รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดดดด”แครอลร้องออกมาจากฝันร้ายทำให้ฟ้าและธามไทที่กำลังเถียงกันอยู่รีบเข้ามาดู

 

 

 

 

“นี่ฝรั่ง เป็นอะไรของเธอน่ะ”ธามไทที่เคยเป็นเพื่อนเล่นของแครอลตอนเด็กก็ทักอย่างสนิทสนม

 

 

 

 

“ธาม ฮือๆ”แครอลลืมตามาเจอเพื่อนเก่าอย่างธามไทก็โผเข้ากอดร้องไห้ทันที ฟ้าเหวอเมื่อเห็นแค

รอลโผเข้ากอดธามไทก่อนจะมองหน้าธามไทที่เหวอเช่นกัน

 

 

 

 

“นี่เธอเป็นอะไรของเธอน่ะฝรั่ง รึว่าดีใจที่เดินได้แล้ว”ธามไทแหย่ถามแครอล

 

 

 

 

 

“ไอ้เลวนั่นฮือๆ ไอ้เลวนั่นมันร่วมมือกับแจมทำร้ายชั้น ฮือๆ”แครอลร้องไห้หนักกว่าเดิมธามไทจึง

โบกมือให้ฟ้ารีบไปตามพวกป๊อปปี้เข้ามาดูอาการของแครอลทันที

 

 

 

 

 

“แค ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้เราอยู่ที่ปราสาทขาวแล้วนะ เราปลอดภยแล้ว”ป๊อปปี้กอดปลอบแครอล

ไว้

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป มันจะฆ่าแค มันสาปแค ทั้งนังแจมแล้วก็ไอ้แพน ฮือๆ”แครอลร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ลำพังแค่แจมพี่น่ะเข้าใจแต่นี่มีไอ้แพนได้ยังไงกันแคบอกพี่ซิ”ป๊อปปี้ถามอย่างร้อนใจ

 

 

 

 

“พวกมันร่ายคาถาอะไรไม่รู้ใส่แค มันทั้งร้อนท้งแสบไปหมด ฮือๆ แล้วแคก็คุมตัวเองไม่ได้เลย”แค

รอลพูด

 

 

 

 

 

“มันเป็นคำสาปมืด ตอนนี้ผู้อาวุโสกับฟ้าถอนมันออกแล้วนะไม่เป็นไรๆ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แล้วพี่กวินล่ะพี่กวินอยู่ไหน”แครอลถามถึงกวิน

 

 

 

 

 

“อยู่อีกห้องนึง มาเดี๋ยวพี่พาไปหานะ”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองแครอลไปอีกห้องพบว่ากวินนอนหลับ

อยู่แล้วมีจินนี่ที่ท้องเริ่มนูนใหญ่ขึ้นนั่งเฝ้ากวินอยู่

 

 

 

 

 

 

“แครอลมาหากวินหรอ เดี๋ยวชั้นออกไปข้าวนอกก่อนนะ”จินนี่พูดแล้วเดินออกไป แครอลรีบกอด

กวินแน่น

 

 

 

 

 

“แครอล ฟื้นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง”กวินรู้สึกตัวว่าถูกกอดก็ลืมตามมาพบว่าน้องสาวกำลังกอดเขา

อยู่

 

 

 

 

 

 

“แคหายแล้วๆ พี่กวินแคขอโทษนะที่ทำร้ายพี่”แครอลร้องไห้แล้วพูดคุยกับกวินสักพักป๊อปปี้จึงเดิน

ออกมาด้านนอกแล้วพบว่าจินนี่กำลังเซล้มก็รีบประคองให้นั่งลง

 

 

 

 

 

“ท้องโตขึ้นทุกวันๆแล้วนะจินนี่ ไหนจะผิวพรรณนี่ก็เปล่งปลั่งขึ้นอีก นี่ต้องดูแลตัวเองดีๆกว่านี้

นะ”ป๊อปปี้พูดคุยเป็นห่วงจินนี่ตามนิสัยตัวเอง ฟางเดินมากับฟ้าและแบมก็มองป๊อปปี้ที่พูดคุยกับจินนี่

ยิ้มแย้มให้กัน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป มาทำอะไรตรงนีคะ”ฟางรีบเดินมาคล้องแขนป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

“ก็จินนี่เซจะล้มน่ะพี่เลยมาช่วย แล้วนี่ไม่ไปดูสวนดอกไม้แล้วหรอ”ป๊อปปี้ถามฟางต่อ

 

 

 

 

 

