The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“มี อะไรเหรอพิช” หญิงสาวเอ่ยถามทันทีที่อีกฝ่ายพาเธอมาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นลานกว้างติดแม่น้ำ มีลมพัดเบาๆให้ความรู้สึกสดชื่น สบายๆ ตรงข้ามกับในใจของเธอที่เริ่มจะว้าวุ่น ประโยคของหวายที่แวบเข้ามาในหัวยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเข้าไปใหญ่
 
“แต่เธอต้องรีบหน่อยนะ ลางสังหรณ์ของฉันมันบอกว่า ไอ้พิชมันกำลังจะบอกรักแก” เขาจะบอกรักเธอรึเปล่านะ
 
“อากาศที่นี่ดีเนอะ ฟางว่ามั้ย” ชายหนุ่มเริ่มชวนคุย
 
“อืม... พิชมีอะไรกับฟางก็พูดมาเถอะ”
 
“เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วนะฟาง จำได้รึเปล่า” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ
 
“ประมาณ 7-8 ปีได้มั้ง” ฟางตอบ แม้จะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการพูดเรื่องอะไรกันแน่ก็ตาม
 
“7-8 ปี มันนานจังเลยเนอะที่เราเป็นเพื่อนกันมาเนี่ย”
 
“นานสิ พิชน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฟางเลยนะ” หญิงสาวยิ้มให้
 
“นั่น สินะ เพื่อน...ยังไงเราก็เป็นแค่เพื่อนกันอยู่ดี” ชายหนุ่มพูด แต่ดูเหมือนจะเป็นการพูดกับตัวเองมากกว่าพูดให้อีกฝ่ายฟัง ฟางหันมามองอย่างแปลกใจ
 
“พิช... เป็นอะไรรึเปล่า เราว่าวันนี้พิชดูแปลกๆตั้งแต่ที่โรงเรียนแล้วนะ” ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัย
 
“เปล่าหรอก พิชก็ยังเป็นพิชคนเดิม คนที่... เป็นเพื่อนฟางมาตลอดไง”
 
“ว่า แต่พิชมีเรื่องอะไรจะคุยกับฟางเหรอ หรือว่า... ไปแอบปิ๊งสาวที่ไหนแล้วไม่ยอมบอกเพื่อน” หญิงสาวแกล้งแหย่ เพราะเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวเริ่มจะหนักอึ้งขึ้นมาแปลกๆ
 
“ก็... คงงั้นมั้ง” ชายหนุ่มพยักหน้ารับง่ายๆ เล่นเอาฟางถึงกับสะอึก ขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้วมั้ยล่ะฉัน
 
“จะ จริงเหรอ แล้วสาวผู้โชคดีคนนั้นจะเป็นใครน้า” หญิงสาวยังคงแกล้งแหย่ต่อ แม้ในใจจะเริ่มหัวเราะไม่ออกแล้วก็ตาม ไม่น่าไปเริ่มเรื่องเลยเธอยัยฟาง
 
“ฟางอยากรู้จริงๆเหรอ”
 
“จริง สิ อยากรู้ว่าผู้หญิงคนไหนกันน้าที่จะได้ครอบครองหัวใจเพื่อนที่แสนดีของฟางคน นี้” หญิงสาวจิ้มนิ้วไปยังหน้าอกข้างซ้ายของอีกฝ่ายเบาๆ พร้อมกับเน้นย้ำคำว่าเพื่อน เล่นเอาชายหนุ่มสะอึกไปไม่น้อย
 
“ก็... คนใกล้ตัวพิชนี่แหละ ฟางก็น่าจะรู้จัก” ชายหนุ่มพูดไม่ยอมสบตา ฟางยิ่งเงียบ
 
“แล้วไงต่ออ่ะ พิชจะให้ฟางช่วยจีบเหรอ?” หญิงสาวแกล้งถาม เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
 
“ถ้า มันเป็นแบบนั้นได้ก็ดีสิ ฟางรู้มั้ย พิชน่ะแอบรักเขามาตั้งนานแล้วนะ ได้แค่มองอยู่ใกล้ๆ ไม่สามารถเข้าไปดูแลเขาได้อย่างเต็มตัว สำหรับเขาพิชคงเป็นได้แค่เพื่อนเขาคนนึงแค่นั้นเอง”
 
“.......”
 
