รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดด”ฟางกรีดร้องเมื่อตามาเจอป๊อปปี้ถูกทำร้ายแล้วนึกถึงภาพคืนนั้นที่ป๊อปปี้จากไปทันที
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะฟาง”ป๊อปปี้ค่อยๆพูดเมื่อคลายกอดฟาง ฟางอึ้งเมื่อเห็นเศษกระจกรถแทงเข้าที่อกข้าง
ซ้ายของป๊อปปี้จนทะลุ
 
 
 
 
“กรี้ดดดด”ฟางกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเห็นพี่ชายของเธอเป็นแบบนั้นก่อนจะล้มพับใส่เธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป ไม่!!!”ฟางร้องออกมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้าและพยายามจะดิ้นให้หลุดจากที่ถูกมัด
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
 
โทโมะรีบพุ่งเข้าไปซัดไทม์ทำให้ไทม์ไม่ได้กระซวกหัวใจป๊อปปี้ออกมา
 
 
 
 
 
“เจ็บหนักขนาดนี้ฤทธ์เยอะนะมึง”ไทม์หันขวับไปมองโทโมะอย่างโกรธจัดแล้วพลิกตัวไปกระทืบโท
โมะ
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
 
เหมือนลูกดอกถูกยิงเข้าที่แขนไทม์ไทม์หันขวับไปมองพบว่าแก้วลงจากหอคอยและหยิบเอาธนูที่
อยู่ในหอคอยมาและยิงใส่ไทม์
 
 
 
 
 
 
 
“เลวๆอย่างนายนี่สมควรลงนรกไปชดใช้กรรมได้แล้ว”แก้วพูดแล้วยิงลูกธนูอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“อย่าอยู่เลยนังมนาญ์จองหอง”ไทม์โกรธจัดดึงลูกธนูที่ปักแขนแล้วพุ่งไปทำร้ายแก้วทันที
 
 
 
 
 
“อย่าทำอะไรแก้วนะเว้ย”โทโมะคว้าเอาเท้าไทม์ไว้ได้ทำให้ไทม์ล้มหน้าคะมำ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ปล่อยใช่มั้ย”ไทม์ที่ดิ้นเมื่อเห็นโทโมะไม่ยอมปล่อยก็ถีบขยี้ลงตรงแผลที่เขาทำร้าย
 
 
 
 
 
“อ๊าก”โทโมะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไทม์ยิ่งได้ใจยิ่งกระทืบลงที่อกกว้างของโทโมะจนชาย
หนุ่มกระอักเลือดออกมา และมองทุกอย่างพร่าเลือน
 
 
 
 
“พอแล้ว อย่าทำโทโมะนะ”แก้วที่เปิดกระเป๋าสะพายที่เอาติดตัวมาด้วยคว้าเหล็กแหลมที่ครั้งหนึ่ง
จินนี่เคยให้ตัวเองไว้แทงทะลุอกซ้ายของไทม์ทันที
 
 
 
 
 
“ยัยคนสวย ทำพี่ชั้นเรอะ”แพนที่สู้กับกวินอีกครั้ง ถีบกวินแล้วพุ่งจะไปทำร้ายแต่กวินคว้าตัวไว้ได้
 
 
 
 
 
“กะ แก้ว ไอ้ไทม์มันมีหัวใจอยู่ด้านขวา”โทโมะที่เห็นแก้วแทงไทม์ก็พูดออกมา แก้วตกใจหน้า
เจื่อนลงไป ไทม์หันมายิ้มๆร้ายๆใส่แก้วก่อนจะดึงเหล็กแหลมนั้นออกมาแล้วปาลงพื้น
 
 
 
 
 
“ใจกล้าดีนี่ ถ้านับจากพวกมนุษย์ที่ชั้นเจอ ทำมีความหวาดกลัว ถ้าเป็นแวมไพร์คงจะได้ดีแน่ๆ”ไทม์
พูดแล้วเดินมาใกล้แก้วที่ถอยหลังออกมาช้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้เลวอย่าทำร้ายแก้วนะ”โทโมะพยายามยันตัวเองขึ้นมาแล้วร้องห้ามแต่ช้าไป ไทม์ตบแก้ว
กระเด็นโทโมะรีบใช้แรงที่มีพุ่งไปคว้าตัวแก้วมากอดแน่นเพื่อไม่ให้หัวกระแทกพื้น
 
