รักไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ซี้ด อ๊ะๆ”เสียงครางไม่เป็นจังหวะของป๊อปปี้และฟางยังคนดังไม่หยุด ภายในตัวของทั้งคู่ชุ่มไปด้วย
เหงื่อร้อนๆ ไม่รู้ว่าเขาและเธอถึงจุดหมายไปแล้วกี่ครั้งที่รู้ๆเหมือนกับมีบางอย่างที่กระตุ้นความ
ต้องการในตัวของป๊อปปี้และฟางไม่ให้พรากออกจากกัน ก่อนที่ป๊อปปี้จะปล่อยธารสีขาวฉีดเข้าไปใน
ตัวของฟางอีกครั้ง จนฟางกระตุกเกร็งกับของเหลวอุ่นๆเข้ามาในตัวครั้งแล้วครั้งเล่า
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ”เสียงหอบใจของทั้งคู่ที่หอบอย่างเหนื่อยอ่อน ป๊อปปี้ที่อยู่บนร่างบางก็พลิกตัวมานอนข้างๆ
ฟางก่อนจะดึงผ้าห่มที่เขาและเธอถีบลงไปจากเตียงขึ้นมาห่มคลุมร่างของเขาและเธอก่อนที่ป๊อปปี้
จะหลับตาลงด้วยความเพลีย
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นของพี่และจะเป็นตลอดไปนะคะพี่ป๊อป”ฟางปรือตามองร่างสูงที่หลับตาลงก็พูดเบาๆก่อนที่
จะพลิกตัวไปกอดป๊อปปี้แล้วหลับลงไปด้วยความเพลีย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เช้า แล้วทำไมฟางยังไม่ลงมาอีกนะ จะได้ไปทำงานกัน”เควินบ่น พลางดูนาฬิกาข้อมือ พบว่าสาย
มากแล้ว
 
 
 
 
“ยังจะรอยัยนั่นทำไม ป่านรี้คงจะหนีกลับบ้านไปแล้วล่ะ”แจมเยาะพลางเข็นแครอลลงมา
 
 
 
“หมายความว่ายังไงน่ะแจม”เขื่อนถามขึ้น
 
 
 
 
 
“ก็คงจะอายล่ะมั้งที่ไปทำเรื่องงามหน้าให้คุณป๊อปต้องอับอายขายขี้หน้า ดี ไปพ้นๆจากที่นี่ได้สัก
ที”แจมพูด
 
 
 
 
 
“เหลวไหล ถ้าไม่รู้เรื่องแล้วอย่ามาพูดดีกว่า ไม่อย่างงั้นจะหาว่าชั้นรังแกผู้หญิง”เควินว่าก่อนจะ
เข้าไปเอาเรื่องแจม แต่โบว์และเขื่อนล๊อคตัวไว้คนละข้าง
 
 
 
 
 
“นี่ยังจะหาเรื่องคนอื่นอีกหรอหมาป่า ออกไปไกลๆเลยนะ”แครอลว่า เควินฮึดฮัดและยอมนิ่งไป
 
 
 
 
“แล้วนี่คุณชาย กับคุณจินนี่ล่ะไปไหนแล้ว”เขื่อนถามอย่างแปลกใจที่ไม่เห็นทั้งคู่
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปก็คงจะอยู่ที่หอคอยตามเดิมเพราะไม่อยากเอหน้าน้องเลวๆอย่างยัยนั่น ส่วนยัยนั่นน่ะหรอ หึ
คงจะเพลียเลยยังไม่ลุกล่ะมั้ง”แครอลยิ้มเยาะนึกถึงเมื่อคืนที่ตัวเองหมั่นไส้จินนี่เลยให้ยาเสน่ห์กับ
กวินไปใช้กับจินนี่ ป่านนี้ทั้งคู่คงจะความสุขกันจนสำลักสินะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”จินนี่ที่นอนขดตัวหันหลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
 
 
 
“จะร้องไห้ทำไม เธอกับชั้นนอนด้วยกันมากี่ครั้งแล้ว อย่ามามารยา”กวินมองจินนี่ที่ร้องไห้อยู่พูด
ออกมา
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าชั้นเสียใจไงล่ะ ที่นายยังเลวถึงขั้นใช้ยาเสน่ห์กับชั้น”จินนี่พลิกตัวมามองกวินอย่างช้ำใจ
ที่เธอถูกกระทำแบบนี้จากเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 
 
