My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบ

 
“นี่! บอกว่าฉันไม่ใช่ทอมยังไงล่ะ แค่นี้ไม่เข้าใจเหรอไง” แก้วตะโกนใส่ เพราะยังทะเลาะกับโทโมะไม่หยุด
 
 
 
“เข้าใจ แต่ฉันก็ไม่ใช่ตุ๊ดเหมือนกัน!!!” โทโมะเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
“พี่โมะ แก้ว ทะเลาะกันเรื่องอะไรอยู่เหรอ” ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาพอดีถามขึ้น ทำเอาทั้งโทโมะและแก้วหันมามองเป็นตาเดียว
 
 
 
“ฟาง! นั่นเธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงต้องให้นายป๊อปปี้อุ้มด้วย” แก้วผวาเข้าไปหาเพื่อนทันทีอย่างเป็นห่วง ป๊อปปี้รีบวางร่างของฟางลง
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก แค่อ่อนเพลียนิดหน่อยน่ะ ก็เลยไม่มีแรง” ป๊อปปี้ตอบแทน เลยโดนฟางมองตาขวาง
 
 
 
“ฉันบอกแล้วว่าเดินเองได้ นายนั่นแหละมาอุ้มฉันเอง”
 
 
 
“อะไร? คนอุตส่าห์ช่วย จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี” ป๊อปปี้ว่า เลยโดนฟางค้อนใส่อีกรอบ
 
 
 
“ก็ถ้านายไม่แกล้งฉัน เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
 
 
 
“ก็ถ้าเธอไม่มาแกล้งฉันก่อน ฉันก็ไม่แกล้งเธอกลับหรอก”
 
 
 
“นี่!!!”
 
 
 
“อะไรล่ะ!!!” แต่ก่อนที่ทั้งสองจะทำสงครามกันทางสายตา โทโมะและแก้วก็รีบมาห้ามทัพไว้ก่อน
 
 
 
“หยุด! จะทะเลาะทำไมเนี่ย มันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ” โทโมะดึงแขนป๊อปปี้ไว้พร้อมกับพูด
 
 
 
“ใช่! ฉันว่าพวกเธอสองคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่ามั้ย แล้วค่อยมาทะเลาะกันต่อ” แก้วเสริม ป๊อปปี้และฟางหันมามองหน้ากันก่อนจะเชิดใส่ไปคนล่ะทาง
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะพี่โมะ แถวนี้บรรยากาศมันไม่ค่อยดี” ป๊อปปี้แขวะ ก่อนจะเดินหนีขึ้นไปข้างบน ฟางมองตามอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
 
 
 
“แก้ว! แล้วฉันจะเปลี่ยนชุดยังไงอ่ะ เวทย์ก็ใช้ไม่ได้ ชุดก็ไม่มี” ฟางน้ำเสียงร้อนรนขึ้นมาทันที
 
 
 
“เออ นั่นดิ ทำไงดีอ่ะ”
 
 
 
“มีอะไรกันเหรอแก้ว อ้าวพี่ฟาง ไหงถึงได้เปียกไปทั้งตัวแบบนั้นล่ะคะ” เฟย์ที่เดินเข้ามาพร้อมเขื่อนพอดีถามขึ้น สองสาวหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมา
 
 
 
“เฟย์ พี่รักเฟย์ที่สุดเลย” ฟางโผเข้าไปกอดน้องสาว
 
 
 
“อะไรเนี่ยพี่ฟาง อยู่ๆก็มากอด เฟย์เปียกหมดแล้วนะ” เฟย์พูด ฟางรีบผละตัวออกมา เฟย์มองอย่างรู้ทัน
 
 
 
“จะเอาเสื้อผ้าใช้มั้ยล่ะ เฟย์ซื้อมาให้แล้วค่ะ ของแก้วด้วย” เฟย์พูดพร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าให้ “ยังมีอยู่ในรถนายเขื่อนอีกเยอะค่ะ”
 
 
 
“ขอบใจมากเลยนะเฟย์ นี่ถ้าเฟย์ไม่ซื้อมาให้นะ มีหวังพี่ต้องเป็นปอดบวมตายแหงๆ” ฟางพูด เฟย์ยิ้มขำกับท่าทางเด็กๆของพี่สาว อายุมากกว่าเธอ แต่ดันทำตัวเป็นเด็กๆไปได้
 
 
 
“งั้นเธอก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหอะ ก่อนที่เธอจะเป็นปอดบวมตายไปจริงๆ” แก้วแทรกขึ้น ฟางหันไปค้อนใส่เพื่อน
 
 
 
“ไปเปลี่ยนห้องฉันก็ได้นะ” เขื่อนพูด
 
 
 
“อืม ขอบใจมากนะ” ฟางพูด ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปอีกคน
 
 
 
“ว่าแต่แก้ว นี่พี่ฟางไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้เปียกแบบนั้นล่ะ” เฟย์หันมาถามเพื่อน แก้วยักไหล่แล้วส่ายหน้า
 
