My Angle ภารกิจรักร้ายของยัยนางฟ้าตัวแสบ

 

“ฟาง เป็นอะไรเหรอ ร้องซะดังลั่นบ้านเชียว” แก้วหันไปถามฟางที่วิ่งเข้ามาในบ้าน

 

“แก้วช่วยฉันด้วย ไอ้หมีมันจะฆ่าฉันอ่ะ” TOT

 

“อะไรของเธอยัยฟู ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย เธอนั่นแหละที่แกล้งฉัน” ป๊อปปี้ที่เดินเข้ามาทีหลังด้วยสภาพเปียกโชกไปทั้งตัวแย้งขึ้น

 

“อ้าวไอ้ป๊อป นั่นแกไปทำอีท่าไหนมาล่ะถึงได้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนั้น” โทโมะถามเม่อเห็นสภาพน้องชาย

 

“ก็ยัยนี่น่ะสิพี่โมะ ผลักผมตกสระว่ายน้ำ เปียกหมดเลย” ป๊อปปี้ชี้ไปทางฟางที่วิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังแก้ว

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ก็ใครใช้ให้นายไปยืนอยู่ใกล้ๆขอบสระล่ะ ฉันสะดุดไปชนนาย นายก็เลยหล่นลงไปในน้ำ ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยจริงจริ๊ง”

 

“ไม่รู้ล่ะ เธอทำฉันเปียก เธอก็ต้องเปียกด้วย มาให้ฉันเอาคืนซะดีๆเลยยัยฟู” พูดจบป๊อปปี้ก็ตรงเข้าอุ้มฟางพาดบ่าแล้วเดินออกไปทันที

 

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้หมี นายจะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อย!!” ฟางร้องโวยวาย

 

“เดี๋ยวก็รู้ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันเปียก เธอก็ต้องเปียกด้วย!”

 

“อย่านะ! ฉันยอมแล้ว ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นะ นะ นะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ้อนๆ แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เพราะตอนนี้อีกฝ่ายอุ้มเธอเดินมาถึงสระว่ายน้ำแล้ว

 

ซ่า!!! เสียงหญิงสาวตกลงไปในน้ำเสียงดังทำเอาแก้วที่เดินตามมาทีหลังพร้อมกับโทโมะถึงกับตกใจ

 

“ทำบ้าอะไรของนายน่ะป๊อปปี้ ถ้ายัยฟางเป็นอะไรไปจะทำยังไง” แก้วโวยวายพร้อมกับผวาไปที่ขอบสระ แต่โดนโทโมะดึงตัวไว้

 

“ไม่ต้องมาโกหกเพื่อช่วยเพื่อนเธอเลยนะแก้ว ยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอก” ป๊อปปี้พูด

 

“นี่! พวกฉันสามคนเป็นนางฟ้านะ จะว่ายน้ำเป็นได้ไงเล่า!!!” แก้วตะโกนใส่

 

“ว่าไงนะ!!!” สองหนุ่มร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนที่ป๊อปปี้จะกระโดดลงไปคว้าตัวร่างบางที่กำลังจมดิ่งลงใต้สระขึ้นมา

 

“ฟาง! เธออย่าไปเป็นอะไรไปนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเธอแบบนี้ ฟาง!!!” ป๊อปปี้พูดเสียงสั่น ขณะที่กำลังปั๊มหัวใจให้หญิงสาว ความเป็นห่วงฉายชัดในแววตาคู่คม

 

“พี่โมะ ทำยังไงดีล่ะ ฟางไม่ยอมฟื้นอ่ะ” ชายหนุ่มหันมาถามพี่ชายด้วยความกังวลเมื่อเห็นว่าการปั๊มหัวใจไม่ได้ผล

 

“ไอ้ป๊อป ผายปอด” โทโมะรีบบอกน้องชาย ป๊อปปี้ชะงัก

 

“เอ่อ จะดีเหรอพี่โมะ” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าลำบากใจ ผายปอด ก็จูบกันอ่ะดิ

 

“ถ้าแกไม่อยากให้ฟางตาย แกต้องทำ เดี๋ยวนี้”

 

