค่การบอกรักผู้หญิงทำให้เขาถึงกับเหงื่อกาฬแตกพลั่กแบบนี้เลยเหรอเนี่ย
 
“เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะสงสัยมากไปกว่านี้ แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งทำให้หญิงสาวสงสัยเขามากขึ้นไปอีก
 
“ฟางว่าวันนี้พี่ป๊อปท่าทางแปลกๆไปนะคะ มีอะไรรึเปล่า?”
 
“เปล่าหนิ พี่ก็เป็นพี่ป๊อปคนเดิม เรานั่นแหละ คิดมากไปรึเปล่ายัยแสบ” ชายหนุ่มพูด ฟางส่ายหน้า
 
“ไม่ค่ะ เพราะฟางสังเกตดูมาหลายวันแล้ว พี่ป๊อปเหมือนมีอะไรจะบอกฟางตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้บอก ตกลงมีอะไรจะบอกฟางคะ”
 
“ก็...”
 
“อย่า พึ่งติดอ่างสิคะพี่ป๊อป บอกฟางมาก่อน สงสัยจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” หญิงสาวหน้างอ เมื่อเห็นชายหนุ่มเอาแต่อ้าปากพะงาบๆ แต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาซักคำ
 
“คือพี่มีเรื่องจะปรึกษาอ่ะ เราช่วยพี่หน่อยได้มั้ย” หญิงสาวมองนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
 
“ได้สิคะ มีอะไรเหรอ หรือว่า... แอบไปปิ๊งสาวที่ไหนเข้าอีก” หญิงสาวแกล้งแหย่ แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเพราะโดนจี้ตรงจุดเด๊ะ
 
“ก็... ประมาณนั้นแหละ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แต่หญิงสาวหน้าเจื่อนลงไปทันที ก่อนจะฝืนยิ้มให้
 
“ดีใจ ด้วยนะคะพี่ป๊อป ว่าแต่มีอะไรให้ฟางช่วยเหรอ” หญิงสาวพูด แม้เธอจะต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะปกปิดความเศร้าในน้ำเสียง แต่ว่าเธอจะทำให้ชายหนุ่มรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอกำลังเสียใจ
 
“คือ พี่อยากบอกรักเขาอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง...”
 
“สงสัย ฟางน่าจะไปตั้งคลินิกรับปรึกษาเรื่องความรักได้แล้วนะคะเนี่ย ทั้งพิชชี่ทั้งพี่ป๊อป ถึงได้มาปรึกษาเรื่องนี้กับฟางทั้งคู่เลย ฟางไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องความรักแบบนั้นสักหน่อยนะคะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างขำๆ ถึงแม้ว่าในใจเธอจะไม่เห็นว่าเป็นเรื่องขำเลยแม้แต่สักนิด
 
“ก็ฟางเป็นผู้หญิงนี่นา ผู้หญิงด้วยกันน่าจะเข้าใจกันสิ”
 
“โอ เคค่ะ มีอะไรจะให้ฟางช่วยก็บอกมา” หญิงสาวตัดบท เพราะเริ่มจะทนกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองในตอนนี้ไม่ไหว รีบให้คำแนะนำเขา แล้วเธอก็รีบกลับดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนเจ็บยืดเยื้อแบบนี้
 
“ฟางว่าพี่ควรจะบอกรักเขาดีมั้ย?” ชายหนุ่มถามตรงๆ
 
“ฟางไม่รู้หรอกค่ะ เพราะฟางไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น”
 
“ยัยแสบ ไหนว่าจะช่วยพี่ไง ทำไมถึงตอบง่ายๆแบบนี้ล่ะ”
 
“ก็ฟางไม่รู้จริงๆนี่นา พี่ป๊อปจะให้ตอบว่าไงล่ะ” ปลายเสียงเริ่มจะเคืองๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังตื้อไม่เลิก
 
“งั้น ถ้าสมมุติว่ามีผู้ชายคนนึงแอบชอบเราอยู่ เราอยากให้เขาบอกรักเรามั้ย” ชายหนุ่มเปลี่ยนคำถาม ฟางหันมามองหน้าคนถามอย่างงงๆว่าต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้ถามคำถามนี้กับเธอ
 
“ไม่อยากค่ะ!” หญิงสาวตอบ ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ
 
“ทำไมล่ะ?”
 