 
 
 
 
 
“โอ้โห การเสียสละครั้งยิ่งใหญ่ของปีศาจร้าย น่าปรบมือๆ”ไทม์เยาะเย้ยแก้วและโทโมะที่กอดกัน
แน่นแล้วมองภาพที่ปีศาจอย่างโทโมะที่ทั้งรักและทะนุถนอมแก้วจนร่ารังเกียจ
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงร่างกายชั้นจะเป็นปีศาจไปแล้วแต่ชั้นก็ยังได้ชื่อว่ามีหัวใจที่ใช้รักใครสักคนเป็นไม่หมือนแกไอ้
ไทม์ รักแต่ตัวเองไอ้ชั่ว”โทโมะด่าและกอดแก้วแน่นเพื่อปกป้องแก้วที่มองอกซ้ายโทโมะมีแผลลึก
น่ากลัวก็ตกใจ
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ หรองั้นชั้นก็ขอดูหัวใจแกหน่อยละกันว่ามันเป็นยังไง”ไทม์พูดจบก็พุ่งเข้าไปแยกร่างของแก้ว
และโทโมะออกจากกันทันที
 
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
ไทม์ซ้ำลงไปที่แผลที่อกของโทโมะอีกครั้งหมายจะควักหัวใจออกมา
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดด ไม่นะ”แก้วร้องกรี้ดออกมาก่อนจะมีแสงสีขาวสว่างวาบจนทั่วแล้วค่อยๆจางๆลง ด้ายสีแดงที่
โผล่มาที่นิ้วก้อยของแก้วจางๆผูกกับโทโมะก่อนจะมีพลงบางอย่างพุ่งใส่ไทม์จนกระเด็น
 
 
 
 
 
“อย่าทำพ่อจ๋านะ”เด็กผู้หญิงในร่างโปร่งแสงค่อยๆโผล่ขึ้น เหมือนบางอย่างที่แวบเข้ามาในหัวแก้ว
และโทโมะทำให้พวกเขารู้ทันทีว่าเด็กคนนี้คือลูกของพวกเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ”แพนที่อัดกวินจนน่วมก็หันขวับไปว่าทันทีเมื่อเห็นผีเด็กผู้หญิง
 
 
 
 
 
 
“มันไม่ใช่เรื่องบ้าหรอก แต่นายควรจะรู้ไว้ซะว่าพลังของคู่แท้กันน่ะ สามารถทำให้เกิดปาฎิหาริย์ได้
หลายอย่าง”ฟางที่ถูกมัดอยู่พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ หรอ ชักอยากจะเห็นพลังตความรักของพวกเธอบ้างแล้วล่ะสิว่าจะเป็นยังไง”แพนเดินไปหา
ป๊อปปี้ที่คืนร่างแล้วทรุดหมอบตรงหน้าฟางแล้วกระชากหัวขึ้นมาและง้างมือจะฆ่าให้ตาย
 
 
 
 
 
“อย่าทำพี๊ป๊อปปี้”ฟางแผดเสียงร้องก่อนแสงสีทองจะออกมาจากตัวฟางและพุ่งไปกระแทกใส่แพน
จนกระเด็นออกจากป๊อปปี้พร้อมกับอิสระที่เธอถูกปล่อย
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ไปช่วยพี่เร็วลูก”แสงที่ทองที่คอยๆกลายร่างเป็นพ่อแม่ของเธอบอก ฟางรีบวิ่งไปประคองกอด
ป๊อปปี้แน่นเพื่อดูอาการชายหนุ่มก่อนแสงสีทองนั้นจะหายขึ้นฟ้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป ฟางอยู่นี่แล้วนะคะ ฟางจำได้แล้วนะคะพี่ป๊อป”ฟางรีบพูดและพยายามห้ามเลือดที่ไหลออก
มาจากอกป๊อปปี้ไม่หยุดทันที
 
 
 