 

“ไปค่ะ แต่พอดีว่า จะชวนพี่ป๊อปไปพอดีเลย ไปด้วยกันนะคะๆ”ฟางรีบอ้อนคนรัก

 

 

 

 

 

“ป๊อปไปเถอะ ดูท่าทางน้องฟางเค้าอยากจะให้ป๊อปไปนะเนี่ย”จินนี่มองฟางที่คล้องแขนป๊อปปี้

แสดงความเป็นเจ้าของก็พูด เพราะดูท่าทางแล้วฟางคงจะหึงเธอกับป๊อปปี้เหมือนกัน

 

 

 

 

 

“นี่จะขาดกันสักวันมันจะตายรึไงนังมนุษย์”แครอลประคองกวินออกมาก็แขวะฟางทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ต้องหวงหน่อยนิคะ เพราะว่าแฟนของฟาเค้ามีแต่สาวๆมารุมล้อม”ฟางพูดแล้วหันไปมองหน้าแค

รอล

 

 

 

 

 

“พูดแบบนี้อยากโดนชั้นตบรับขวัญชั้นเดินได้ใช่มั้ย”แครอลพุ่งเข้าไปเอาเรื่อง

 

 

 

 

“แครอลอย่า ว้าย”จินน่ะเข้าไปห้ามแต่ถูกแครอลผลักล้ม

 

 

 

 

 

“จินนี่เจ็บตรงไหนมั้ย”ป๊อปปี้ที่กลัวจินนี่จะแท้งก็รีบไปประคอง กวินมองแล้วเดินหนีไปทันที

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป”ฟางหน้างอน้อยใจคิดว่าป๊อปปี้ยังรักจินนี่ก็เดินปึงปังลากแบมออกไปทันที

 

 

 

 

 

“เห้อ เหนื่อยใจจริง จริ้ง มีคนรักงอนไร้สาระแบบนี้ พี่ป๊อปเลยไปเถอะ”แครอลหมั่นไส้ฟางเลยพูด

เสียงดังทำให้ฟางที่เดินปึงปังหยุดชะงักหันมามองแครอลที่ยิ้มกวนๆยั่วโมโหฟางอยู่

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป จะเค้ารักฟางคนเดียวต่างหากล่ะ”ฟางหน้างอรีบดึงแขนป๊อปปี้ออกจากจินนี่เพราะกว่าที่

ป๊อปปี้จะเลิกปากแข็งใจแข็งกับเธอได้นั้นข่างยากเย็นเธอไม่ยอมปล่อยป๊อปปี้ไปไหนหรอก

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าเรามีเหตุผลหน่อยสิ แครอลน่ะแค่ยั่วประสาทแกล้งเราเท่านั้นล่ะ ใจเย็นๆ”ป๊อปปี้ที่ถูกฟาง

ลากมาก็รีบพูด ฟางไม่ฟัง ป๊อปปี้จึงหันไปมองแบมที่ส่ายหน้ายิ้มเจื่อนๆแทนคำตอบ

 

 

 

 

 

“ถ้าฟางใจเย็นมากๆแล้วพี่กลับไปแต่งงานกับคุณจินนี่ล่ะคะ แล้วยิ่งแครอลเดินได้แล้ว พี่คงมีตัว

เลือกกลับไปหาเยอะเลย ฟางก็แค่มนุษย์ พอแก่ตัวลงพี่คงจะเบื่อไม่เหมือนแวมไพร์ที่ยังสาว สวย

ตลอดเวลา”ฟางพูดออกมาอย่างน้อยและพาลน้อยใจเรื่องที่ป๊อปปี้ไม่ยอมเปลี่ยนเธอ ร้องไห้ผลัก

ป๊อปปี้แล้ววิ่งหนีไป

 

 

 

 

 

 

“แบม ชั้นต้องง้อ หรือว่าปล่อยให้ใจเย็นสักพักดีล่ะเนี่ย”ป๊อปปี้เหวอที่เดาอารมณ์ฟางไม่ทันก็ถาม

แบม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟะ เฟย์ ทำไมท้องมันเริ่มโตแบบนี้”ครบ1อาทิตย์ แก้วเองลืมตาตื่นมาแล้วตกใจเมื่อท้องของเธอ

ใหญ่เหมือนกับเธอท้อง5เดือนก็ตะโกนเรียกเฟย์มาดูอาการ

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ เท่าที่ชั้นศึกษาอาการ ชั้นรู้ว่าระยะเวลาตั้งท้องมีแค่4เดือน แต่ไม่คิดว่ามันจะโตแบบ

