รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เควิน ช้าๆหน่อย แครอลแย่แล้ว”ฟางที่เกาะหลังเควินก็บอกให้เควินเพลาๆการวิ่งลงเพราะดูอาการ

ของแครอลเริ่มไม่สู้ดี เควินจึงพาแครอลมาพักที่บริเวณสวนร้างในปราสาทพวกแพน

 

 

 

 

 

“ทางเดียวต้องพากลับช่องอุโมงค์มิติที่พวกเราผ่านเข้ามาค่ะ เพื่อให้ผู้อาวุโสตรวจอาการ เพราะถ้า

จะใช้ทางเดิมมีหวังอาการคุณแครอลต้องทรุดกว่าเดิมแน่ๆ”โบว์ที่พอมีความรู้ในการปฐมพยาบาลอยู่

บ้างก็พูด

 

 

 

 

 

 

แซกๆ

 

 

 

 

เสียงซอก แซกที่พุ่มไม้ทำให้เควินในร่างมาป่าขยับเข้ามาใกล้ปกป้องสาวๆทันที

 

 

 

 

 

“ทำไมพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี่”เฟย์ที่พลัดหลงกับแบงค์โผล่มาก็ถามทุกคน

 

 

 

 

“แครอลแน่แล้วทำไงดีโบว์”ฟางพูดและตกใจเมื่อเห็นแครอลไอเป็นเลือดแล้วสลบไป

 

 

 

 

 

 

“ถ้าอยากให้ยัยนี่ไม่ตายไว้ใจชั้นไม่ล่ะ ไปตามหาพี่แบงค์ด้วยกันแล้วะได้ให้พี่แบงค์รักษา”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

“แล้วพวกเราจะไว้ใจเธอได้ยังไง เธอเป็นศัตรูของพวกเรานะ”โบว์รีบว่า

 

 

 

 

 

“อย่างน้อยเขื่อนเพื่อนของพวกเธอเคยช่วยชั้น งั้นชั้นก็จะตอบแทนบุญคุณนี้ไง จะได้หายๆไม่ต้องมี

อะไรติดค้างกัน”เฟย์พูดสั้นๆ ทุกคนแปลกใจเมื่อเห็นเฟย์พูดถึงเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“ลองดูก็ไม่เสียหายนะ เพราะตอนนี้ ยังดีกว่าเราจะแบกแครอลกลับไปที่ปราสาทที่กำลังทำสงคราม

กันให้แครอลต้องเจ็บตัวเพิ่มอีกนะ”ฟางเสนอความเห็น

 

 

 

 

 

 

“จะเอาอย่างงั้นก็ได้ เพื่อความบริสุทธ์ใจ เธอต้องให้พวกเราล่ามโซ่ไว้ เผื่อเธอจะเล่นตุกติกแว้ง

ทำร้ายพวกเรา เพราะอย่าลืมเธอน่ะคือปีศาจนะ แถมอยู่ฝั่งแวมไพร์เกรดBด้วย”โบว์พูดอย่างไม่

ไว้ใจ ก่อนจะเจอโซ่ข้างๆทางที่ล่ามประตูก็เอามันมาเพื่อเตรียมล่ามเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆ  โอ้ย พวกเธอนี่มันเรื่องมากจริง มาช่วยแท้ๆแล้วยังขอโน่นนี่อีก”เฟย์บ่นแต่ก็ยอมเอา2มือให้

โบว์ล่ามไว้แล้วเดินนำลัดเลาะมาตามสวนร้างแล้วเดินไปที่หอคอยร้างที่เป็นที่ประจำของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“อย่าอยู่เลยมึง”แพนพุ่งเข้าทำร้ายธามไทเมื่อเห็นธามไททำปืนกระสุนชนิดพิเศษตกก็พุ่งเข้าหา

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

กวินโผล่เข้ามาเตะแพนกลิ้งไป แพนโมโห จิกกลางหลังธามไทเป็นแผลยาวแล้วสลบไป ก่อนจะพุ่ง

มาสู้กับกวินต่อ

 

 

 

 

 

 

“หึ อยากสู้งั้นหรอ มาสู้กบชั้นดีกว่ามั้ยคุณชาย”ป๊อปปี้ทีเข้ามาทีหลังเห็นกวินเสียหลักและธามไท