“ครับๆ” ป๊อปปี้รับคำ ส่วนโทโมะก็รีบลากแก้วออกมา เพราะรู้ว่าขืนอีกฝ่ายเห็นว่าน้องชายเขากำลังจะจูบเพื่อนของเธอ มีหวังยัยนี่ต้องโวยจนบ้านแตกแน่ๆ

 

“โอ้ย! นี่นายจะลากฉันไปไหนเนี่ย ฉันจะไปดูเพื่อนฉัน” แก้วโวยเมื่ออีกฝ่ายลากเธอเข้ามาในบ้าน

 

“ดูอะไร เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าน้องฉันกำลังช่วยเพื่อนเธออยู่” โทโมะว่า แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนของอีกฝ่ายอยู่ดี

 

“เห็น! แล้วมันจะง่ายกว่ามั้ยถ้าเกิดให้ฉันใช้เวทย์ช่วยยัยฟางเอง” แก้วว่า

 

“แต่เธอบอกว่าเธอใช้เวทย์ไม่ได้ไม่ใช่เหรอไง” โทโมะย้อน แก้วชะงัก

 

“เออ นั่นดิ”

 

“เห็นมั้ย ปล่อยให้น้องฉันจัดการน่ะดีแล้ว” โทโมะพูด แก้วสะบัดแขนออกทันที

 

“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าน้องนายจะไม่ทำอะไรเพื่อนฉัน”

 

“เธอแน่ใจได้เลย เพราะน้องฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำเหมือนพวกเธอ”

 

“พวกฉันใจร้ายตรงไหน?” แก้วจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง

 

“นี่! เธอลองคิดดูนะ มีใครที่ไหนที่เขาจะทำร้ายกันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากันบ้าง ไม่มีหรอก!! มีแต่เธอกับเพื่อนนั่นแหละ เล่นซะไอ้ป๊อปมันเป็นใบ้เลย แต่มันก็ยังช่วยเพื่อนเธอ แบบนี้เธอจะยังคิดว่าไอ้ป๊อปมันจะทำร้ายเพื่อนเธออีกมั้ย”

 

“ก็... คงไม่มั้ง” แก้วตอบพร้อมกับเสมองไปทางอื่น เฮ้อ! เธอกับเขาต้องอยู่กันตามลำพังอีกแล้วเหรอ

 

“นี่ ถามหน่อย ใครเลือกเธอมาเป็นนางฟ้าเนี่ย” โทโมะถาม แก้วหันมามองแล้วขมวดคิ้ว

 

“ถามทำไม?”

 

“ก็แค่อยากรู้ ฉันว่านะคนที่เลือกเธอมาเป็นนางฟ้าเนี่ยต้องตาถั่วมากๆเลยล่ะ ถึงได้เห็นทอมเป็นนางฟ้าไปได้” โทโมะพูดอย่างกวนๆ

 

“ฉันไม่ใช่ทอม!!!”

 

“อ้อเหรอ เธอจะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงงั้นสิ”

 

“ก็ใช่น่ะสิ นายมองว่าฉันเป็นทอมตรงไหนไม่ทราบ!!!”

 

“ก็ทุกตรงนั่นแหละ ทั้งเสื้อผ้า หน้าผม การพูดจา ไม่เห็นมันจะมีอะไรที่บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงเลยสักนิด เป็นผู้หญิงน่ะมันต้องใส่กระโปรง พูดจาคะขา ไพเราะเสนาะหูไม่ใช่เหรอ ดูตัวอย่างเฟย์กับฟางดิ นั่นน่ะถึงจะเชื่อว่าเป็นนางฟ้าจริง” โทโมะร่ายยาว แก้วกำหมัดแน่นอย่างโกรธจัด

 

“แล้วอีกอย่างนะ ปากอย่างเธอเนี่ยมันไม่เหมาะกับการเป็นนางฟ้าเลยสักนิด”

 

“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!” แก้วร้องก่อนจะซัดหมัดเข้าใส่ใบหน้าหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันที

 

“โอ้ย! ยัยบ้า นี่เธอมาต่อยฉันทำไมเนี่ย” โทโมะร้องลั่น ยกมือขึ้นปิดตาที่ถูกต่อย แล้วถามขึ้นอย่างฉุนๆ

 

“ก็ต่อยให้นายหายปากหมาไงไอ้ตุ๊ด” แก้วตอกกลับอย่างโกรธจัด เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ

 

“ฉันไม่ใช่ตุ๊ด!!!”

 

“ฉันก็ไม่ใช่ทอมเหมือนกัน!!!”

.

.

.

.

.

“ฟาง ฟื้นสิ ฟาง ยัยเตี้ย ฟื้นขึ้นมาทะเลาะกับฉันก่อนเลยนะ” ป๊อปปี้ลองปั๊มหัวใจหญิงสาวดูอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงเรียก แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากร่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นสักนิด จนชายหนุ่มเริ่มใจเสีย

 

“ขอโทษนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขอโทษเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปผายปอดให้หญิงสาว แล้วกลับมาปั๊มหัวใจอีกรอบ

 

“ยัยฟู ฉันบอกให้เธอฟื้นได้ยินมั้ย เธอบอกว่าจะมาหารักแท้ให้ฉันไม่ใช่เหรอไง ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะเจอรักแท้มั้ยเล่า ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ปลายเสียงเริ่มสั่น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมาง่ายๆ

 

“แค่ก แค่ก แค่ก” ฟางสำลักน้ำ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ

 

“ฟาง! เธอฟื้นแล้ว” ชายหนุ่มร้องอย่างดีใจ ก่อนจะดึงร่างบางไปกอดไว้แน่น “เธอฟื้นแล้วจริงๆด้วย”

 

“ก็ฟื้นแล้วน่ะสิ แล้วนี่ฉันเป็นอะไรเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถาม ป๊อปปี้กลับเป็นฝ่ายทำหน้างงบ้าง

 

“นี่เธอจำไม่ได้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?”

 

“ก็... จำได้ว่าฉันแกล้งนายแล้ววิ่งหนีเข้าไปในบ้าน แล้วนายก็ตามเข้าไป แล้วนายก็อุ้มฉันโยนลงน้ำ!!! นายจะฆ่าฉันเหรอไง ไอ้บ้า!!!” ฟางทุกอกป๊อปปี้ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

 

“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ฉันไม่รู้หนิว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น” ชายหนุ่มเอ่ยแก้ตัวเสียงอ่อย ฟางมองอย่างเคืองๆ

 

“แล้วนายเคยคิดจะถามฉันบ้างไหมเล่า เอะอะๆก็เอาแต่จะแกล้ง” ฟางว่า พร้อมกับทำหน้างอ

 

“ก็ฉันขอโทษแล้วไง เธอจะเอาอะไรนักหนาเนี่ย” ป๊อปปี้พูดอย่างเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมจบง่ายๆ

 

“ก็แล้วทำไมนายต้องขึ้นเสียงด้วยเล่า เรื่องนี้นายเป็นคนผิดนะ” ฟางว่าพร้อมกับลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็กลับหน้ามืดเซจะล้ม จนป๊อปปี้ต้องเป็นฝ่ายช่วยประคองไว้อีก

 

“นี่! ปล่อยเลยนะ คิดจะแต๊ะอั่งฉันเหรอไง ฉันเดินเองได้” หญิงสาวค้อนใส่ ป๊อปปี้ส่ายหน้า

 

“สภาพแบบนี้น่ะเหรอเดินเองได้ ขนาดแค่ยืนยังไม่ไหวเลยแม่คุณ อยู่เฉยๆเหอะ” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้มทันที

 

“ว้าย!!” ฟางร้องอย่างตกใจที่อยู่ดีๆตัวก็ลอยวืดขึ้นจากพื้น ยกมือขึ้นโอบรอบคอของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติเพราะกลัวตก

 

“นี่นาย อุ้มดีๆเลยนะ ถ้านายทำฉันตกล่ะก็ นายตายแน่!” ฟางขู่อย่างอาฆาต ป๊อปปี้ยักไหล่ไม่แคร์

 

“คนอุตส่าห์ช่วย ยังจะมาขู่กันอีก แบบนี้จะช่วยดีมั้ยเนี่ย” ชายหนุ่มบ่น เลยโดนฟางค้อนใส่อีกรอบ ก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินอุ้มหญิงสาวเข้าบ้านไป

.

.

.

.

.