เพราะ...รัก

                               3

"ไม่ๆๆ ไม่มีทาง หยุดเลยนะ ฉันไม่มีวันทำแน่!"

ฟางรีบปฏิเสธรัวๆ พลางส่ายหน้าไปมาเป็นการยืนยันว่าเธอจะไม่ยอมทำตามที่เจ้าเพื่อนชายคนสนิทของเธออุตส่าห์ลงทุนมาคอยตามขอร้องเธอแบบนี้

ขออะไรไม่ว่านะ แต่นี่มัน...

ให้เธอเดินไปขอเบอร์รุ่นน้องคนที่เธอไม่สนิทตอนที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อนเยอะขนาดนั้น เหล่าเพื่อนๆ ของน้องเค้าคงจะ...

'คนสวยไม่ยอมแน่!! TOT'

แต่ถ้าจะให้เธอไปขอเวลาอื่น ตอนที่น้องเค้าอยู่คนเดียวนี่เธอจะไม่มีปัญหาเลยนะ

แต่ไอเพื่อนบ้ามันดันอยากได้ซะเดี๋ยวนี้เลยล่ะสิ!!!

"นะฟางนะ เพื่อเพื่อนไง นะๆๆๆ"

"ไม่มีวัน ไม่มีทาง ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่!"

ฟางค้านเสียงแข็งอย่างไม่ยอม ทำเอาป๊อปปี้เริ่มจะพูดตัดพ้อใส่เธอซะแล้ว

"ทำเพื่อเพื่อนแค่นี้ไม่ได้หรือไง สงสัยฉันคงจะโดนเพื่อนทิ้งโดยไม่รู้ตัวแล้วล่ะมั้ง เฮ้อ..."

"ไม่ต้องใช้วิธีพูดตัดพ้อกับฉัน พอดีไม่หลงกลย่ะ"

ฟางที่รู้ทันเกมของเขา จึงพูดออกมาพลางยักคิ้วใส่ แล้วเดินกลับเข้าไปยังห้องทำงานของตนเอง

แต่เธอกลับต้องชะงัก หยุดเดินทันที เพียงเพราะประโยคถัดมาของป๊อปปี้ ทำเอาเธอแทบปรี๊ดแตก

"ที่แท้เธอก็ไม่กล้า ฉันไปขอเองก็ได้"

"อะไร! ใครไม่กล้า มานี่ ดูเลย"

ฟางตอบกลับอย่างหงุดหงิดกับประโยคท้าทายของไอเพื่อนบ้าของเธอ

ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของเขาทันที แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องที่รุ่นน้องคนนั้นนั่งอยู่ ทำเอาเพื่อนของรุ่นน้องคนนั้นหันมามองอย่างสงสัย

"น้องพิม พี่ขอรบกวนเวลาคุยกับน้องตอนนี้ได้มั้ยคะ"

"คะ? ตอนนี้เลยหรอคะพี่ฟาง"

"ใช่จ่ะ ว่างรึเปล่าเนี่ย"

"ว่างค่ะว่าง"

พิมพูดพลางพยักหน้าขึ้นลงไปมาเป็นการยืนยันสิ่งที่ตนเองพูด

"งั้นพี่รบกวนหน่อยนะ พี่ขอเบอร์เราได้รึเปล่าเนี่ย"

ประโยคที่ฟางเอ่ยออกมา ทำเอาทั้งพิม และเพื่อนๆ ของเธอที่นั่งอยู่หันมามองหน้ากันแบบงงๆ ไม่เข้าใจว่าจะเอาไปทำไม

"คะ? เบอร์พิม"

"ใช่จ่ะ พอดีมีคนฝากมาขอน่ะ"

ฟางพยายามอ้างเหตุผลไปตามความจริง เพียงแค่ไม่บอกว่าใครเท่านั้นเอง ก่อนที่เธอจะฉีกยิ้มกว้างให้หญิงสาวตรงหน้า

"อ๋อค่ะ"

พิมขานตอบแล้วหยิบมือถือในมือของฟาง มากดหมายเลขเบอร์โทรศัพท์ของตนเองให้ทันที เพียงเพราะอยากรู้ว่าใครเป็นคนฝากให้รุ่นพี่คนนี้มาขอให้

