รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ค่อยๆก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักหรอก”จินนี่ที่ได้ข่าวจากพวกเควินก็อาสาเอาเลือดมาให้ฟางดื่มแทน
โบว์
 
 
 
 
“หมดแล้วหรอคะคุณจินนี่ ฟางยังไม่อื่มเลย ฟางว่าฟางต้องออกวิ่งจ๊อกกิ้งหรือไม่ต้องเข้าฟิตเนสละ
ล่ะ เนี่ยวันๆไม่ทำอะไรนะคะ เอาแต่ดื่มเลือดๆเนี่ย เหนียงก็มา แขนก็ใหญ่แล้วเนี่ย ถ้าพี่ป๊อปตื่นมา
ตอนนี้นะฟางว่าพี่ป๊อปต้องแซวฟางเป็นฮิปโปอีกแน่ๆเลย”ฟางบ่นแล้วทำหน้ามุ่ยจนจินนี่และกวินที่
เข้ามาด้วยกันก็อดยิ้มกับท่าทางของฟางไม่ได้ น่ารักแบบนี้สินะ ป๊อปปี้ถึงรักมากแบบนี้
 
 
 
 
 
“หรือบางทีถ้าป๊อปปี้เค้าตื่นมาเค้าอาจจะดีใจก็ได้นะที่เห็นฟางอวบขึ้นแล้วก็มีน้ำมีนวลแบบนี้น่ะ”จินนี่
พูด
 
 
 
 
“คุณจินนี่หมายความว่ายังไงหรอคะ”ฟางมองหน้าจินนี่อย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“งั้นอยากพิสูจน์มั้ยล่ะ แบมโบว์เข้ามา ส่วนกวินออกไป ผู้หญิงเค้าจะคุยกัน”จินนี่พูดสั่งก่อนจะให้
กวินออกไปรอข้างนอกห้องเหมือนกับเควินที่ถูกแบมสั่ง
 
 
 
 
 
 
“โห จริงๆด้วยค่ะคุณจินนี่ เหมือนกับตอนนั้นเลย”โบว์ที่เอามือแตะหน้าท้องของฟงที่เริ่มกลมแล้ว
พูดเพราะตอนที่จินนี่ท้องใหม่ๆก็มีอาการแบบนี้ และมีสิ่งมีชีวิตเล็กๆกำลังเคลื่อนไหวในท้อง
 
 
 
 
 
“ตอนนั้น ตอนไหนหรอโบว์ แล้วนี่ทำไมฟางรู้สึกว่ามีอะไรกำลังดิ้นเลย”ฟางกระพริบตาถี่ๆถามโบว์
ทันที
 
 
 
 
 
“ก็โบว์เค้าหมายถึงตอนที่จินนี่กำลงมีน้องเกรซไงล่ะ ฟางยินดีด้วยนะ ดีเลย อีกหน่อยน้องเกรซจะ
ได้มีเพื่อนมาวื่งเล่นที่ปราสาทนี้แล้วนะ”จินนี่พูดแล้วกุมมือฟาง ฟางอึ้งจนน้ำตาไหลออกมาตื้นตัน
 
 
 
 
 
 
“นะ นี่ฟางกำลังจะเป็นแม่คนหรอคะ”ฟางเอามือปิดปากดีใจกับเรื่องที่ได้ยินแล้วเอามือลูบท้องตัว
เองก่อนจะรีบลุกขึ้นกลับไปที่ห้องของป๊อปปี้แล้วกระโดดขึ้นเตียงแล้วกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป รู้มั้ยว่าตัวกับเค้าน่ะจะเป็นพ่อคนแม่คนแล้วนะ”ฟางรีบพูดแล้วเอามือของชายหนุ่มมาจับท้อง
ตัวเอง
 
 
 
 
 
“ลูกจ๋าช่วยบอกพ่อด้วยนะ ว่าให้พ่อรีบตื่นมาได้แล้ว ตื่นมาหาหนูหน่อย”ฟางพูดแล้วมองร่างสูงที่ยัง
คงหลับอยู่ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“อย่าขี้เซาแบบนี้นะคะ เป็นพ่อคนแล้วต้องรีบตื่นนะ”ฟางพูดเมื่อถอนจูบออกมา ก่อนจะเอนหลังนั่ง
อ่านหนังสือคู่มือคุณแม่ข้างๆป๊อปปี้ และไม่ลืมอ่านให้ชายหนุ่มฟังไปด้วยพร้อมๆกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้ชั้นเปลี่ยนดอกไม้แล้วนะเฟย์ พอดีว่าซื้อทุกวันจนร้านประจำบอกว่ากุหลาบขาวหมด เลยเอา
ดอกทานตะวันมาให้เธอแทน”เขื่อนเอาดอกทานตะวันที่ซื้อมาวางไว้ที่หลุมศพของเฟย์
 
