The painful เธอกับเขา และรักของเรา

“กลับมาแล้วค่ะพ่อ” ฟางพูดเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วพบพ่อของเธอรออยู่ก่อนแล้ว

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก แล้วไหนเพื่อนหนูล่ะ ชวนมาทานข้าวด้วยกันสิ”

“อ๋อ พิชเขากลับไปแล้วน่ะค่ะพ่อ เห็นว่ามีธุระ” ฟางตอบ “มีอะไรกินบ้างเนี่ย น่าอร่อยทั้งนั้นเลย” ฟางพูด พร้อมกับทำจมูกฟุดฟิด เลยโดนผู้เป็นพ่อตีเข้าให้ที่แขน

“นี่แน่ะ ไปอาบน้ำก่อนเลย ไม่งั้นอดกิน”

“โห่ พ่ออ่ะ” ฟางทำหน้างอ แต่ก็ยอมเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่โดยดี

“เออฟาง เมื่อกี้พี่ป๊อปเขามาหาหนูด้วยล่ะ” เสียงของพ่อทำให้ฟางชะงักเท้าที่กำลังเดินขึ้นบันได เดินกลับมาหาคนเป็นพ่อแทน

“พี่ป๊อปเหรอคะ มาเมื่อไหร่ แล้วมาทำไมคะ”

“ก็มาหลังจากที่เราออกไปกับเพื่อนนั่นแหละ แต่มาทำไมนี่ต้องไปถามกันเอาเองนะ พ่อไม่รู้หรอก”

“ขอบ คุณนะคะพ่อที่บอก” หญิงสาวยิ้มกว้าง พี่ป๊อปมาหาเธอเหรอ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากมากเลยนะเนี่ย เพราะปกติเธอจะเป็นฝ่ายไปหาเขา แต่วันนี้เขามาหาเธอ มาหาเพราะเรื่องอะไรน้า สงสัยต้องไปถามให้รู้เรื่องซะแล้ว

“เอา เอาเข้าไป ยืนยิ้มอยู่นั่นแหละ จะกินมั้ยคุณลูกข้าวน่ะ ไปอาบน้ำเร็ว” เสียงของพ่อทำเอาฟางหลุดจากภวังค์ เดินตัวลอยไปอาบน้ำด้านบนทันที

“ไอ้ลูกคนนี้ นับวันยิ่งทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวัน” พ่อของฟางส่ายหน้าก่อนจะจัดโต๊ะอาหารต่อ

.

.

.

.

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ใครครับ?” เสียงตะโกนถามออกมาจากในห้อง เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เจ้าของห้องหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาเปิดประตูดูซะเอง

“แบร่!!!” หญิงสาวทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูออกมา แต่ป๊อปปี้ไม่ตลกด้วย

“มีอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนิ่ง เล่นเอาฟางถึงกับหน้าเจื่อน

“ฟางเอาข้าวมา...” หญิงสาวทำท่าจะบอกว่าเอาข้าวมาให้ แต่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคก็โดนอีกฝ่ายพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“พี่กินแล้ว แค่นี้ใช่มั้ย งั้นเธอกลับไปเถอะ พี่จะนอน” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับทำท่าจะปิดประตู แต่หญิงสาวเอามือดันไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวสิคะพี่ป๊อป เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”

“พี่ ไม่มีอะไรจะคุยกับเรา กลับไปได้แล้วพี่ง่วง” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำท่าจะปิดประตูอีกรอบ คราวนี้หญิงสาวเลยแทรกตัวเข้ามาในห้องซะเลย

“ไม่ค่ะ ฟางรู้ว่าพี่ป๊อปเป็นคนนอนดึก แล้วนี่ก็พึ่งหนึ่งทุ่มเอง พี่ป๊อปไม่มีทางง่วงนอนเด็ดขาด”

“แต่วันนี้พี่จะง่วง เราน่ะกลับไปได้แล้ว พรุ่งนี้พี่มีเรียน”

