รักไม่ได้
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 02.39 น.
แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 23.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
40) ที่หลบภัยชั่วคราว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เห้ย นี่พวกปราสาทดำนี่คลั่งมากถึงขั้นกินกันเองแล้วหรอ”เคนตะตกใจเมื่อเห็นพวกป๊อปปี้อุ้มพวก
ได้รับบาดเจ็บเข้ามาในปราสาทขาวของตัวเอง
“เงียบเลยเคนตะ นายไปเรียกผู้อาวุโสให้พวกเราที”จินนี่ที่เดินตามองค์รักษ์ที่หามกวินเข้ามาใน
ปราสาทก็รีบพูดก่อนทั้งคู่จะรีบวิ่งไปเรียกผู้อาวุโสที่โบสถ์น้อยที่ห้องใต้หลังคาปราสาท
“ฟางไม่เป็นไรแล้ว พี่ป๊อปไปดูแลคนอื่นเถอะค่ะ ไม่เป็นไรแล้วริงๆ”ฟางที่ถูกป๊อปปี้อุ้มไว้จนทำแผล
เสร็จแล้วก็ยังกอดไม่ปล่อยก็รีบบอกป๊อปปี้
“เอาแล้ว เป็นไงพออนุญาตลงจากหอคอยแล้วก็มีเรื่องอีกจนได้”ป๊อปปี้พูดดุปนห่วงฟาง
“งื้อ เค้าไม่ใช่ราพันเซลนะที่จะมาถูกขังบนหอคอยแบบนั้นอ่ะ”ฟางพูด
“เปล่าไม่ได้ให้เป็นราพันเซล แต่พี่อยากให้ฟางเป็นคนค่อมแห่งนอทเทอร์ดามต่างหากล่ะ เตี้ยๆ
ป้อมๆคล้ายดันเลย โอ๊ยๆ”ป๊อปปี้แกล้งแซวจึงโดนฟางฟาดไปหลายที
“ปล่อยบ้างก็ได้นะ ยัยนั่นเป็นง่อยพอดี”ธามไทที่ถูกผู้อาวุโสเข้ามาช่วยฟ้าทำแผลทุกคนก็พูดเมื่อ
เห็นป๊อปปี้ที่นั่งอยู่แล้วอุ้มฟางนั่งตักกอดฟางไม่ปล่อยแม้จะทำแผลเสร็จแล้ว
“ปล่อยเลย เค้ามองกันหมดแล้วเนี่ย พี่ป๊อปบ้า”ฟางแก้มแดงจัด
“หึๆ แล้วอย่ามาง้อเค้าให้อุ้มละกันถ้าเค้าปล่อยไปน่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มยั่วก่อนจะอุ้มฟางให้นั่งที่โซฟา
สบายๆ
“กวินเป็นยังไงบ้างหรอเขื่อน”จินนี่ถามเขื่อนที่ทำแผลเสร็จแล้วเข้าไปดูอาการของกวินอีกห้องพึ่ง
ออกมา
“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับคุณจินนี่หายห่วงได้”เขื่อนยิ้มนิดนึง
“ใครห่วง เออ นี่ แล้วแครอลล่ะเป็นยังไงบ้าง”จินนี่เปลี่ยนเรื่องถามเขื่อนถึงแครอล
“ตอนนี้ผู้อาวุโสกับฟ้าเอายาถอนคำสาปให้แครอลกินแล้วครับ ตอนนี้คงพักฟื้นอยู่”เขื่อนตอบสักพัก
ผู้อาวุโสและฟ้าเดินออกมาจากห้องอีกห้องที่แครอลนอนอยู่
“แครอลเป็นยังไงบ้างคะคุณตา”ฟางรีบถามผู้อาวุโสทันที
“ตอนนี้อาการคำสาปถูกฟ้าถอนมันไปหมดแล้ว เหลือแค่ฟื้นขึ้นมาแล้วถามเรื่องราวๆต่างๆเพราะพวก
แวมไพร์กระหายเลือดนั้นได้ทำตราไว้ที่แครอล แปลว่าแครอลจะตกอยู่ในอันตราย พวกนั้นจะต้อง
มาตามตัวถูกแน่ๆ”ผู้อาวุโสพูดถึงตราค้างคาวที่พยายามจะลบออกก็ทำไม่ได้
“แจมใช่มั้ยคะที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง พวกเราก็ไม่เห็นแจมในปราสาท
แล้ว”ฟางพูดอย่างสังเกตได้ ผู้อาวุโสพยักหน้าช้าๆ
“แต่ที่สงสัยก็คือ ปราสาทดำพวกนายนี่มีทางไหนที่หลุดรอดจากม่านพลังรึเปล่าทำไมถึงได้มีทั้ง
คาถาคำสาปมืดที่เข้ามาในที่บริสุทธ์แบบนั้นได้ ไหนจะพวกแวมไพร์กระหายเลือด”ธามไทพูด
“คำสาปน่ะชั้นว่าแจมอาจจะลักลอบเอาพวกตำราเข้ามาเพราะจากที่ชั้นให้องค์รักษ์ไปค้นตามห้องก็
พบว่าในนั้นมีตำราแบบพวกแม่มดอะไรนี่เต็มไปหมด ส่วนแวมไพร์กระหายเลือดเข้ามาเป็นไปไม่ได้
องค์รักษ์ทั้งตรวจตราแน่นหนาแบบนี้ ไหนจะม่านพลังอีก พวกมนแข็งแกร่งเท่าไหร่แต่มันเข้าไปใน
สถานที่บริสุทธ์ไม่ได้ เรื่องนี้พวกเราก็รู้ดีอยู่แล้ว”ป๊อปปี้พูด
“แจมอาจจะพาแครอลไปที่อื่นที่ๆเจอพวกแวมไพร์กระหายเลือดได้ ข้างนอกที่ไม่ใช่ในปราสาท
นี้”ฟางพูดแล้วนึกถึงในฝัน บรรยากาศรอบๆตัวเธอตอนนั้นไม่ใช่ในปราสาทป๊อปปี้แน่นอน
“ไม่ต้องมานั่งใกล้เลย”แบมพูดแล้วผลักเควินที่ไปตามง้อแบมมาแล้วหนีมานั่งข้างฟางทันที
“ก็ชั้นเป็นมนุษย์หมาป่านี่นา เธอน่ะ ทำใจให้มันชินๆหน่อยสิ”เควินบ่นแบม แบมย่นจมูกก่อนจะมอง
หน้าฟางแล้วแบมก็ตกใจรีบเอามือปิดหน้าทันที
“ฮือ ความตาย ความตายกำลังคืบคลานมาหาฟาง ฟางเธอต้องอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ปลอดภัยที่สุด อย่า
ไปไหนคนเดียว ชั้นเห็นเธอฟาง ชั้นเห็นเธอนอนจมกองเลือด”แบมตกใจกับภาพนิมิตที่เกิดเข้ามา
แวบในหัว
“คืองี้ฮะ ยัยนี่มีสัมผัสพิเศษแบบว่า เป็นพวกมีเซ้นท์ เลยเห็นร่างจริงของพวกเรา แทนร่างมนุษย์
หรือบางทีมีเห็นภาพนิมิตในอนาคตอะไรประมาณนี้”เควินตอบแทนเมื่อทุกคนมองแบมอย่างสงสัย
“ถ้านี่คือนิมิต แสดงว่าฟางตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ”ป๊อปปี้หันมาแล้วจับมือฟางแน่น
“อย่าทำหน้าเครียดสิตัว เดี๋ยวหน้าเหี่ยวเป็นหมีแก่นะคะ แหะๆ”ฟางพยายามยิ้มให้ป๊อปปี้เครียด
“ไม่ขำนะ เราน่ะอยู่ในอันตรายแล้วนะ ต่อไปนี้ฟางอยู่กับพี่ห้ามห่างเกิน1เมตรเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้ดุสั่ง
ฟางทันที
“นั่นแน่ นี่เป็นข้ออ้างอยากอยู่ใกล้เค้าใช่มั้ยล่ะๆๆๆ”ฟางกระแซะแกล้งแซวป๊อปปี้ ชายหนุ่มหมั่นไส้
คนรักจึงล๊อคคอแล้วขยี้ผมฟางอย่างหมั่นเขี้ยว ทั้งคู่หัวเราะให้กันก่อนที่ฟางจะเอนหัวพิงไหล่ป๊อปปี้
