The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“ฟาง ฟาง” หวายเขย่าแขนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
 
“อะไร?” ฟางหันมาถามอย่างสงสัย เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ทั้งหมดยังนั่งอยู่ในห้อง
 
“เตรียมตัวเลยแก วันนี้เกิดศึกชิงนางแน่” หวายพูดพร้อมกับชี้อะไรบางอย่างที่หน้าประตูโรงเรียนให้เพื่อนดู
 
“พี่ป๊อป!” ฟางอุทานเสียงแผ่ว เมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษา ยืนพิงประตูรถ Susie สุดรักสุดหวงของตัวเองอยู่หน้าประตูโรงเรียน แถมยังโบกมือหยอยๆมาให้เธออีกต่างหาก
 
“ทำไงดีอ่ะหวาย” ฟางหันมาถามเพื่อน หวายส่ายหน้าประมาณว่าไม่รู้เหมือนกัน
 
“ปัญญริสา ธนันต์ธรญ์ พวกเธอสองคนซุบซิบอะไรกัน” เสียงคุณครูที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องส่งเสียงขึ้นทำเอาสองสาวถึงกับสะดุ้ง
 
“เปล่าค่ะครู เปล่าค่ะ” สองสาวปฏิเสธ พร้อมกับก้มหน้างุด กลัวถูกทำโทษ
 
ติ้งต่อง ติ้งต่อง
 
“เลิกเรียนแล้วอ่ะ ทำไงดี” ฟางหันมาเขย่าแขนเพื่อนสาวอย่างหวายทันทีที่ได้ยินเสียงระฆังบอกเวลาเลิกเรียน
 
“เธอก็เลือกกลับสักคนสิ จะยากอะไรล่ะ” หวายว่า
 
“ถ้ามันเลือกได้ก็ดีน่ะสิ” ฟางคิดอย่างว้าวุ่นใจ เอาไงดีล่ะยัยฟาง
 
“มีอะไรเหรอฟาง เมื่อกี้โดนครูดุเลย” จินนี่เดินเข้ามาถาม ฟางรีบชี้ให้เพื่อนทั้งหมดยกเว้นพิชชี่ที่ยังไม่เดินเข้ามาดู
 
“ซวยแล้วยัยฟาง” แก้วอุทาน
 
“เอาไงดี ช่วยคิดหน่อยสิ” ฟางหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนแต่ละคน แต่ทุกคนก็พากันส่ายหน้า
 
“ลงไปข้างล่างก่อน แล้วค่อยคิดว่าเอาไงต่อ” เฟย์พูด ทุกคนจึงพากันเดินมาด้านหน้าโรงเรียน
 
“หวัดดีค่ะพี่ป๊อป” หวายเป็นคนเปิดการทักทาย ป๊อปปี้ยิ้มรับ
 
“หวัดดีครับ”
 
“พี่ป๊อปมารับยัยฟางเหรอคะ” เฟย์เอ่ยถาม ชายหนุ่มพยักหน้า
 
“ใช่ครับ เรากลับกันเลยมั้ยฟาง” ประโยคหลังหันมาถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆหวาย
 
“เอ่อ... คือ” ฟางอึกอัก เพราะเมื่อกี้พิชชี่บอกให้เธอมารอที่หน้าประตูโรงเรียน เดี๋ยวจะได้กลับบ้านพร้อมกัน แต่ดันมาป๊ะกับป๊อปปี้แบบนี้ ทำยังไงดีล่ะยัยฟาง
 
“ฟาง มาแล้วๆ รอนานมั้ย” พิชชี่วิ่งมายืนหอบอยู่ตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถาม
 
“ก็... ไม่นานเท่าไหร่”
 
“อ้าว! หวัดดีครับ... พี่ป๊อป” พิชชี่เอ่ยทักทายเมื่อเห็นบุคคลที่ 7 ในวงสนทนา แถมไม่พูดเปล่า ยังจับมือฟางไว้แน่นอีกด้วย
 
“หวัดดี!” ป๊อปปี้กัดกรามแน่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า หนอย! ทำแบบนี้มันหยามน้ำหน้ากันชัดๆ
 
“พิช...” ฟางเห็นสายตาพี่ชายคนสนิทแล้วเสียวสันหลังวาบ พยายามที่จะดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่อีกฝ่ายก็ยังจับไว้แน่น
 
“กลับบ้านกันเถอะฟาง” พิชชี่เอ่ยชวน พร้อมกับดึงมือหญิงสาวให้เดินไปด้วยกัน แต่ป๊อปปี้ก็ว้ามืออีกข้างของฟางไว้
 