“ผู้หญิง คนนั้นน่ะ ดีกับพิชเสมอเลยนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็พร้อมที่จะช่วยพิชตลอด มันทำให้พิชอดคิดไปไม่ได้ว่าเขาก็อาจจะใจตรงกับพิชเหมือนกัน”
 
“........”
 
“แต่ แล้ววันนึง ก็มีบางอย่างที่ทำให้พิชรู้ว่า เขา...อาจจะมีคนที่เขารักอยู่แล้วก็ได้ ถึงแม้พิชจะยังไม่มั่นใจ แต่อะไรหลายๆอย่างมันก็บอกให้พิชรู้ว่า เขาไม่มีทางคิดกับพิชมากกว่าคำว่าเพื่อนแน่ๆ ฟางว่า... พิชควรจะทำยังไงต่อไปดี พิชควรจะแอบรักเขาต่อไป ควรจะตัดใจซะ หรือว่าควรจะบอกความจริงกับเขาดี”
 
“......”
 
“......” ฟางเงียบ พิชชี่ก็เงียบเพื่อรอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ในที่สุดหญิงสาวก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น
 
“สำหรับ ฟางนะพิช ความรักมันคือสิ่งที่สวยงามเสมอ ไม่ว่ามันจะทำให้เราเจ็บมากแค่ไหน ฟางก็รู้สึกไม่ต่างกับพิชหรอก แอบรักเขาข้างเดียวมาตั้งนาน แต่ก็ไม่กล้าบอกเขาไปเพราะว่าเขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว บางครั้งเวลาเขาให้ความหวังฟาง ฟางก็อดจะรู้สึกมีความสุขไปกับความคิดนั้นไม่ได้ แต่พอฟางเห็นเขาอยู่กับคนที่เขารัก มันก็ทำให้ฟางเจ็บ จนบางครั้งฟางไม่อยากที่จะทนเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้เลย อยากจะบอกออกไปให้เขารู้ แต่แล้วก็ต้องเก็บมันเอาไว้ต่อไป เพราะฟางกลัวว่าถ้าฟางบอกไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฟางและเขาจะไม่เหมือนเดิม ฟางอาจจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆกับเขาอีก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ฟางทนไม่ได้เลยจริงๆ ฟางยอมที่จะอยู่อย่างเจ็บๆ ดีกว่าบอกออกไปแล้วมันอาจจะเจ็บมากกว่าเดิม เพราะเขาไม่ได้รักเรา”
 
“.......”
 
“แต่ในอีกแง่หนึ่ง ฟางว่าเราบอกเขาตรงๆก็น่าจะดีนะ ถ้าเขาไม่ได้รักเรา เราจะได้ตัดใจ หรือถ้าเขาคิดตรงกับเรา เราก็จะได้มีความสุข”
 
“งั้น... พิชควรจะบอกเขาไปตรงๆงั้นเหรอ”
 
“แล้วแต่พิชนะ วิธีนี้มันอาจจะเป็นวิธีที่ทำให้ทั้งพิชและคนๆนั้นไม่ต้องทนเจ็บอยู่ด้วยกันทั้งสองฝ่ายก็ได้”
 
“อืม ขอบใจมากนะฟางที่ให้คำแนะนำ”
 
“ไม่ เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา” หญิงสาวยิ้มให้ รู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีว่าจะบอกรักเธอ เลยสักนิด หรือว่าบางทีพิชชี่อาจจะแค่อยากปรึกษาเรื่องนี้กับเธอ เขาอาจจะไม่ได้รักเธอก็ได้ เธอและเพื่อนๆคงจะคิดมากไปเองล่ะมั้ง
 
“ฟางจะกลับบ้านเลยมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยถามหลังจากที่เงียบไปนาน
 
“กลับ เลยก็ได้ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย เดี๋ยวพ่อฟางดุเอา” หญิงสาวพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำไปที่รถของอีกฝ่ายที่จอดอยู่ใกล้ๆ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เพราะพิชชี่คว้าแขนของเธอไว้ซะก่อน
 
“ฟาง...”
 
