พรหมรักลวงใจ

"อะไรกันคะ เฟย์ไปอยู่บ้านเพื่อนตั้งสองสามวัน ยัยสองคนนี้ยังไม่ถูกไล่กลับ

 

 

ไปอีกเหรอ"เฟย์ที่เพิ่งกลับมามองพิมกับฟางอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

 

"ยังหรอกค่ะ ใครจะมาไล่ฟางกับพิมล่ะคะ"ฟางตอบแบบซื่อๆ เฟย์มองหน้า

 

"เฟย์ มานั่งทานข้าวก่อนสิ"เคนตะเอ่ยชวน

 

"เฟย์ขอตัวดีกว่านะค่ะ  ไม่อยากลดตัวลงไปต่ำกับพวกสกปรก"

 

เฟย์ขึ้นไปข้างบนทันที

 

"โทโมะ  แกไปตามแม่แกลงมากินข้าวซิ"เคนตะบอก โทโมะลุกออกไป

 

ตามที่พ่อบอก

 

"พ่อคงรู้นะครับ ว่าที่แม่ไม่ลงมาเพราะอะไร"

 

"เงียบและทานข้าวไป ตาป๊อป"เคนตะไม่อยากฟัง

 

"ป๊อปไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่"

 

"ป๊อปปี้"เคนตะเอ่ยเสียงเข้ม เหมือนกับว่าต้องการให้ลูกชายหยุดพูด

 

"ทำไมเหรอครับ พ่อ"ป๊อปปี้มองหน้าผู้เป็นพ่อ

 

"คุณป๊อปคะ พอเถอะค่ะ"พิมเห็นเคนตะเริ่มมีสีหน้าไม่ดี จึงรีบบอก

 

"บอกมาสิ บอกป๊อปมา....ป๊อปไม่เข้าใจ ว่าพ่อจะทำลายครอบครัวเรา

ไปถึงไหนกัน"

 

"คุณภาณุ!"ฟางทนไม่ได้ที่เห็นชายหนุ่มตวาดใส่หน้าผู้เป็นพ่ออย่างใส่

อารมณ์รุนแรงจึงลุกขึ้นมาจับตัวเขาเอาไว้เพื่อห้าม

 

"อย่ามายุ่ง"ป๊อปปี้สะบัดเธอออกอย่างแรงจนหญิงสาวเซถลาล้มลงไป

ศรีษะกระแทกกับขอบโต๊ะเลือดซึม

 

"เลือด...."ฟางเอามือแตะศรีษะตัวเองเบาๆ ตกใจมากเมื่อเห็นเลือดก่อนจะ

เป็นลมหมดสติไป

 

"พี่ฟาง"พิมตกใจไม่น้อย รีบมาดูพี่สาวทันที

 

"นี่ แกทำบ้าอะไรห๊ะ ตาป๊อป"เคนตะตวาดลั่น ก่อนที่โรคหัวใจจะกำเริบ

 

"พ่อ!"ป๊อปปี้ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้รีบเรียกรถพยาบาลทันที

 

ต่อมา

"ฮึก....ฮือ...."เฟย์นั่งรอหมอออกมาพลางร้องไห้อย่างขวัญเสีย โดยมี

โทโมะคอยปลอบอยู่ข้างๆ

 

"ไม่ร้องนะคนดีของพี่"

 

"ไง....แม่คนกลัวเลือด"ป๊อปปี้มองดูฟางที่อาการดีขึ้นและทำแผลแล้ว

เรียบร้อย เดินมาโดยมีพิมประคองมา

 

"คุณเคนตะเป็นยังไงบ้างคะ"พิมถามทันที

 

"ฉันว่าเธอควรออกไปจากชีวิตสามีฉันได้แล้ว"จินนี่ที่เงียบอยู่นาน

โพล่งออกมาอย่างเหลืออด

 

"พิมไม่ไปไหนทั้งนั้น พิมจะอยู่กับเขา"

 

"หน้าด้านที่สุด"เฟย์ทนไม่ไหว จะลุกมาตบ โทโมะรีบห้ามไว้

 

"ถ้ากล้าตบก็ลองดู"พิมมองกลับอย่างไม่กลัว

 

"พิม พี่ว่าเรากลับไร่กันเถอะ"ฟางบอก เพราะเริ่มรู้สึกปวดแผลบ้างแล้ว

 

"ไม่ พิมไม่กลับ พิมจะอยู่เฝ้าคุณเคนตะ"

 

"งั้นพี่กลับก่อนนะ"ฟางบอกก่อนจะเดินไป ร่างเล็กเดินไปได้ไม่กี่ก้าว

ก็เกิดหน้ามืดก่อนจะหมดสติ

 

"คุณฟาง"โทโมะจะไปอุ้มฟาง แต่ป๊อปปี้ไปดึงตัวหญิงสาวก่อน เขาอุ้ม

เธอไว้ก่อนจะหันไปบอกทุกคน

 

"ป๊อปจะพายัยนี่กลับไปพักที่บ้านก่อน แล้วถ้าพ่อฟื้นเมื่อไหร่ เราค่อยคุย

กันอีกที"ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไป

 

 

 

"อ๊ะ...."ฟางลืมตาขึ้นมา รู้สึกปวดแผลและมึนงงนิดหน่อย

 

"ไม่ต้องห่วงนะ  อีกไม่นานเธอกับน้องสาวได้ถูกเฉกหัวออกไปจากที่นี่แน่"

ป๊อปปี้บอกทันทีเมื่อเห็นเธอฟิ้น

 

"แล้วยังไงล่ะคะ"ฟางเฉยๆมาก

 

"อวดดีให้ได้ตลอดเถอะนะ"เขาว่า

 

"ฟางไม่ได้อวดดี แต่ฟางไม่เห็นว่าฟางจะเดือดร้อนอะไร"

 

"งั้นก็ออกไปจากไร่ฉันซะเลยสิ"ป๊อปปี้พูด

 

"ฟางไปแน่ค่ะ ถ้าไม่ติดว่ายัยพิมยังอยากอยู่ที่นี่"

 

"เธออยากอยู่ยั่วน้องชายฉันก็บอกมาเถอะ"

 

"คุณมันความคิดต่ำ สกปรกที่สุด คุณภาณุ"ฟางบอกอย่างชักจะทนไม่ไหว

 

"ก็ดูล่ะกัน ฉันจะเป็นคนทำให้เธอกับน้องสาวเธอออกไปจากไร่ฉันให้ได้"

ป๊อปปี้บอกก่อนจะออกไปจากห้อง

 

"ผู้ชายอะไร โรคจิต เจ้าอารมณ์ หยาบคาย ป่าเถื่อนที่สุด"ฟางด่าเขา

เธอจะทนไปได้นานเท่าไหร่กันนะกับการใช้ชีวิตอยู่ที่ไร่จิระคุณที่มีแต่

ความเกลียดชัง

 

อัพช้าไปนิด แต่ยังมีคนรออ่านใช่ม้าอ่า  ตอบให้ชื่นใจไรเตอร์สักนิด