 
 
 
 
“แต่จะว่าไปแล้ว เธอน่ะเหมาะกับดอกทานตะวันมากกว่ากุกลาบขาวอีกนะเฟย์ ดูสดใสเหมือนกับ
เธอในรูปเลย”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงข้างๆหลุมศพที่ประจำ
 
 
 
 
 
“เฟย์ เธออยู่ที่ไหน กลับมาได้มั้ยเฟย์”เขื่อนที่เริ่มเหนื่อยกับการเพ้อเรียกหาเฟย์ทุกวันและต้องตา
มหาเฟย์แบบนี้เรื่อยๆก็เริ่มเหนื่อยและหลับตาลง
 
 
 
 
 
 
 
“เอามาให้แต่ดอกไม้ ไม่มีของกินรึไง ตาบ้า”เสียงที่คุ้นหูดังพูดขึ้นทำให้เขื่อนลืมตาแล้วมองไป
รอบๆ
 
 
 
 
 
“อยากกินพิซซ่า ไอศกรีมชาเขียว แล้วก็มัจฉะลาวา ทำไมไม่เอามาวางเล่า”เสียงนั้นยังคงดังก้อง
ทำให้เขื่อนตกใจมองอย่างสงสัย มองรอบๆแล้วทั้งสุสานไม่มีใครแล้วเสียงของเฟย์อยู่ที่ไหนนะ
 
 
 
 
 
 
 
“อาหารญี่ปุ่นก็ได้ พวกชูชิเป็นคำๆน่ะเอามาสิ สั่งเดลิเวอรี่ก็ได้”เสียงของเฟย์ยังบ่นหาของกินไม่
หยุด
 
 
 
 
 
“อยากกินก็ออกมาสิเฟย์ เธออยู่ที่ไหนเนี่ย”เขื่อนตะโกนถามถึงเฟย์ก่อนจะมีเสียงหัวเราะของเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“5555 วะว้ายๆๆ แม่ร่วง”เสียงของเฟย์หัวเราะแต่ต้องร้องเหมือนจะตก เขื่อนเห็นต้นไม้ใหญ่ข้างๆ
เริ่มไหวก็รีบวิ่งไปตรงนั้นพบว่าเฟย์ที่ยืนบนต้นไม้นั้นกำลังจะตกเขื่อนก็รีบรับตัวเฟย์มาในอ้อมกอด
ทันที
 
 
 
 
 
 
“อ้าว ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อื้ออ”เฟย์ทำเป็นทักทายเขื่อนแต่ก็ถูกบดจูบทันทีทั้งคู่จูบกันเนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
“หายไปไหนมา ตั้งแต่วันนั้นรู้มั้ยว่าชั้นและทุกคนตามหาเธอแทบบ้า ทำไมไม่กลับมาหาพวกเรา นี่
ไปหลบอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ทำอะไรในช่วงที่หายไป”เขื่อนดุเฟย์และรัวคำถามใส่
 
 
 
 
 
 
“อย่าพึ่งดุ เขื่อนชั้นมีอะไรจะให้ดูๆ”เฟย์พูดแล้วแกะกระดุมเสื้อทันที
 
 
 
 
 
“เฟย์อย่านี่ในสุสานเลยนะจะเริ่มเลยหรอ”เขื่อนตกใจรีบพูดเฟย์ฟาดไปทีนึงก่อนจะเปิดเนินอกให้
เห็นว่าครั้งหนึ่งเคยมีตราปีศาจอยู่ตอนนี้หายไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
“หมายความว่ายังไงกัน”เขื่อนถาม
 
 
 
 
 