“ฟาง ไม่อยากลำบากใจค่ะ ถ้าเกิดคนๆนั้นเป็นคนที่ฟางไม่ได้รัก ฟางไม่อยากลำบากใจในการที่จะปฏิเสธเขา” หญิงสาวพูด เมื่อนึกถึงกรณีของพิชชี่ เธอยังจำความรู้สึกหนักอึ้งในตอนนั้นได้ดี และเธอไม่อยากจะเจอแบบนั้นอีก เพราะเธอรู้สึกทรมานใจที่ต้องทำร้ายจิตใจของใครบางคนที่รักเธอจริงๆแต่เธอ รักเขาไม่ได้
 
“แล้ว ถ้าเขาไม่บอกรักเรา แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเรารักเขารึเปล่า” ชายหนุ่มพูด หญิงสาวนิ่งเพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาก็เป็นความจริง
 
“แล้ว นี่ตกลงพี่ป๊อปจะให้ฟางช่วย หรือว่ามานั่งสอบสวนฟางกันแน่เนี่ย ถามจัง” หญิงสาวถามอย่างเริ่มโมโห เพราะเริ่มจะหาข้ออ้างกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาไม่ได้เหมือนกัน
 
“ก็นี่ไง พี่ก็กำลังให้เราช่วยพี่อยู่ ทำไมต้องโมโหด้วยล่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างจับผิด
 
“ใครโมโหคะ ฟางไม่ได้โมโหสักหน่อย”
 
“ไม่ได้โมโหแล้วทำหน้ายักษ์แบบนั้นทำไมล่ะ โกรธ ไม่พอใจ หงุดหงิด หรือว่า...หึง” ชายหนุ่มแกล้งแหย่
 
“ก็ทั้งหมดนั่นแหละค่ะ” ฟางตอบอย่างหงุดหงิด แต่แล้วก็ต้องรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน “เฮ้ย! ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่ทั้งหมด”
 
“อ้อออออ เหรอ” ชายหนุ่มมองหน้าคนตัวเล็กอย่างล้อๆ ในขณะที่ฟางก็โกรธปนเขินจนหน้าแดงไปหมด
 
“พี่ป๊อป! นี่พี่ป๊อปแกล้งฟางใช่มั้ยคะ ฟางไม่พูดกับพี่ป๊อปแล้ว!” หญิงสาวพูดก่อนจะเดินงอนหนีไปที่ประตู แต่นึกขึ้นได้เลยชะงัก
 
“โทรไปบอกเพื่อนของพี่ให้เปิดประตูให้ฟางเดี๋ยวนี้เลยนะ” หญิงสาวพูดอย่างโมโห “ถ้าไม่ล่ะก็ ฟางจะโกรธพี่ป๊อปจริงๆด้วย”
 
“คงไม่ได้หรอก เพราะพวกไอ้เขื่อนมันยังไม่ขึ้นมาเลยนี่นา” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะนั่งลงที่เตียงอย่างสบายอารมณ์
 
“พี่ป๊อปรู้ได้ยังไงว่าพี่เขื่อนยังไม่ขึ้นมา ในเมื่อพี่ป๊อปยังไม่ได้โทรหาพวกพี่เขื่อนสักหน่อย”
 
“เอาเป็นว่าพี่รู้ก็แล้วกัน  แล้วพี่ก็จะไม่ยอมให้ไอ้เขื่อนมาเปิดประตูให้เด็ดขาด จนกว่าฟางจะยอมช่วยพี่”
 
“แล้ว พี่จะให้ฟางช่วยอะไรล่ะคะ ฟางช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก ฟางไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น ฟางไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฟางไม่รู้ ฟางไม่อยากช่วย เข้าใจมั้ยคะ!!!” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด แต่ชายหนุ่มก็ยังนั่งยิ้มหน้าระรื่น ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับท่าทีที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟของหญิงสาวเลยสักนิด
 
“นี่พี่ป๊อปยิ้มอะไรน่ะ มีอะไรน่าขำมากนักเหรอไงคะ”
 
“ก็ ขำเราน่ะสิ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ หืม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าคนตัวเล็กนิ่ง ฟางหน้าร้อนวูบ “หรือว่า... เราจะหึงพี่จริงๆ?”
 