แล้วยื่นกลับให้ฟางทันทีที่กดหมายเลขเบอร์โทรศัพท์ของตนเองเสร็จ

"นี่ค่ะ"

"ขอบคุณมากๆ นะคะน้องพิม"

ฟางกล่าวขอบคุณ แล้วส่งยิ้มให้เหล่ารุ่นน้องของเธอ ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องนั้นอย่างโล่งอก เจอป๊อปปี้ยืนกอดอกอยู่หน้าห้องเธอจึงโยนโทรศัพท์คืนเจ้าของทันที

"ใครกันแน่ที่ไม่กล้า"

"ขอบคุณนะเว่ย รักแกว่ะ"

ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะทำท่ากอดเพื่อนสาวสุดที่รักของตนเอง แต่เธอกลับหมุนตัวหนีออกซะก่อน

"อย่านะไอบ้า"

ฟางพูดพลางชี้นิ้วใส่เขากลบอาการเขินอายของตนเอง ก่อนที่จะวิ่งกลับห้องทำงานของตัวเองทันที

"เฮ้ย แกทำไมอยู่ดีๆ พี่ฟางสุดสวยถึงมาขอเบอร์แกว่ะ แกไปทำอะไรให้พี่เค้ารึเปล่าว่ะ"

ชายหนุ่มหน้าหล่อคนนึงโพล่งถามขึ้นมาทันที เมื่อ 'ฟาง' รุ่นพี่ของพวกเขาออกไปจากห้อง

"ฉันไม่รู้อะ ฉันยังงงเลย"

สาวน้อยตาหวานอย่าง 'พิม' ตอบอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะหันไปมองที่ประตู เห็นรุ่นพี่ของเธอโยนโทรศัพท์ให้ใครอีกคน

"เหยย ฉันอยากรู้อะ ว่าคนที่ฝากพี่ฟางมาขอเบอร์แกเป็นใคร"

หญิงสาวอีกคนที่กำลังมองไปทางประตูและได้เห็นเหตุการณ์เช่นเดียวกับพิม พูดออกมาพลางพยายามครุ่นคิด

"แกหรือว่าจะเป็นพี่ป๊อป!!"

คำสันนิษฐานที่ 1

"ฉันว่า พี่โทโมะ!!"

คำสันนิษฐานที่ 2

"อาจเป็น พี่เขื่อน!!"

คำสันนิษฐานที่ 3

"หรือพี่แก้ว!!"

คำสันนิษฐานที่ 4

"ไอบ้าพิชชี่ พี่แก้วเป็นผู้หญิงนะยะ!!"

เกลพูดออกมาพลางหยิบแฟ้มงานขึ้นมาฟาดใส่เพื่อนชายของตน ที่ดันมาพูดจาบ้าๆ บอๆ แถวนี้

ทำเอาเพื่อนคนอื่นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

"เหอะน่าๆ เลิกคิดแทนฉันสักที ไปทำงานได้แล้วไป ชิ่วๆ"

พิมรีบไล่เพื่อนของตนเองที่อู้งานมานั่งคุยกับเธอ ทั้งๆ ที่งานมันก็ต้องส่งวันนี้ แต่ก็ยังจะอู้

"แหม่พิม เพื่อนพี่ฟางรวมทั้งพี่เค้าเองก็ฮอตๆ ทั้งนั้นอะ มันก็เลยตื่นเต้นแทนนี่"

"อะจ้าๆ เอาเป็นว่ารีบทำงานก่อนเหอะ เดี๋ยวบอสมาเจอละซวยแน่"

พิมเตือนอีกรอบ และรอบนี้ทุกคนกลับไปนั่งอยู่ที่ของตนเองอย่างรวดเร็ว

แต่แล้วตนเองกลับมาอยู่ในห้วงความคิดเองซะงั้น ได้แต่ครุ่นคิดอย่างสงสัย

'ใครกันนะ ที่ฝากพี่ฟางมาขอเบอร์เรา...'

น้อยใจไม่มีคนเม้น แง้ #ถ้าจะลบเรื่องนี้แล้วลงเรื่องใหม่จะผิดมั้ย งุงิ