My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบ

 

หนึ่งเดือนต่อมา
สามสาวยังคงต้องไปมหาลัยกับหนุ่มๆตามปกติ แถมยังต้องคอยสู้รบปรบมือกับพวกของหวายที่คอยมาหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา แต่ใช่ว่านางฟ้าตัวแสบทั้งสามจะยอม ทั้งหวายและแจมจึงถูกสามสาวเล่นงานซะอ่วม เพราะจินนี่ไม่ได้มาเข้าร่วมสงครามด้วย และวันนี้ก็เป็นวันหยุด หนุ่มๆสาวๆทั้งหกจึงต้องนั่งๆนอนๆอยู่กับบ้าน
 
“พี่ป๊อป! พี่โมะ! อยู่ไหนครับเนี่ย!!!” เสียงเขื่อนที่ดังขึ้นตั้งแต่ประตูบ้านเข้ามาด้านใน พาให้พี่ชายทั้งสองตกใจไม่น้อย
 
“อยู่นี่ไอ้เขื่อน มีอะไร เรียกซะดังลั่นบ้านเลย” โทโมะเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นน้องชายวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องรับแขกที่เขาและป๊อปปี้นั่งอยู่
 
“เฮ้ย!!!!” เขื่อนร้องอย่างตกใจ หงายหลังล้มตึงไปทันที ป๊อปปี้มองอาการน้องชายอย่างรำคาญเพราะพอรู้ว่าน้องชายตกใจเรื่องอะไร
 
“ไอ้เขื่อน! ลุกขึ้น นี่แกยังไม่ชินอีกเหรอไงวะ เจอทีไรล้มตึงทุกที” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับส่ายหน้า อาการของน้องชายเป็นเหมือนสัญญาณเตือนให้เขารู้ตัวและไม่ตกใจตามไปด้วย
 
“โห่พี่ป๊อป จะให้ชินได้ยังไงล่ะ” เขื่อนลุกขึ้นยืนอีกครั้งก่อนจะพูด “พวกเธอสามคนก็เหมือนกัน จะออกมาก็ให้สุ่มให้เสียงกันบ้างสิ ตกใจหมด!!” เขื่อนหันไปค้อนใส่สามสาวที่หายแวบออกมายืนอยู่ข้างหลังพี่ชายของเขา จะยังไงๆเขาก็ทำใจให้ชินไม่ได้จริงๆ อยู่ๆก็เล่นโผล่มาแบบนี้ ใครบ้างจะไม่ตกใจ
 
“พูดมากน่านาย ฉันเห็นมีแค่นายคนเดียวเองที่ตกใจ ป๊อปปี้กับโทโมะเขาไม่เห็นจะตกใจเว่อร์เหมือนนายเลย” เฟย์พูด ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ตามด้วยฟางและแก้ว
 
“ใครบอก พวกฉันเห็นท่าทางไอ้เขื่อนต่างหากถึงรู้ว่าพวกเธอมา ถ้าไอ้เขื่อนมันไม่ทำท่าตกใจเว่อร์ขนาดนั้น พวกฉันก็ไม่รู้หรอก” ป๊อปปี้พูด
 
“แล้วนี่แกมีอะไรไอ้เขื่อน ร้องซะดังลั่นบ้านเลย” โทโมะหันมาถามน้องชายอีกครั้ง
 
“คุณแม่โทรมาอ่ะครับ บอกว่าให้ไปงานเลี้ยงกับท่านวันเสาร์นี้” เขื่อนตอบ
 
“แล้วไง แค่ไปงานเลี้ยงแกไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย” ป๊อปปี้ว่า
 
“ไปงานเลี้ยงธรรมดาซะที่ไหนล่ะครับ งานนี้ต้องมีคู่ควงไปด้วย แถมคุณแม่ยังบอกอีกว่าถ้าเกิดพวกเราสามคนหาคู่ไม่ได้ ท่านจะเป็นคนหาให้เอง ทายสิครับว่าใคร” เขื่อนพูด สองหนุ่มทำหน้าเซ็งทันที
 
“ยัยพวกอสรพิษนั่นอีกล่ะสิ” โทโมะพูด
 
“แล้วพวกพี่ว่าไงอ่ะ จะไปงานกับพวกนั้นเหรอ” เขื่อนเอ่ยถามพี่ชาย สองหนุ่มหันมามองหน้ากันก่อนจะพูด
 
“ไม่ว่ะ แค่เจอกันที่มหาลัยยัยนั่นก็แทบจะตัวติดกับฉันอยู่แล้ว ขืนไปงานกับยัยนั่นนะ มีหวังคงได้หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่ที่นี่แหง” โทโมะพูดพร้อมกับทำหน้าสยอง
 
“พี่ก็ไม่อ่ะ พี่ไม่ได้ชอบจินนี่” ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ “แล้วแกล่ะ”
 
“ไม่เหมือนกันครับ ผมยังไม่อยากมีแม่คนที่สองตอนนี้” เขื่อนตอบติดตลก “แล้วพวกเราจะทำยังไงดีล่ะครับ ขืนหาคู่ไม่ได้นะต้องควงยัยพวกนั้นไปแน่เลย”
 
“ไม่เห็นจะยากเลย พวกนายก็หาผู้หญิงควงไปสักคนสิ ยัยพวกนั้นก็ไม่มายุ่งกับนายแล้ว” เฟย์เสนอความคิดเห็นขึ้น
 
“จริงด้วย ว่าแต่ใครดีล่ะ” เขื่อนทำท่าคิด ก่อนจะหันมาทางเฟย์
 
“หยุดความคิดของนายไปเลยไอ้กบ ให้ตายฉันก็ไม่ไปงานนี้กับนายแน่นอน” เฟย์รีบพูดเมื่อเห็นสายตาเขื่อน สงสัยจะงานเข้าอีกแล้วสิยัยเฟย์
 
“โห่เฟย์ ยังไม่ทันได้ขอเลย” เขื่อนพูด
 
“แค่นายอ้าปาก ฉันก็เห็นไปถึงลิ้นไก่แล้วย่ะ ไม่ต้องมาขอ เพราะฉันไม่มีทางไปกับนายแน่” เฟย์เชิด
 
“นะเฟย์นะ ไปงานกับฉันหน่อย ฉันไม่อยากโดนยัยแจมล่ามโซ่อ่ะ นะเฟย์นะ” เขื่อนอ้อน เฟย์หันมามองแล้วเชิดต่อ
 
“ไม่! ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ ผู้หญิงมีทั้งมหาลัยนายก็เลือกเอาสักคนสิ เขาเต็มใจจะไปกับนายทุกคนแหละ”
 
“ก็ฉันเลือกเธอไง เพราะฉะนั้นเธอต้องไปงานกับฉัน”
 
“ไม่เอา! ไม่ไป!!” เฟย์เอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียว จนเขื่อนต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายอย่างป๊อปปี้
 
“แล้วถ้าเธอมีเพื่อนไปด้วยล่ะ เธอจะไปมั้ย” ป๊อปปี้พูด เฟย์ชะงัก
 
“หมายความว่าไง?”
 
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ ถ้าเธอมีเพื่อนไปงานนี้ด้วย เธอจะไปงานนี้กับไอ้เขื่อนมั้ย” เฟย์นิ่ง ก่อนจะพยักหน้า
 
“ก็ได้ ถ้าพี่ฟางหรือว่ายัยแก้วไปด้วย ฉันจะยอมไปงานนี้กับนายเขื่อนก็ได้”
 
“เฮ้ย! ได้ไงอ่ะ” สาวสาวที่ถูกกล่าวถึงร้องออกมาทันที
 
“งั้นเธอก็เตรียมตัวได้เลย เพราะยัยฟูจะไปงานกับฉัน” ป๊อปปี้พูด ฟางหันขวับมามอง
 
“นี่ไอ้หมี ฉันไปตกลงกับนายเมื่อไหร่ พูดให้มันดีๆนะ”
 
“ฉันก็ตกลงแทนเธอไปเรียบร้อยแล้วไง อย่าพูดมากนา แค่ไปงานกับฉันแค่นี้ไม่ตายหรอก” ชายหนุ่มพูดหน้าตาย
 
“ไม่เอา ฉันไม่ไปงานกับนายเด็ดขาด นอกจากว่า...”
 
