รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แจม เอาโลชั่นมาให้หน่อย”แครอลพูดสั่งแจมอย่างที่ทำทุกวัน แต่แล้วก็แปลกใจที่แจมไม่มา
 
 
 
 
“แจมชั้นเรียกไม่ได้ยินรึไง”แครอลเรียกอีกครั้ง แต่ต้องหงุดหงิดเมื่อประตูที่เชื่อมไปอีกห้องของแจม
ไม่มีวี่แววจะเปิดมา ก่อนจะพยายามสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเองและพยายามขึ้นวีลแชร์เอง
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ทำไมชั้นลุกได้”แครอลพูดเมื่อตัวเองล้มลงแล้วสัญชาตญาณตัวเองมันเด้งตัวลุกขึ้น แครอลม
องขาที่ตัวเองลุกขึ้นมาแปลกใจ แม้จะเดินไม่แข็งแรงแต่แครอลก็นึกถึง มียาชนิดหนึ่งที่แจมเอาให้
เธอตั้งแต่ตอนเธอมีโรคประจำตัว มีครั้งหนึ่งที่จะหายแต่เธอกลับไม่สบายอีก จนแจมเอายาให้เธอ
กินแล้วอาการของขาที่จะหายกลับต้องนั่งรถเข็นตลอดไป หรือว่าแมวางยาเธอ ไม่จริงน่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นต้องถามแจมให้รู้เรื่อง”แครอลพูดก่อนจะเกาะผนังกะเผลกตัวเองไปที่ประตูห้องแจมก่อนจะค่อย
บิดมันเบามือแล้วกะเผลกตัวเองเข้าไปในห้องมืดนั้น แล้วต้องแปลกใจเมื่อมาถึงเตียงนอนแล้วเจอ
กับอุโมงค์กว้างๆเปิดไว้เหมือนมีใครมาร่ายมนต์ไว้ให้เชื่อมกับอีกมิติหนึ่งแต่ไม่รู้ว่าที่ไหน
 
 
 
 
 
“อย่าซนสิแพน เดี๋ยวแจมต้องไปดูนังง่อยนั่นอยู่นะ”เสียงหัวเราะคิกคักๆของพยาบาลสาวคนสนิท
ของแครอลพูดกับใครอยู่ แครอลนิ่วหน้าสงสัย
 
 
 
 
“แหม ก็เอายานอนหลับให้แครอลกินซะสิแล้วเราจะได้มีความสึกกันยาวๆ”แพนพูดแล้วจูบลงหัว
ไหล่มนของแจม แครอลขยับตัวเองจนมาจนถึงที่เตียงพบว่าแจมในชุดนอนวาบหวิวกำลังนัวเนียกับ
แพนที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจนหมดเผยให้เห็นอกกว้าง
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันแจม นี่เธอกล้าดียังไงมาเอาไอ้แวมไพร์กระหายเลือดนี่เข้ามาในปราสาท”แครอลว่า
แจม
 
 
 
 
“คะ คุณแครอลทำไมถึงเดินได้ละคะ”แจมกระพริบตาปริบๆแกล้งตกใจกับแครอลที่เดินได้
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
แครอลทนไม่ไหวกะเผลกตัวเองไปถึงเตียงแล้วตบหน้าแจมทันที
 
 
 
 
 
 
“เลวที่สุด แกทำแบบนี้กับชั้นได้ไง นี่ตลอดเวลาแกวางยาชั้นหรอ”แครอลโมโหทุบตีแจมทันที
 
 
 
 
 
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย พล่ามมากน่ารำคาญ อีง่อย”แจมพูดอย่างเหลืออดก่อนะลุกขึ้นตบหน้าแครอลรัว
 
 
 
 
 
“พอก่อนสิจ้ะแจม เดี๋ยวก็ช้ำพอดีหรอก ของสวยๆงามๆแบบนี้”แพนลุกมาห้ามแจมก่อนจะทำทีประ
คองแครอลให้ลุกมานั่งที่เตียงตัวเองแทน แต่แครอลผลักแพนออกไป
 
 
 