นี้”เฟย์เอามือลองลูบท้องแก้วที่นูนจนท้องขาวๆเห็นเส้นเลือดออกมาชัดเจน เฟย์ตกใจเมื่อเห็นบาง

อย่างในท้องขยับเหมือนกับดูดเลือดแก้วจากด้านใน แก้วหายใจอ่อนแรง

 

 

 

 

 

 

“แก้วเธอต้องเข้มแข็งไว้นะ ยา จริงสิชั้นต้องไปหายา”แม้ตัวจะเป็นปีศาจติ่ตใต้สำนึกเธอคือมนุษย์

เฟย์วิ่งลงไปหายาชั้นล่าง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”โทโมะตกใจเมื่อเฟย์วิ่งสวนลงมา ชายหนุ่มรีบเข้าไปในห้องพบว่าแก้วซีดเซียว

เริ่มแห่งติดกระดูก โทโมะรีบประคอง

 

 

 

 

 

 

 

“แกเป็นลูกชั้นจริงหรอวะ ไอ้ปีศาจ”โทโมะเดือดจัดง้างมือจะทำร้ายเด็กในท้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่า นี่ลูกของเรา”แก้วเอามือที่ซูบติดกระดำกห้ามโทโมะไว้ก่อนจะสลบไป

 

 

 

 

“แก้วๆ โธ่โว้ย”ชายหนุ่มเดือดจัดเอามือทุบที่เตียงแล้วประคองแก้วอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแกเป็นลูกชั้นจริง สายสัมพันธ์พ่อแม่ ชั้นอยากให้แกหยุดกินเลือดแม่แกซะ แล้วมาเอาเลือดที่

ชั้นนี่”ครั้งแรกของแวมไพร์กระหายเลือดที่ร้ายกาจอย่างโทโมะเอาเล็บแหลมจิกที่แขนตัวเองก่อน

เลือดของเขาจะไหลรินออกมา โทโมะบีบปากแก้วเบาๆก่อนจะเอาเลือดนั่นกรองใส่ปากแก้ว ชาย

หนุ่มสังเกต ท้องของแก้วเริ่มเห็นรอยเส้นเลือดน้อยลงก็กอดแก้วไว้แน่น

 

 

 

 

 

“แต่แวมไพร์เอาเลือดให้มนุษย์กิน ระวังเลือดมันจะเป็นพิษแล้วทำร้ายแก้วได้นะ”เฟย์ขึ้นมาจากชั้น

ล่างเห็นโทโมะสละเลือดตัวเองให้แก้วก็ตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าเรามันต่างสายพันธุ์กัน แต่ถ้านี่คือปาฏิหาริย์ เลือดนี่อย่างน้อยก็ทำให้ไอ้เด็กนี่เลิกดูดเลือด

แก้วได้ซัก3-4วันแล้วชั้นจะต้องหาวิธีจัดการให้เร็วที่สุด”โทโมะพูดเสีงแข็งรู้ดีว่านี่คือการยื้อไม่ให้

ลูกกินเลือดแม่ แต่แก้วคือมนุษย์ เขาเปรียบเหมือนปีศาจร้ายถ้าเลือดของผู้บริสุทธ์ไหลมารวมกับ

เลือดปีศาจ มนก็เหมือนยาพิษที่กัดกร่อนด้านในตัวแก้ว

 

 

 

 

 

“ชั้นจะไม่มีวันให้แก้วไปจากชั้น ไม่มีวัน”โทโมะกอดแก้วแน่นแล้วคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“3วันแล้ว นี่เราจะไม่คุยกันจริงๆหรอฟาง”ป๊อปปี้ที่กลับจากตรวจความเรียบร้อยที่ปราสาทตัวเอง

เพื่อหาหลักฐานและตามล่าแจมแล้วกลับมาพบว่าฟางเมื่อเห็นเขา ก็รีบวิ่งหนีก็รีบไปง้อ

 

 

 

 

“คุณจินนี่ท้องกำลังโตไม่ไปดูใจหรอคะ เอ หรือว่าจะไปหาแครอลดีคะ กำลังทำกายภาพบำบัด

เหนื่อยๆคงอยากให้คนมาดูแล”ฟางพูดงอนๆแล้วเดินหนีอีก ป๊อปปี้ถอนหายใจกับความขี้งอนของ

ฟาง

 

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าฟางเริ่มไม่มีเหตุผลแล้วนะ พี่เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะฟาง ถ้าเรายังไม่เข้าใจหรือไม่ฟังพี่