“พิช... มีอะไรเหรอ” ฟางหันมาถามอย่างแปลกใจ ไหนจะมือของเขาที่จับแจนเธอไว้ซะแน่นอีก
 
“เอ่อ... คือว่า...” ชายหนุ่มอึกอัก ก้มหน้าเงียบเหมือนไม่รู้จะพูดยังไงดี
 
“พิช...”
 
“พิชรักฟางนะ!!!”
 
“พิช!” ฟางเหวอไปทันทีเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูด ทั้งมึน งง ตกใจปนกันมั่วไปหมด
 
“พิช รักฟางจริงๆนะ รักมานานแล้วด้วย ไม่ว่าฟางจะรักพิชรึเปล่า แต่ยังไงพิชก็จะรักฟางอยู่อย่างนี้ ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่พิชก็ยังรักฟางเหมือนเดิม พิชรักฟางนะ”
 
“พิช... แต่ว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ” หญิงสาวพยายามพูด
 
“พิช รู้ รู้ว่าฟางไม่เคยคิดกับพิชมากกว่าคำว่าเพื่อน เพราะใจของฟาง... มีใครบางคนอยู่แล้วทั้งดวง มันไม่เหลือที่ว่างสำหรับพิชแล้ว แต่พิชก็ยังอยากให้ฟางรู้อยู่ดีว่าพิชคิดยังไงกับฟาง”
 
“พิช ฟางขอโทษนะที่คิดแบบนั้นกับพิชไม่ได้ แล้วก็ขอบคุณที่เข้าใจฟาง แต่ว่าเรา... ยังเป็นเพื่อนกันได้... ใช่มั้ย” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจนัก เพราะเกิดเหตุการณ์แบบนี้เธอไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะยังเป็นเพื่อนคนเดิมของเธอ อยู่รึเปล่า ถ้าเกิดเขาเปลี่ยนไปหรือหายไปจากชีวิตเธอ เธอก็คงจะใจหายไม่น้อยเหมือนกัน เธอยังอยากที่จะให้มิตรภาพความเป็นเพื่อนระหว่างเขาและเธอยังคงอยู่เหมือน เดิม
 
“ได้ สิฟาง พิชให้ฟางได้ทุกอย่างแหละ พิชสัญญานะว่าพรุ่งนี้พิชจะเป็นเพื่อนของฟางเหมือนเดิม” ชายหนุ่มฝืนยิ้มให้ ทั้งที่ในใจยังเจ็บจี๊ด ถึงแม้เขาจะรู้ว่าบอกความจริงไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ฟางไม่มีวันรักเขาไปมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่เขาก็ดีใจที่อย่างน้อยเขาก็มีความกล้าพอที่จะบอกรักเธอ ถึงแม้วันพรุ่งนี้มันจะเป็นยังไง แต่ใจของเขาก็ยังคงรักเธอไม่มีวันเปลี่ยน
 
“แต่ วันนี้... ขอเป็นคนแอบรักเพื่อนก่อนก็แล้วกันนะ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะดึงร่างหญิงสาวเข้าไปกอด เพราะรู้สึกว่าน้ำตาลูกผู้ชายกำลังจะไหล เขาไม่อยากให้เธอเห็นว่าเขาอ่อนแอ ฟางลูบหลังชายหนุ่มอย่างปลอบโยน อดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้ นี่เธอทำให้เพื่อนรักอย่างเขาต้องเจ็บขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
 
“ฟางเชื่อนะ ว่าวันนึงพิชจะต้องเจอคนที่พิชรัก แล้วเขาก็รักพิชจริงๆ”
 
“พิชก็หวังอย่างนั้นอ่ะนะ หวังว่าจะมีสักคนที่จะดึงฟางออกไปจากใจพิชได้”
 
“เมื่อ ไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ เธอคือคนพิเศษ ไม่ต้องการพิสูจน์ ได้แต่หยุดใจตรงนี้ เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ คนที่ฉันรักคือใคร ใช่เธอ เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างหรือเปล่า”
 
เสียง โทรศัพท์ของฟางที่ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ต้องผละตัวออกจากกันโดยอัตโนมัติ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วชะงัก อยากรับ แต่ก็เกรงใจคนที่เธอเพิ่งปฏิเสธรักไปตรงหน้า พิชชี่ยิ้มอย่างเข้าใจ
 
“รับเถอะฟาง ถ้าพิชเดาไม่ผิดเขาคงโทรมาหาฟางเป็นร้อยสายได้แล้วมั้ง”
 
“แต่ว่าพิช...”
 
