รักไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปทำงานแล้วนะคะ”ฟางบอกกับป๊อปปี้เมื่อกำลังจะขึ้นรถไปกับเขื่อนและแก้วออกไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

“แหม เดี๋ยวนี้พี่ป๊อปต้องตื่นทุกเช้าแบบนี้มาส่งยัยมนุษย์นั่นแล้วหรอคะ”แครอลเข็นวีลแชร์มาเห็น

ป๊อปปี้มายืนส่งฟางก็พูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

“เมื่อก่อนฟางน่ะชอบมายืนรอพี่เวลาพี่กลับบ้านดึกๆ พี่เลยคิดว่าพี่มายืนส่งฟางแบบนี้ทุกเช้าแบบนี้

มันทำให้ฟางรู้สึกดีและไม่อยากจากพี่ไปไหนอีก”ป๊อปปี้พูดแล้วมองรถฟางที่ออกไป

 

 

 

 

 

 

“แล้วอีกหน่อยพี่ป๊อปก็จะลืมยัยง่อยแบบแครอล”แครอลพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะแครอล แครอลก็ยังเป็นน้องสาวของพี่เหมือนเดิม อย่าคิดแบบนั้นสิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“พี่ป๊อปห้ามทิ้งแครอลไปหาใครนะคะ แครอลไม่ยอมจริงๆด้วย”แครอลพูดจบก็หอมแก้มป๊อปปี้ทีนึง

 

 

 

 

“เออ จริงสิ แล้วนี่กวินไปไหนน่ะ อย่าบอกว่าไปปาร์ตี้ต่อจากงานเมื่อคืนอีกแล้วน่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“มันก็เป็นเรื่องปกติของพี่กวินนี่คะ ปาร์ตี้ ผู้หญิง แล้วก็เมา”แครอลพูดถึงพี่ชายตัวเองแล้วหงุดหงิด

ทันที

 

 

 

 

“แล้วจินนี่ไปไหนนะ ปกติต้องเอาเลือดมาให้พี่ทุกเช้านี่นา”ป๊อปปี้มองหาจินนี่ที่ทำไมเช้านี้เธอไม่

เอาเลือดมาให้เขาที่โลงเหมือนทุกวัน แครอลยิ้มเยาะ

 

 

 

 

“เค้าคงอยากจะไปทำอะไรที่เป็นความสุขของเค้าบ้างมั้งคะ”แครอลพูดแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

“เห้อ แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยตื่นมากินอีกรอบก็ได้ ป่ะแครอล เดี๋ยวพี่พาไปนอนเนาะ อาทิตย์ส่อง

แบบนี้แล้วเดี๋ยวนอนสายกว่านี้จะแย่เอา”ป๊อปปี้พูดแล้วเข็นแครอลขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึกๆ”จินนี่นอนมองเพดานของห้องๆหนึ่งที่มีม่านปิดไม่ให้แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องแล้วน้ำตา

ไหล ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนร่างสูงที่นอนกอดงัวเงียตื่นมามองอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

“นี่จะร้องไห้อะไรล่ะห้ะ รึว่าเสียใจที่ไม่ได้มอบครั้งแรกของเธอให้กับไอ้ป๊อปมันน่ะ”กวินพูด

 

 

 

 

 

“ใช่ นายมันเลว ชั่วที่สุด”จินนี่หันหน้าไปมองกวินด้วยความเสียใจ มันผิดเองที่คิดว่ากวินจะดี แต่

ที่ไหนได้กวินก็ยังเลวและจ้องจะข่มเหงเอแบบนี้

 

 

 

 

“เออ ชั้นมันเลว ชั้นมันชั่ว ใครจะไปแสนดีอย่างป๊อปปี้คู่หมั้นสุดที่รักของเธอล่ะ”กวินว่า

 

 

 

 

“แน่นอน อย่างนายต่อให้เป็นทายาทแวมไพร์เลือดบริสุทธ์อันดับ1ก็ไม่สามารถที่จะทำให้พวกเรา