“มะ ไม่ใช่นะคะ ฟางไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธแทบไม่ทัน
 
“ไม่ ได้คิดแบบนั้นแล้วคิดแบบไหนล่ะ นี่เราคิดอะไรกับพี่รึเปล่าเนี่ยยัยแสบ” ชายหนุ่มแกล้งแหย่ และมันก็ได้ผลเพราะหญิงสาวหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันที
 
“พี่ป๊อป! นี่ถ้าพี่ป๊อปไม่เลิกพูดเรื่องนี้นะ ฟางไม่ยอมช่วยพี่จริงๆด้วย” หญิงสาวส่งเสียงขู่ทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงซ่าน
 
“โอ เคๆ ไม่พูดก็ได้ แค่เราบอกมาคำเดียว ว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่จริงๆ” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ ฟางเม้มปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อคมที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วก็ก้มหน้างุดลงไปอีก
 
“ค่ะ ฟางไม่ได้คิด” หญิงสาวตอบ ชายหนุ่มชะงัก แล้วก็คลี่ยิ้มบางๆออกมา
 
“จริงเหรอ?”
 
“ก็จริงน่ะสิคะ ฟางตอบคำถามพี่แล้ว เพราะฉะนั้นพี่ป๊อปห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกนะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างทวงๆ
 
“แต่พี่คิดนะ” ชายหนุ่มแทรกขึ้น ฟางเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่ายหน้า
 
“คิด? คิดอะไรอีกล่ะคะ คิดจะแกล้งฟาง จะให้ฟางช่วยพี่จีบหญิง คิดจะโกหกฟาง หรือว่าคิดจะ....” หญิงสาวร่ายยาวอย่างน้อยใจ
 
“คิดว่าพี่ชอบฟางน่ะ” ชายหนุ่มโพล่งออกมา ฟางชะงัก
 
“ว่าไงนะคะ?” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว
 
“พี่คิดว่า.... พี่ชอบฟาง”
 
“พี่ป๊อป...” ฟางมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้านิ่ง ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
 
“อย่า เล่นแบบนี้สิคะพี่ป๊อป พี่ป๊อปจะแกล้งอะไรฟางก็ได้ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ พี่อย่าเอาความรู้สึกฟางมาเป็นเรื่องล้อเล่นสิ มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะ” หญิงสาวพูด พร้อมกับน้ำตาเม็ดโตๆที่ร่วงลงมาอาบแก้ม ทำไมผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ ถึงได้ใจร้ายกับความรู้สึกของเธอแบบนี้นะ เพิ่งจะบอกว่าแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หยกๆ แล้วก็จู่ๆก็มาบอกรักผู้หญิงอีกคนหนึ่งเนี่ยนะ
 
“ฟัง ก่อนสิฟาง พี่ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกนะ พี่ชอบฟางจริงๆ เรื่องนี้แหละที่พี่พยายามจะบอกเรามาตลอด แต่ก็ไม่มีโอกาสได้บอก” ชายหนุ่มอธิบาย แวบนึงที่เธอแอบรู้สึกดีใจ แต่แล้วก็ส่ายหน้า
 
“พี่ ป๊อปโกหก ก็เมื่อกี้พี่ป๊อปยังบอกฟางอยู่เลยว่าแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แล้วจู่พี่ก็มาบอกว่าชอบฟาง พี่คิดว่าฟางจะเชื่อพี่เหรอไง”
 
“แต่ผู้หญิงคนที่พี่แอบชอบ กับคนที่พี่บอกรัก มันคือคนๆเดียวกันนะ คนๆนั้นก็คือฟาง ฟางเชื่อพี่นะ”
 
“แล้ว ฟางจะเชื่อพี่ป๊อปได้ยังไง ขนาดความรู้สึกของพี่ป๊อปเองพี่ก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ บางทีพี่ป๊อปอาจจะแค่คิดไปเองเฉยๆก็ได้ ฟางจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่ป๊อปรักฟางจริงๆ ไม่ใช่แค่เห็นฟางเป็นตัวแทนของพี่พิมน่ะ”
 
“ไม่นะฟาง พี่กับฟางเราสนิทกันมานาน ฟางน่าจะรู้ว่าพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น พี่ไม่มีทางเห็นฟางเป็นตัวแทนของใครแน่”
 
“แล้วพี่พิมล่ะคะ พี่ป๊อปแน่ใจแล้วเหรอว่าพี่ไม่ได้รักพี่พิมแล้ว ถ้าเกิดวันนึงพี่พิมเขากลับมาหาพี่ป๊อปล่ะ”
 
“ฟาง พี่กับพิมเราเป็นอดีตกันไปแล้วนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้รักพิมแล้วด้วย เพราะตอนนี้คนที่พี่รักก็คือฟาง”
 