 
“ไอ้เลว อย่าเอาร่างกายสกปรกของแกมาแตะต้องตัวชั้น”แครอลว่าแพน
 
 
 
 
 
“เลวงั้นหรอ แกว่าผัวชั้นหรอยะนังง่อย”แจมจิกผมมาตบแครอลไม่ยั้ง แพนนั่งดูเฉยๆไม่เข้าไปช่วย
 
 
 
 
 
“แก นังแจม ชั้นจะให้พี่ป๊อปกับพี่กวินไล่แกออกไป แล้วแก ชั้นจะให้พวกมาถล่มพวกแก”แครอล
พูดออกมาแล้วชี้หน้าด่าแพนและแจม
 
 
 
 
 
 
“แหม ยังจะปากดีอีกนะ เจ็บตัวขนาดนี้แล้ว หึ สงสัยจะปล่ยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ”แพนจิกผมแครอลขึ้น
แล้วตบไปจนแครอลหน้าหัน ก่อนจะเริ่มปล่อยพลังชั่วร้าย แล้วให้ผ้ามารัดแขนขาแครอล
 
 
 
 
 
 
“แกจะทำอะไรชั้นน่ะ อย่านะ”แครอลดิ้นไปมาด้วยความกลัว แพนและแจมหัวเราะ ก่อนแจมจะท่อง
คาถาให้อุโมงค์นั้นปิดตัวลง แครอลเหงื่อตกรู้สึกถึงภัยร่าย พยายามใช้พลังความสามารถพิเศษตัว
เอง
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อออ”แพนก้มลงจูบแครอลแล้วเขียนตราโบราณบางอย่างที่หน้าผาก แครอลเหมือนอยู่ในคำสาป
ปล่อยพลังจากความสามารถพิเศษแวมไพร์ตัวเองไม่ได้
 
 
 
 
 
 
“คุณแครอลของแจมเคยถามนี่คะว่าจะจัดการนังจินนี่กับนังฟางยังไง นี่ไงล่ะคะ ที่แจมบอกว่าคราวนี้
คุณแครอลต้องจัดการเอง”แจมเอาหนังสือโบราณออกมาก่อนจะร่ายมนต์คำสาป
 
 
 
 
“กรี้ดดดด”แครอลถูกแพนล๊อคตัวกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่า อย่าทำพี่ป๊อป”ฟางร้องออกมาแล้วรีบตื่นขึ้น มองไปรอบๆห้อง เธอฝันไปสินะ ฟางปาดเหงื่อ
ตัวเอง
 
 
 
 
“ฟาง เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาหาฟางแล้วกอดฟางแน่น
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป ฟางฝันร้าย ฟางฝันว่าพี่ถูกพวกแวมไพร์ที่ตาสีแดงที่เคยฆ่าพ่อแม่เรา ทำร้ายพี่”ฟางพูด
แล้วกอดแน่น
 
 
 
 
 
“โถ ฟางมันก็แค่ฝันร้ายนะคนดีของพี่ เชื่อสิว่าฝันร้ายมันจะกลายเป็นดี พวกนั้นน่ะไม่กล้าทำอะไรพี่
หรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบฟางก่อนจะจูบที่หน้าผากของฟางก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำต่อ
 
 
 
 
 
“ฝันร้ายเท่านั้นฟาง มันเป็นแค่ฝัน”ฟางพึมพำกับตัวเองแล้วล้มตัวนอนคิดถึงฝันเมื่อกี้ที่เห็นป๊อปปี้ถูก
พวกแวมไพร์กระหายเลือดทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บหนัก และเธอเองก็นอนตายจมกองเลือดเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ มีใครเห็นแมกับแครอลบ้างมั้ย”กวินที่เดินเข้าไปหาแครอลที่ห้องก็แปลกใจที่ห้องว่างเปล่าก็ถาม
โบว์
 
 
 
 
 