สลบไปก็รีบเช้าไปช่วยแต่ถูกโทโมะเอาตัวมาขวาง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่อยากสู้กับแก หลีก”ป๊อปปี้ไล่โทโมะแล้วเดินหนีแต่โทโมะตามราวีไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม กลัวหรอว่าแกจะสู้ชั้นไม่ได้ ไอ้แวมไพร์ผู้ดีกระจอกงอกง่อย”โทโมะพูด แล้วผลักอกกว้าง

ป๊อปปี้กระเด็นจนเซ ป๊อปปี้จึงผลักโทโมะกลับและตั้งการ์ดเตรียมรับมือ ก่อนจะสังเกตว่าที่หน้าผาก

โทโมะเหมือนถูกสะกดบางอย่างไว้ และตาแดงของแวมไพร์กระหายเลือดนั้นเป็นสีม่วง

 

 

 

 

 

 

“แกโดนคำสาปงั้นหรอโทโมะ”ป๊อปปี้พูดแต่โทโมะไม่ฟังพุ่งเข้าทำร้ายป๊อปปี้โดยไม่เปิดโอกาสให้

ป๊อปปี้ได้พูดเลย ทั้งคู่ซัดกันนัวเนีย และรู้จักการหลบหลีกวิถีการต่อสู้ของอีกฝ่ายอย่างคล่องแคล่ว

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห ยังเก่งเหมือนเดิมแฮะ แต่รู้ไว้ซะเมื่อชั้นเปลี่ยนเป็นแบบนี้ชั้นก็ไม่ได้สู้มือเปล่า”โทโมะตาลุก

วาวก่อนจะเอาเหล็กแหลมที่ซ่อนในโค้ตยาวตัวเองชักออกมาเสียงลงที่อก แต่ป๊อปปี้หลบทันตาม

สัญชาตญาณจึงทำให้พลางไปโดนที่หัวไหล่จังๆ ป๊อปปี้ทรุดลงทันที พลันสายตาหันไปเห็นแจมใน

มุมมืดเหมือนกำลังอ่านคาถาอะไรบางอย่างอยู่ มันต้องเกี่ยวกับโทโมะแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“กวิน ขวามือ”ป๊อปปี้ตะโกนบอกกวิน ก่อนที่กวินจะส่งต่อให้เคนตะสู้ต่อแล้วอ้อมไปด้านหลังแจม

ทันที ป๊อปปี้จัดการพลิกตัวไป ก่อนจะดึงเหล็กแหลมออกมาฝืนความเจ็บปวด

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ไม่ทันตั้งตัวถูกโทโมะเตะเข้าจนหน้าหงายล้มไป ก่อนชายหนุ่มจะขึ้นคร่อมร่างสูงไว้

 

 

 

 

 

 

“แกต้องตาย ไอ้ป๊อปปี้ แกต้องตาย”โทโมะง้างมือตะปบที่อกกว้างชายหนุ่มจนเป็นรอยยาว

 

 

 

 

 

 

“มีสติหน่อยสิวะ เลือกบริสุทธ์ในตัวแกมันตายไปหมดแล้วรึไง”ป๊อปปี้ตะโกนออกมาทำให้แวบหนึ่ง

เหมือนโทโมะได้สติ หยุดทำร้ายป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“อย่าไปฟังมัน ฆ่ามัน”แจมหยุดร่ายคาถาตะโกนใส่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

“งั้นก่อนโทโมะจะฆ่าป๊อปปี้ เธอก็ถูกชั้นฆ่าก่อนละกันยัยตัวแสบ”กวินที่ขึ้นมาจากตึกสูงผลักแจมกระ

เด็นอย่างแรง หนังสือโบราณกระเด็นออกจากตัวเองคนละทิศละทาง

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นเดาไม่ผิด หนังสือนี่มันคงทำให้เธอรู้คาถาต่างๆสินะ”ป๊อปปี้กะเผลกตัวเองมาก่อนจะเอาน้ำมัน

ก๊าดราดแล้วเอาไฟจากคบเพลิงแถวนั้นเผาหนังสือทันที แจมกรีดร้องตกใจอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ หึ หึ ฮ่าๆ คิดว่าเผาตำรานี่แล้วทุกอย่างมันจะจบงั้นหรอ พวกแวมไพร์บริสุทธ์จะต้องสูญสิ้นให้