 
 
“เรื่องมันยาวอ่ะ ไว้ถามเจ้าตัวเอาเองล่ะกัน”
 
 
 
“พี่โมะ แล้วไหนพี่ป๊อปล่ะครับ” เขื่อนหันมาถามพี่ชายตัวเองบ้าง
 
 
 
“อยู่ข้างบน เปลี่ยนชุดอยู่” โทโมะตอบ
 
 
 
“เปลี่ยนชุด? พี่ป๊อปเขาจะไปไหนเหรอ?” เขื่อนถามต่อ
 
 
 
“อยากรู้ก็ไปถามมันเองดิ มาถามฉัน ฉันจะรู้มั้ย” โทโมะพูดอย่างกวนๆ ก่อนจะเดินเข้าครัวไป เขื่อนมองตามอย่างงงๆ แล้วหันมามองแก้ว
 
 
 
“อ๊ะๆ ไม่ต้องหันมามองฉัน ถ้าอยากจะรู้ก็ไปถามพี่นายโน่น” แก้วดักคอ ก่อนจะเดินหนีออกไปด้านนอก
 
 
 
“นายเขื่อน ของทั้งหมดฉันฝากไว้ที่ห้องนายก่อนนะ ขนขึ้นไปด้วย เดี๋ยวฉันมา” เฟย์พูด ก่อนจะรีบชิ่งตามแก้วไป
 
 
 
“อะไรว่ะ ใช้ให้พาไปแล้วยังต้องขนให้อีก” เขื่อนบ่น แต่ก็ยอมเอาของขึ้นไปเก็บแต่โดยดี
 
.
 
.
 
.
 
.
 
.
 
“แก้ว เป็นอะไรรึเปล่า เธอดูหงุดหงิดแปลกๆนะ” เฟย์เดินตามแก้วเข้ามาในสวนแล้วถามขึ้น
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทะเลาะกับไอ้ตุ๊ดนั่นนิดหน่อย ว่าแต่เธอเหอะ ไปห้างมาเป็นไงบ้าง” แก้วรีบเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย มันก็เหมือนๆกับที่สวรรค์นั่นแหละ” เฟย์พูด
 
 
 
“เหรอ ที่นี่นี่น่าเบื่อจัง เธอว่ามั้ย”
 
 
 
“เธอเบื่อเหรอแก้ว”
 
 
 
“ก็คงงั้น วันๆก็ไม่เห็นจะได้ทำอะไรเลย นอกจาก...”
 
 
 
“ทะเลาะกับนายโทโมะ” เฟย์ต่อให้จนจบประโยค
 
 
 
“เออ นั่นแหละของน่าเบื่อที่สุดในโลก”
 
 
 
“น่าเบื่อจริงอ่ะ” เฟย์แกล้งแหย่ แก้วหันมามองหน้าเพื่อนอย่างเริ่มไม่ไว้ใจ
 
 
 
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมเธอถึงมองหน้าฉันแบบนั้นล่ะ” แก้วถามอย่างสงสัย เฟย์ยิ้ม
 
 
 
“แก้ว เธอไม่รู้เหรอว่าพลังของฉันคืออะไร” เฟย์พูดยิ้มๆ
 
 
 
“รู้... ก็ทำนายโชคชะตาไง” แก้วพูดพร้อมกับเหล่มองเพื่อนอย่างงงๆว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรกันแน่
 
 
 
“พลังของฉันน่ะ ไม่ได้ทำได้แค่ทำนายโชคชะตาอย่างเดียวนะจะบอกให้ แต่มันรวมถึงเห็นภาพอดีต ปัจจุบัน แล้วก็อนาคตได้ด้วยนะ ที่สำคัญฉันอ่านใจได้นะคะคุณเพื่อน” เฟย์พูด แล้วหันมามองหน้าเพื่อนอย่างเจ้าเล่ห์ “เพราะฉะนั้นบอกมาซะดีๆ ว่าตอนที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
 
 
 
“เกิดอะไรล่ะ? ก็แค่ยัยฟางตกน้ำ ไม่เห็นมีอะไรเลย” แก้วเฉไฉ ไม่ยอมสบตาเพื่อน
 
 
 
“แค่นั้นจริงๆเหรอ”
 
 
 
“จริงสิ!” แก้วยืนยันเสียงแข็ง
 
 
 
“อ้าว แล้วที่ฉันเห็นเธอกับโทโมะกอดกันอยู่ในบ้านนี่มันอะไรน้า”
 
 
 
“บ้าเหรอ! ไอ้บ้านั่นมันมากอดฉันเองต่างหาก อุ๊บส์!” แก้วโพล่งออกมา แต่แล้วก็ปิดปากตัวเองแทบจะไม่ทัน เฟย์หัวเราะคิกคักที่สามารถล่อให้แก้วตกหลุมพรางของตัวเองได้
 
 
 
