เพราะ...รัก

                               19
"ป๊อป..."
ฟางครางเรียกชื่อเบาๆ หันไปมองเสี้ยวใบหน้าของเขาอย่างทึ่งๆ แทบจะไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
นี่เขากำลังล้อเล่นกับเธออยู่ใช่มั้ย...
"เล่นแบบนี้ฉันไม่สนุกด้วยนะ"
"ฉันไม่ได้เล่น"
ป๊อปปี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง หันมาจ้องเข้าไปในตาของฟาง ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอให้เธอได้รับรู้ แต่เธอกลับเบือนหน้าหนีอย่างสับสน
นี่เขาตั้งใจจะบอกอะไรกับเธอกันแน่...
...เขากำลังทำให้เธอสับสนกับท่าทางของเขา
"ฉันพูดจริงๆ"
"..."
"ฉันรู้ว่าเธออาจกำลังสับสน แต่ฉันอยากลองเปิดใจดูบ้าง"
"..."
"ยังไงฉันกับเธอก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว"
"ได้ข่าวว่าพึ่งจะออกหัก..."
ฟางบ่นอุบอิบกับตัวเองเบาๆ พลางหันไปมองทางอื่นด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วที่ขมวดยุ่งจนแทบจะติดกัน ความคิดมันตบตีกันในหัว ทำเอาเธอมึนงง
นี่เขากำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่
ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ ที่ออกมาจากปากเล็กก็กระซิบข้างๆ ใบหูของเธอ
"ก็พึ่งจะรู้ใจตัวเองไง"
"ได้ไง...?"
'ไม่จริงน่า เธอไม่เคยดูใครผิด ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาชอบน้องพิม แล้วทำไม...'
แววตาสับสนรีบเคลื่อนสายตากลับมามองเขาทันที ทำให้เขาได้แต่ยิ้มบางๆ ให้เธอก่อนที่จะพูดออกมา แล้วลากเสียงยาวๆ เพื่อเป็นการยืนยัน
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้อีกทีก็มีแต่ฟางๆๆๆๆ ยัยเตี้ยฟางคนนี้อะเต็มทั้งหัวใจเลยยยยย"
ทำให้ฟางถึงกับแอบหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางการพูดที่ดูจะหวานแกมกวนๆ ของป๊อปปี้ ยิ่งแววตาอ้อนๆ นั่นยิ่งทำให้เธออมยิ้มโดยไม่ทันจะรู้เนื้อรู้ตัว
"นี่พูดจริงๆ นะ แต่ต้องขอบคุณน้องพิมที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเอง"
"เอ๋..."
"ไม่งั้นป่านนี้คงได้เป็นแฟนกับคนที่ไม่ได้รักจริงๆ แล้วล่ะ"
เขาพูดออกมาแล้วยิ้มกว้างให้กับเธอ พลางนึกย้อนไปในวันที่บอกรักน้องพิม ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะตกลงทันทีแน่ๆ
ยังดีที่น้องพิมถามกลับมาอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงยังไม่รู้ใจตัวเองสักที
"ฉันขอโอกาสจากเธอได้มั้ยล่ะ แค่นิดเดียว..."
"..."
"ให้โอกาสฉันได้จีบเธอเหอะนะ"
เขาเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาจริงจังที่สบตาเข้ากับแววตาของเธอ ก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนี แล้วพึมพำออกมาเบา
"ฉันจะลองให้โอกาสนายก็ได้...มั้ง"
แต่เธอก็แอบบ่นอุบอิบในใจคนเดียว
'จะจีบทำไม ฉันแอบรักนายอยู่ยังไม่รู้อีก'
ก่อนที่ป๊อปปี้จะถามอย่างดีใจทันทีที่ได้ยินเสียงหวานพึมพำเบาๆ เสียงมันเบาจนแทบจะไม่ได้ยินแต่เขาก็ได้ยิน (อ้าว?)
พอดีคนมันเกิดมาหูดีก็งี้แหละ ฮ่าๆๆ
"จริงนะ!!"
"อื้อ"
"เย้!! รักเธอจังเลย ไหนๆๆ มาให้หอมแก้มหน่อยสิ๊"
เสียงของเขาดังขึ้น ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ถูกเผยออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเกี่ยวคอคนข้างๆ กะจะหอมแก้มนุ่มนั้น
แต่กลับได้ผลตอบรับมาเป็นกำปั้นเล็กๆ ที่ถูกอัดแรงเข้ามาตรงท้องของเขา ทำเอาแทบจุก
'ผู้หญิงอะไรแรงเยอะชะมัด'
"โอ๊ยยยย!! เจ็บนะยัยบ้า"
"อยากจะลามกเองทำไมล่ะ ไอหมีหื่น!!"
 
 
 
 
 
 
ตั้งแต่วันนั้นที่เขาบอกกับเธอว่าเขาคิดจะจีบเธอ เขาก็ทำตามที่พูดจริงๆ ตั้งแต่เฝ้าเอาใจเธอ คอยไปรับไปส่งทุกที่ ขนาดเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเดินห้าง ยังยอมไปกับเธอเลย
เขาแทบจะเป็นบอดิการ์ดประจำตัวของเธอไปซะแล้ว...
"โห ฟาง ฉันว่าไอป๊อปมันจริงจังจะจีบแกจริงๆ อะ นั่นมาแล้ว..."
แก้วที่พูดประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเป็นรอบที่ร้อย นี่เธอนัดเพื่อนสนิทของเธอทั้งเฟย์และแก้ว ออกมาเพื่อปรึกษา แต่กลับได้ยินแต่ประโยคนี้ตลอดการสนทนา
"อุ๊ย ได้ข่าวว่าแกมาเอง ทำไมขากลับป๊อปปี้ถึงได้มารับแกน้าา"
"นั่นสิเฟย์ ฉันว่าหมอนั่นต้องใส่ใจทุกกระเบียดนิ้วของแกจริงๆ"
แก้วเห็นด้วยกับเฟย์ เพราะฟางยังบอกพวกเธอเลยว่า วันนี้หนีป๊อปปี้มาเองคนเดียว แต่ตอนนี้กลับเห็นป๊อปปี้กำลังเดินมาที่โต๊ะที่พวกเธอนั่งอยู่
ฟางพูดพลางแยกเขี้ยวใส่เพื่อนสนิททั้งสอง
"โอ๊ยยยยย เงียบไปเลยพวกแกทั้งสองคนน่ะ"
"ฉันว่าแกควรจะเลิกระแวง แล้วตกลงคบกับหมอนั่นซะ ก่อนที่จะเสียหมอนั่นไป"
ปรโยคของแก้วทำให้ฟางถึงกับหันมาคิดหนัก แต่อยู่ดีๆ เฟย์และแก้วต้องอุทานออกมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ทำเอาฟางหันไปมองอย่างสงสัย ถึงกับรีบเบือนหน้ากลับอย่างหงุดหงิด
"อ่าวเห้ยยย!!"
 

ตัดให้ขาดเลย ฉับ ฉับ ฉับ ฮ่าๆๆๆ อยากรู้ล่ะสิว่าเกิดอะไรขึ้น รอตอนต่อไปละกัน หายไปนานยังมีคนรออ่านมั้ยเนี่ยยย?? #เม้นโหวต