The painful เธอกับเขา และรักของเรา

เช้าวันต่อมา 

“สวัสดีครับคุณลุง” ป๊อปปี้ยกมือไหว้ทันทีที่เห็นพ่อของฟางเปิดประตูบ้านออกมา ทำเอาอีกฝ่ายแปลกใจไม่น้อย

 

“อ้าวป๊อป มีอะไรกับลุงรึเปล่า มาแต่เช้าเลย”

 

“เอ่อ... ฟางอยู่มั้ยครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เขาอุตส่าห์มาดักรอที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า กะจะตัดหน้าผู้ชายที่ชื่อพิชชี่นั่นโดยเฉพาะ ไม่สำเร็จให้มันรู้ไปสิ

 

“ฟางเหรอ??? ฟางออกไปแล้วหนิ” พ่อของฟางพูดทำเอาป๊อปปี้แทบร่วงทันที

 

“ไปแล้ว? ไปไหนเหรอครับ แล้วไปกับใคร” ป๊อปปี้รีบถามทันที

 

“ก็ไปโรงเรียนไง มีเพื่อนมารับน่ะ เห็นว่าชื่อพิชชี่อะไรเนี่ยแหละ” ป๊อปปี้กัดฟันกรอดทันที หนอยยัยแสบ อุตส่าห์มาตั้งแต่เช้า ยังจะเร็วกว่าเราอีกเหรอเนี่ย อย่าให้เจอตัวนะ เธอเจอดีแน่

 

“ป๊อปมีอะไรกับฟางรึเปล่าน่ะ” พ่อของฟางถามขึ้นอีกครั้ง

 

“เอ่อ... เปล่าหรอกครับ งั้นเดี๋ยวป๊อปขอตัวไปเรียนก่อนนะครับคุณลุง สวัสดีครับ” ป๊อปปี้ยกมือไหว้ ก่อนจะขึ้นรถขับออกไปทันที

 

“อะไรของเขา มาแล้วก็ไป” พ่อของฟางพูดอย่างงงๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

.

.

.

.

.

“เป็นอะไรของแกน่ะยัยฟาง ฉันเห็นแกนั่งถอนหายใจอยู่แบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนะ” แก้วทักขึ้นอย่างสงสัย เมื่อทั้งหมดมานั่งกินข้าวกลางวันกัน

 

“แกไม่ให้ฉันหายใจ ฉันก็ตายน่ะสิ” ฟางว่าอย่างกวนๆ แก้วไม่โกรธ แต่มองหน้าเพื่อนอย่างแปลกใจ

 

“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง ปกติเธอไม่เป็นอย่างนี้เลยนะ” เฟย์พูด เพราะเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนเหมือนกัน

 

“หรือว่า... เมื่อเช้านายทำอะไรฟางรึเปล่าพิชชี่” หวายหันไปหาพิชชี่เสียงเขียว ทำเอาคนถูกเอ่ยถึงสะดุ้งโหยง

 

“จะบ้าเหรอ ฉันเนี่ยนะจะทำอะไรฟาง” พิชชี่ชี้มาที่ตัวเองแล้วส่ายหน้า

 

“มีอะไรไม่สบายใจก็บอกพวกเราได้นะฟาง เราเป็นเพื่อนกันนะ” จินนี่พูดขึ้นอีกคน เห็นเพื่อนทำหน้าหงอยแบบนี้แล้วเธอรู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ

 

“หรือว่า....” หวายพูดขึ้นมาอีก ทุกคนหันมามองอย่างสนใจ

 

“หรือว่าอะไร ยัยหวาย” แก้วเอ่ยถาม

 

“เปล่าๆ นี่พิชชี่ นายไปซื้อข้าวให้ยัยฟางหน่อยสิ เห็นยัยฟางบอกว่าหิว” หวายรีบปฏิเสธก่อนจะหันไปหาพิชชี่ พิชชี่ทำหน้างงแล้วหันไปหาฟาง เพราะเมื่อกี้ตอนทุกคนไปซื้อข้าว ฟางบอกว่าไม่หิวจึงไม่ได้ซื้อมา

 

“ฉัน...” ฟางอ้าปากจะปฏิเสธ แต่หวายดันแทรกขึ้นอีก

 