“ฟางก็มีค่ะ พรุ่งนี้พี่ป๊อปไปส่งฟางนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อน

“พรุ่งนี้พี่ไม่ว่าง”

“งั้นไปรับฟางก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยังอ้อนต่อ

“ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ว่าง ไม่เข้าใจเหรอไง” ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงใส่ ฟางถึงกับสะดุ้ง

“พี่ป๊อป... โกรธอะไรฟางรึเปล่าคะ”

“เปล่า” ป๊อปปี้ตอบห้วนๆ ฟางยิ่งแปลกใจ

“ไม่จริงอ่ะ พี่ป๊อปต้องโกรธอะไรฟางแน่ๆเลย พี่ป๊อปโกรธฟางเรื่องอะไรเหรอคะ”

“ก็บอกว่าเปล่าไง”

“หรือว่า... พี่ป๊อปโกรธที่ฟางไม่กลับกับพี่เมื่อตอนเย็น ฟางขอโทษนะคะ พี่ป๊อปยกโทษให้ฟางนะ”

“พี่ จะนอนแล้ว เรากลับเมื่อไหร่ก็ปิดประตูให้พี่ด้วยก็แล้วกันนะ” พูดจบชายหนุ่มก็ชิ่งหนีเข้าห้องนอนไปทันที เพราะขืนอยู่ต่อเขารู้ตัวเองดีว่าต้องใจอ่อนให้ยัยแสบอีกแหงๆ ชิ่งหนีซะก่อนนี่แหละดีที่สุด

“พี่ ป๊อป เดี๋ยวก่อนสิคะ พี่ป๊อป” ฟางทำท่าจะตาม แต่แล้วก็ต้องชะงัก กลัวว่าจะไปทำให้เขารำคาญแล้วอาจจะโกรธเธอมากขึ้นกว่าเดิมอีก เลยต้องยอมถอยทัพแต่โดยดี ทั้งๆที่ยังแปลกใจไม่หายว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องโกรธเธอขนาดนี้ แค่เธอไม่ยอมกลับบ้านกับเขาแค่นี้เองนะเนี่ย

เสียง ประตูปิดทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่ในห้องรู้ว่าหญิงสาวออกไปจากห้องของเขาแล้ว จึงตัดสินใจเดินออกมาด้านนอก แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับโน้ตที่แปะอยู่ใกล้ๆ

“พี่ ป๊อป... ฟางไม่รู้นะว่าพี่เป็นอะไร แต่ถ้าฟางทำอะไรให้พี่โกรธ ฟางขอโทษนะคะ อย่าลืมทานข้าวด้วยนะ ฟางเป็นห่วง ถ้าพี่ไม่กินแล้วเกิดเป็นลมขึ้นมา ฟางไม่พาพี่ส่งโรงพยาบาลนะจะบอกให้”

“ยัย เด็กบ้า ทำให้คนอื่นเค้าโกรธแล้วยังจะมาพูดเล่นอีก” ป๊อปปี้ส่ายหน้า ก่อนจะนั่งลงทานข้าว ความเป็นจริงเรื่องเมื่อตอนเย็นเขาก็โกรธอยู่หรอก แต่พอคิดๆดูแล้ว ถึงเธอจะไม่ได้มากับเขา แต่ก็ไม่ได้ไปกับไอ้หน้าอ่อนนั่น ถือว่าหายกัน แต่เรื่องที่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆ คือเรื่องเมื่อตอนค่ำต่างหาก

หลัง จากที่ออกจากบ้านของฟางเพราะเจ้าของบ้านไม่อยู่ เขาจึงตัดสินใจที่จะขับรถออกไปรับลมเล่น แต่ไม่คิดว่า... จะได้เจอเธอเข้าโดยบังเอิญ แถมเธอยังอยู่กับไอ้หน้าอ่อนนั่นแค่สองคนอีกต่างหาก อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับตอนที่เขาเห็นเธอและผู้ชายคนนั้นกอดกันซะแน่น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่เขาก็คิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องธรรมดา เขาจำได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันมา ยัยแสบไม่เคยโกหกเขา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แต่วันนี้...