“.....” หญิงสาวเงียบ แม้จะดีใจที่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นคิดตรงกันกับเธอ แต่มันก็มีบางอย่างที่ทำให้เธอเชื่อใจเขาได้ไม่เต็มร้อยนัก เท่าที่เธอรู้มา พี่พิมเป็นทั้งแฟนคนแรกแล้วก็รักแรกของพี่ป๊อป ไม่มีใครที่จะสามารถลืมรักแรกของตัวเองได้หรอก ยิ่งในระยะเวลาสั้นๆแค่สามเดือนก็ยิ่งไม่มีทางจะเป็นไปได้ใหญ่ ถึงตอนนี้เขาจะบอกว่ารักเธอ แต่เธอจะแน่ใจได้แค่ไหนกันว่าถ้าเกิดพี่พิมกลับมา แล้วเขาจะไม่ทิ้งเธอไปจริงๆ
 
“ฟาง... เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเงียบไปล่ะ หรือว่า... ฟางไม่ได้ชอบพี่”
 
“เปล่าค่ะพี่ป๊อป ไม่ใช่แบบนั้น ฟางก็ชอบพี่ แต่ว่า....”
 
“แต่ว่าอะไร? มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกพี่ได้นะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ฟางส่ายหน้า
 
“เปล่าค่ะ ฟางแค่.... กลัว”
 
“กลัว เหรอ? ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยฟาง อยู่กับพี่ทั้งคน พี่ไม่ยอมให้มีใครมาทำอะไรเราหรอก” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
 
“ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ” หญิงสาวพูด “ถ้าวันนึงพี่พิมกลับมา ฟางกลัวว่า... พี่ป๊อปจะทิ้งฟางกลับไปหาพี่พิม”
 
“พี่ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว ถ้าเกิดพี่ทำแบบนั้นจริง พี่จะยอมนั่งนิ่งๆให้เพื่อนเรามารุมกระทืบพี่เลยอ่ะ ฟางจะได้เชื่อพี่ โอเคมั้ยครับ”
 
“โอ เคค่ะ ฟางเชื่อพี่ก็ได้” หญิงสาวยิ้ม “แต่ถ้าพี่ป๊อปผิดสัญญาล่ะก็ ฟางจะให้นายพิช รวมทั้งพี่เขื่อนพี่โทโมะด้วยรุมกระทืบพี่ป๊อปให้กระอักเลือดไปเลย คอยดู”
 
“ใจร้าย” ชายหนุ่มทำหน้ามุ่ย หญิงสาวหัวเราะขำ
 
“อ้าว ก็พี่ป๊อปบอกเองนี่นา ช่วยไม่ได้ค่ะ”
 
“งั้นตกลง.... เราเป็นแฟนกันนะ”
 
“ก็.... ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างอายๆ ป๊อปปี้ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
 
“ไชโย! สำเร็จ!!!”
 
“พี่ป๊อป! จะตะโกนทำไมคะเนี่ย อายคนอื่นเขา”
 
“ไม่เห็นต้องอายเลย คนรักกันซะอย่าง” ชายหนุ่มพูดหน้าตาย เลยโดนฟางตีให้เบาๆที่แขน
 
“ไม่ต้องเลยนะ พี่ป๊อปน่ะโทรไปบอกพวกพี่เขื่อนให้มาเปิดประตูได้แล้ว” ฟางพูด
 
“ทำไมอ่ะ ฟางไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ” ชายหนุ่มแกล้งทำหน้างอ ฟางยู่หน้าใส่
 
“ไม่อยากหรอกค่ะ พี่ป๊อปน่ะอารมณ์ปรวนแปรบ่อย ใกล้วัยทองรึเปล่าเนี่ยเราน่ะ” หญิงสาวแกล้งแหย่
 
“เฮ้ย! วัยทงวัยทองอะไรกันล่ะ พี่พึ่งยี่สิบสองเองนะ ยังไม่แก่สักหน่อย” ชายหนุ่มโวย ฟางหัวเราะ
 
“แก่สิคะ แก่กว่าฟางตั้งสองปีแน่ะ”
 
“แค่สองปีต่างหาก” ชายหนุ่มแก้ “เดี๋ยวพี่โทรไปบอกไอ้เขื่อนให้ก็แล้วกัน ไม่รู้พวกมันขึ้นมากันรึยัง”
 
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้ม ส่วนป๊อปปี้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนตัวแสบอย่างเขื่อนอีกรอบ
.
.
.
.
.
มาอัพแล้ว!!! เราจะบอกว่า.... เราอาจจะไม่ได้มาอัพประมาณสี่วันนะ น่าจะได้อัพอีกทีประมาณวันพฤหัส
อย่าพึ่งลืมเรื่องนี้กันนะ ขอเม้นท์กับโหวตด้วย รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ม๊วฟฟ