“ไปสิพิชชี่ เดี๋ยวยัยฟางก็หิวตายกันพอดี” แค่นั้นแหละ พิชชี่รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว คงเหลือเพียงแค่สาวๆอยู่ที่โต๊ะ

 

“ฟาง... เมื่อวานเธอทะเลาะอะไรกับพี่ป๊อปรึเปล่า” หวายถามขึ้นทันทีที่ลับร่างของพิชชี่

 

“ก็นิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ฟางตอบ

 

“แต่หน้าเธอบอกว่ามันไม่นิดหน่อยเลยนะ” เฟย์พูด

 

“เราไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อย พี่ป๊อปเขาแค่แกล้งฉันเล่นแค่นั้นแหละ แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย” ฟางพูด เพื่อนๆทุกคนต่างหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจในความปากแข็งของเพื่อน

 

“ฟาง ฉันถามจริงๆนะ เธอชอบพี่ป๊อปรึเปล่า” แก้วถาม ฟางถึงกับสะดุ้ง หลบสายตาเพื่อนที่มองมาแทบจะไม่ทัน

 

“บ้าเหรอ! ฉันเนี่ยนะจะชอบพี่ป๊อป!”

 

“ใช่! เธอนั่นแหละ” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน ฟางเม้มปากแน่น

 

“ฉันเปล่าสักหน่อย”

 

“เธอเป็นเพื่อนพวกเรานะฟาง เรื่องแค่นี้ทำไมพวกฉันจะไม่รู้ ถ้าเธอไม่ได้ชอบพี่ป๊อป แล้วเมื่อวานเธอจะโกหกทำไมว่าพี่ป๊อปมีแฟนแล้ว” เฟย์พูด

 

“ฉัน... ฉัน.. ฉันก็แค่...”

 

“แค่รักพี่ป๊อป แต่ปากแข็งไม่ยอมบอกพวกเรา!!” จินนี่แทรกขึ้น ฟางหันขวับมามองทันที

 

“จินนี่!!!”

 

“มันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเลยนะฟาง เรื่องแค่นี้เองทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกพวกเราล่ะ” หวายพูด

 

“ก็ได้ๆ ฉัน... ชอบพี่ป๊อป” ฟางก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาใคร เพราะรู้สึกว่าหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาเรื่อยๆ ใช่สิมันไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่มันเป็นเรื่องน่าอายต่างหาก ที่อยู่ดีๆจะมาบอกชอบผู้ชายคนนึงให้เพื่อนฟัง มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ!!

 

“นั่นไง!!” ทุกคนแทบจะยกขึ้นกระโดดโลดเต้นที่เพื่อนปากแข็งอย่างฟางยอมบอกง่ายๆ ในขณะที่ฟางมองเพื่อนทุกคนอย่างงงๆ

 

“นี่พวกเธอ... จะดีใจกันทำไมนักหนาเนี่ย”

 

“โห่ฟาง จะบอกอะไรให้นะ ความจริงน่ะพวกเรารู้มาตั้งนานแล้วล่ะว่าเธอชอบพี่ป๊อป แต่พวกเราแค่อยากจะฟังจากปากของเธอเองก็แค่นั้นแหละ” แก้วหันมาพูดกับฟาง

 

“แล้วเมื่อวานที่ยัยหวายถามพี่ป๊อป นั่นก็เป็นแค่แผนหลอกให้เธอหึงพี่ป๊อปแค่นั้นแหละ” เฟย์พูด

 

“ว่าไงนะ!! นี่พวกเธอหลอกฉันเหรอ” ฟางมองเพื่อนอย่างงอนๆ ที่โดนหลอกเข้าเต็มเปา

 

“หลอกอะไรล่ะ พวกเราก็แค่วางแผนให้เธอพูดความจริงต่างหาก” เฟย์แย้ง ก่อนจะหันมาหัวเราะกับทุกคนต่อ

 

“เดี๋ยวฟาง แล้วเธอ... รู้รึเปล่าว่าพิชชี่มันคิดยังไงกับเธอ” จินนี่ถามขึ้นทำเอาทุกคนชะงักทันที โดยเฉพาะฟาง

 

“รู้...”

