เพราะ...รัก

                               10

แสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามาในห้องนอนกระทบเปลือกตาหนา ทำเอาเปลือกตาถูกเปิดขึ้นช้าๆ ด้วยความรำคาญกับแสงที่ส่องมาที่ดวงตา

ค่อยๆ กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องด้วยความมึนงง เขารู้สึกปวดหัวหนักอึ้งจแบบแปลกๆ ก่อนที่เหตุการณ์เมื่อคืนจะพุ่งเข้ามาในหัวทันที

'พิมขอโทษจริงๆ นะคะ คือพิมไม่ได้รักพี่...'

'...'

'แต่พิมว่าพี่ควรจะถามตัวเองก่อนดีกว่าว่าพี่รักพิมจริงๆ รึเปล่า'

ประโยคของพิมทำเอาเขาต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ และไม่เข้าใจ

'ที่จริงอะพี่ไม่ได้รักพิมหรอก แต่พี่รักพี่ฟางมากกว่า'

'เฮ้ยยย!! ไอเชี่ยป๊อป กูว่ามึงพอได้แล้วเหอะ'

เขื่อนที่พยายามยื้อแก้วที่มีแอลกอฮอล์บรรจุอยู่ภายใน ที่อยู่ในมือของเขา ที่กำลังจะถูกกระดกเข้าปากไปอีกครั้ง

'ไอป๊อป มึงทำตัวอย่างกับคนอกหัก เป็นไรว่ะ'

ประโยคต่างๆ จากเมื่อวานมันแล่นเข้าหัวของเขาอย่างรวดเร็ว และอยู่ดีๆ เขารู้สึกปวดหัวยิ่งกว่าเดิม

"ปวดหัวชะมัด"

บ่นกับตัวเอง แล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทำกืจธุระจนเสร็จ ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องนอนของเขา ตรงไปยังห้องครัวเพื่อหาสิ่งที่ช่วยให้อาการที่คาดว่าจะเป็น 'เมาค้าง' ได้ลดหย่อนลง

"อ้าวป๊อป ตื่นแล้วหรอ"

ฟางเรียกร่างที่พึ่งเดินเข้ามาด้วยน้ำเสียงสดใส แล้วค่อยยื่นแก้วน้ำไปให้เขา โดยที่เขามองมันอย่างสงสัย

"น้ำส้มน่ะ จะได้หายแฮงค์"

"อืม ขอบคุณนะ"

ป๊อปปี้ส่งยิ้มกว้างให้ ก่อนที่จะดื่มมันเข้าไปรวดเดียวหมด แล้วยืนมองสิ่งที่อยู่ในหม้อด้วยความอยากรู้

"อะไรอะ"

"อ้อ ไข่ต้มน่ะ ของนายนั่นแหละ"

"ของฉัน?"

"อื้ม ก็คนที่แฮงค์อะ เค้าให้กินโปรตีนไม่ใช่หรอ ฉันก็เลยทำให้ไง เพราะฉันรู้ว่ายังไงนายต้องแฮงค์อยู่ละ กินไปซะเยอะอะ"

ฟางพูดตามสิ่งที่เธอบังเอิญเจอเวลาเธออ่านนิตยสารบางเล่มพลางกรอกตาไปมา ทำเอาป๊อปปี้ต้องเอ่ยขอบคุณกับท่าทางที่ห่วงใยเขามากขนาดนี้

"ขอบคุณนะฟาง ขอบคุณจริงๆ"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า เพื่อนกันหนิ"

เธอกัดฟันพูดคำว่า 'เพื่อน' ออกมาเพื่อให้เขาสบายใจ แต่สำหรับเธอทำไมมันกลับกลายเป็นการซ้ำเตือนตัวเองยังไงก็ไม่รู้

"ว่าแต่เมื่อวาน...เอ่อ ไม่ต้องเล่าก็ได้ ไม่เป็นไรๆ"

ก่อนที่จะถามถึงเหตุการณ์เมื่อวาน แต่ต้องเงียบไปทันที เพราะสีหน้าที่เริมซึมลงของเขา ทำให้เธอไม่สบายใจ

เธอไม่อยากจะบังคับ...

"ฉันไม่ได้เป็นไร เดี๋ยวฉันเล่า คือ..."

ป๊อปปี้จัดการเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เว้นซะแต่เรื่องที่พิมถามเขาว่าเขารักใครกันแน่ ระหว่างเธอกับฟาง

เพราะเขาก็เริ่มไม่ค่อยจะมั่นใจซักเท่าไหร่แล้ว....

แต่การถูกปฏิเสธความรักครั้งนี้มันดันไม่ค่อยจะเจ็บแบบที่คิดเอาไว้ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะอะไร

"เจ็บมากล่ะสิ"

ฟางพูดอย่างเป็นห่วง คิ้วที่ผูกเป็นปมนั่น ทำให้เขาส่งยิ้มกว้างให้เพื่อให้เธอสบายใจ

เขาพอจะรู้ว่าเธอเป็นห่วงความรู้สึกของเขามากแค่ไหน...

ห่วงจนบางทียอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุข

มันคงถึงเวลาที่เขาทำให้เธอบ้างแล้ว เพราะเธอทำให้เขามาเยอะพอแล้ว!

"ไม่ค่อยอะ ฉันนึกว่าจะเจ็บมากกว่านี้ซะอีก"

"เฮอะๆ ให้เจ็บจริงๆ ซักครั้งคงดีนะเนี่ย ไอ้คนอวดเก่ง"

ฟางเบ้ปากให้ด้วยความหมั่นไส้กับท่าทางอวดเก่งของเขา

'น่าหมั่นไส้ชะมัด เฮอะ"

"อะไรอะฟางงง ไม่เอานะเว๊ย! อย่าพูดให้เป็นลางสิ"

ป๊อปปี้เริ่มโวยวายขึ้นมาทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ฟางพูด พลางทำหน้ามุ่ยใส่ ทำให้ฟางหลุดขำออกมา เขาตจึงหันไปมองเธอตาขวาง

"อะไรๆ หัวเราะอะไรฮะ"

"คนบ้าแถวนี้อะ"

"ใครบ้าๆ พูดดีๆ นะเว๊ย!"

"คนที่ชื่อป๊อปปี้อะดิ ฮ่าๆๆๆ"

ฟางพูดแล้วหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ทำเอาป๊อปปี้พุ่งเข้ามาจั๊กจี้เอวของเธอแต่เธอหลบได้แบบเฉียดฉิว

เขาจึงพุ่งตัวเข้ามาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาจับตัวเธอได้พอดี แต่กลับเสียหลักล้มลงไป

จุ๊บ

ปากของทั้งสองคนกลับแตะกันอย่างพอดิบพอดี ทั้งคู่มองตาอยู่พักหนึ่งก่อนที่ฟางจะลุกขึ้นแล้วเริ่มโวยวายออกมาเพื่อกลบอาการเขิม

"ไอบ้าป๊อป!! นายขโมยจูบแรกฉันหรอ!"

"ยี๋~ ใครอยากจูบเธอฮะ ไม่มี๊"

เขาตอบพลางรีบลุกขึ้นตามทันที แล้วค่อยเดินออกไปจากห้องทันที เขารู้สึกมันร้อนแบบแปลกๆ

'ปากยัยนั่นก็หวานเหมือนกันนี่หว่า'

นี่เขาคิดอะไรของเขาอยู่ว่ะ!!!

ที่หายไปหลายสันไม่ใช่อะไรหรอก แค่คิดไม่อ้อกก สั้นไปเนอะ ฮ่าๆๆ เม้นโหวตด้วยนะ ม๊วฟฟ