“ฮัลโหลค่ะ พี่ป๊อป” เสียงใสที่ดังมาตามสายไม่อาจทำให้เขาอารมณ์ดีได้อย่างที่เคย

“พี่ นึกว่าฟางจะไม่รับสายพี่ซะแล้ว” เขากรอกเสียงตอบกลับไป มันก็จริงนั่นแหละ ตั้งแต่ตอนที่เขาขับรถออกมาจากโรงเรียนของเธอ เขาก็พยามโทรหาเธอนับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่ยอมรับ แถมบางครั้งยังโทรไม่ติดอีกต่างหาก

“พี่ป๊อปมีอะไรกับฟางรึเปล่าคะ”

“เปล่า พี่แค่อยากรู้ว่าฟางอยู่ไหน” เขาตัดสินใจถามออกไป ถ้าเธอยังเป็นฟางคนเก่า เรื่องแค่นี้เธอต้องไม่โกหกเขาแน่

“ฟาง...”  น้ำเสียงที่เริ่มจะอึกอัก ทำให้เขาเริ่มหวั่นใจไม่น้อย

“ฟางอยู่ที่บ้านค่ะ”

“บ้าน เหรอ?” เขาทวนคำ บริเวณที่เขาจอดรถอยู่สามารถเห็นทั้งเธอและเพื่อนของเธอได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ตอนนี้เธอจะแยกตัวมาคุยโทรศัพท์อยู่เพียงแค่คนเดียวก็เถอะ

“อยู่กับใคร?” เขาตัดสินใจถามต่อ

“ก็ อยู่กับพ่อสิคะพี่ป๊อป ถามได้ ฟางอยู่บ้านกับพ่อแค่สองคนเองนะ จะให้ฟางอยู่กับใครล่ะ” เสียงใสตอบกลับมา พาให้ใจเขารู้สึกหวิวแปลกๆ ฟางโกหกเขา โกหกว่าอยู่ที่บ้านทั้งๆที่กำลังนั่งชิวอยู่ริมแม่น้ำ โกหกว่าอยู่กับพ่อ ทั้งๆที่หนีมาสวีทกับไอ้หน้าอ่อนนั่น แถมมายืนกอดกันต่อหน้าต่อตาเขาอีก

“งั้น เหรอ อยู่ที่บ้าน... อยู่กับคุณลุง... อย่างนั้นสินะ” เขาพูด แต่เหมือนจะพูดกับตัวเขาเองมากกว่า เป็นการย้ำให้ตัวเองรู้ว่า เธอโกหกเขา เธอไม่ใช่ยัยแสบคนเดิมของเขา บางทีเธอกับไอ้หน้าอ่อนนั่นอาจจะตกลงคบกันแล้วก็ได้ เขาช้าไปอีกแล้วสินะ เขามาช้าไปอีกแล้วจริงๆ

“เอ่อ... ค่ะ” เพียงแค่นั้น หัวใจของเขาก็ปวดหนึบขึ้นมาทันที เรื่องแค่นี้เธอยังทำให้เขาเจ็บมากขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยถ้าเกิดว่าเธอจูงมือผู้ชายคนนั้นมาหาเขา แล้วบอกว่าทั้งสองคนคบกัน มันจะทำให้เขาเจ็บขนาดไหน

“เข้า ใจแล้วล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่จะไปนอนแล้ว” เขาตัดสินใจยุติบทสนทนา เพราะเขาเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วจริงๆ เข้าใจแล้วว่าเธอรักใคร อาการทั้งหมดที่เธอแสดงให้เขาเห็นคงเป็นแค่อาการหวงพี่ชาย... แค่นั้นสินะ เขาคิดไปเองจริงๆว่าบางทีเธออาจจะใจตรงกับเขาก็เป็นได้ มันคงต้องถึงเวลาที่เขาต้องตัดใจ... ทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกรักเธอเลยซะด้วยซ้ำ

.

.

.

.

.