“ไหนบอกว่ามันไม่มีอะไรไง แล้วเธอกับโทโมะไปกอดกันได้ยังไง” เฟย์ถาม แก้วหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกับคำถามของเพื่อน
 
 
 
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้กอดไอ้หมอนั่น เขามากอดฉันเองต่างหาก” แก้วแย้ง
 
 
 
“นั่นแหละ ทำไมโทโมะเขาถึงได้มากอดเธอ”
 
 
 
“ฉันจะไปรู้เหรอ จู่ๆโรคบ้าก็กำเริบขึ้นมามั้ง ถ้าเธออยากรู้มากนักก็ไปถามเขาเองสิ” แก้วว่า เฟย์แอบส่ายหน้ากับอาการของเพื่อน
 
 
 
“เฟย์ แก้ว” ฟางเดินเข้ามาหาเพื่อนและน้องสาว
 
 
 
“อ้าวฟาง เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเหรอ” แก้วรีบหันไปพูดกับฟางเป็นการเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เฟย์ถามอะไรขึ้นมาอีก เฟย์มองอย่างรู้ทัน แต่ก็ไม่แย้งอะไร
 
 
 
“อืม ว่าแต่เราเถอะเฟย์ มีอะไรเหรอ?” ฟางหันมาถามน้องสาว แก้วหันมามองสองพี่น้องอย่างงงๆ ว่าพูดถึงเรื่องอะไรกัน
 
 
 
“ก็ยัยเฟย์ส่งกระแสจิตไปบอกฉันว่าให้มาพบกันที่นี่นี่นา เห็นว่ามีเรื่องจะบอก” ฟางเห็นเครื่องหมายคำถามในหน้าแก้ว เลยพูดขึ้น
 
 
 
“แล้วเธอมีอะไรเหรอเฟย์” ฟางหันกลับมาถามเฟย์ หญิงสาวหน้าเครียดขึ้นมาทันที
 
 
 
“เมื่อกี้ตอนเฟย์ไปห้างกับนายเขื่อนอ่ะค่ะพี่ฟาง” เฟย์เริ่มเล่า “เฟย์รู้สึกได้ถึงพลังเวทย์”
 
 
 
“พลังเวทย์เหรอ?” สองสาวหันมามองกันอย่างงงๆ
 
 
 
“อาจจะมีชาวสวรรค์มาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นก็ได้มั้งเฟย์ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย” แก้วพูด เฟย์ส่ายหน้า
 
 
 
“แต่ว่ามันไม่ใช่พลังเวทย์ธรรมดาน่ะสิแก้ว มันเป็นเวทย์ความมืด” เฟย์พูดพร้อมกับทำหน้าเครียดมากขึ้นไปอีก
 
 
 
“เวทย์ความมืด!!!”  คราวนี้สองสาวร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
 
 
 
“แน่ใจเหรอเฟย์ว่ามันเป็นเวทย์ความมืดจริงๆน่ะ” ฟางถามน้องสาว เริ่มมีความวิตกกังวลขึ้นมาบนใบหน้า
 
 
 
“แน่ใจค่ะ มันเป็นพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งมาก แต่เฟย์จับกระแสไม่ได้ว่ามันมาจากทิศทางไหน ไม่งั้นคงได้เห็นหน้าคนที่ใช้เวทย์ไปแล้ว” เฟย์พูดอย่างเสียดาย
 
 
 
“ไม่ได้นะเฟย์ อย่าเอาตัวเข้าไปเกี่ยวเด็ดขาด เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เราต้องบอกท่านพ่อ” ฟางรีบห้ามน้องสาว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะผลีผลามทำอะไรลงไปโดยไม่ระวังตัว
 
 
 
“เฟย์ก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นสักหน่อยค่ะพี่ฟาง คิดมากไปได้” เฟย์ยิ้มให้พี่สาว แต่ทั้งหมดก็ยังคงมีความวิตกกังวล เวทย์ความมืด เป็นเวทย์หนึ่งเดียวที่ไม่เป็นที่ยอมรับของชาวสวรรค์ เพราะเป็นเวทย์ต้องห้าม ผู้ที่ใช้เวทย์ความมืดจะมีจิตใจที่โหดร้ายเกินกว่าจะอยู่บนสวรรค์ได้ และมันก็สูญหายไปจากสวรรค์นับยี่สิบปีแล้วด้วย
 
 
 
“ยังไงก็เถอะ เราต้องไปบอกเรื่องนี้กับท่านลุงให้เร็วที่สุด” แก้วสรุป สองพี่น้องพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที แต่ก่อนที่สามสาวจะได้พูดอะไรกันต่อ เสียงที่ดังลั่นออกมาจากในบ้านก็เรียกความสนใจไปซะก่อน
 
 
 
“เฮ้ย!!!!!!!!”
 
 
 
“อะไรกันอีกล่ะเนี่ย รีบไปดูเหอะ” แก้วพูด ก่อนที่สามสาวจะเดินเข้าไปในบ้านทันที
.
.
.
.
.
ขอเม้นท์เป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยสิ