เพราะ...รัก

                               4
'ทำเบบนี้มันเจ็บดีนะว่ามั้ย...'
ฟางได้แต่ยิ้มให้ตัวเองอย่างสมเพช เธอนี่ก็บ้ามากนะ ถึงแม้ทำแล้วจะเจ็บ แต่เธอก็ทำ ทำเพียงเพราะรักเขา...
...รักเขาแต่เขาไม่รู้
...รักเขาแต่เขารักคนอื่น
หึ...
อยู่ดีๆ น้ำตาใสๆ ก็หยดลงมาตามแรงโน้มถ่วง โดยที่เธอไม่มีทีท่าว่าจะเช็ดมัน ปล่อยให้ไหลลงมาแบบนั้น
ถ้าเธอไม่รีบเดินหนีเขาออกมาอยู่บนดาดฟ้านี่ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะกลั้นน้ำตาได้นานแค่ไหนนะ...
ที่รู้ๆ ตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียว ก็เท่านั้นแหละ
"เฮ้อออ..."
เธอได้แต่กวาดสายตามองออกไปไกลๆ และรอบๆ พลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก
'ยังไงแกก็เป็นแค่เพื่อนของเขาอยู่แล้วหนิ แค่นี้ก็มากพอแล้ว แกจะเอาอะไรมากอีกล่ะยัยฟาง'
"ฟางงง!!!"
เธอถึงกับสะดุ้งเมื่อมีคนเรียกเธอเสียงดัง พยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนที่จะรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันไปมองคนที่เรียกเธอทันที
"อ้าว โทโมะ กลับมาแล้วหรอ"
เมื่อฟางหันไปเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนชายอีกคนของเธอ เธอจึงถามด้วยความสงสัย ก็เขากับ 'แก้ว' เพื่อนของเธอไปเที่ยวด้วยกันนี่นา
"อ่าฮะ มีข่าวดีจะมาบอกนะ ไปเหอะจะได้บอกพร้อมกัน"
โทโมะพูดพลางยิ้มบางๆ ให้ก่อนที่จะเรียกให้เธอลงไปด้วยกัน
แต่ก็ได้แต่มองฟางอย่างไม่เข้าใจ...
'ทำไมฟางถึงร้องไห้?'
"ยัยแก้ววววววว!!"
"ยัยฟางงงงงงง!!!"
เสียงตะโกนของสองสาวดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะกระโดดกอดกันราวกับไม่ได้เจอกันมาเป็นปี
แต่เสียงของทั้งคู่ทำเอาคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองพวกเธอเป็นตาเดียว
"อะแฮ่มๆ ดังไปมั้ยครับคุณสาวๆ"
ป๊อปปี้กระแอมไอก่อนที่จะเอ็ดพวกเธอ แต่ก็มีเพียงหน้ากวนๆ พร้อมแลบลิ้นส่งกลับไปให้เขา
'ไอเราก็อุตส่าห์หวังดี ผิดอีก โด่วว'
"แกลืมฉันไปรึเปล่า"
เสียงใสๆ ของ 'เฟย์' เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนของฟางพูดขึ้นมา ทำเอาเธอไปมองก่อนที่จะกระโดดไปกอดทันที
"กรี๊ดดดดด!! ไอบ้าฉันหายใจไม่ออก"
เฟย์กรี๊ดเสียงหลงเมื่อเจ้าเพื่อนสาวตัวแสบของตนเองกระโดดมากอดคอเธอโดยไม่ทันตั้งตัว
ก่อนที่เธอจะยอมคลายอ้อมแขนนั้น แล้วยืนยิ้มแฉ่งให้กับเฟย์
"คิดถึงแกอะ"
"เขินนะแก คิกๆ"
"แล้วเขื่อนไม่มาด้วยหรอเฟย์ เห็นทุกทีตามตลอด"
ฟางถามถึงแฟนหนุ่ม ไม่สิ สามีของเพื่อนของเธออย่าง 'เขื่อน'
ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะยอมให้เฟย์ไปไหนมาไหนคนเดียว ถึงแม้เฟย์จะไปเที่ยวกับเพื่อนเขาก็ต้องไปด้วย ไปคุมตลอด - -
"หนีเที่ยวมากับยัยแก้วนะสิ ต้องไปอยู่ที่ทำงานหมอนั่นตลอด เบื่อแล้วอะ"
เฟย์ทำหน้ามุ่ยพลางพูดถึงกิจวัตรประจำวันขิงตัวเองอย่างเซ็งๆ
'ก็มันน่าเบื่อจริงๆ อะ'
"เออว่าแต่ทำไมมาหาฉันถึงที่เลยล่ะ มีอะไรรึเปล่า"
ฟางถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ก่อนที่จะมองที่คู่โทโมะกับแก้วที่กำลังจับมือกันอย่างแนบแน่น ทำให้เธอรีบแซวขึ้นมาอย่างรู้ทัน
"แหน่...จะชวนไปงานแต่งใช่มั้ยล่ะ รู้ทันนะ ฮ่าๆๆ"
"ไอบ้า เงียบๆ หน่อยดิ เขินนะเว่ย! >////<"
แก้วรีบกระโดดไปอุดปากฟางทันทีที่ได้ยิน ยัยเพื่อนบ้าของเธอดันเดาถูก งั้นแบบนี้ก็ไม่สนุกเลยน่ะสิ
ส่วนฟางก็รีบแกะมือของเพื่อนตนเองทันที
"งั้นแบบนี้ก็มีแต่ฉันน่ะสิที่โสดสนิทแล้วดิ โธ่..."
ประโยคของฟางทำเอาทุกคนหัวเราะ ก่อนที่โทโมะจะเสนอความเห็นขึ้นมา แล้วชี้ไปที่คนข้างๆ ของเธอ
"ฟาง เพื่อนโมะยังว่างนะ ไอป๊อปมันน่ะ"
"เฮ้ย! ไอเชี่ยโมะ กูไม่เกี่ยว"
ป๊อปปี้รีบค้านขึ้นมาเมื่อเพื่อนของตนเองพูดถึงเขา ก่อนที่จะเบ้ปากให้ฟางกับประโยคต่อมา
"ไม่มีวันอะ ปากเสียยิ่งกว่าอะไร เฮอะ"
ถึงเธอจะปฏิเสธไปแบบนั้น แต่เพื่อนสาวทั้งสองของเธอก็รู้ว่าจริงๆ แล้วมันคืออะไร และยิ้มให้เธอแบบแปลกๆ
มีแค่สองคนนี้แหละที่รู้ความลับของเธอ...
 
