เพราะ...รัก

                               20

"อ่าวเห้ยยย!!"

เฟย์และแก้วต้องอุทานออกมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ทำเอาฟางหันไปมองอย่างสงสัย ถึงกับรีบเบือนหน้ากลับอย่างหงุดหงิด

ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงล่ะ อยู่ดีๆ คนที่บอกจะจีบเรา ก็มานั่งกินข้าวกันสองต่อสองกับผู้หญิงอีกคน นี่น่ะหรอที่บอกว่าจะจริงจัง

'ยิ้มหวานให้กันซะด้วย เฮอะ!'

"ทำไมหมอนั่นถึงไปนั่งกับผู้หญิง ทั้งที่บอกจะจีบแกอะ"

แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะนั่งมองไปยังโต๊ะที่ป๊อปปี้นั่งอย่างหมั่นไส้

ต่างจากเฟย์ ที่นั่งมองอย่างครุ่นคิด เพราะผู้หญิงคนนั้นเธอรู้สึกคุ้นหน้ามาก เหมือนกับฟางเคยชี้ให้เธอดู...

'หรือจะเป็น...'

"ฟางนั่นมันคุณแบมลูกสาวบอสแกรึเปล่า?"

"หืม?"

ฟางครางออกมาอย่าสงสัย หันกลับไปมองหน้าของผู้หญิงคนนั้น มองอยู่นานพอสมควร แล้วค่อยหันกลับมาพยักหน้าให้เพื่อนทั้งสองของตนเอง ที่นั่งจ้องรอคำตอบจากเธอ

ก่อนที่เธอจะบ่นพึมพำออกมา หัวเราะในลำคอเบาๆ มันรู้สึกหงุดหงิดปนกับน้อยใจเล็กน้อย

"วันก่อนพึ่งบอกว่าจะจีบเรา วันนี้มาเดตกับสาวอื่นซะละ หึ"

"หึงหรอจ๊ะฟาง ฮ่าๆๆๆ"

"แก้วหัวเราะเบาๆ หน่อยก็ได้ ดีนะที่อยู่โซนวีไอพี ไม่งั้นป่านนี้ได้ยินไปทั้งร้านแล้ว"

เฟย์หันมาดุเพื่อนที่นั่งข้างๆ แล้วหันไปมองเพื่อนอีกคนที่นั่งหน้าบูดไปแล้ว

"ฉันมีสิทธิ์หึงด้วยหรอ..."

"แกอย่าคิดมากดิ บางที หมอนั่นอาจจำเป็นจะต้องมา อาจจะโดนบอสแกบังคับให้มาอะไรแบบนี้ก็ได้ อย่าพึ่งนอยด์"

"น้ำเน่าไปปะแก ชีวิตจริงมันจะมีจริงเร้อ ที่โดนบังคับมาแบบนั้นน่ะ"

ฟางถามกลับอย่างเซ็งๆ ทำเอาเฟย์กุมหน้าผากอย่างเนือยๆ กับอาการคิดมากของเพื่อนของตัวเอง

'แล้วแบบนี้จะได้รักกันมั้ยเนี่ย เฮ้อออ'

"นี่คุณแบมมีอะไรรึเปล่า ทำไมบอสถึงให้ผมมาหาคุณที่นี่?"

ป๊อปปี้ถามคนตรงข้ามทันทีที่ได้นั่งลง ความจริงเวลานี้เขาต้องไปตามหายัยตัวแสบที่แอบหนีเขาไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่รู้ แต่อยู่ดีๆ บอสของเขากลับโทรมาสั่งให้ไปหาลูกสาวที่รักของท่านที่ร้านแห่งนี้

เขาจึงจำเป็นที่จะต้องออกหยุดหาก่อน...

"ก็แค่อยากมีคนมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อน ได้ข่าวว่าป๊อปว่างด้วย แถมอยู่คนเดียวคงเหงาแย่ แบมก็เลยให้คุณพ่อชวนป๊อปมาแค่นั้นเอง"

"ขอโทษนะคุณแบม วันนี้ผมไม่ว่าง ผมขอตัว"

ป๊อปปี้พูดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้รับเหตุผลข้างๆ คูๆ บ้าๆ บอๆ ที่อุตส่าห์เรียกให้เขามาหาด่วนโดยไม่บอกอะไรเลย

เขาทำท่าจะลุกขึ้นแต่ต้องชะงักนั่งลงเหมือนเดิม เพียงเพราะประโยคที่ดังออกมาจากปากของคนตรงหน้า

"ป๊อปคงไม่อยากให้แบมฟ้องคุณพ่อหรอกใช่มั้ย หึ"

"คุณต้องการอะไร"

"ตัวและหัวใจของป๊อป ป๊อปจะให้มั้ยล่ะ"

แบมพูดแล้วยิ้มให้ สายตาที่เธอใช้มองเขามันหวานเยิ้มจนเขาต้องหลบสายตา มือเล็กไล้ไปตามโครงหน้าของเขา เขาถึงกับรีบปัดมือนั้นทิ้งทันที

"หยุดเลยนะคุณแบม! คุณคิดจะทำอะไรกันแน่"

"ก็แบมบอกป๊อปไปแล้วไงคะ ตัวและหัวใจ"

ประโยคที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างบางเบา ทำเอาป๊อปปี้รีบลุกขึ้นจะเดินหนีทันที แต่กลับต้องชะงัก เพราะคำขู่ถึงใครอีกคนที่เขารักนักรักหนา

"ถ้าป๊อปเดินหนีไปอีกก้าว แบมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของนังฟางอะไรนั่นแน่"

"อะไร!! เธอจะทำอะไรฟาง"

เขาตะคอกใส่ผู้หญิงคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย สรรพนามถูกเปลี่ยนไปเพราะอารมณ์ เริ่มรู้สึกห่วงเธออีกคน กลัวว่าจะต้องเป็นอะไรเพียงเพราะการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเขา

ส่วนแบมก็ยังคงนั่งยิ้มแย้มอย่างมีความสุขและสะใจที่ผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่เธอต้องการ ไม่สามารถทำอะไรขัดใจเธอได้

"แหมๆๆ อย่าตะคอกใส่แบมแบบนี้สิคะ แบมไม่ชอบ ระวังการกระทำของป๊อปที่ทำให้แบมไม่พอใจจะพาลไปทำร้ายนังฟางเอานะคะ"

"อย่าเอาฟางมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ"

"เอ...ป๊อปจะทำอะไรแบมได้ หรือจะให้คุณพ่อไล่นังฟางออก อืมม...แบล็กลิสต์ด้วยดีมั้ย จะได้หาที่ทำงานไม่ได้อีกเลย หึ"

"นี่เธอ..."

ป๊อปปี้ได้แต่กัดฟันกรอด จะโมโหใส่ก็ไม่ได้ หากทำแล้วฟางจะเป็นอะไร เขาขออยู่นิ่งๆ จะดีกว่า

เปิดตัวนางร้ายตัวจริงในเรื่อง เราคิดว่าถ้ารักกันเลยมันดูจะง่ายเกินไป หาอะไรดราม่าน่าปวดหัวให้คนอ่านดีกว่า แกล้งคนอ่านสนุกดี ฮ่าๆๆ #เม้นโหวตด้วยนะ