The painful เธอกับเขา และรักของเรา

หึง!!!

“ว่าไงยัยแสบ หายปวดท้องแล้วเหรอไง” ป๊อปปี้เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งกินขนมอยู่บนโซฟาภายในห้องของเขา

“ปวดสิคะ ปวดมากๆเลยเนี่ย ป๊วดปวด” ฟางเอามือลูบท้องไปมา ก่อนจะนั่งกินขนมต่อ ป๊อปปี้ส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆหญิงสาว

“อ้อเหรอ ปวดมากเลยเหรอ แบบนี้ก็ต้องกินยาน่ะสิ” ป๊อปปี้แกล้งแหย่เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นกลัวโรงพยาบาล กลัวเข็มฉีดยา และเกลียดการกินยามากขนาดไหน ชนิดที่ว่าถ้าไม่เป็นลมล้มพับไปจริงๆก็ไม่มีทางที่จะไปเหยียบโรงพยาบาลเด็ดขาดเลยทีเดียว

“ไม่เอานะพี่ป๊อป ฟางไม่กินยา!!!” ฟางเริ่มงอแงขึ้นมาทันที ป๊อปปี้ยิ้ม

“งั้นบอกพี่มาก่อนว่าทำไมต้องโกหกด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“โกหก? โกหกเรื่องอะไรคะ ฟางไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่ายหน้า ให้ตายเธอก็ไม่ยอมรับหรอก

“ก็โกหกว่าเราปวดท้องเพื่อที่จะให้พี่พาเรากลับบ้านไง” ป๊อปปี้พูดอย่างรู้ทัน ฟางตาโต

“พี่ป๊อปรู้!!”

“ก็รู้น่ะสิ แล้วทีนี้จะบอกพี่ได้รึยังว่าทำแบบนั้นทำไม”

“ฟางเปล่านะคะ ก็ตอนนั้นฟางปวดท้องจริงๆนี่นา แต่ตอนนี้...หายแล้ว” ฟางพูดยิ้มๆ จึงโดนป๊อปปี้ดีดหน้าผากเข้าให้ทีนึงอย่างหมั่นไส้

“หายเร็วจริงนะยัยแสบ นี่ทำแบบนี้ หรือว่า...” ชายหนุ่มแกล้งเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ

“อะ อะไรคะพี่ป๊อป” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก นี่เขาคิดจะแกล้งอะไรเธออีกรึเปล่าเนี่ย

“หรือว่าเรา... หึงพี่เหรอ?” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ฟางเบิกตากว้างขึ้นโดยอัตโนมัติ

“หึง!!!” ฟางตะโกน ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะพูดต่อ

“ก็เห็นเราน่ะโกหกเพื่อนไปว่าพี่มีแฟนแล้ว...”

“ก็พี่ป๊อปมีแล้วจริงๆนี่นา ฟางแค่บอกไม่หมดเท่านั้นแหละ ว่าพี่ป๊อปเลิกกับแฟนแล้ว” ฟางแย้ง

“แถมยังขัดไม่ให้พี่กับเพื่อนเราคุยกันอีก ไม่อยากให้พี่มีแฟนใหม่เหรอไง หึ” ชายหนุ่มแกล้งถามอย่างลองใจ

“ก็ใช่น่ะสิคะ” ฟางว่า ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง พูดอะไรออกไปอีกล่ะเนี่ยยัยฟาง ยิ่งเห็นป๊อปปี้อมยิ้มก็ยิ่งออกอาการเหวอ รีบหาข้อแก้ตัวเป็นพัลวัน

“ฟางก็แค่ไม่อยากให้พี่ป๊อปต้องอกหักเป็นครั้งที่สองหรอกนา จำไม่ได้เหรอไงคะตอนที่พี่อกหักเพราะพี่พิมน่ะ เมาซะเป็นลูกหมาเลย อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกเหรอไง”

“อ้าว แล้วเราจะให้พี่อยู่เป็นโสดไปจนตายเลยเหรอไง” ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ ฟางถึงกับอ้าปากค้าง เถียงอะไรไม่ออก ป๊อปปี้รีบพูดต่อ

“หรือถ้าพี่เกิดอกหักขึ้นมาอีกรอบก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะเดี๋ยวฟางก็จะมาดูแลพี่ เหมือนวันนั้นใช่มั้ยล่ะ”

“ไม่มีทางซะหรอก” ฟางยกมือขึ้นกอดอกอย่างงอนๆ “ถ้าพี่ป๊อปอกหักอีกอ่ะนะ ฟางจะสมน้ำหน้าให้ แล้วก็ปล่อยให้พี่ป๊อปอยู่คนเดียว เอาให้นอนจมกองอ้วกไปทั้งวันเลย”

“แน่ใจ???”

“แน่สิ” ฟางว่า ป๊อปปี้อมยิ้มอย่างถูกใจ เมื่อเห็นท่าทางเคืองๆของหญิงสาว

“ถ้างั้นพี่ก็ต้องหาคนที่รักพี่จริงๆ พี่จะได้ไม่อกหัก แล้วฟางก็จะได้ไม่ต้องมาสมน้ำหน้าพี่ด้วย ดีมั้ย?” ชายหนุ่มพูด ฟางยิ่งหน้าหงิกเข้าไปใหญ่

“ไม่รู้ค่ะ ฟางไม่ใช่พี่ป๊อปสักหน่อยฟางตอบแทนไม่ได้หรอก พี่ป๊อปจะไปคบกับใคร จะรักกับใครก็เรื่องของพี่ป๊อปสิ ฟางไม่ยุ่งด้วยแล้ว ฟางกลับบ้านก่อนนะคะ เห็นหน้าพี่ป๊อปแล้วอารมณ์เสีย” ฟางร่ายยาวก่อนจะเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวสิ พรุ่งนี้ให้พี่ไปส่งที่โรงเรียนนะ” ป๊อปปี้ตะโกนตามหลังมา ฟางชะงักมือที่กำลังเปิดประตู แล้วหันกลับมามองอีกครั้ง เห็นอีกฝ่ายนั่งยิ้มก็เริ่มงอนขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่ต้องค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธหน้ามุ่ย ป๊อปปี้หัวเราะ แต่แล้วก็ต้องหัวเราะค้างเมื่อฟางพูดต่อ

“เพราะพรุ่งนี้ฟางจะให้พิชชี่มารับ!” พูดจบก็เดินออกไปเลย ป๊อปปี้นั่งนิ่ง ประมวลคำพูดของหญิงสาวเมื่อกี้แล้วตาเหลือก พิชชี่... ไอ้เด็กบ้านั่นอีกแล้วเหรอ

“เดี๋ยวก่อนสิยัยแสบ กลับมาคุยกันก่อน ฟาง!!” ป๊อปปี้รีบวิ่งตามไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฟางแล้ว คอยดูนะยัยแสบ พรุ่งนี้เจอดีแน่

.

.

.

.

.

โอเค ครบสองตอนตามสัญญาแล้วนะ อย่าลืมเม้นท์ + โหวต ให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