หมด”แจมพูดออกมาอย่างสะใจ และลุกขึ้นสะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของกวิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มันยักษ์ใจมารไม่มีใครเทียบติด เธอนี่มันปีศาจร้าย ทรยศพวกั้นไปอยู่พวกมัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ทรยศ ชั้นทรยศที่ไหน ชั้นดูแลรับใช้พวกไทม์เค้าตั้งแต่แรกมีแต่พวกแกที่โง่รับชั้นมาอยู่ที่นี่ ทำ

เป็นเปลี่ยนให้ชั้นเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธ์ โธ่ ชั้นน่ะเป็นพวกเล่นแร่แปลธาตุให้พวกไทม์เค้าอยู่

แล้ว เอ แต่ก็ดี ที่พวกพ่อแม่พวกแกมาเปลี่ยนชั้น วิธีการทำลายพวกแกจะได้ง่ายขึ้นไงล่ะ”แจมพูด

อย่างสะใจ กวินโมโหกระชากตัวแจมขึ้นมาบีบกะจะให้แหลกคามือ ฉึก มีสั้นบินมาแทงกลางหลัง

กวินล้มทรุดลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฆ่าแจม มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอวะ ฮ่าๆ”แพนพูดอย่างสะใจ แจมรีบวิ่งไปอยู่ข้างแพนทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ ชั้นจะบอกอะไรอย่างนะ เหมือนเห็นนังฟาง ขี่ไอ้หมาเควินไปทางนั้น มีแครอลที่เจ็บหนักด้วยสิ

จะเป็นอะไรมั้ยน้อ”แจมพูดเยาะ กวินและป๊อปปี้ตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไป แพนและแจมมองหน้ากัน

ยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไกลจัง นี่เธอหลอกพวกเรารึเปล่าเนี่ย”โบว์บ่นเมื่อเดินมานานแล้ว มีแต่ป่าเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้หลอก แต่เพราะหอคอยที่พวกชั้นอยู่กันน่ะ มันต้องไกลจากปราสาทสิ เพื่อไม่ให้พวกนั้น

มาวุ่นวาย น่าเบื่อ”เฟย์พูดตามตรงเพราะเธอกับโทโมะเบื่อพวกหวายที่มาวุ่นวายกับพวกเธอมาก

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่เราแน่ใจได้ไงว่าเราไปถึงหอคอยพวกเธอแล้วเราจะเจอแบงค์อะไรนั่น ไม่ใช่ว่าแบงค์จะ

ทำร้ายพวกเราอีกคนนะ”ฟางพูดเพราะเริ่มระแวงเมื่อเฟย์นำเธอและพวกขึ้นมาตามเนิน และมองที่

หอคอยที่อยู่บนเนินสูงตระหง่านมีทางน้ำเล็กๆตัดผ่าน ด้านหลังหอคอยของโทโมะคือหน้าผามี

ทะเลสาบมืดมิด

 

 

 

 

 

 

 

แซกๆ

 

 

 

 

จู่ๆก็มีหมาป่าสีดำตัวใหญ่น่ากลัวกระโดดมาขวางหน้าพวกเธอทันที

 

 

 

 

 

 

 “อ๊า”เฟย์ร้องเมื่อหมาป่าอีกตัวซัดเธอกระเด็นติดต้นไม้จนสลบไป ทุกคนตกใจ เควินวางสาวๆลงกับ

พื้นก่อนจะพุ่งมาสู้กับหมาป่าสีดำตัวนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว มาถึงไวดีนี่ ไม่คิดเลยนะ แค่มนุษย์อย่างเธอก็พาเพื่อนๆมาที่นี่ได้ เอ หรือว่าอยากจะเจอญาติ

ที่รักของเธอกันน้า”หวายเดินออกมาจากฝูงหมาป่าพวกนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ญาติ อย่าบอกนะว่าแก้ว เธอเอาแก้วไปไว้ที่ไหน”ฟางรีบถามอย่างร้อนรนคิดถึงแก้วมาก

 

 

 

 

 

“ไม่พูดดีกว่า เพราะมันไม่ใช่เรื่องของชั้น”หวายยิ้มเยาะก่อนจะให้ฟางหันไปมอง แก้วที่มีอาการ