“นอกจากว่าอะไร?” สองหนุ่มอย่างป๊อปปี้และเขื่อนถามขึ้นอย่างสงสัย
 
“นอกจากว่ายัยแก้วจะไปด้วย” ฟางพูด สองหนุ่มพร้อมใจกันหันไปมองหน้าแก้วทันที
 
“เฮ้ย! เกี่ยวไรกับฉันอ่ะฟาง เธอจะไปกับป๊อปปี้เธอก็ไปสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
 
“เกี่ยวสิ เพราะถ้าเธอไม่ตกลงฉันก็ไม่ไป แล้วถ้าฉันไม่ไปยัยเฟย์ก็ไม่ไปเหมือนกัน” ฟางพูด เฟย์พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย
 
“แก้ว... ไปงานนี้นะแก้วนะ ฉันขอร้องล่ะ นะๆๆๆๆ” เขื่อนลงทุนคุกเข่าขอร้อง แก้วมองแล้วส่ายหน้า
 
“ลุกขึ้นเหอะนายเขื่อน ไม่สำเร็จหรอก” แก้วพูด
 
“ไม่! จนกว่าเธอจะตกลงก่อน นะแก้วนะ ถ้าเธอยอมไป เธอสั่งอะไรฉันจะทำตามทุกอย่างเลย นะแก้วนะ”
 
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ อย่ามาตื้อเลยนา” แก้วพูด
 
“ไม่ต้องขอร้องยัยนั่นให้เมื่อยปากหรอกไอ้เขื่อน อย่างยัยนั่นน่ะไปยอมไปหรอก” โทโมะที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
 
“พี่โมะอ่ะ” เขื่อนหันมาทำหน้างอใส่พี่ชาย ไม่ช่วยแล้วยังจะมาซ้ำเติมกันอีก
 
“ก็มันจริงนี่หว่า เธอก็เหมือนกันยัยทอม กลัวฉันมากเลยเหรอไง”
 
“กลัว? ใครกลัวนายกันไอ้ตุ๊ด” แก้วหันขวับมามองทันที
 
“ก็เธอไง นี่คงกลัวฉันมากล่ะสินะ ขนาดไปงานกับฉันเธอยังไม่กล้าเลย” โทโมะลอยหน้าลอยตาเย้ย แก้วของขึ้นทันที
 
“ใครบอกว่าฉันกลัว ใครบอกว่าฉันไม่กล้า เออก็ได้ ไปก็ไปสิ ไม่เห็นกลัวเลย”
 
“แก้ว!!!” สองสาวร้องออกมาทันที ส่วนสองหนุ่มพี่น้องอย่างป๊อปปี้และเขื่อนก็หันมาตบมือกันอย่างดีใจ
 
“โทษที ก็มันของขึ้นนี่นา” แก้วจ๋อยทันทีเมื่อรู้ตัวว่าพลาด ฝ่ายโทโมะก็อมยิ้มอย่างพอใจที่สามารถล่อให้อีกฝ่ายตกหลุมพรางของตนได้
 
“จำไว้เลยนะนาย ฉันเอาคืนแน่” แก้วจ้องหน้าโทโมะอย่างเจ็บใจ
 
“จะมาเอาคืนเมื่อไหร่ก็บอกด้วยล่ะ เผื่อฉันลืม” โทโมะพูดอย่างกวนๆ
 
“เฮ้! นั่นพวกเธอสองคนจะไปไหนน่ะ”
.
.
.
.
.
สามสาวของเราจะไปไหนกันนะ ติดตามต่อตอนต่อไปค่ะ ใครอยากอ่านต่อ เม้นท์เลย
ฝากเรื่อง รักฉันซะ นี่คือคำเตือน ด้วยน้าาา ความจริงเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่ง แต่ไม่ค่อยได้อัพ ตอนนี้กลับมาอัพแล้ว ฝากเข้าไปอ่านกันเยอะๆนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