เพราะ...รัก

                               9

ก็อกๆๆ

เสียงเคาะประตูทำเอาคนที่อยู่ภายในห้องสะดุ้งตื่น หลังจากผงกคอเกือบจะหลับอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมหลับเพียงเพราะรอใครบางคนกลับมา

"กลับมาแล้วแน่เลย"

เธอพูดกับตัวเองอย่างตื่นเต้น ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้ แต่เธอถึงกับต้องเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจกับสภาพที่ดูไม่ได้ของเขา

'ดื่มเยอะแน่แบบนี้ กลิ่นซะฉุนเลย'

"อ้าวฟาง"

เสียงเรียกของใครบางคนทำให้เธอต้องหันไปมองด้วยความสงสัย ก่อนที่จะเรียกชื่อทั้งสองคนที่เธอพึ่งเห็น

ซึ่งกำลังแบกไอ้บ้าป๊อปปี้อยู่... -_ _-

"เขื่อน โทโมะ"

"พวกฉันยังจำชื่อตัวเองได้ ไม่ต้องย้ำ ให้พาไอ้บ้านี่ไปวางก่อนเถ้ออออ"

เขื่อนพยายามลากเสียงเพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าเขาแทบจะไม่ไหวแล้ว มันหนักมากกว่าจะพาขึ้นมาได้ พวกเขาก็แทบตาย

"เอ่อ โทษที"

ฟางเอ่ยขอโทษแล้วเปิดประตูให้กว้าง เพื่อให้เขื่อนและโทโมะช่วยกันพาร่างของป๊อปปี้เข้ามาในห้อง

ก่อนที่ทั้งสองจะหิ้วปีกพาร่างที่เมาจนหลับไม่รู้เรื่องไปเสียดื้อๆ เข้าไปในห้องนอนของเจ้าตัว แล้วโยนลงเตียงทันที

"หนักชิบหาย มึงกินไรเข้าไปว่ะไอ้ป๊อป"

เขื่อนบ่นออกมาทันทีที่โยนเพื่อนตัวเองลงเตียงของเจ้าตัวอย่างเซ็งๆ

"อย่าบ่นเลย บ่นไปมันก็ไม่รู้เรื่อง"

"เออนั่นดิ"

เขื่อนหันไปพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนสนิทของตนเองอีกคนหนึ่งอย่าง 'โทโมะ' แล้วหันไปมองสภาพของคนที่นอนไม่รู้เรื่องอย่างเอือมๆ

พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนของพวกเขาที่ไม่ค่อยจะแตะเครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ เฮิร์ทถึงขั้นต้องดื่มจนเมาเละเทะแบบนี้

มันเป็นเพราะอะไรกันแน่...

"ว่าแต่เขื่อน โทโมะ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมป๊อปถึงเมาแบบนี้ได้ล่ะ"

เสียงของฟางที่ถูกเปล่งออกมาอย่างเป็นห่วง แววตากังวลนั้น ทำให้ทั้งเขื่อนและโทโมะต้องมองหน้ากันก่อนที่โทโมะจะเป็นคนตอบ

"พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆ มันก็โทรมาชวน พอถามก็ไม่ยอมบอก"

"แถมยังแย่งพวกเรากินหมดเลยด้วย...โอ๊ยย!! อะไรของมึงว่ะไอ้โมะ"

เขื่อนรีบฟ้องทันทีที่มีโอกาส ทำเอาโทโมะต้องตบหัวไอเพื่อนปากสุนัขตรงหน้าทันที เมื่อเห็นแววตาของฟาง ก่อนจะถามเธอด้วยความสงสัย

"ว่าแต่ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?"