 
 
“ฟางพี่ดีใจนะที่เราจำได้ ในที่สุดฟางก็กลับมาหาพี่”ป๊อปปี้เริ่มอ่อนแรงแล้วพูดกับฟางช้าๆ
 
 
 
 
 
 
“ดีใจที่ฟางจำได้ แต่พี่ต้องไม่เป็นอะไรสิ ไหนตัวบอกจะอยั่บเค้าไม่ทำเค้าเสียใจไง”ฟางเริ่มร้องไห้
ออกมา
 
 
 
 
“โว้ย ทำเป็นร้องไห้ งั้นก็ตายๆไปพร้อมๆกันเลยนี่ล่ะ”แพนโมโหแล้วพุ่งจะไปฆ่าทั้งฟางและป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
กวินที่คว้าเอาไม้แหลมที่อยู่แถวนั้นพุ่งแทงกลางอกซ้ายของแพนทันที แล้วแพนก็สลายร่างเป็น
ผุยผง
 
 
 
 
 
 
“แก แกฆ่าน้องชั้นไอ้กวิน”ไทม์ที่มัวแต่หลบหลีกวิญญาณสีขาวของลูกโทโมะและแก้วอยู่ทำให้ไม่
ได้ช่วยแทบคลั่งเมื่อน้องคนสนิทต้องตายไปต่อหน้าต่อตา ดวงตาสีแดงวาวด้วยความโกรธก่อนจะ
พุ่งไปทำร้ายกวินต่อเมื่อเห็นว่าวิญญาณเด็กที่ปกป้องโทโมะและแก้วหายขึ้นฟ้าไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำกวิน”แก้วและฟางร้อง ทำให้กวินหลบหนีไทม์ได้ทันทีและพุ่งเข้าไปสู้กับไทม์ ป๊อปปี้ที่ถูก
ฟางประคองและโทโมะที่ถูกแก้วประคองก็หันหน้ามาสบตากันก่อนจะตัดสินใจจใช้แรงสุดท้ายพุ่ง
ออกจากอ้อมอกคนรักเพื่อไปจัดการปีศาจร้ายอย่างไทม์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปอย่า”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้ไปจากเธอ
 
 
 
 
 
“โทโมะอย่าไป”แก้วร้องตกใจเช่นกันโดยที่โทโมะที่อยู่ใกล้ไทม์พุ่งไปถีบไทม์และตามด้วยป๊อปปี้ที่
พุ่งไปอักด้านหน้าไทม์ จนไทม์เสียหลัก
 
 
 
 
 
 
 
“หมาหมู่นี่หว่า”ไทม์ยิ่งโกรธจัดพลังความแค้นและร้ายกาจในตัวยิ่งเพิ่มขึ้นทำให้หันไปซัดโดนแผล
ของโทโมะให้เปิดกว้างกว่าเดิม โทโมะล้มกองกับพื้น
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะโทโมะ”แก้วร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นคนรักล้มไปกองแน่นิ่ง ป๊อปปี้พุ่งเข้าไปอักไทม์อีกครั้งแต่
ไทม์เอี้ยวตัวหลบและซัดป๊อปปี้จนหมอบ
 
 
 
 
“ตายซะเถอะ ไอ้ป๊อปปี้”ไทม์พูดอย่างสะใจง้างมือจะควักหัวใจของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
 
 
มือเรียวของฟางที่พุ่งควักหัวใจของไทม์ออกมาทันที
 
 
 
 
 
 
“บอกแล้วว่าอย่าทำพี่ป๊อปปี้”ฟางพูดเสียงสั่นทั้งกลัวและตกใจไม่อยากให้ป๊อปปี้เป็นอะไรเลยตัดสิน
ใจทำแบบนี้ไทม์หันหน้ามามองฟางช้าๆก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
“อย่างน้อยชั้นก็ให้หัวใจเธอไปแล้วนะฟาง”ไทม์พูดครั้งสุดท้ายก่อนร่างจะสลายไปต่อหน้าฟางและ
ทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ พี่ป๊อป”ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ล้มลงไปฟางรีบประคองกอด กวินรีบไปตามคนมาช่วยทันทีและ
สักพักพวกของผู้อาวุโสก็รีบมาช่วย
 