“ว่าไปแล้วก็คิดถึงแก้วนะคะ พี่ป๊อป ฟางคิดถึงแก้ว”ฟางพูดเมื่อถูกป๊อปปี้อุ้มมาที่ห้องพักที่ผู้อาวุโส
ได้จัดให้พวกจากปราสาทดำมาพักชั่วคราวที่ปีกตะวันตกของปราสาทขาว
“นั่นน่ะสิ โทโมะช่วงนี้ก็ไม่ออกไปหาเหยื่อที่ผับเลย สายของพี่รายงานมาว่าทั้งผับ ทั้งคอนโด โท
โมะไม่ไปอีกเลยหลังจากที่พาตัวแก้วไป พี่คิดว่าแก้วต้องมีชีวิตอยู่แน่ๆ ไม่งั้นโทโมะคงไปหาเหยื่อ
รายใหม่แทนแก้วแล้วล่ะ”ป๊อปปี้สันนิษฐาน ฟางจึงกอดป๊อปปี้เมื่อชายหนุ่มวางเธอลงที่เตียง
“นี่ ถ้าเกิดเค้าถูกลักพาตัวไปแบบนี้น่ะ พี่ป๊อปจะตามหาเค้าทันทีเลยมั้ย ละถ้าตามอ่ะ ตามยงไง จะ
ตามที่ไหนก่อน”ฟางรีบถามหลายคำถามรัว
“แหม ถามเยอะจังเลยคนนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วบีบจมูกฟางเบาๆ
“เอ้า ก็ฟางอยากรู้นี่นา พี่ป๊อปนะทั้งนิ่ง เย็นชาไม่ชอบแสดงให้ฟางรู้เลยว่าคิดยังไง”ฟางพูดแล้ว
หน้ามุ่ย
“อยากรู้หรอว่าคิดยังไง”ป๊อปปี้ดันฟางลงไปนอนแล้วหอมแก้มซ้ายขวาฟางสลับกัน
“อื้อ พี่ป๊อปอ่ะ ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ”ฟางผลักอกป๊อปปี้เบาๆแล้วพูดยิ้มๆ
“รักแล้วต้องเชื่อฟังพี่นะ อย่าดื้อออกจากปราสาทนี้นะฟาง สัญญากับพี่”ป๊อปปี้พูดแล้วชูนิ้วก้อยให้
ฟาง
“ฟางสัญญาแล้วพี่ป๊อปต้องยืนยันกับฟางด้วยนะคะว่าห้ามทำให้ฟางเป็นห่วง”ฟางพูดป๊อปปี้ไม่ตอบ
แต่ยิ้มสักพักก่อนจะก้มลงบดจูบฟางโดยที่ฟางก็รับจูบแสนอบอุ่นนี้เนิ่นนาน
“ฟางรักพี่นะคะ ต้องการแค่พี่คนเดียวเท่านั้น”ฟางพูดจบก็รั้งคอป๊อปปี้ให้จูบเธออีกครั้ง ก่อนป๊อปปี้
จะเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่และปลดปล่อยทุกอย่างไปตามอารมณ์และใจตัวเองที่ต้องการ
“นะ หนาวจัง”แก้วที่มีไข้อ่อนๆเนื่องจากสภาพร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็เอามือลูบท้องตัวเองที่นูนมา
เล็กน้อยแล้วมองไปที่หน้าต่างตอนกลางคืนที่ตอนนี้ฝนตกปรอยๆ ตั้งแต่ทะเลาะกันโทโมะก็ออกไป
เที่ยวกลางคืนแล้วไม่กลับมาอีก ป่านนี้โทโมะจะเป็นยังไงบ้างนะ เขาไม่ยอมดื่มเลือดเธอเลยด้วยสิ
“รู้ว่าร่างกายไม่แข็งแรงแล้วทำไมไม่พักผ่อนมากๆ”โทโมะโผล่มาจากด้านหลังแก้วแล้วพูด
“นายไปไหนมาของนายทำไมเปียกแบบนี้”แก้วตกใจก่อนะพยายามลุกขึ้นไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผม
ให้โทโมะอย่างยากลำบากเพราะร่างกายไม่แข็งแรง
“จะทำทำไม ไปนอน ชั้นไม่อยากกินแรงพวกป่วยแล้วก็อ่อนแอ”โทโมะดุ