“รับ เถอะ พี่ป๊อปคือคนที่ฟางรักนะ ไม่รับสายเขาแบบนี้เดี๋ยวเขาก็งอนเอาหรอก” ชายหนุ่มพูดติดตลก ฟางหัวเราะก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปรับโทรศัพท์ พิชชี่มองตามอย่างเศร้าใจ ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าแบบนี้แหละดีแล้ว ปล่อยให้คนที่เรารักมีความสุข เราก็ต้องมีความสุขตามคนที่เรารักด้วยได้เหมือนกัน
 
“ฮัลโหลค่ะ พี่ป๊อป” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดรับโทรศัพท์
 
“พี่นึกว่าฟางจะไม่รับสายพี่ซะแล้ว” เสียงปลายสายตอบกลับมา แม้น้ำเสียงจะฟังดูปกติ แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆในใจไม่ได้
 
“พี่ป๊อปมีอะไรกับฟางรึเปล่าคะ”
 
“เปล่า พี่แค่อยากรู้ว่าฟางอยู่ไหน”
 
“ฟาง...” หญิงสาวชะงัก ถ้าเกิดบอกว่าเธอไม่ได้อยู่ที่บ้าน เขาก็ต้องถามอีกว่าอยู่กับใคร แล้วถ้าบอกว่าอยู่กับพิชชี่ มีหวังเขาได้ตามมาก่อสงครามถึงที่นี่แน่ เธอจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด “ฟางอยู่ที่บ้านค่ะ”
 
“บ้านเหรอ?” น้ำเสียงดูจะแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ “อยู่กับใคร?”
 
“ก็ อยู่กับพ่อสิคะพี่ป๊อป ถามได้ ฟางอยู่บ้านกับพ่อแค่สองคนเองนะ จะให้ฟางอยู่กับใครล่ะ” หญิงสาวพูดติดตลกทั้งๆที่ในใจเริ่มจะตลกไม่ออก เธอรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกแปลกๆในใจ เสียงของเขาดูนิ่ง นิ่งจนผิดปกติ เหมือนคนกำลังข่มความโกรธเอาไว้ในใจไม่มีผิด แต่เขาจะโกรธทำไม เธอไม่ได้ไปทำอะไรให้เขาโกรธซะหน่อย
 
“งั้นเหรอ อยู่ที่บ้าน... อยู่กับคุณลุง... อย่างนั้นสินะ”
 
“เอ่อ... ค่ะ”
 
“เข้าใจแล้วล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่จะไปนอนแล้ว”
 
“เดี๋ยวสิคะพี่ป๊อป พี่ป๊อป” หญิงสาวพยายามจะพูดแต่ก็ไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายตัดสายทิ้งไปแล้ว
 
“เป็นอะไรของเขา นึกจะโทรก็โทร นึกจะวางก็วาง” ฟางบ่นอย่างงงๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาพิชชี่
 
“เรากลับบ้านกันเหอะพิช ฟางหิว ฟางเหนื่อย ฟางจะนอนแล้วอ่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับทำหน้างอเหมือนเด็กๆ พิชชี่หัวเราะก่อนจะเดินนำไปที่รถ
 
“งั้นเราแวะกินข้าวกันก่อนมั้ย เดี๋ยวพิชเลี้ยงเอง”
 
“ไว้วันหลังดีกว่า วันนี้จะกลับไปกินข้าวกับพ่อ” ฟางพูดพร้อมกับทำแก้มป่อง
 
“โอเคๆ เป็นลูกที่ดีได้เหมือนกันนะเนี่ยเรา”
 
“ได้อยู่แล้วย่ะ” ฟางค้อนใส่ ก่อนที่พิชชี่จะขับรถพาเธอไปส่งที่บ้าน
.
.
.
.
.