“โทษทีนะ แต่เดี๋ยวพี่พาฟางกลับบ้านเอง” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับจับมือหญิงสาวไว้แน่นไม่ปล่อย
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เมื่อเช้าฟางมากับผม ผมพาฟางกลับเองได้” พิชชี่พูด ป๊อปปี้จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ซึ่งพิชชี่ก็จ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
“เอ่อ ใจเย็นก่อนนะคะพี่ป๊อป คือจินนี่ว่า...” จินนี่พยายามจะห้ามทัพ
 
“ฟางต้องกลับกับพี่!” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงร่างของหญิงสาวให้เข้ามาหาตัว
 
“ไม่ครับ! ฟางต้องกลับกับผม!” พิชชี่ดึงร่างของฟางกลับไป เลยกลายเป็นว่าทั้งสองคนดึงร่างของฟางไปมาจนฟางเริ่มจนมึนหัว
 
“หยุด! หยุดทั้งสองคนนั่นแหละ!” ฟางตะโกนพร้อมกับสะบัดมือออกจากการเกาะกุมทั้งสองฝ่าย
 
“ฟาง! กลับบ้านกับพี่”
 
“ไม่ได้นะฟาง ฟางต้องกลับกับพิชสิ”
 
“ฟางไม่กลับกับใครทั้งนั้นแหละ ฟางกลับเองได้ พี่ป๊อปกับพิชกลับไปเถอะ” หญิงสาวพูด พร้อมกับเดินถอยห่างออกไปเรื่อยๆ “แล้วก็ไม่ต้องตามฟางมานะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบขึ้นรถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดีออกไปเลย
 
“ยัยฟางไปแล้ว... พี่ป๊อปก็กลับเถอะค่ะ” หวายพูดขึ้นเมื่อหายอึ้งจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “นายด้วยนะพิชชี่”
 
“เจอกันพรุ่งนี้” พิชชี่พูด ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก ป๊อปปี้มองตามก่อนจะขึ้นรถขับออกไปเช่นกัน
 
“นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” แก้วพูดเมื่อคู่อริทั้งสองแยกตัวกลับไป
 
“ว่างั้นเหมือนกัน ดีนะเนี่ยที่ยัยฟางไม่ได้เลือกไปกับใคร ไม่งั้น...” หวายพูดพร้อมกับทำหน้าสยอง
 
“พึ่งรู้นะเนี่ย เวลาพี่ป๊อปโกรธ... น่ากลัวมากกกกก” เฟย์พูดขึ้นอีกคน ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
 
“นั่นดิ เห็นแล้วขนลุกเลยอ่ะ” จินนี่พูด
 
“ฉันว่าเราแยกย้ายกันกลับบ้านเหอะ เตรียมตัวรับศึกวันพรุ่งนี้อีก” หวายพูด เพราะรู้ว่าถ้าเกิดเพื่อนของเธอไม่ยอมเคลียร์อะไรให้มันชัดเจน มีหวังพรุ่งนี้ก็ต้องเกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่
 
“โอเค! เจอกันพรุ่งนี้”
.
.
.
.
.
“เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ เธอคือคนพิเศษ ไม่ต้องการพิสูจน์ ได้แต่หยุดใจตรงนี้ เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ คนที่ฉันรักคือใคร ใช่เธอ เธอรู้บ้างไหมใช่เธอทั้งนั้น ก็ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างหรือเปล่า”
 
“ฉันไม่ได้อกหัก แต่เธอแค่รักคนอื่น ไม่เห็นใครต้องฝืน ฝืนใจที่ไหนกัน คงห้ามกันลำบาก มันรักมากกว่านั้น เธอแค่รับรู้ไม่จำเป็นต้องรักฉัน ฉันไม่ได้อกหัก แต่เธอแค่รักเขาต่อ ฉันก็ไม่ได้ท้อที่รออยู่แค่ข้างเดียว ยอมด้วยความรู้สึก My Love มัน is Real ไม่เคยจะเจือปนสิ่งไหน”
 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่มันคนละเบอร์กันแค่นั้น เบอร์หนึ่งเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อกับเธอ ส่วนอีกเบอร์ก็เป็นของพี่ชายคนสนิทที่เธอคิดไม่ซื่อด้วย แต่ตอนนี้เธอไม่อยากที่จะรับสายใครเลยจริงๆ
 
“ฟาง อยู่ในห้องรึเปล่าลูก ฟาง” เสียงของคนเป็นพ่อที่ดังขึ้นหน้าประตู เรียกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
 
“มีอะไรเหรอคะพ่อ” ฟางเอ่ยถามพ่อของตัวเองอย่างสงสัย
 
“เพื่อนลูกมาหาน่ะ รออยู่ข้างล่าง”
 