“คิดว่าชั้นอยากเป็นแบบนี้รึไงเล่า เลือกได้ชั้นก็ไม่อยากป่วยหรอก”แก้วพูด
“ถ้าไม่อยากอ่อนแอแล้วป่วยเป็นซากศพเดินได้แบบนี้ก็ให้ชั้นจัดการเด็กในท้องนั้นไวๆสิจะได้หมด
เรื่องซักที”โทโมะผลักแก้วล้มลงนอน ก่อนจะเลิกชุดนอนกระโปรงแก้วขึ้นแล้วมองท้องนูนของแก้ว
ก่อนจะเอามือกดลงที่หน้าท้องนั่น
“นายจะฆ่าลูกของเราจริงๆหรอโทโมะ นายทำลงหรอ”แก้วน้ำตาไหลออกมาแล้วถาม โทโมะนิ่ง
เงียบ
“ชั้นรู้ว่าชั้นต้องตายถ้าเอาเลือดให้ลูกดื่มตลอด แต่ชั้นเลือกแล้ว เค้าเป็นลูกของเรา สายเลือดของ
เรานะโทโมะนายทำลงหรอ”แก้วพูดทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“สายเลือดปีศาจร้ายน่ะหรอ จะมีไว้ทำไม”โทโมะพยายามแข็งใจแล้วพูดขึ้น
“เป็นปีศาจร้ายแต่เค้าก็ลูกเรานะ โทโมะ แก้วอยากมีลูก”แก้วพูดทำให้โทโมะเงยหน้ามองแก้วที่
ร้องไห้ขอเขา
“แต่ชั้นอยากมีเธออยู่กับชั้น อยู่ข้างชั้น ชั้นไม่อยากให้เธอตาย”โทโมะพูดขึ้น เขาเองกก็ลำบากใจ
เหมือนกัน แต่การที่จะเปลี่ยนแก้วเป็นแวมไพร์มันไม่ใช่เรื่องง่าย เขาไม่อยากให้แก้วต้องทรมาน
แวมไพร์กระหายเลือดคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดของพวกแวมไพร์ทั้งหมด ถ้าเขายังเป็นแวมไพร์เลือดบริ
สุทธ์เหมือนเดิม เขาคงเปลี่ยนแก้วเป็นแบบเขาไปนานแล้ว เพื่อแก้วจะได้เลี้ยงลูกได้อย่างไม่
ทรมานแบบนี้
“มันไม่มีทางอื่นแล้วหรอโทโมะ มันไม่มีทางรั้งลูกของเราแล้วหรอ”แก้วปล่อยโฮออกมาเพราะเธอ
เองก็รู้สึกได้ว่าโทโมะนั้นเจ็บปวดมากพอๆกับเธอในเรื่องลูก
“มีอีกทาง คือโทโมะตาย แล้วโทโมะจะลบความทรงจำของเราออกให้หมด แก้วจะได้กลับไปใช้
ชีวิตมนุษย์ตามเดิม รักกับคนปกติและก็มีลูกให้แก้วได้”โทโมะพูดแล้วจะลุกหนีแต่แก้วรั้งข้อมือไว้
“อื้อออ”โทโมะร้องครางเบาๆเมื่อแก้วบดจูบเขาแล้วกอดไม่ให้ไปไหน
“อย่าตายนะโทโมะ อย่าตายชั้นเป็นทาสของนายนะ อย่าตายได้มั้ย”แก้วพูดแล้วกอดโทโมะแน่น
“นี่คือคำสั่งของเจ้านาย เธอเองก็อย่าตายเหมือนกัน อย่าทิ้งชั้นให้เหงาแบบนี้ ชั้นเหงามานานแล้ว
นะ”โทโมะพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบลงที่หน้าผากของแก้ว
“แก้วสัญญาแก้วไม่ทิ้งโทโมะไปไหนนะ เราจะอยู่ด้วยกัน”แก้วพูดแล้วกอดโทโมะพลางเอามือลูบ
ท้องเบาๆ
เรื่องเริ่มเข้มข้นแล้วล่ะสิ มาดูใครจะอยู่ใคระไป หรือใครจะตายย
เม้นกับโหวตเยอะๆน้าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