เหม่อลอยแล้วมีไทม์โอบกอดอยู่ โผล่หน้ามาที่หน้าต่างหอคอย แต่เหมือนทุกอย่างเป็นใจที่หมาป่า

พวกนั้นไม่ทำร้ายเธอ ฟางรีบวิ่งฝ่าหมาป่าพวกนั้นเข้าไปในคอหอยร้างของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว แก้วอยู่ไหนล่ะแก้ว”ฟางตะโกนเมื่อเข้ามาในหอคอย ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจก็ห่วงแก้ว

มากกว่า ตั้งแต่แก้วถูกจับไป เธอกับป๊อปปี้ตามหาแก้วตลอด และนี่แก้วอยู่ที่นี่แล้ว เธอไม่ยอมให้

แก้วไม่ยอมเป็นอะไรอีกแน่นอน

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

เหมือนประตูห้องนอนเป็นใจเปิดให้ฟางเข้าไปด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว แก้วจริงๆด้วย”ฟางอึ้งปนดีใจเมื่อเห็นแก้วนั่งเหม่ออยู่ที่เตียงก็รีบวิ่งไปกอดแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกัน นี่มันรอยอะไรกันแก้ว ตรานี่มันอะไรกัน”ฟางสังเกตตราสัญลักษณ์ TOMO ที่แขนแก้วก็

รีบถาม แต่ชะงักเมื่อเห็นอาการของแก้วที่เหม่อลอย ไม่สนใจ ไม่ตอบสนองอะไรเธอเลยก็ร้องไห้

ออกมาและพยายามเขย่าตัวเรียกสติแก้วคืนมาแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

“น่าสงสารแม่มนุษย์สาวผู้นี้จริงๆเลย ที่ต้องกลายมาเป็นเหยื่อของปีศาจร้ายอย่างโทโมะ”ไทม์โผล่

มาจากหลังม่านพูด

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นใคร แวมไพร์นี่นา แล้วนี่นายทำอะไรแก้ว บอกมานะ”ฟางยิงคำถามรัว

 

 

 

 

“โนๆ ชั้นไม่ได้ทำร้ายแก้ว ชั้นชื่อไทม์ ชั้นช่วยแก้วไว้จากไอ้โทโมะ มันร้ายกาจมากที่ทำสัญญา

ทาสกับแก้ว เพื่อที่จะดูดเลือดของแก้วเรื่อยๆโดยไม่ต้องออกไปหาเหยื่อที่ไหน แล้วก็ให้แก้วปรน

เปรอความใคร่ของมันนท้อง แต่แก้วโชคร้ายที่ถูกมันฆ่าลูกจนแท้งไว้แล้ว นี่ก็คงสะกดจิตแก้วแน่ๆ

ถึงไม่ได้สติแบบนี้”ไทม์พูดแล้วทำหน้าเศร้าทันที

 

 

 

 

 

“เรื่องจริงหรอ”ฟางมองหน้าไทม์อย่างไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

“เรื่องจริงสิ ชั้นน่ะเป็นพี่ของหวาย และก็แพนกับแบงค์ เอาเป็นว่าชั้นน่ะ รักสงบไม่ค่อยอยากทำร้าย

ครหรอกนะ แต่นี่ชั้นสงสารแก้ว เลยไม่อยากให้แก้วทรมาน เอ่อ ว่าแต่เธอเป็นใครหรอ มาทำอะไรที่

นี่ ข้างนอกยิ่งมีสงครามของพวกชั้นกับพวกแวมไพร์เลือดบริสุทธ์นี่”ไทม์แกล้งถามอย่างไม่รู้

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาช่วยแครอล เออ จริงสิ แครอลได้รับบาดเจ็บ ชั้นมาตามหาแบงค์ เฟย์บอกว่าแบงค์จะช่วย

ได้”ฟางถามแล้วมองหาแบงค์ก่อนชะงักเมื่อเห็นแบงค์นอนสลบข้างล่างเตียง

 

 

 

 

 

 

“นี่แบงค์น้องชั้นถูกโทโมะมันทำร้ายเอา ชั้นล่ะเครียดมากที่มาช่วยไม่ทัน”ไทม์แกล้งตีหน้าเศร้า

แล้วทรุดนั่งร้องไห้ ก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวดฟางรีบเข้าไปดูใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