 
“วันนั้นความจริงแล้วถ้าปกติชั้นคงตายไปแล้ว แต่เพราะคำสาปของปีศาจที่ว่าด้วยปีศาจที่ทำผิดกฏ
รักกับมนุษย์ผู้ไม่มีพลังอะไร ดังนั้นแม้ตัวจะตายไปแต่ร่างกายต้องชดใช้ด้วยการเป็นมนุษย์
อีก1ชาติ”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไปหาแม่ได้แล้วนะสิ”เขื่อนพูด ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่เขื่อนจะจูงมือพาเฟย์วิ่งไปหา
แม่ในโบสถ์ซึ่งเป็นตามคาดที่แม่ของเฟย์เมื่อเห็นหน้าลูกแล้วต้องร้องไห้ดีใจกว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็
ต้องให้เขื่อนช่วยยืนยันและอธิบายซะยกใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พอรู้ว่าท้องนี่ก็ขนเอาข้าวของมาอยู่ห้องป๊อปปี้ถาวรเลยน่ะไม่แปลกเพราะเป็นเมีย แต่ข้าวของ
ของลูกน่ะ ลูกยังไม่คลอดเลยฟางยังไม่ต้องก็ได้มั้ง”กวิน จินนี่และเกรซมองฟางที่ขนเอาพวก
เสื้อผ้าเด็กและเปลเด็กอ่อนเข้าไปในห้องป๊อปปี้ก็กอดอกมองแล้วพูด
 
 
 
 
“ก็เผื่อไว้ไง เผื่อถ้าพี่ป๊อปไม่ฟื้น ฟางท้องโต หยิบจับอะไรไม่ถนัดต้องทำแต่เนิ่นๆ”ฟางรีบพูดก่อน
จะรีบเข้าไปห้องนอนแล้วมองป๊อปปี้ที่ยังหลับก็เอนหลงข้างๆแล้วกอดชายหนุ่มไว้
 
 
 
 
“ฟื้นซักทีได้มั้ยคะคอยดูนะถ้าฟางคลอดลูกออกมานะพี่ไม่ฟื้นฟางจะหนีพี่ไปจริงๆด้วย”ฟางพูดบ่น
ให้กับป๊อปปี้ก่อนจะหาวด้วยความเพลียที่ขนของไปมาทั้งวันแล้วซบไหล่ป๊อปปี้หลับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอย เบื่อๆ เมื่อไหร่จะหาทางออกเจอล่ะเนี่ย”ป๊อปปี้ในชุดขาวเดินมาตามทางที่มืดมนเรื่อยๆ ตั้งแต่
เขาได้สติเขาก็มาอยู่ที่นี่ ที่กว้างกลางสุญญากาศไม่มีทั้งเสียงหัวเราะ หรือร้องไห้อะไรเลย ป๊อปปี้
เดินมาเรื่อยๆเพื่อตามหาทางออกมาเป็นเวลานานแต่เดินเท่าไหร่ก็ไม่พบแสงสว่างเลย
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
มีมือเล็ก2มือวิ่งมาจับมือของป๊อปปี้คนละข้าง
 
 
 
 
 
“อ้าว หนูเองก็หลงทางเหมือนน้าหรอครับ พ่อแม่อยู่ไหนเดี๋ยวน้าพาไปหา”ป๊อปปี้หันไปเจอเด็กชาย
หญิงที่หน้าคล้ายกันอยู่ในชุดขาวจับมืออยู่ก็คุกเข่าไปพูดคุยด้วย
 
 
 
 
 
 
“พวกเรามารับป๊ะป๋า กลับบ้านกันนะฮะ”เด็กชายพูดขึ้นแล้วชี้ไปที่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้เหวอเล็กน้อย
 
 
 
 
“นั่นไงป๊ะป๋า ไปหาม่าม๊ากันเถอะค่ะ”เด็กหญิงชี้ไปที่แสงสว่างที่ค่อยๆสว่างก่อนจะถูกเด็กทั้ง2พา
ออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนหนูอย่าพึ่งไป”ป๊อปปี้ตะโกนเรียกเด็กทั้ง2สะดุ้งตื่นมาทำให้ฟางที่หลับข้างๆลืมตาตื่น
 
 
 
“พี่ป๊อป”ฟางอึ้งไม่คิดว่าคนรักจะลืมตาตื่นมา นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนี้
 
 
 
 
 
“ฟาง เมื่อกี้พี่เห็นเด็ก2คนวิ่งพาพี่ออกมาจากทางมืดๆ อื้อ”ป๊อปปี้รีบหันไปเล่าให้ฟาง ฟางรีบจูบชาย
หนุ่มด้วยความรักและความคิดถึงก่อนจะร้องไห้ด้วยความดีใจกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ในที่สุดพี่ป๊อปก็ฟื้นแล้ว พี่ป๊อปไม่จากฟางไปไหนแล้วฮือๆ ฟางคิดถึงพี่เหลือเกิน”ฟางร้องไห้
งอแง
 
