เพราะ...รัก

                               7

"เป็นไงบ้างเนี่ย"

ป๊อปปี้เอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นฟางเดินก้าวเข้ามาในห้องครัวแบบไม่ค่อยจะถนัดซักเท่าไหร่ โดยที่เขาเองยังคงให้ความสำคัญกับสิ่งที่กำลังทำอยู่มากกว่า

"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ว่าแต่จะทำอะไรอะ"

ฟางตอบแล้วเดินเข้ามา ก่อนที่จะชะเง้อคอดูสิ่งที่เพื่อนของเธอกำลังทำอยู่ด้วยความอยากรู้

"อ้อ ว่าจะทำแกงจืดน่ะ ไปนั่งเหอะฟางเดี๋ยวข้อเท้าระบมอีก"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า มาๆ เดี๋ยวช่วย"

ฟางตอบปัดๆ ก่อนที่จะอาสาช่วยเพื่อนของตัวเองทำอาหาร แล้วรีบสวมผ้ากันเผื้อนที่ถูกพาดเอาไว้ใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินมายืนข้างๆ เขา

"เธอไปล้างผักก็ได้ อะ"

ป๊อปปี้ชี้ไปที่ตะกร้าที่มีผักวางอยู่ ก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบผักมาล้างทีละอันๆ อย่างถะนุถนอม ทำเอาคนที่แอบมองเธออยู่ต้องอมยิ้มกับท่าทางน่ารักๆ แบบนั้น

'เธอทำอะไรๆ ก็ดูน่ารัก...'

เขาตกอยู่ในภวังค์อยู่นาน ก่อนที่จะต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อน้ำร้อนในหม้อดันกระเด็นขึ้นมาโดนมือของเขาไปเต็มๆ

"เฮ้ย!!!"

"อะไรของนาย เป็นอะไรรึเปล่า"

ฟางสะดุ้งกับเสียงอุทานของเขา จึงเอ่ยถามอย่างสงสัยกับท่าทางของเขา

"เปล่าๆ แค่น้ำร้อนกระเด็นใส่น่ะ"

"หา! น้ำร้อน! ไหนๆ แดงรึเปล่าเนี่ย แล้วๆ"

เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ ก่อนที่จะรีบผวาตัวเข้าหาป๊อปปี้ แล้วรีบหันเหไปสนใจกับมือของเขาทันที

ทำเอาเขายิ้มกว้างด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น

ดีใจที่เธอเป็นห่วงเขา...

ชอบที่จะให้เธอเป็นห่วงเขา...

...เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า เป็นห่วงหรือไง"

"เออ เป็นห่วง...เฮ้ย!! เปล่า ปะ เปล่าสักหน่อย ใครเป็นห่วงนายกัน ไม่มี๊"

ฟางรีบแก้ตัวพัลวัน แล้วรีบเดินหนีทันที แต่ด้วยความที่ข้อเท้าของเธอยังไม่หายดีที เธอจึงแทบจะล้ม แต่ป๊อปปี้กลับเกี่ยวเอวบางเอาไว้ก่อน

ในตอนนี้กลับกลายเป็นเธออยู่ในอ้อมกอดของเขาไปโดยปริยาย สายตาของทั้งคู่กลับจ้องกันอย่างสื่อถึงอะไรบางอย่าง...

ทั้งสองจ้องตากันอยู่นานจนอยู่ดีๆ ฝาหม้อกลับตกลงมา ทำเอาทั้งสองคนรีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว

"อะ เอ่อ ฉันไปนั่งรอนะ"

ฟางพูดแล้วรีบเดินออกจากห้องครัวทันทีหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น ก่อนที่จะมานั่งลูบแก้มนุ่มทั้งสองของเธอที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

เขิน...

เธอได้แต่นั่งเขินแล้วจิกเล็บลงไปบนหมอนที่ถูกวางอยู่บนโซฟา เพียงเพราะเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น

ก่อนที่เธอจะรีบเปิดโทรทัศน์ขึ้นดูเพื่อนจะให้ลืมเรื่องเมื่อกี้โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันเป็นหนังอะไร แล้วพยายามทำตัวให้เป็นปกติ

เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาเดินออกมาจากครัว เขาแทบจะหัวเราะจนสำลัก เมื่อเห็นเพื่อนสาวของตนเองกำลังนั่งดูหนังที่เธอไม่ควรดู

โดยที่เจ้าตัวหันมามองเขาอย่างงงๆ ยังคงไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม

"หัวเราะอะไรของนาย"

"ฉันพึ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอก็ชอบดูหนังพวกนี้ ชอบหรอจ๊ะที่รัก หึๆๆ"

ป๊อปปี้พูดพลางเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับใบหน้าที่มองเธอแบบมีเลศนัย ทำเอาเธอต้องหันไปดูโทรทัศน์ทันที

ก่อนที่เธอจะกรี๊ดแล้วรีบหันกลับมาด้วยความตกใจ และใบหน้าแดงจัดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะโวยวายใส่เขาทันที

"กรี๊ดดด!! ไอบ้าปิดเดี๋ยวนี้นะ"

"อ้าว ก็เห็นเธอเปิดดูอยู่ตั้งนาน พึ่งจะมาอายอะไรกันตอนนี้เนี่ย ฮ่าๆๆ"

ป๊อปปี้แซวผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าที่ยกมือขึ้นปิดใบหน้าของตัวเองอย่างอายๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่เขาจะกดปิดโทรทัศน์ทันที

หลังจากนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินไปนั่งกินข้าวทันที

"หุบปากแล้วมากินดีกว่า ฉันไม่รอนายล่ะนะ"

"โด่ววว แค่นี้เปลี่ยนเรื่อง"

"ไหนนายบอกว่าจะทำแกงจืดอย่างเดียวไง"

ฟางรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องถามทันที เพื่อให้เขาเลิกแกล้งเธอซักที ก่อนที่จะกวาดสายตามองจานที่ใส่กับข้าวประมาณ 2-3 จานไปมา

"ฉันกลัวว่าเธอจะกินไม่พอไง คนกินจุแบบเธออาจจะแย่งฉันกินหมดแล้วฉันอดกิน ไม่ได้ๆ สุดหล่อไม่ยอมหรอกนะ หึๆ"

ป๊อปปี้พูดพลางหัวเราในลำคอ พลางมองใบหน้าที่ยังเขินอายไม่หาย

"เดี๋ยวเหอะๆ ยังหัวเราะอีก!!"

"อะๆๆ ไม่หัวเราะแล้วก็ได้จ้า"

ฟางยังคงหน้าแดงจัดด้วยความอายเพราะใบหน้าล้อเลียนของป๊อปปี้ที่ยังคงมองเธออยู่เช่นกัน

'ฮืออ น่าอาย น่าอายที่สุด!!'

อุ๊บบบส์ นางเอกเรื่องนี้แอบหื่นเงียบนะเนี่ย ฮ่าๆๆ เม้นๆ โหวตๆ กันด้วย เจอกันตอนหน้าจ้า #รักทุกคนที่อ่าน ม๊วฟฟ