“เพื่อนหนู? ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายคะ”
 
“ผู้ชาย คนที่มารับเราเมื่อเช้าไง รีบลงไปนะลูก เขามานั่งรอหนูตั้งนานแล้ว”
 
“ค่ะพ่อ เดี๋ยวฟางตามลงไปค่ะ” ฟางพูด ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งเพื่อหยิบโทรศัพท์ ก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง
 
“งั้นเธอก็ควรบอกเขาไปตรงๆ เพราะถ้าเธอยังเฉย มันก็เหมือนจะเป็นการให้ความหวังเขาเปล่าๆ”
“ใช่ เธอรู้มั้ย เมื่อวานตอนเธอโทรไปบอกให้มันมารับเธอตอนเช้าน่ะ มันดีใจมากเลยนะ”
“แต่เธอต้องรีบหน่อยนะ ลางสังหรณ์ของฉันมันบอกว่า ไอ้พิชมันกำลังจะบอกรักแก”
 
หลากหลายประโยคที่เพื่อนสาวของเธอบอกวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่หยุด หรือว่า... เธอควรจะบอกเขาไปตรงๆดี
 
“พิช...” หญิงสาวเดินลงมาด้านล่างและพบว่าพิชชี่นั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว
 
“ฟาง... ทำไมไม่รับโทรศัพท์อ่ะ พิชโทรไปตั้งหลายรอบ” ชายหนุ่มพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเธอ
 
“โทษที ฟางไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะ ว่าแต่พิชมีอะไรเหรอ” หญิงสาวปด ก่อนจะเอ่ยถาม
 
“พิชมีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ ออกไปข้างนอกด้วยกันหน่อยได้มั้ย”
 
“คุยที่บ้านฟางก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” หญิงสาวพูด เพราะขืนออกไปข้างนอก สิทธิ์ที่จะเจอหน้าชายหนุ่มอีกคนมันยิ่งพุ่งสูงขึ้นเป็นอีกเท่าตัว เธอยังไม่อยากให้พิชชี่และพี่ป๊อปของเธอเจอหน้ากันตอนนี้
 
“นะฟาง พิชสัญญา พิชกวนเวลาฟางไม่นานหรอก” ชายหนุ่มอ้อน หญิงสาวถอนหายใจ เจอไม้นี้เข้าไปทีไรใจอ่อนได้ทุกทีสินายัยฟาง
 
“ก็ได้ แต่อย่านานนะ”
 
“ไม่นาน สัญญา” พิชชี่ยิ้มอย่างดีใจ ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งรถออกไปด้วยกัน คลาดกับป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาหลังจากทั้งคู่คล้อยหลังไปได้ไม่นาน
 
“ลุงครับ ฟางอยู่รึเปล่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามพ่อของหญิงสาวทันทีที่มาถึง
 
“อ้าวป๊อป ฟางพึ่งออกไปเมื่อกี้เอง ป๊อปมีอะไรรึเปล่า”
 
“ออกไป? ไปไหนเหรอครับ แล้วไปกับใคร” ป๊อปปี้ยิงคำถามรัว รู้สึกตาขวามันกระตุกๆยังไงก็ไม่รู้ หวังว่าคงไม่ใช่ไอ้หน้าอ่อนนั่นอีกนะ
 
“เพื่อนของเขานั่นแหละ รู้สึกว่าจะชื่อพิชชี่ แต่ลุงไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะไปไหนกัน” พ่อของฟางตอบ ป๊อปปี้สะอึก เขามาช้าไปอีกแล้วเนี่ย แล้วไอ้เด็กบ้านั่นจะพาฟางไปที่ไหนก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นมาอีกจนได้ ให้ตายเถอะ  รู้สึกว่าช่วงนี้ยัยแสบจะทำให้เขาหงุดหงิดบ่อยมากเกินไปแล้วนะ
 
“งั้นเดี๋ยวป๊อปขอตัวก่อนนะครับลุง สวัสดีครับ” ป๊อปปี้ยกมือไหว้พ่อของฟางก่อนจะรีบเดินออกไป ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง
 
ผู้ชายคนนั้น... คิดยังไงกับฟางเขาย่อมรู้ดี ผู้ชายด้วยกันดูกันออก ท่าทางที่อีกฝ่ายแสดงออกมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี อีกฝ่ายเป็นเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวของฟาง ไม่แปลกที่เขาจะคิดไม่ซื่อกับยัยแสบของเขา แต่ปัญหาคือ... ยัยแสบคิดอะไรกับผู้ชายคนนั้นด้วยรึเปล่าเนี่ยสิ
.
.
.
.
.