พรหมรักลวงใจ

"อะไรกันคะ เฟย์ไปอยู่บ้านเพื่อนตั้งสองสามวัน ยัยสองคนนี้ยังไม่ถูกไล่กลับ
 
 
ไปอีกเหรอ"เฟย์ที่เพิ่งกลับมามองพิมกับฟางอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก
 
"ยังหรอกค่ะ ใครจะมาไล่ฟางกับพิมล่ะคะ"ฟางตอบแบบซื่อๆ เฟย์มองหน้า
 
"เฟย์ มานั่งทานข้าวก่อนสิ"เคนตะเอ่ยชวน
 
"เฟย์ขอตัวดีกว่านะค่ะ  ไม่อยากลดตัวลงไปต่ำกับพวกสกปรก"
 
เฟย์ขึ้นไปข้างบนทันที
 
"โทโมะ  แกไปตามแม่แกลงมากินข้าวซิ"เคนตะบอก โทโมะลุกออกไป
 
ตามที่พ่อบอก
 
"พ่อคงรู้นะครับ ว่าที่แม่ไม่ลงมาเพราะอะไร"
 
"เงียบและทานข้าวไป ตาป๊อป"เคนตะไม่อยากฟัง
 
"ป๊อปไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่"
 
"ป๊อปปี้"เคนตะเอ่ยเสียงเข้ม เหมือนกับว่าต้องการให้ลูกชายหยุดพูด
 
"ทำไมเหรอครับ พ่อ"ป๊อปปี้มองหน้าผู้เป็นพ่อ
 
"คุณป๊อปคะ พอเถอะค่ะ"พิมเห็นเคนตะเริ่มมีสีหน้าไม่ดี จึงรีบบอก
 
"บอกมาสิ บอกป๊อปมา....ป๊อปไม่เข้าใจ ว่าพ่อจะทำลายครอบครัวเรา
ไปถึงไหนกัน"
 
"คุณภาณุ!"ฟางทนไม่ได้ที่เห็นชายหนุ่มตวาดใส่หน้าผู้เป็นพ่ออย่างใส่
อารมณ์รุนแรงจึงลุกขึ้นมาจับตัวเขาเอาไว้เพื่อห้าม
 
"อย่ามายุ่ง"ป๊อปปี้สะบัดเธอออกอย่างแรงจนหญิงสาวเซถลาล้มลงไป
ศรีษะกระแทกกับขอบโต๊ะเลือดซึม
 
"เลือด...."ฟางเอามือแตะศรีษะตัวเองเบาๆ ตกใจมากเมื่อเห็นเลือดก่อนจะ
เป็นลมหมดสติไป
 
"พี่ฟาง"พิมตกใจไม่น้อย รีบมาดูพี่สาวทันที
 
"นี่ แกทำบ้าอะไรห๊ะ ตาป๊อป"เคนตะตวาดลั่น ก่อนที่โรคหัวใจจะกำเริบ
 
"พ่อ!"ป๊อปปี้ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้รีบเรียกรถพยาบาลทันที
 
ต่อมา
"ฮึก....ฮือ...."เฟย์นั่งรอหมอออกมาพลางร้องไห้อย่างขวัญเสีย โดยมี
โทโมะคอยปลอบอยู่ข้างๆ
 
"ไม่ร้องนะคนดีของพี่"
 
"ไง....แม่คนกลัวเลือด"ป๊อปปี้มองดูฟางที่อาการดีขึ้นและทำแผลแล้ว
เรียบร้อย เดินมาโดยมีพิมประคองมา
 
"คุณเคนตะเป็นยังไงบ้างคะ"พิมถามทันที
 
"ฉันว่าเธอควรออกไปจากชีวิตสามีฉันได้แล้ว"จินนี่ที่เงียบอยู่นาน
โพล่งออกมาอย่างเหลืออด
 
"พิมไม่ไปไหนทั้งนั้น พิมจะอยู่กับเขา"
 
"หน้าด้านที่สุด"เฟย์ทนไม่ไหว จะลุกมาตบ โทโมะรีบห้ามไว้
 
"ถ้ากล้าตบก็ลองดู"พิมมองกลับอย่างไม่กลัว
 
"พิม พี่ว่าเรากลับไร่กันเถอะ"ฟางบอก เพราะเริ่มรู้สึกปวดแผลบ้างแล้ว
 
"ไม่ พิมไม่กลับ พิมจะอยู่เฝ้าคุณเคนตะ"
 
"งั้นพี่กลับก่อนนะ"ฟางบอกก่อนจะเดินไป ร่างเล็กเดินไปได้ไม่กี่ก้าว
ก็เกิดหน้ามืดก่อนจะหมดสติ
 
"คุณฟาง"โทโมะจะไปอุ้มฟาง แต่ป๊อปปี้ไปดึงตัวหญิงสาวก่อน เขาอุ้ม
เธอไว้ก่อนจะหันไปบอกทุกคน
 
"ป๊อปจะพายัยนี่กลับไปพักที่บ้านก่อน แล้วถ้าพ่อฟื้นเมื่อไหร่ เราค่อยคุย
กันอีกที"ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไป
 
 
 
"อ๊ะ...."ฟางลืมตาขึ้นมา รู้สึกปวดแผลและมึนงงนิดหน่อย
 
"ไม่ต้องห่วงนะ  อีกไม่นานเธอกับน้องสาวได้ถูกเฉกหัวออกไปจากที่นี่แน่"
ป๊อปปี้บอกทันทีเมื่อเห็นเธอฟิ้น
 
"แล้วยังไงล่ะคะ"ฟางเฉยๆมาก
 
"อวดดีให้ได้ตลอดเถอะนะ"เขาว่า
 
"ฟางไม่ได้อวดดี แต่ฟางไม่เห็นว่าฟางจะเดือดร้อนอะไร"
 
"งั้นก็ออกไปจากไร่ฉันซะเลยสิ"ป๊อปปี้พูด
 
"ฟางไปแน่ค่ะ ถ้าไม่ติดว่ายัยพิมยังอยากอยู่ที่นี่"
 
"เธออยากอยู่ยั่วน้องชายฉันก็บอกมาเถอะ"
 
"คุณมันความคิดต่ำ สกปรกที่สุด คุณภาณุ"ฟางบอกอย่างชักจะทนไม่ไหว
 
"ก็ดูล่ะกัน ฉันจะเป็นคนทำให้เธอกับน้องสาวเธอออกไปจากไร่ฉันให้ได้"
ป๊อปปี้บอกก่อนจะออกไปจากห้อง
 
"ผู้ชายอะไร โรคจิต เจ้าอารมณ์ หยาบคาย ป่าเถื่อนที่สุด"ฟางด่าเขา
เธอจะทนไปได้นานเท่าไหร่กันนะกับการใช้ชีวิตอยู่ที่ไร่จิระคุณที่มีแต่
ความเกลียดชัง
 
อัพช้าไปนิด แต่ยังมีคนรออ่านใช่ม้าอ่า  ตอบให้ชื่นใจไรเตอร์สักนิด