อยู่รอดได้หรอกเพราะนายมันเห็นแก่ตัว ไม่เหมือนกับป๊อปปี้”จินนี่ว่ากวินแล้วพยายามจะลุกหนีแต่

กวินรั้งไว้

 

 

 

 

 

“อะไรๆ ชั้นก็ต้องมาที่หลังไอ้ป๊อปปี้ตลอด ทั้งๆที่เมื่อก่อนที่มันจะมาทุกอย่างเป็นของชั้น หึ แต่

อย่างน้อยก็มีบางอย่างที่ชั้นภูมิใจ คือตัวเธอ ที่ชั้นได้เธอก่อนที่เธอจะเป็นเมียมัน”กวินพูดเยาะๆ

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

จินนี่ลุกขึ้นตบหน้ากวินทันที

 

 

 

 

 

 

“ตบงั้นหรอ หึ ลืมไปแล้วหรอว่าเธออยู่ในสถานะที่ต้องยอมชั้น ดี ในเมื่อตบชั้น ชั้นก็จะลงโทษ

เธอ”กวินพูดจบก็ผลักจินนี่กลับลงไปที่เตียงก็จะขืนใจจินนี่อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“กรี้ดดดดด”จินนี่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าจินนี่จะเป็นแวมไพร์สามารถใช้พลังขัดขืนได้แต่กวินมีพลัง

ด้านพละกำลังทำให้จินนี่สู้แรงของกวินไม่ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิม เป็นอะไรรึเปล่าทำไมเหม่อๆชอบกล”แก้วมองเห็นพิมที่นั่งเหม่อเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน

 

 

 

 

 

“แก้ว ชั้นเป็นอะไรไม่รู้ทำไมชั้นถึงฝันถึงโทโมะและอยากเจอเค้ามากขนาดนี้นะ”พิมพูดเหมือนตก

อยู่ในภวังค์ของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปคิดถึงเลยพิม หมอนั่นไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

“ทำไมหรอครับ อย่างผมเนี่ยมันเป็นยังไง”โทโมะที่สวมแว่นตาดำและสูทสีดำเดินเข้ามาหาพวก

แก้วที่นั่งหลังร้านตอนพักเที่ยง

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ คุณหายไปไหนมา พิมคิดถึงคุณเหลือเกินค่ะ”พิมเมื่อเห็นโทโมะก็รีบวิ่งไปกอดโทโมะ

ทันที

 

 

 

 

“แหม ผมก็ไปทำธุระนิดๆหน่อยๆน่ะครับ แล้วเผอิญว่าตอนนี้สิ่งที่ผมตั้งใจทำมันก็สำเร็จแล้วด้วย

สิ”โทโมะตอบพิมแล้วจ้องแก้วผ่านแว่นตาดำนั่น

 

 

 

 

 

“คุณสัญญากับพิมนะคะว่าจะไม่ทิ้งพิมไปไหนอีก”พิมรีบพูด

 

 

 

 

 

“ครับ ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณไปไหนอีก เราจะอยู่ด้วยกันจนตาย”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

“ป่ะพิม ถึงเวลาทำงานแล้วไปกันเถอะ”แก้วที่รู้เจตนาโทโมะก็รีบลากพิมเข้าไปทำงานทันที

 

 

 

 

 

 

“เอาไงโทโมะ จับยัยนั่นกรอกยาเลยมั้ย”เฟย์กลายร่างจากแมวมาเป็นคนรีบพูดทันที

 

 

 

 

“แหม จะรีบร้อนทำไมล่ะ เรามีออเดิร์ฟไว้ทดลองตัวยาอยู่แล้ว เราค่ยๆเป็ฯค่อยๆไปดีกว่า”โทโมะ

พูดแล้วมองทะลุเข้าไปในร้านแล้วมองพิมที่มีอาการเพ้อหาเขาเพราะเฟย์เอายาเสน่ห์ให้พิมกินที่

คอนโดก่อนจะมองแก้วอย่างมุ่งร้าย

 

 

 

 

 

 

“พี่ๆเห็นพิมมั้ย”แก้วเลิกงานแล้วรีบถามพี่ที่ทำงานทันที

 

 

 

 

“เห็นแฟนมันมารับตอนที่แกไปคุยกับผู้จัดการอ่ะแก้ว เห็นว่าจะกลับคอนโดเพราะพิมไม่สบายอ่ะ”รุ่น

พี่ที่ทำงานแก้วพูดขึ้นทำให้แก้วตกใจอย่างมากก่อนะจะรับไปหาพิมทีคอนโดทันที

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลฟาง ภ้าจะกลับนะกลับไปเลย ตอนนี้พิมกำลังอยู่ในอันตรายชั้นต้องไปช่วยพิมก่อน”แก้ว

พูดโทรศัพท์กับฟางแล้วเรียกแท๊กซี่มาจอดที่คอนโดก่อนจะรีบไปที่ห้องพิม แล้วเคาะประตูรัว

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

จู่ๆประตูต้องพิมก็เปิดเอง แก้วแปลกใจที่ในห้องนั้นมืดสนิท และมีควันคละคลุ้งไปทั่ง แก้วกระชับ

กระเป๋าที่ใส่เหล็กแหลมที่จินนี่ให้เธอพกติดตัวไว้ตลอดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

แล้วประตูห้องก็ปิดเองจนแก้วตกใจก่อนจะมองเห็นเชิงเทียนสีดำเก่าๆมีเทียนสีดำจุดไว้แทนการเปิด

ไฟยิ่งทำให้ห้องนั้นน่ากลัวมากยิ่งขึ้น แก้วมองเข้าไปในห้องนอนพิมที่เปิดแง้ม

 

 

 

 

 

 

“เก่งมากครับพิม”เสียงของโทโมะพูดขึ้นแก้วรีบแอบดูในห้องนั้นต้องตกใจที่ห็นโทโมะในเสื้อคลุม

อายน้ำเช่นเดียวกับพิมกำลังให้พิมดื่มไวน์จนหมดแก้ว ก่อนจะยิ่งตกใจกว่าเดิมที่เห็นตราผีเสื้อของ

จินนี่ลอยขึ้นมาเหนือพิมแล้วสลายไปแก้วทนไม่ไหวเปิดประตูพุ่งเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยพิมนะไอ้ปีศาจ”แก้วควักเอาเหล็กแหลมขู่โทโมะทันที

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นจะต้องปล่อย’เมีย’ชั้นด้วยล่ะ เธอนี่มันเป็นพวกชอบวอนหาเรื่องจริงๆเลยนะ ดีในเมื่อใจ

กล้าเข้ามาแล้ว ชั้นก็จะทำให้เธอได้เห็นว่าวิธีดำรงชีวิตอยู่ของพวกปีศาจร้ายอย่างชั้นน่ะทำยังไง”โท

โมะพูดจบก็มีเถาวัลย์สีดำมาพันแขนและขาของแก้วทันที

 

 

 

 

 

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ปล่อยนะ พิม ช่วยชั้นด้วย”แก้วพยายามร้องเรียกพิม แต่เหมือนพิมตกในมนต์สะกต

เหม่อลอยไม่รับฟังอะไรเลย แล้วกอดโทโมะแน่นด้วยความรัก

 

 

 

 

 

“เรามาต่อกันเถอะนะคะโทโมะขา”พิมพูดเหมือนคนไม่มีสติเหลือแล้ว โทโมะยิ่งยิ้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

“ครับ ถึงเวลาแล้วที่พิมจะมอบความสุขให้ผมสักที”โทโมะพูดจบก็กอดและซุกไซร้ไปตามตัวพิ

มก่อนจะค่อยๆเลื่อนผ้าคลุมอาบน้ำของพิมดึงลงมาข้างหนึ่งเผยให้เห็นผิวเนียนก่อนที่โทโมะจะอ้า

ปากแล้วเห็นเขี้ยวสีขาวยาวออกมา และตอนนั้นเองตาของโทโมะกลายเป็นสีแดงกระหายเลือด

ทันที

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายพิม ไม่นะ!!!!!”แก้วร้องสุดเสียงเมื่อโทโมะฝังเขี้ยวลงไปที่ต้นคอขาวเนียนของพิม พิ

มกระตุกเกร็งก่อนจะผ่อนแรงเมื่อโทโมะดูดเลือดพิมจนผิวขาวอมชมพูดเริ่มขาวซีดและพิมก็แน่นิ่งไป

 

 

 

 

 

 

“พิม ฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนสาวคนนี้ได้ ได้แต่มองโท

โมะที่ดูดเลือดพิมจนหมดตัวแล้วผลักร่างพิมไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะลุกไปสวมเสื้อผ้าเหมือนไม่มี

อะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ไอ้เลว แกมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรก แกมันไม่มีหัวใจ”แก้วด่าว่าโทโมะอย่างเจ็บแสบจนชายหนุ่มหัน

ขวับไปมองแก้วอย่างโกรธจัดก่อนจะพุ่งเข้ามาบีบปากแก้วอย่างแรง

 

 

 

 

 

“เลวงั้นหรอ อยากเห็นชั้นเลวกว่านี้มั้ย เดี๋ยวจะทำให้ดู”โทโมะพูดจบก็หยิบบาสีม่วงในหลอดใสเปิด

จุกออกก่อนจะบีบปากให้แก้วดื่มยานั่นจนหมด

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ นี่ยาอะไรกัน”แก้วสำลักไอออกมาแล้วมองโทโมะอย่างโกรธจัด

 

 

 

 

 

“เท่านี้ตราของไอ้กวินที่ทำให้เด็กของมันก็ไม่มีความหมาย”โทโมะพูดเยาะๆเมื่อเห็นตรารูปกุหลาย

สลายไปแก้วอึ้งแล้วพยายามดิ้นหนีโทโมะจนเถาวัลย์ที่รัดแก้วมันรัดตามตัวจนแดง โทโมะจัดการชก

ท้องแก้วก่อนจะให้เฟยืร่ายมนต์ให้เถาวัลย์คลายตวแก้วออกมาแล้วอุ้มแก้วพาดบ่าก่อนจะพุ่งออกไป

นอกนหน้าต่างทันที เช่นเดียวกับเฟย์ที่กลายร่างเป็นแมวแล้วพุ่งออกไปนอกห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”ฟางที่ขอให้เขื่อนและเควินตามมาช่วยแก้วที่ห้องของพิมก็ตกใจเมื่อเปิดเข้ามาไม่มีใคร

 

 

 

 

 

 

“พิม”ฟางร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของพิมที่นอนตัวขาวซีด เขื่อนและเควินรู้ทันทีว่า

พิมถูกดูดเลือดจนหมดตัวแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ใครกัน ใครที่จับตัวแก้วไป ฮือๆ”ฟางตกใจเมื่อเห็นเหล็กแหลมที่จินนี่ให้มาเป็นอาวุธป้องกันตัวเธอ

กับแก้วตกอยู่ก็ร้องไห้ออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้น”ป๊อปปี้รีบตามมาหาฟางที่คอนโดพิม

 

 

 

 

“ฮือๆ พี่ป๊อป แก้ว แก้วถูกแวมไพร์ที่ไหนไม่รู้จับตัวไป”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้ไว้แน่น ป๊อปปี้กอด

ตอบฟางเพื่อปลอบใจทันที

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟางพ่ะตามตัวแก้วกลับมาให้เร็วที่สุด”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบคนตัวเล็กที่ร้องไห้

อย่างหนัก แล้วมองไปที่ศพของพิมอย่างโกรธจัด

 

 

 

 

 

แก้วโดนโทโมะจำไปแล้ว แก้วไม่มีเกราะป้องกันของกวินแล้ว คงสมใจรีดเดอร์ทุกคนนะ555555

 

 

 

อัพช้าเพราะว่าไฟดับขอโทษด้วยน้าาา