 
 
 
 
 
“อาการป๊อปปี้เจ็บหนักเลย ต้องรีบรักษาด่วน ฟางเธอเองเป็นแวมไพร์กระหายเลือดเธอต้องไปกับ
ป๊อปปี้เพราะใกล้จะเช้าแล้ว”ผู้อาวุโสสั่งก่อนจะเดินมาหาแก้วที่กอดโทโมะแน่น
 
 
 
 
 
 
“คุณตา คุณตาช่วยโทโมะด้วยค่ะ โทโมะแย่แล้ว”แก้วร้องไห้เสียงสั่นขอร้องผู้อาวุโส เมื่อผู้อาวุโส
ตรวจดูที่บริเวณปากแผลก็ทำหน้านิ่งก่อนจะส่ายหน้า แก้วยิ่งร้องไห้
 
 
 
 
 
“ตาไปช่วยคนเบที่ปราสาทเถอะฮะ ผมรู้ว่าผมคงไม่รอด”โทโมะดันมือผู้อาวุโสออกก่อนจะไอเป็น
เลือดผู้อาวุโสมองแก้วที่ร้องไห้โฮก็สงสารแต่ทำอะไรไม่ได้เลยปล่อยให้แก้วและโทโมะอยู่ด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยฮือๆ”แก้วร้องไห้หนักเมื่อรู้ว่าโทโมะไม่รอด
 
 
 
 
 
 
“อย่าร้องไห้สิแก้ว ถ้าชั้นตายไป เธอกจะเป็นอิสระจากชั้นแล้วนะ ตราทาสจะสลายเมื่ผู้ทำตราทาสนี้
ตายจากไป”โทโมะพูดแล้วชี้ที่ตราทาสที่ข้อมือแก้วที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำมันไว้อย่างร้ายกาจ
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอา ชั้นไม่อยากไปจากนาย เราต้องอยู่ด้วยกันสิ ชั้นไม่อยากมีแล้วก็ได้ลูก แต่นายต้องอยู่กับ
ชั้นนะโทโมะ ไหนนายสัญญาแล้วไงว่านายจะอยู่กับชั้น อยู่ดูแลชั้นเมื่อตอนชั้นแก่ นายสัญญาแล้ว
นะฮือๆ”แก้วร้องไห้จนตัวสั่นแล้วกอดโทโมะแน่น โทโมะเอื้อมมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แก้วอย่างอ่อน
โยน
 
 
 
 
 
“ชั้นยังสัญญาตามเดิม แม้ร่างกายจะดูแลเธอไม่ได้ แต่ชั้นจะไม่ไปไหน ชั้นจะเป็นสายลมที่พัดอยู่
รอบๆตัวเธอคอยดูแลปกป้องเธอนะ”โทโมะพูดอย่างอ่อนแรง แก้วน้ำตาซึมก่อนจะจูบชายหนุ่มอย่าง
อ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
“เรามาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันนะแก้ว”โทโมะพูดช้าๆแก้วจึงกอดโทโมะไปที่หน้าผาแล้วนั่งด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
“แก้วชั้นหนาว”โทโมะพูดออกมาแก้วรีบกอดโทโมะแน่น ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ
 
 
 
 
 
“แก้วรักโทโมะนะ รักมากที่สุดในโลกเลย”แก้วพูดทั้งน้ำตาก่อนจะจูบลงที่ขมับโทโมะอย่างอ่อน
โยน และแล้วแสงแรกของพระอาทิตย์ก็ขึ้นก่อนร่างโทโมะจะค่อยๆสลายเป็นผงสีทองลอขึ้นฟ้าไป
 
 
 
 
 
“แก้วรักโทโมะนะ ฮือๆ และจะรักตลอดไป”แก้วร้องไห้จนตัวสั่นมองลายลมที่พัดพาโทโมะไป
 
 
 
 
 
 
ในที่สุดไทม์ก็ตายเรื่องร้ายๆจบลงสักที เม้นกับโหวตเยอะๆนะเพราะใกล้จะจบแล้ว