พี่ว่า การที่ฟางหนีพี่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ทบทวนกันและกันบ้าง ว่าถึงแม้เราจะเป็นคู่กันแต่ถ้า

ไม่เข้าใจไม่ฟังกันก็จะยื้อทำไม”ป๊อปปี้พูดแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินไป ฟางที่เอะใจแล้วหันไปพบ

ว่าร่างสูงเดินไปแล้ว ไม่ง้อเธอก็นิ่งคิด

 

 

 

 

 

 

“สงสัยคราวนี้เรางอนเกินไปจริงๆแฮะ”ฟางพูดแล้วย่องเดินตามป๊อปปี้พบว่าเขาต้องคุยกับเขื่อนเรื่อง

แจมและพวกแวมไพร์กระหายเลือดที่อาจจะเข้ามาทำร้ายพวกของเขาจึงยืนคุมลูกน้องฝึกซ้อมกัน

อย่างแข็งขัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย หายงอนแล้วๆ ไม่เอาไม่แกล้ง”แบมที่วิ่งหนีเควินที่วิ่งหยอกล้อกันต่อหน้าป๊อปปี้แล้วยิ้มให้กัน

 

 

 

 

“เข้าใจหน่อยนะ ว่าเราไม่ใช่มนุษย์อย่างอนอีกนะ”เควินพูดแล้วชูนิ้วก้อยง้อแบมที่งอนเรื่องกลาย

ร่างเป็นหมาป่าแล้วแบมกลัว

 

 

 

 

 

“ไม่เอานิ้ว เอานี่ดีกว่า”แบมพูดแล้วเอาปลอกคอที่เป็นรูปหัวใจสลักชื่อเควินภาษาอังกฤษสวมให้

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“น้องหมา”แบมยิ้มกวนๆแล้วจับแก้มเควินอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะวิ่งหนีเควินที่วิ่งไล่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ทีคนอื่นล่ะหวานจัง ทีคู่เรา”ป๊อปปี้พึมพำบ่นเรื่องฟางนิดนึง แล้วคิด เขาเลือกฟางแล้ว อีแค่ไป

หาจินนี่ พูดคุยกับแครอล ทำไมฟางถึงไม่ฟังบ้างเลยนะว่าไม่มีอะไรกันจริงๆ

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าคุณชาย รักกันใหม่ๆก็มีงี้ล่ะ งอนๆง้อๆ รสชาตชีวิต”เขื่อนเดินมานั่งแล้วพูด

 

 

 

 

 

“เหอะ พูดอย่างนายเคยมีแฟน”ป๊อปปี้พูดแล้วมองเขื่อนที่ยักคิ้วกวนๆ

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่า วันนี้ก็ลองง้ออีกครั้งก็ได้นะคุณชายถ้าไม่สำเร็จเดี๋ยวผมช่วย”เขื่อนพูดก่อนจะมอง

นาฬิกาข้อมือแล้วรีบออกไปที่โบสถ์ เพราะเขามีนัดกับแม่เฟย์มาทานข้าวด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ออิ่มจัง”เขื่อนเดินออกมาจากโบสถ์หลังจากส่งแม่เฟย์แล้ว

 

 

 

 

 

“นี่มาหาแม่ชั้นทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อรึไง”เฟย์ที่ดกรอเขือนแล้วถอดฮู้ดที่ผ้าคลุมออกแล้วถาม

 

 

 

 

“ไม่เบื่อนี่ สนุกดี”เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนจะไปที่รถ แล้วแปลกใจเมื่อเห็นเฟย์รีบมานั่งด้านข้างคนขับ

 

 

 

 

 

 

“นาย ถ้าเกิดนายจะต้องเลือกค่าปีศาจตัวหนึ่งแต่เป็นเด็กบริสุทธ์ไม่รู้อะไรเลย แต่เพื่อรักษาชีวิตคนๆ

หนึ่งนายะทำมั้ย”เฟย์ที่อึดอัดมากจึงถามเขื่อน ทั้งๆที่ตัวเองก็แปลกใจเหมือนกันทำไมถึงอยาก

ปรึกษาเขื่อน

 

 

 

 

 

 

“ก็ถ้าจำเป็นจริงๆคงไม่มีทางเลือกล่ะมั้ง นี่เธอเครียดหรอ กินไอติมมั้ย”เขื่อนถามเฟย์

 

 

 

 

“นี่นายพึ่งกินข้าวกับแม่ชั้นนะไม่อิ่มหรอ”เฟย์หันไปถามเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

“ก็เมื่อกี้กินกับแม่ คราวนี้ขอกินกับลูกบ้างดิ”เขื่อนพูดแล้วยักคิ้วให้เฟย์ก่อนจะขับรถออกไปโดยที่

เฟย์ทำเป็นเบือนหน้าหนีแล้วแอบอมยิ้มนิดนึง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาตามหาป๊อปหรอฟาง เค้าไม่ได้มาหาจินนี่หรอกสบายใจได้”จินนี่ที่อ่านหนังสือกับพวกฟ้าเห็น

ฟางเดินมาในห้องก็บอก ฟฟางหน้าเจื่อนลงไปทันทีที่ตัวเองเผลอหึงป๊อปปี้จนทุกคนไม่กล้าใกล้

ป๊อปปี้แล้ว

 

 

 

 

 

“เปล่าค่ะ ฟางอยากจะมาขอโทษที่ทำตัวไม่ดีกับคุณจินนี่”ฟางเดินมานั่งข้างจินนี่แล้วพูด

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเข้าใจว่าฟางหึงป๊อปปี้เพราะรักนี่นา”จินนี่ยิ้มให้อภัยฟาง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอ

คงจะไม่พอใจที่ฟางทำตัวแบบนี้ แต่คราวนี้เธอรู้ดีถึงความรักทั้งคู่ก็ยิ้มและให้อภัย

 

 

 

 

 

“แต่คราวหลังถ้ารักแล้วต้องฟังกันบ้างนะครับ ว่าไม่มีอะไรจริงๆ”ป๊อปปี้ได้ยินฟางขอโทษจินนี่ก็เดิน

เข้ามา

 

 

 

 

 

“เอ้า เจ้าตัวมาแล้ว ฟางไปหาป๊อปปี้สิ”จินนี่ยิ้มนิดนึงก่อนจะให้ป๊อปปี้ดึงฟางมาที่ศาลาในสวน ฟาง

มองสวนยามกลางคืนที่มีน้ำพุตรงกลางแก้เขินเวลาอยู่ด้วยกัน

 

 

 

“เชื่อในพี่นะว่าพี่มีแค่เราคนเดียว”ป๊อปปี้กอดฟางทันทีที่มาถึง

 

 

 

 

“เชื่อค่ะ ขอโทษนะที่เค้าเอาแต่ใจอีกแล้ว”ฟางพูดแล้วดึงหน้าป๊อปปี้ลงมาจูบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“เห้อ พี่น่ะโกรธเราไม่ลงหรอกนะ พี่รักฟางนะ”ป๊อปปี้ถอนจูบฟางออกมาแล้วพูดฟางยิ้มดีใก่อนะรีบ

สวมกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้เค้าสัญญาเลยนะคะว่าจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนให้พี่ป๊อปต้องเหนื่อยใจ รักนะคะ รักพี่ป๊อป

ที่สุดในโลกเลย”ฟางยิ้มหวานก่อนจะเขย่งตัวจูบป๊อปปี้ ซ้ำๆกันหลายๆรอบแล้วหัวเราะออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องคู่แท้ไร้สาระสิ้นดี”แครอลมองป๊อปปี้และฟางที่สวีทกันในสวนจากหน้าต่างชั้นบนก็พูดอย่าง

แค้นเคือง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แครอล”กวินเดินมาหาน้องแล้วแปลกใจที่เหมือนมีไอสีเขียวอยู่รอบๆตัวแครอล

 

 

 

 

 

 

คือหายไปเพราะมีโน่นมีนี่ต้องทำ สัญญาว่าจะกลับมาอัพแต่เข้าใจหน่อยเนาะว่าไรเตอร์

แต่งฟิคแล้วอ่านคอมเม้นของรีดเดอร์ ตอนแรกเห็นบ่นกันจะเอาดราม่า พอดราม่าก็จะเอา

หวาน ไรเตอร์แก้บทให้แล้วแก้ให้อีกจนไรเตอร์เริ่มลืมพล็อตแล้วอ่ะ นี่จะเป็นตอนที่หวาน

ตอนสุดท้ายแล้วไรเตอร์ของทำตามเรื่องที่คิดไว้ตอนแรกนะคะ เพราะมันเริ่มยื้อแล้วอ่ะ

 

 

 

อย่าพึ่งหายไปนะ กว่าจะปลีกตัวจากเรื่องอื่นมาได้มันโครตเหนื่อยนะเด็กกกกกก