“ชะชั้น ถูกพวกนั้นทำร้าย ชะชั้นต้องการเลือด เธอพอจะมีพวกถุงเลือดอะไรมั้ย”ไทม์แกล้งไอ

สำลักเลือดที่สร้างมายาออกมา

 

 

 

 

 

 

“นายกินเลือดชั้นก็ได้ ชั้นอนุญาต เพราะพี่ป๊อปก็เคยกัดชั้นมาก่อน เพื่อชีวิตรอด แล้วนายก็ไม่ได้ดู

เลวร้ายอะไรด้วย”ด้วยความสงสารและดูท่าทางใสซื่อของไทม์ทำให้ฟางสงสารก็เลยพูดไปแบบนั้น

ไทม์รีบดึงฟางไปแนบอกก่อนจะฝังเขี้ยวซ้ำรอบเดิมของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”ฟางร้องด้วยความเจ็บ ด้วยความสามารถพิเศษของไทม์ที่สร้างภาพมายาได้ไทม์ใช้การดูด

เลือดนี้มองภาพอดีตทำให้ไทม์รู้ทันทีว่ามนุษย์สาวดีผู้นี้ก็คือคนรักของศัตรูของเขาอย่างป๊อปปี้ ชาย

หนุ่มจึงเปลี่ยนจากกัดฟางเป็นดูดเลือดฟางจนผิวขาวอมชมพูของฟางซีดขาวไร้เลือด ฟางที่ทุบตี

ไทม์เมื่อไทม์ไม่หยุดก็เริ่มหยุดไร้เรี่ยวแรงและปล่อยมือตก ก่อนตาจะพร่ามัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

เสียงระเบิดฝีมือธามไท ตรงเข้ามาใกล้คอหอยทำให้ธามไทชะงักและยิ้มพอใจ หึ รีบๆมาสิไอ้ป๊อปปี้

แกจะได้เห็นฉากเด็ดของชั้นกับเมียแกไงล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางอยู่ไหน”ป๊อปปี้ที่ตามมาถึงก็ตกใจเมื่อเห็น แครอล เควินที่คืนร่างแล้ว และโบว์นอนสลบ

อยู่หน้าคอหอยร้าง

 

 

 

 

 

 

“เฟย์ ทำไมถึงถูกล่ามโซ่ล่ะ เฟย์ๆ”เขื่อนประคองเฟย์และเขย่าพบว่าเลือดออกมาน่ากลัวมาก

 

 

 

 

 

 

“หรือฟางอาจจะอยู่ด้านใน นายรีบไปหาฟางสิ”กวินรีบวิ่งเข้ามาดูอาการน้องรักก่อนจะบอกป๊อปปี้

ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าในหอคอยร้างของโทโมะก่อนจะพังประตูเข้าไปด้านในห้องนอน

 

 

 

 

 

 

“แก้ว แล้วฟางล่ะ”ป๊อปปี้รีบไปถามแก้วแต่พบว่าแก้วนั่งเหม่อไม่แสดงท่าทีอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว มารับน้องสาวหรอ เอ๊ะ ไม่สิ มารับเมียหรอป๊อปปี้”ไทม์เดินมาจากที่ซ่อนพร้อมกับอุ้มร่างไร้ลม

หายใจของฟางออหมา ป๊อปปี้ช๊อคกับภาพที่เห็น ภาพที่ไทม์มีเลือดที่มุมปากและร่างของฟางที่ขาด

ซีดไม่มีเลือดอยู่ในตัวแล้วถูกไทม์อุ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

“ไอ้เลว แกทำอะไร”ป๊อปปี้พุ่งเข้าไปหาไทม์อย่างเดือดจัดแต่ไทม์ที่ได้เลือดมาจากฟางมีพลัง

มากกว่าก็หลบหลีกอย่างรวดเร็วก่อนจะเตะป๊อปปี้กลิ้งกระเด็นไปแล้วอุ้มฟางโยนลงไปที่หน้าผา

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

 

ไทม์โยนร่างไร้ลมหายใจของฟางลงสู่ทะเลสาบมืดมิดทันที

 

 

 

 

 

“ฟาง ไม่!!!!”ป๊อปปี้ตะโกนออกมาสิ้นเสียงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

บอกแล้วว่าเสียเลือดๆ เป็นตามคำทำนายแล้วนะ เรื่องของพี่ฟางง