“ไม่นี่คะ แจมพาคุณแครอลไปข้างนั่งที่สวนรึเปล่าคะ”โบว์ตอบ กวินจึงลองไปเดินที่สวนเพื่อตามหา
น้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อึ๊บๆ”จินนี่พยายามเอื้อมไปเอาหมวกที่ตกไปตรงลานกลางแดด ไกลจากบริเวณในร่ม กวินจึงเดิน
เข้าไปใกล้ๆจินนี่ เป็นจังหวะเดียวที่เด็กในท้องจินนี่เลคื่อนตัว จินนี่ตกใจ จะกลิ้งออกจากแดด
 
 
 
 
 
 
“จินนี่ระวัง”กวินอาศัยความไวตัวเองรีบพุ่งเข้าไปดึงจินนี่มากอดแล้วทำให้ตัวเองกลิ้งไปโดนแดด
แทน
 
 
 
 
 
 
 
“กวิน เควิน แบม ช่วยด้วย”จินนี่ตกใจ เมื่อเห็นร่างกายกวินที่โดดแดดแล้วมีควันเหมือนะไหม้ก็รีบ
เยกเควินและแบมที่เดินมาพอดีเข้าช่วยกวินทำให้กวินถูกหามกลับเข้าไปในห้องนอน จินนี่รีบไปเอา
ถุงเลือดที่ห้องเก็บเลือดมาให้กวินดื่มเพิ่มพลังทันที
 
 
 
 
 
“ทีหลังอย่าออกมาตอนกลางวันแบบนี้สิ เดี๋ยวก็เป็นอะไรไปหรอก”กวินพูดอย่างอ่อนแรง
 
 
 
 
“นายนั่นล่ะที่อย่าออกมา ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาแครอลต้องเสียใจมากนะ”จินนี่พูดแล้วทุบอกกว้างกวิน
เบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วถ้าชั้นตายไป เธอคงจะดีใจมากสินะ”กวินพูดเศร้าๆที่จินนี่ไม่ได้ห่วงเขาเลย
 
 
 
 
 
“พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นว่าก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ง่วงแล้ว”จินนี่ไม่ตอบกวินแล้วเดินไปรูดม่านให้มือ
สนิทก่อนจะออกไปจากห้องนอนกวิน
 
 
 
 
 
 
“ชั้นคงไม่มีที่ยืนในหัวใจของเธอเลยสินะจินนี่”กวินพูดเศร้าๆแล้วหลับตาลงเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“นายยังรักชั้นหรือแค่อยากได้ลูกในท้องนะกวิน”จินนี่พิงหลังประตูห้องนอนกวินแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก จะไม่มีวันได้ใครไปหรอก ทั้งพี่กวินและก็พี่ป๊อปปี้”แครอลพูดเสียงแข็งทำให้จินนี่หันไปมอง
แล้วตกใจเมื่อเห็นแครอลที่ถือแท่งเหล็กชุ่มเลือดยืนอยู่แล้วเห็นดวงตาของแครอลเป็นสีเทาเหมือน
ฟางตอนนั้น
 
 
 
 
 
 
“ทะ ทำไมแครอลถึงเดินได้แล้วล่ะ”จินนี่ถามแล้วพยายามจะถอยหนีแครอลเพราะรู้สึกได้ถึง
อันตราย
 
 
 
 
 
 
 
“หุบปาก แกตายซะเถอะ นังแพศยา”แครอลเหมือนไม่มีสติ คำสั่งของเธอคือฆ่าจินนี่และฟางซะ
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดด ช่วยด้วย”จินนี่ร้องแล้วรีบวิ่งแต่แครอลไวกว่าลอยข้ามหัวมาดักแล้วตบจินนี่กระเด็นติดข้าง
ฝาชนแจกันหล่นเสียงดังทำให้กวินลืมตาตื่นเช่นเดียวัลฟางที่เข้ามาในปราสาทพร้อมแบมกะมาเยี่ยม
จินนี่
 
 
 
 
 
 
 
 
“แครอลอย่า”กวินรีบดึงจินนี่ไปกอดทำให้ตัวเองโดนเหล็กแหลมแทงกลางหลังทรุดลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แน่ะ อย่าทำอะไรกวินกับคุณจินนี่นะ”ฟางและแบมวิ่งเข้ามาแล้วรีบหยิบพวกของในตู้โชว์ช่วยกัน
ปาใส่แครอลทันที ก่อนจะตกใจเมื่อคนร้ายหันหน้ามาคือแครอล และอาการเดียวกับฟางตอนนั้นไม่มี
ผิด
 