 
 
 
 
'อยากนอน เฮ้อ...'
"ฉันจะโทรไปว่าไงดี ตื่นเต้นว่ะฟางง"
เสียงของป๊อปปี้ดังลอดผ่านประตูเข้ามาในห้องของเธอ ทำเอาคนที่กำลังนอนแผ่นสบายต้องสะดุ้งตื่นขึ้น
"เรื่องของนายฉันจะนอน!!"
ฟางตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด แต่ก็ต้องยอมมาเปิดประตูคุยกับเขาจนได้เมื่อรำคาญเสียงอ้อนของเขาที่ดังลอดเข้ามาอีกครั้ง
"นะฟางง ช่วยฉันหน่อย"
"เฮ้อ...ชวนน้องเค้าไปกินข้าวสิ"
"เออก็ดี งั้นเดี๋ยวมานะ อย่าพึ่งนอน"
ป๊อปปี้สั่งเธอไว้เสร็จสรรพ แล้วรีบวิ่งออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง
'แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พออีกหรือไง...'
ฟางได้แต่คิดในใจ ในขณะที่มองเขาคุยกับปลายสายด้วยท่าทางที่มีความสุขมากแบบนั้น
อยากลองเป็นคนนั้นบ้างจัง คนที่เขาจะรัก...
'หึ แค่เพื่อนก็ดีแค่ไหนแล้วยัยฟาง'
ฟางได้แต่คิดอย่างเหนื่อยใจ เธอเริ่มชักจะอยากปล่อยวางทุกอย่าง อยากลืมๆ เรื่องนี้ไปซะ
สักพักเขาก็เดินกลับเข้ามา ก่อนที่รีบเดินมาหาเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"รักแกจังฟางง น้องเค้าโอเคละ ขอบคุณมากนะเว่ยเพื่อนรัก"
'เพื่อนรัก...หึ'
"เออ ฉันนอนก่อนนะเว่ย ราตรีสวัสดิ์"
ฟางพูดปัดๆ ก่อนที่จะรีบเข้าห้องนอนของตัวเองไปทันที ตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว รับรู้เพียงสิ่งเดียว...
...เธอเจ็บ
 

ฮัลโหลๆ เทสๆ มีใครอ่านบ้างหว่า มารายงานตัวกันหน่อยย เม้นๆ โหวตๆ #รักคนเม้นคนโหวต