 
 
 
 
 
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่ขอโทษนะครับที่หลับนานไปหน่อย ไม่ร้องนะครับพี่กลับมาแล้ว”ป๊อปปี้ที่ก็คิดถึง
ฟางไม่ต่างกันก็กอดปลอบคนรักไม่ให้ร้องไห้ก่อนจะจูบลงที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนด้วยความรักและ
คิดถึง
 
 
 
 
“จริงสิ ตอนที่พี่เดินในทางมืดมิดนะ พี่คิดว่าพี่จะไม่ได้ออกไปแล้ว อยู่ๆก็มีเด็กหญิงชายที่ไหนไม่รู้
วิ่งมาจับมือพาพี่ออกไปที่แสงสว่าง แถมเรียกพี่ว่าป๊ะป๋าบอกจะพามาหาม่าม๊าด้วยนะ”ป๊อปปี้รีบเล่า
ให้ฟางฟัง
 
 
 
 
 
“เด็กหญิงชาย เรียกพี่ว่าป๊ะป๋าหรอคะ เค้าคงอยากให้พี่มาหาฟางมั้ง”ฟางอมยิ้มด้วยความเขินแล้ว
พูดออกมา
 
 
 
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะว่า”ป๊อปปี้รีบหันไปถามฟาง ฟางไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มก่อนจะเอามือป๊อปปี้มาจับที่
ท้องของเธอ ทันทีที่ป๊อปปี้สัมผัส เขารู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่อยู่ในท้องของฟาง
 
 
 
 
“จะเป็นพ่อคนแล้วนะคะ”ฟางพูดออกมาชายหนุ่มรีบดึงฟางไปกอดแน่น
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้พี่จะดูแลฟางอย่างดี จะไม่ทิ้งฟางไปไหนอีกแล้วนะครับคนดีของพี่”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่าง
ดีใจเช่นเดียวกับฟางที่กอดป๊อปปี้ตอบอย่างมีความสุข ต่อไปนี้เธอกับเขา และลูก จะได้อยู่พร้อม
หน้าพร้อมตากันแล้วสินะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วไปไหนหรอเคนตะ”ผู้อาวุโสขึ้นมาจากห้องใต้ดินแล้วถามที่เคนตะเมื่อไม่เห็นแก้ว
 
 
 
 
“อ๋อ พอดีนายป๊อปปี้ฟื้นแล้วฮะ แถมฟางก็ท้องแล้วด้วย พวกนั้นเลยไปแสดงความยินดีและก็เลยไป
เยี่ยมเลย เห็นว่าเรื่องๆร้ายๆก็ผ่านไปแล้วเลยอยากจะพาแก้วไปเจอฟางสักที”เคนตะพูด
 
 
 
 
 
“อ่อ งั้นถ้าแก้วกลับมาแล้วบอกให้แก้วลงไปหาชั้นที่ชั้นใต้ดินด้านล่างหน่อยนะ”ผู้อาวุโสพูดสั้นๆไม่
ตอบอะไรแล้วเดินยิ้มลงไปที่ห้องใต้ดิน เคนตะมองอย่างสงสัยแต่ไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
“ยินดีด้วยนะฟางที่จะมีน้องแล้ว เขื่อนด้วยนะที่เจอเฟย์แล้ว”แก้วที่ไปหาทุกคนที่ปราสาทมืดก็พูด
พลางมองป๊อปปี้ที่โอบไหล่ฟาง เขื่อนที่นั่งข้างเฟย์ มองกวิน จินนี่ที่เล่นกับลูก มองเควินและแบมที่
นั่งข้างกัน ถ้าไม่นับรวมถึงธามไทและฟ้าที่คู่กันแล้ว คงเหลือเธอสินะที่ไร้คู่
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิแก้ว ฟางเห็นแก้วเศร้าก็ไม่สบายใจเลยนะ”ฟางรู้ทันทีว่าแก้วคิดถึงโทโมะก็รีบ
ปลอบ
 
 
 
“ชั้นเป็นเพื่อนโทโมะมานานนะแก้ว ถ้าโทโมะรู้ว่าแก้วเอาแต่เศร้าเรื่องของมันอยู่นะโทโมะคงจากไป
สงบหรอก ยิ้มหน่อยนะแก้ว เพื่อโทโมะ”เฟย์บอกแก้วที่น้ำตาซึมออกมา
 
 
 
 
“อื้อ ต่อไปนี้แก้วจะยิ้ม แก้วจะอยู่ให้ได้ เพื่อโทโมะ”แก้วปาดน้ำตาแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะอยู่พูด
คุยกันกว่าจะกลับก็ค่ำ
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ คุณตาให้เอากุญแจมาให้ เธอน่ะเล่นกลับมาซะค่ำคุณตาแกรอไม่ไหวเลยว่าให้เธอลงไปชั้น
ใต้ดินเองเลย”เคนตะยื่นกุญแจห้องใต้ดินให้แก้วก่อนจะเดินไป แก้วมองสักพักก่อนจะเดินลงไปที่
ห้องใต้ดิน
 
 
 
 
 
 
 
“คุณตาทำไมถึงอยากให้เราลงมาที่นี่นะ”แก้วพูดพลางไขกุญแจเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาถึงในห้อง
แก้วก็พบว่ามันคล้ายกับบ้านของเธอที่เธอเคยอยู่ แก้วเดินสำรวจรอบๆก่อนจะเปิดมาอีกห้องพบว่า
มันคือห้องนอน
 
 
 
 
 
 
 
“มะ เหมือนบ้านของชั้นเลย เหมือนหมดทุกอย่าง”แก้วนั่งลงที่เตียงพบตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ตัวโปรด
หมอน และของทุกอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองรูปวาดที่หัวเตียง มันคือรูปเสก็ตของโทโมะที่
เธอเคยวาดไว้
 
 
 
 
 
 
“ถ้านายยังอยู่เราคงได้แต่งงานกันแล้วละมั้ง โทโมะ”แก้วลูบที่รูปนั้นด้วยความคิดถึง
 
 
 
 
 
 
 
 
พรึบ
 
 
 
 
 
จู่ๆไฟในห้องก็ดับทำให้แก้วตกใจกระโดดขึ้นเตียงไป แม้ช่วงเวลาที่อยู่กับโทโมะเธอเริ่มชินกับความ
มืด แต่ตั้งแต่ชายหนุ่มจากไป เธอกลับกลัวความมืดทุกครั้ง แก้วกอดตัวเองแน่น
 
 
 
 
 
 
“ใครอยู่ข้างนอกน่ะ เปิดไฟทีได้มั้ยแก้วกลัว”แก้วตะโกนบอก หมับ มีใครบางคนกอดแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นอยู่ที่นี่แล้ว”เสียงที่คุ้นกระซิบบอกแก้ว แก้วอึ้งความรู้สึกแบบนี้
 
 
 
 
“โทโมะ โทโมะจริงๆด้วย นี่แก้วไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ฮือๆ”แก้วพลิกตัวมาจับที่แก้มชายหนุ่มแล้ว
ร้องไห้ทันที
 
 
 
 
 
“อย่าร้องดิเดี๋ยวหน้าก็เหี่ยวหรอก ชั้นอยู่นี่แล้วนะ ไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว”โทโมะกอดปลอบแก้ว
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ไปอยู่ไหนมาชั้นคิดถึงนายมากนะฮือๆ”แก้วร้องไห้กอดคนรักแน่น
 
 
 
 
 
 
“ความจริงปีศาจอย่างชั้นต้องตายไปแล้วล่ะ แต่เพราะสวรรค์ไม่รับเพราะความดีไม่พอ นรกไม่รับ
เพราะไม่ใช่ที่ ดังนั้นต้องกลับมาเป็นมนุษย์อีกชาตินึง”โทโมะพูดจบก็จูบแก้วอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
“และก็ขอเป็นทาสของเธอตลอดไปจนชั้นจะหมดลมหายใจอีกครั้ง”โทโมะพูดจบก็ชูที่ข้อมือข้าง
ซ้ายที่มีเส้นคล้ายเถาวัลย์สีน้ำเงินพันรัดเป็นชื่อ Kaew
 
 
 
 
 
“ชั้นรักเธอนะแก้ว”โทโมะกระซิบบอกข้างหูแก้ว
 
 
 
 
“ฮือๆ ชั้นก็รักนายโทโมะ”แก้วร้องไห้ดีใจและกอดโทโมะ เธอจะไม่ยอมให้เขาจากเธอไปอีกแล้ว
 
 
 
 
ตอนหน้าตอนจบแล้วจ้าาาาา บอกแล้วว่าไม่ค่อยนิยมให้คัวละครไม่มีคู่55555
 
 
 
อย่าลืมติดตามเรื่องใหม่นะทุกคนน