 
 
“หยุดร้องซะ ชั้นไม่ใช่ไอ้ป๊อปปี้ที่เธอจะบีบน้ำตาอ้อนได้ ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้ อยากได้อะไรก็ต้อง
ได้ ถ้าขัดใจ มันต้องมีชั้นเชิงหน่อย เพื่อได้มันมา”กวินพูดแล้วลูบแก้มเนียนของจินนี่ที่เบือนหน้าหนี
 
 
 
 
 
“ออกไปจากห้องชั้นซะ”จินนี่แข็งใจไล่กวินออกไป กวินยิ้มนิดนึงก่อนจะลุกขึ้นสวมกางเกงแล้วเอา
เสื้อเชิ้ตพาดบ่าแล้วเปิดประตูห้อง
 
 
 
 
 
“ว้าย”โบว์ที่ขึ้นมาตามจินนี่ร้องออกมาเมื่อเจอกวิน กวินเหล่มองนิดนึงก่อนจะเดินไป โบว์มองกวิน
อย่างสงสัยแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องจินนี่ต้องตกใจเมื่อเหนจินนี่ซุกตัวในผ้าห่มร้องไห้อยู่
 
 
 
 
 
 
 
“โบว์ ชั้นขอร้อง อย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดโดยเฉพาะป๊อปปี้”จินนี่ปาดน้ำตาแล้วขอร้องโบว์
 
 
 
 
 
 
 
 
“หรือว่าจะอยู่ที่โรงเรียน”เขื่อนที่ยกกับเควินและแบมตามหาฟางในเมืองแล้วขับรถไปที่โรงเรียนเก่า
ของฟางที่ร้านไอติมที่ฟางเคยมา ก่อนสายตาจะหันไปเห็นโบสถ์เก่าหลังหนึ่งด้านข้าง เหมือนอะไร
ดลใจให้เขื่อนเดินไปตรงนั้น ในบริเวณโบสถ์เงียบสงบทำให้เขื่อนรู้สึกสงบ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
แต่เขากลับเห็นเฟย์ที่สวมเสื้อแขนโค้ตยาวมีฮู้ตสีดำยืนมองแม่ชีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่มุมหนึ่ง เขื่อน
มองเฟย์ที่มองแม่ชีคนนั้นด้วยสายตาเศร้าสร้อยก็คิ้วขมวดกันด้วยความสงสัย สักพักแม่ชีคนนั้นลุก
ขึ้นแล้วตัดกุหลาบสีชมพูเดินไปด้านหลังที่เป็นสุสานก่อนจะวางดอกกุหลาบดอกนั้นลงที่หลุมศพ
 
 
 
 
 
 
“ถ้าหนูยังอยู่ หนูคงใกล้เรียนจบมหาลัยแล้วสินะ แม่คิดถึงหนูนะเฟย์”แม่ชีคนนั้นพูดแล้วมองรูป
ลูกสาวที่จากไปด้วยสายตาเศร้าสร้อยก่อนจะเดินออกไป สวนกับเขื่อน เขื่อนรีบหลบเมื่อเห็นเฟย์
ออกมาจากที่ซ่อนแล้วนั่งลงที่หลุมศพตัวเอง
 
 
 
 
 
“หนูก็คิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ”เฟย์หยิบดอกกุหลาบของแม่มากอดแนบอก แต่ดอกกุหลาบสีชมพูสด
นั้นกลับเหี่ยวเฉาลงไปทันทีเมื่อเฟย์เอามันมาแนบอก ดอกกุหลาบบริสุทธ์กับปีศาจมันเป็นอะไรที่ไม่
เข้ากัน เขื่อนมองเฟย์นั่งร้องไห้ตรงนั้นเงียบๆ เขาแปลกใจมากที่ปกติเวลาปะทะกับเฟย์ มักจะเจอแต่
ความร้ายกาจเสมอ แต่เฟย์ในมุมนี้ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง มองดูเฟย์ที่นั่งร้องไห้ตรงนั่นอยู่นาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำอะไรน่ะ”โทโมะแปลกใจที่เห็นแก้วนั่งเย็บเสื้อสูทของเขาที่ขาดจากการต่อสู้อยู่
 
 
 
 
“ก็มันอยู่เบื่อๆ ว่างไม่มีอะไรทำนิ เห็นว่าเสื้อนายขาดหมดแล้ว เลยว่านั่งเย็บให้”แก้วพูดแล้วหลบตา
โทโมะ
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องทำหรอก ถ้ามันขาดก็เอาทิ้งเถอะ”โทโมะลุกจากเตียงมานั่งข้างแก้ว
 
 
 
 
 
“แม่ชั้นบอกว่าของบางอย่างถ้ามันยังใช้การได้ เราก็ควรเอามาซ่อมสิ จะทิ้งแล้วซื้อใหม่ทำไมให้
เปลืองตัง”แก้วพูดแล้วนั่งเย็บเสื้อให้โทโมะต่อ
 
 
 
 
 
“อ๊ะ”แก้วร้องเมื่อตัวเองเกร็งที่โทโมะมานั่งข้างๆก่อนจะถูกเข็มตำจนเลือดออก โทโมะตกใจ ดึงนิ้ว
ของแก้วไปดูดเลือด จนแก้วมองมุมที่อ่อนโยนของแวมไพร์ร้ายอย่างโทโมะก็หน้าแดง
 
 
 
 
 
“นี่คือวิธีดื่มเลือดแบบใหม่ของนายใช่มั้ยเนี่ย”แก้วรีบพูด โทโมะจึงปล่อยมือแก้ว
 
 
 
 
 
“พูดมากน่า นี่ถ้าว่างมากนะ ก็ลงไปประตูที่1ชั้นล่างหอคอย หาชุดสวยๆเอาใส่ซะ อ้อ ห้ามกวนชั้น
ตื่นล่ะ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่”โทโมะรีบพูดก่อนจะทำเป็นขู่ ก่อนจะกระโดดไปที่ช่องใต้หลังคาที่เขา
ชอบหลบมานอนตอนกลางวัน เพราะเขาไม่อยากกวนแก้วที่อยู่ในหอคอยและอีกอย่างที่นี่ก็ไม่มี
แสงอาทิตย์ส่องด้วย
 
 
 
 
 
 
“อะไรของเค้าแล้วมาให้เราใส่ชุดสวยทำไมอ่ะ”แก้วมองตามโทโมะแล้วพูดก่อนจะเย็บเสื้อให้โท
โมะต่อ แล้วมองนิ้วที่ถูกโทโมะดูดห้ามเลือดเมื่อกี้ก็อมยิ้มออกมาด้วยความเขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืมม”ป๊อปปี้ขยับตัวตื่นมาในตอนบ่ายของอีกวัน แล้วมองไปรอบๆแล้วอึ้ง เพราะฟูกที่เขานอนอยู่นั้น
มีรอยกรงเล็บของเขาเต็มไปหมด เผยให้นุ่นที่ยัดปลิวว่อน แล้วมองข้าวของในห้องเช่นแจกัน หรือ
กล่องในชั้นวาง หล่นมากระกระจายทั่วห้องจากบทเพลงรักที่เขากับฟางปรนเปรอกันและกันทั่วห้อง
เกือบทั้งคืน
 
 
 
 
 
 
“โธ่ โว้ย”ป๊อปปี้สวมกางเกงแล้วหันไปมองร่างบางที่หลับข้างเขาด้วยเพลีย แล้วหัวเสียไปใหญ่ที่
เห็นตามตัวของฟางมีแต่รอยฟกช้ำ เป็นจ้ำๆ และรอยช้ำจากแรงของเขาเมื่อคืนนี้
 
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่รู้จักห้ามใจวะไอ้ป๊อป นี่น้องนะ”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองพลางกุมขมับแล้วเอามือขยี้ผมตัวเอง
อย่างคิดไม่ตกที่เขาห้ามใจไม่อยู่และล่วงเกินฟาง เขาพยายามคิดตลอดไม่ให้ความรู้สึกนั้นเกิดกบ
ตัวเอง เพราะเขาไม่อยากข้ามเส้นคำว่าพี่น้องของเขาและฟางไป แต่เขาก็ทำมัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่า
ฟางคือคู่แท้ของเขา แต่เขาทำใจไม่ได้ ที่ตลอดชีวิต เขารักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่ต้องกลับมา
เป็นเมียของเขาในตอนนี้เพียงเพราะแค่สัมผัสและหยดเลือดจากคู่แท้อย่างที่ผู้อาวุโสเคยบอกเขา
จริงๆ เพราะตอนที่เขาห้ามใจที่จะทำอะไรฟางเวลากัดเธอไปมักจะเกิดอารมณ์แบบนี้เสมอ จนต้อง
ไปปรึกษาผู้อาวุโส
 
 
 
 
 
 
“เพียงสัมผัสและหยดเลือกของคู่แท้มันจะทำให้เรามีแรงและพละกำลังมากพอๆกับกินเลือด10ถุง
มีเรี่ยวแรงขึ้นมาและดูมีชีวิตชีวา”ผู้อาวุโสบอก
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ฟางยังเป็นมนุษย์ มนุษย์กับแวมไพร์ โธ่โว้ย”ป๊อปปี้ทุบกำแพงอย่างอารมณ์เสียตัวเอง เพราะ
พละกำลังของมนุษย์กับแวมไพร์นั้นต่างกัน แล้วเวลามีอะไรกัน ร่างกายมนุษย์อาจจะรับไม่ไหว
 
 
 
 
 
 
“อืม พี่ป๊อป”ฟางงัวเงียตื่นมา แล้วพลิกตัวไปหาป๊อปปี้ แล้วจะลุกขึ้น แต่ต้องร้องด้วยความเจ็บที่
แล่นไปทั่วตัวของร่างบาง ป๊อปปี้รีบมาประคองกอดไว้
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนั่งสักพักแล้วเราก็กลับปราสาทกัน ป่าสนหนาแบบนี้ ไม่มีแสงอาทิตย์หรอก เดี๋ยวพี่ให้เราขี่
หลัง”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วปล่อยฟางก่อนจะเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาจากกระเป๋าเป้ของฟาง ฟางนิ่ง
มองป๊อปปี้สักพักก่อนจะค่อยๆฝืนตัวเองขึ้นมาใส่เสื้อผ้าแล้วเดินไปหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“แล้ว เอ่อ เราจะทำยังไงกันต่อไปดีคะพี่ป๊อป พี่จะถอนหมั้นกับคุณจินนี่มั้ย”ฟางถาม
 
 
 
 
“ไม่มีการถอนหมั้นอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ
 
 
 
 
“อะไรกัน แต่พี่มีอะไรกับฟางแล้วนะ พี่ป๊อปจะทิ้งฟางหรอ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“ไม่ทิ้ง แต่ฟางต้องเข้าใจมนุษย์กับแวมไพร์มันเป็นไปไม่ได้ ดูตัวเองซะก่อนเถอะว่าเป็นยังไง เราจะ
ทนรับสัมผัสพี่ได้งั้นหรอฟาง”ป๊อปปี้ดุฟาง ฟางนิ่ง มันจริงทุกอย่างอย่างที่ป๊อปปี้พูด เนื้อตัวของเธอ
ช้ำไปหมดนิ
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อให้เป็นคู่แท้กันและกันยังไง แต่เราเป็นคนละสายพันธุ์กัน พี่ไม่อยากเสียน้องสาวคนนี้ของพี่ไป
เรื่องเมื่อคืน พี่ขอโทษ มันอาจจะย้อนแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่พี่จะทำ พี่จะห่างจากฟางให้มากกว่านี้ พี่
ไม่อยากทำร้ายเรา ไม่อยากให้เราเป็นเหมือนพี่ เข้าใจพี่นะ ว่าเรารักกันไม่ได้”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหนี
ฟางอึ้งก่อนน้ำตาจะไหลออกมาไม่หยุด ฟางทรุดตัวร้องไห้ออกมาตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ฟางรักพี่นะคะ พี่ป๊อป ฮือๆ”ฟางกอดเข่าแล้วพูดทั้งน้ำตา ทำไมความรักของเธอต้องเป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษนะฟาง ที่พี่รับรักฟางไม่ได้ เราอยู่กันคนละโลกแล้วจริงๆ”ป๊อปปี้ที่แอบมองฟางร้องไห้ก็ซึม
ลงไป ไม่ใช่เขาไม่อยากรับผิดชอบ แต่นี่คือชีวิตของฟาง ชีวิตคนที่เขาแคร์มากที่สุด เขาต้องเลือก
ปกป้องเธอ
 
 
 
 
 
 
 
พยายามใส่ตอนนี้ให้ครบทุกคู่แล้วน้าา ถ้ายังขาดๆหายๆ อาจจะต้องทำตอนพิเศษให้ครบทุกคู่แน่ๆ
 
 
เศร้าพอป่ะ เห็นรีเควสกัน ถ้าไม่จะได้ทำเศร้าต่อ55555
 
 
เม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยน้าาา