คำถามของโทโมะทำเอาเธออึกอักพูดไม่ออก พยายามคิดหาข้ออ้าง ดันแล้วเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ในมือเขื่อน

ซึ่งเหมือนกับมีคนโทรเข้ามา ทำให้เธอรีบพูดเฉไฉไล่พวกเขากลับทันที

"ฉันว่าพวกนายกลับเหอะ ดึกแบบนี้พวกนายกลับไปแก้วกับเฟย์คงฆ่านายตาย"

"นั่นดิไอ้โมะกลับเหอะ คุณภรรเมียโทรตามแล้วว่ะ"

เขื่อนพูดอย่างเห็นด้วยกับฟางพลางโชว์โทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาให้ดูด้วย โทโมะจึงลองหยิบขึ้นมาดูเช่นกัน ทำเอาหน้าซีด...

...1829 missed call

"เวรแล้ว กลับเหอะไอ้เขื่อน"

โทโมะพูดกลับเขื่อนแล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที โดยที่ลืมเรื่องที่พวกเขากำลังสงสัยฟางไปซะสนิท

ส่วนฟางก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

'เกือบไปแล้วไง สองคนนั้นเกือบจะรู้ซะแล้ว...'

แล้วเธอก็เดินเข้าไปหาร่างที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงอย่างช้าๆ พลางบ่นออกมาอย่างเป็นห่วง แถมใช้นิ้วจิ้มแก้มนิ่มๆ ของเขาอีก

"นายเป็นอะไรของนายเนี่ย กลับมาซะดึก แถมยังกลับมาสภาพนี้อีก คนเค้าเป็นห่วงนะรู้บ้างมั้ยเนี่ย"

ก่อนที่เธอจะเดินออกไป และกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมถือกะละมังที่ใส่น้ำกับผ้าสะอาด วางไว้ใกล้ๆ แล้วจัดการบิดผ้าให้หมาดๆ แล้วค่อยๆ เลื่อนมือจะไปเช็ดใบหน้าหล่อคมด้วยมือสั่นระริก แต่ก็ไม่กล้าแตะลงไป

ก็เธอเคยเช็ดตัวให้ใครที่ไหนบ้างมั้ยล่ะ ถ้าเช็ดให้ผู้หญิงด้วยกันจะไม่ว่าเลยแต่นี่...

เช็ดตัวให้ผู้ชายคนแรกเชียวนะ!!

เธออายเป็นเหมือนกันแหละน่า

ฟางได้แต่บ่นในใจพลางเบ้ปากออกมาก่อนที่จะลงมือเช็ดที่ใบหน้าของเขาอย่างเบามือที่สุด 

แต่อยู่ดีๆ ฝ่ามือร้อนก็จับข้อมือของเธอ ทั้งๆ ที่ดวงตาของเขาไม่มีทีท่าว่าจะเปิด แถมพึมพำเรียกชื่อเธออกมา ทำเอาเธอนิ่งอึ้งด้วยความตกใจเพียงเพราะกลัวว่าเธอจะทำเขาตื่น

"ฟาง..."

'ละเมออะไรของหมอนี่เนี่ย'

"อย่าทิ้งกันนะ..."

เขาพึมพำออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ทำเอาเธอแก้มแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจกับความหมายของมันซะเท่าไหร่ แต่หลับเขินซะงั้น

ก่อนที่เธอจะเช็ดตัวให้เขาต่อ แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อให้เขา จัดท่านอนให้เขานอนสบายๆ อย่างเสร็จสรรพ ก่อนที่ตัดสินใจจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง

แต่ทว่าฝ่ามือหนานั้นกลับยื้อแขนของธอเอาไว้ เธอได้แต่หันไปมองเขา แล้วค่อยเดินกลับไปนั่งลงกุมมือเขาเอาไว้แน่นๆ และพูดยิ้มๆ

"ฉันไม่ทิ้งนายหรอกน่า ไอเพี้ยนป๊อปปี้"

ตอนนี้เป็นตอนที่ลบหลายรอบมาก พิมพ์ๆ ลบๆ กว่าจะเป็นตอนนี้ได้แหนะ สั้นไปเนอะ แถมเรายังแอบงงกับสิ่งที่อัพลงไปเล็กน้อย งงมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ ขอเม้นนะ อิอิ