 

“แล้วเธอจะทำยังไง ช่วงหลังๆมานี้ไอ้พิชมันเป็นหมาหวงก้างจนพวกฉันรู้สึกได้เลยนะ” หวายพูด

 

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันไม่ได้ชอบพิชนี่นา”

 

“งั้นเธอก็ควรบอกเขาไปตรงๆ เพราะถ้าเธอยังเฉย มันก็เหมือนจะเป็นการให้ความหวังเขาเปล่าๆ” เฟย์พูด

 

“ใช่ เธอรู้มั้ย เมื่อวานตอนเธอโทรไปบอกให้มันมารับเธอตอนเช้าน่ะ มันดีใจมากเลยนะ” หวายพูด เพราะบ้านของหวายและพิชชี่อยู่ใกล้ๆกัน จึงสนิทกันมากกว่าใครเพื่อน

 

“แล้วพวกเธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้ฉันบอกไปตรงๆเหมือนที่พวกเธอว่าน่ะ ฉันคงไม่กล้าหรอก”

 

“แต่เธอต้องรีบหน่อยนะ ลางสังหรณ์ของฉันมันบอกว่า ไอ้พิชมันกำลังจะบอกรักแก” หวายพูด ฟางอ้าปากค้างทันที

 

“ว่าไงนะ!!!”

 

“เพราะมันกลัวจะเสียเธอให้พี่ป๊อปไง มันก็เลยต้องรีบ” หวายพูดต่อ

 

“ใช่! แล้วตอนเย็นเธอก็เตรียมตัวไว้ได้เลย” เฟย์พูดบ้าง

 

“ทำไม???” ฟางถามอย่างสงสัย

 

“ก็เย็นนี้น่ะ ไม่แน่อาจจะมีศึกชิงนางเกิดขึ้นกลางโรงเรียนก็ได้ใครจะไปรู้” แก้วพูด ฟางอ้าปากจะถามต่อ แต่พิชชี่ก็เดินมาถึงที่โต๊ะพอดี

 

“อ่ะนี่ฟาง ข้าวผัดเครื่องแกง ของโปรดเธอ” พิชชี่เลื่อนจานข้าวมาตรงหน้าฟาง หญิงสาวได้แต่ยิ้มรับ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวในจาน ไม่ยอมพูดอะไรอีกจนขึ้นเรียนภาคบ่าย

.

.

.

.

.

 “ไอ้ป๊อป!!!!!!!!!!” เขื่อนตะโกนใส่หูเพื่อนอย่างดังจนคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามอง แต่คนที่โดนตะโกนใส่กลับไม่ยักจะได้ยิน

 

“กูว่าไอ้ป๊อปอาการหนักแล้วว่ะไอ้โมะ” เขื่อนพูดเมื่อเห็นท่าทางของป๊อปปี้ ที่นั่งเหม่อไม่พูดไม่จามาทั้งวัน แม้กระทั่งเขาตะโกนเรียกอยู่ใกล้ๆหูก็ยังไม่ได้ยิน

 

“กูก็ว่างั้น” โทโมะพยักหน้าเห็นด้วย

 

“แต่กูมีวิธี” เขื่อนพูด โทโมะมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรแล้วก็ได้คำตอบเมื่อเขื่อนประเคนฝ่ามือใส่ศีรษะป๊อปปี้เต็มแรง จนอีกฝ่ายถึงกับหน้าคะมำ

 

“เฮ้ย!!!” สองหนุ่มทั้งที่โดนตบและไม่โดนต่างพากันร้องออกมาพร้อมกัน ป๊อปปี้หันไปมองเจ้าของฝ่ามืออย่างเขื่อนตาขวางทันที

 

“หยุดเลยนะมึงไอ้ป๊อป มึงไม่ต้องมามองกูแบบนั้นเลย กูเรียกมึงแล้วมึงไม่ได้ยินเองนะ” เขื่อนรีบแก้ตัวเป็นพัลวันก่อนที่จะโดนสายตาพิฆาตของป๊อปปี้ฆ่าตาย

 

“แล้วมึงมาตบกูทำไมเนี่ย กูเจ็บนะเว้ย” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ

 

“มึงยังเจ็บเป็นอยู่เหรอ กูนึกว่ามึงตายด้านแล้วซะอีก” เขื่อนว่า ป๊อปปี้หันมามองหน้าเพื่อนอย่างฉุนๆ

 

“ไอ้เขื่อน มึงอยากตายเหรอไง ตบกูแล้วยังจะมากวนกูอีก”

 

“เออ กูขอโทษ กูแค่เป็นห่วง มึงเป็นไรมากมั้ยวะไอ้ป๊อป เมื่อวานก็นั่งยิ้มเป็นคนบ้า พอมาวันนี้ดันนั่งเงียบเป็นหมาหงอยเลย” เขื่อนพูดอย่างเป็นห่วงเพื่อนจริงๆ

 

“นั่นดิ มีเรื่องอะไรรึเปล่าวะไอ้ป๊อป ปรึกษาพวกกูได้นะเว้ย” โทโมะพูดขึ้นอีกคน ป๊อปปี้มองหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วถอนหายใจ

 

“กูปรึกษาพวกมึงได้แน่นะ” ชายหนุ่มถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ไอ้โมะไม่เท่าไหร่ ยังพอมีคำแนะนำดีๆให้บ้าง แต่กับไอ้เขื่อนนี่เขาไม่แน่ใจเลยจริงๆว่ามันจะแนะนำเขายังไง เพราะขนาดตัวมันเองยังเอาไม่รอดเลย

 

“ได้ดิวะ เขื่อนซะอย่าง” เขื่อนตอบอย่างมั่นใจ ตรงข้ามกับป๊อปปี้ที่เริ่มหมั่นไส้เพื่อนขึ้นมาตงิดๆ

 

“ก็เพราะเป็นมึงนี่แหละกูถึงไม่อยากปรึกษา” ป๊อปปี้ว่า ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อวานให้เพื่อนทั้งสองฟัง

 

“พวกมึงคิดว่าไง” ป๊อปปี้ถามขึ้นทันทีที่เล่าจบ โทโมะกับเขื่อนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะพูดออกมาพร้อมกัน

 

“ไอ้หมาหวงก้าง!!!”

 

“กูเนี่ยนะ หมาหวงก้าง!” ป๊อปปี้ชี้ที่ตัวเอง เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองพยักหน้าจึงถามต่อ “กูหวงก้างยังไง?”

 

“ไม่น่าถามเลยนะมึง กูว่ามึงน่าจะฉลาดพอที่จะรู้นะว่าไอ้อาการที่มึงกำลังเป็นอยู่เนี่ย เขาเรียกว่าอะไร” เขื่อนพูด แต่ป๊อปปี้ยิ่งงงหนักเข้าไปอีก

 

“อาการอะไรของมึงวะไอ้เขื่อน”

 

“มึงไม่รู้เหรอว่าทำไมเมื่อวานน้องฟางถึงต้องโกหก” โทโมะถาม

 

“ก็เขาบอกว่าไม่อยากให้กูอกหักอีกรอบ”

 

“แล้วมึงก็เชื่อ?” เขื่อนว่า

 

“แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงล่ะ ให้คิดว่ายัยแสบหึงกูเหรอ?” ป๊อปปี้ว่า

 

“ก็เอออ่ะดิ มึงนี่ฉลาดทุกเรื่อง แต่พอเรื่องแบบนี้แล้วโง่ทุกที” เขื่อนพูดอย่างเหนื่อยใจแทน

 

“เดี๋ยวๆ มึงสองคนรู้ได้ไงว่ายัยแสบหึงกู” ป๊อปปี้ยังคงตามเหตุการณ์ไม่ทัน

 

“ก็น้องฟางออกอาการเดียวกับมึงไง” โทโมะตอบ

 

“ออกอาการเดียวกับกู? พวกมึงจะบอกว่ากูก็หึงฟางเหรอ?” ป๊อปปี้พูด โทโมะกับเขื่อนหันมามองหน้ากันแล้วแทบจะชวนกันหงายหลังตกเก้าอี้ เพื่อนของเขาทำไมถึงได้เซ่ออย่างนี้วะ

 

“ไอ้เชี่ยป๊อป เรื่องแค่นี้มึงคิดไม่ออกเหรอไงวะ ก็ที่มึงหงุดหงิดงุ่นง่านเป็นหมาบ้าเพราะเห็นน้องฟางไปกับไอ้หน้าอ่อนนั่นน่ะ นั่นแหละเขาเรียกว่าหึง ไอ้บ้าป๊อป!!!” เขื่อนตะโกนใส่หน้าเพื่อน

 

“แล้วกูจะหึงยัยแสบทำไม กูไม่ได้รักเขาซะหน่อย” ป๊อปปี้พูดอย่างงงๆ โทโมะฟังแล้วแทบจะกระโดนตบกะโหลกของเพื่อนรักให้หายมึน เรื่องแค่นี้ทำไมมันเข้าใจอะไรยากนักวะ

 

“มึงแน่ใจว่ามึงไม่ได้รักน้องเขา?” โทโมะถาม ป๊อปปี้นิ่งแล้วส่ายหน้า

 

“กูไม่รู้ว่ะ”

 

“งั้นเดี๋ยวกูถามอะไรสักอย่าง มึงต้องตอบตามความจริงนะเว้ย” เขื่อนพูด ป๊อปปี้พยักหน้า

 

“ตื่นเช้าขึ้นมา คนที่มึงนึกถึงเป็นคนแรกคือใคร?” เขื่อนเริ่มคำถามแรก ป๊อปปี้นิ่งคิด แล้วอยู่ๆภาพฟางก็ลอยเข้ามาในหัว

 

“ฟาง...”

 

“มึงอยากอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลา?” โทโมะถามต่อ ป๊อปปี้พยักหน้า

 

“ใช่”

 

“มึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้น้องฟาง” เขื่อนถาม ภาพพิชชี่กับฟางลอยเข้ามาในหัวทันที

 

“เออ”

 

“มึงอยู่ใกล้ๆน้องฟางแล้วมีความสุข?” โทโมะถาม

 

“อืม”

 

“มึงอยู่ใกล้ๆน้องเขาแล้วสบายใจ?” เขื่อนถาม

 

“ถูก แล้วตกลงที่พวกมึงถามกูเนี่ยมันเกี่ยวอะไรกับที่กูจะรักหรือไม่รักฟางด้วยวะ” ป๊อปปี้แทรกขึ้นเมื่อเห็นว่าโทโมะทำท่าจะถามต่อ

 

“พวกกูก็กำลังพิสูจน์ไงว่ามึงรักน้องฟางรึเปล่า” โทโมะตอบ

 

“แล้วตกลงว่าไง” ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองมองหน้าเขาแล้วยิ้มแปลกๆ

 

“ไม่ต้องห่วงเลยเพื่อน มึงรักน้องฟางชัวร์ๆ” เขื่อนตอบอย่างมั่นใจ

 

“กูเนี่ยนะ” ป๊อปปี้ชี้ที่ตัวเอง

 

“ไอ้โมะมั้ง” เขื่อนตอบอย่างกวนๆ ป๊อปปี้เลยหันไปมองโทโมะตาขวาง

 

“ไอ้บ้า! ไอ้เขื่อนมันกวนมึงยังไม่รู้อีก” โทโมะว่าเมื่อเห็นสายตาเพื่อนที่มองเขา ป๊อปปี้เลยเบนเข็มไปที่เขื่อนแทน

 

“นี่มึงแกล้งกูเหรอไอ้เขื่อน”

 

“โอ้ยไอ้คุณเพื่อนป๊อป กูอุตส่าห์บอกมึงขนาดนี้แล้วมึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอไงวะ กูอยากรู้จริงๆเลยว่ามึงกับพิมไปคบกันได้ยังไง” เขื่อนพูดพร้อมกับส่ายหน้า ช่างเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากเหลือเกิน

 

“นั่นดิ ขนาดมึงรักหรือไม่รักน้องฟางมึงยังไม่รู้เลย แล้วตอนคบกับพิมมึงไปจีบเขายังไงวะ” โทโมะพูดเมื่อเริ่มสงสัยขึ้นมาเหมือนกัน

 

“ใครบอกว่ากูไปจีบเขา” ป๊อปปี้พูด โทโมะกับเขื่อนหันมามองหน้ากันทันที ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าป๊อปปี้ต่อ

 

“มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง?”

 

“คนที่ขอคบคือพิม ไม่ใช่กู”

 

“หา....” สองหนุ่มหันมามองหน้ากันอีกครั้งอย่างงงๆ

 

“ตกลงคนที่ตามจีบ คนที่ขอคบ คือพิม ไม่ใช่มึง” ป๊อปปี้พยักหน้า

 

“เวร! กูพึ่งรู้นะเนี่ยว่าผู้ชายสมัยนี้มันต้องรอให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายมาจีบ” เขื่อนพูด ป๊อปปี้ส่ายหน้า

 

“มึงก็รู้... กูจีบผู้หญิงเป็นที่ไหน”

 

“กูก็ว่างั้น เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ถึงว่าทำไมมึงถึงยังไม่มีแฟนสักคน” โทโมะพูดพลางส่ายหน้าให้กับความซื้อบื้อของเพื่อนคนนี้ นี่แหละน่า เรื่องอื่นเป็นอัจฉริยะ แต่พอเรื่องความรักกลายเป็นไอ้โง่ทุกที

 

“ตกลงกูรักฟางจริงๆเหรอ” ป๊อปปี้ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

 

“ตอนนี้มึงต้องถามตัวเองแล้วว่ะไอ้ป๊อป พวกกูให้คำตอบมึงไม่ได้หรอก” โทโมะพูด

 

“แต่กูให้คำตอบมึงได้เรื่องนึง” เขื่อนแทรกขึ้น

 

“อะไร?”

 

“ถ้ามึงไม่อยากให้มีใครคาบน้องฟางไปกิน มึงต้องเดินหน้าจีบเขา” เขื่อนพูด

 

“แล้วอย่างแรกที่มึงต้องทำคือ... เย็นนี้ไปรับน้องฟางที่โรงเรียน” โทโมะเสริม

 

“ทำไมต้องไปรับด้วยวะ”

 

“ก็ตามใจมึง ถ้าอยากให้ไอ้หน้าอ่อนนั่นทำคะแนนแซงโค้งมึงด้วยการไปส่งน้องฟางที่บ้านก็ตามใจ กูไม่ยุ่งด้วยแล้ว” เขื่อนพูด

 

“เฮ้ย! งั้นเดี๋ยวกูไปก่อนนะ” ป๊อปปี้ลุกพรวดทันที

 

“เฮ้ยเดี๋ยวไอ้ป๊อป มึงจะไปไหน” โทโมะรีบดึงเสื้อเพื่อนไว้พร้อมกับถาม

 

“ก็ไปรับฟางไง” ป๊อปปี้ตอบ

 

“มึงจะบ้าเหรอ ดูนาฬิกาก่อน นี่พึ่งจะเที่ยงเอง มึงจะรีบไปไหน” ป๊อปปี้ก้มลงมองนาฬิกาก่อนจะยอมนั่งลงตามเดิม

 

“ทีนี้มึงเชื่อพวกกูรึยังว่ามึงรักน้องฟาง” เขื่อนถาม

 

“เชื่อ...มั้ง” ป๊อปปี้ตอบ

 

“ไม่ต้องมั้งแล้วไอ้ป๊อป มึงเชื่อกูเหอะ แล้วกูรับประกันว่าถ้าเกิดมึงอกหักจากน้องฟางล่ะก็ อาการหนักกว่าเลิกกับพิมแน่” โทโมะพูดอย่างมั่นใจ

 

“ทำไมวะ?” ป๊อปปี้ถามอย่างสงสัย

 

“เพราะกับพิม... มันแค่รักจอมปลอม แต่กับน้องฟาง... มันคือรักจริงเว้ย!” โทโมะพูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ

.

.

.

.

.

เค้าขอโทษษษษษษษษษษ แบบว่าไรเตอร์เล่นน้ำสงกรานต์เพลินไปหน่อย ลืมอัพฟิคเลย

ขอโทษน้าาา วันนี้ก็เลยจัดมาแบบยาวๆ หวังว่าคงจะถูกใจนะคะ อย่าลืมอัพให้เราด้วยน้าาา จุ๊ฟ จุ๊ฟ