 
 
 
 
 
 
“แกตาย”แกหรอหันเป้าหมายมาพุ่งทำร้ายแบมและฟาง
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดดด พี่ป๊อป/เควินช่วยด้วยย”ฟางและแบมร้องกรี้ดก่อนจะวิ่งหนีแครอลทันที
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
แบมหกล้มเสียหลักลงไป
 
 
 
 
 
“หนีไปฟาง”แบมไล่ฟาง
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะแบม แครอลมาแล้วกรี้ดดดด”ฟางตกใจแล้วผลักแบมไปพ้นๆส่วนตัวเองถูกแครอลเอาเหล็ก
แทงเข้าที่ขาทำให้เลือดสีแดงฉานไหลออกมาฟางหนีไปไหนไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“เลือดด”และตามสัญชาตญาณทำให้แครอลพุ่งไปจับขาฟางและเลียเลือดที่ไหลมาทันที
 
 
 
 
 
“แครอลเลิกบ้าได้แล้ว”ป๊อปปี้และพวกเขื่อนพุ่งเข้ามาผลักแครอล ส่วนป๊อปปี้รีบอุ้มฟางแล้วกอด
แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ด ปล่อยยยย”แครอลเริ่มอาละวาดอีกครั้งและซัดพวกองค์รักษ์กระเด็นติดข้างฝาหลายคน
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าเราเอาคุณแครอลไม่อยู่แน่เลยคุณชาย ทำไงดี”เขื่อนที่โดนซัดติดกำแพงจนเลือดออกที่หัวก็
หันไปพูดกับป๊อปปี้ ส่วนเควินเองก็ต้องแปลงร่างเป็นหมาป่าแล้วพึ่งไปขย้ำแครอล
 
 
 
 
“กรี้ดดดด”แบมตกใจเมื่เห็นเควินกลายร่างเป็นหมาป่าครั้งแรกก็ร้องแล้วเป็นลมไป
 
 
 
 
“อย่าทำแครอล”กวินเห็นเควินในร่างหมาป่าขย้ำให้แครอลสลบก็ร้องก่อนจะเป็นลมในอ้อมกอดจินนี่
 
 
 
 
 
 
“ดีมากเควิน”เขื่อนอุ้มแครอลที่เควินขย้ำแครอลจนสลบมาก่อนจะสั่งองค์รักษ์ที่เหลือไปเตรียมรถ
เพื่อไปหาผู้อาวุโสที่ปราสาทขาว
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันตราของพวกแวมไพร์กระหายเลือด ทำไมถึงมาอยู่ในปราสาทเราได้ รึว่าพวกมันทำลายม่าน
พลังป้องกันปราสาทเราได้แล้ว”ป๊อปปี้เห็นตราแวมร์กระหายเลือดที่เป็นรูปค้างคาวบนไหล่แครอลก็
ตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าม่านพลังยังไม่ถูกทำลาย แต่ที่นี่มีไส้สึก”เขื่อนพูดแล้วรีบอุ้มแครอลที่เริ่มสำลักเลือดจากบาด
แผลที่เควินขย้ำไปเมื่อกี้
 
 
 
 
 
 
“งั้นพาพวกเราทั้งหมดไปที่ปราสาทขาวของผู้อาวุโสเลยแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดเครียดๆ ฟางอยู่ในอ้อม
กอดป๊อปปี้เห็นคนรกเครียดก็กอดป๊อปปี้ไว้แน่น หรือฝันร้ายของเธอจะกลายเป็นจริง
 
 
 
 
 
 
ตัวร้ายเริ่มเผยธาตุแท้พอๆกับลางร้ายเริ่มเข้ามา
 
 
เดี๋ยวได้ดราม่าสมใจรีดเดอร์ทุกคนแล้วล่ะ เดี๋ยวยกตอนหน้าให้หวานๆกันก่อนละกัน55
 
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