เพราะ...รัก

                               16
"เอ...นี่ก็นานแล้วนะ เจ้าป๊อปยังไม่เข้ามาอีกหรอ"
แม่ของป๊อปปี้พึมพำออกมาเบาๆ ที่เจ้าลูกชายของตนขอตัวไปรีบโทรศัพท์นี่ก็นานมากแล้ว แต่ยังไม่เข้ามาสักที
"เดี๋ยวฟางไปตามให้นะคะ"
"ขอบคุณมากนะจ๊ะหนูฟาง เจ้าป๊อปน่าจะอยู่ในสวนนะลูก"
"ค่ะ"
ฟางขานตอบ แล้วเดินไปยังสวนหลังบ้านทันที ค่อยๆ กวาดสายตามองหาร่างของป๊อปปี้ที่น่าจะยังคงคุยโทรศัพท์อยู่แถวนี้
'อยู่ที่ไหนนะ'
เธอบ่นในใจแล้วเดินออกมาหาตามทางเรื่อยๆ มองซ้ายที ขวาที เพื่อตามหาเขา สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินไปที่สวนหย่อมที่มีน้ำพุอยู่ตรงกลาง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาชอบมาเป็นพิเศษ
ทันทีที่มาถึง เธอกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนพูด ก่อนที่จะหันไปมองหลังต้นไม้ข้างๆ ที่เธอยืนอยู่
"เอ๊ะ นั่นไง!"
"ขอบคุณนะครับ อย่าลืมทานข้าวเที่ยวด้วยนะครับ"
ป๊อปปี้พูดพลางกดวางสาย แล้วมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองยิ้มๆ และยังคงยืนยิ้มอยู่นาน
ทำให้ฟางแอบรู้สึกหงุดหงิดเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของเขา แทบไม่ต้องคิดเลยว่าเขาคุยกับใคร
ที่คุยแล้วมีความสุขมากแบบนี้น่ะ
"ขอโทษนะ จ้องเบอร์น้องพิมเค้าซะขนาดนั้น ไม่โทรไปใหม่เลยล่ะ"
น้ำเสียงหงุดหงิดที่ดังขึ้นทำเอาคนที่ยืนยิ้มไม่รู้เรื่องสะดุ้งหันมามองทันที ใบหน้าเริ่มซีดเผือกเมื่อหันไปเห็นว่าเป็นใคร
นี่จะให้ความลับแตกตั้งแต่วันแรกเลยหรือไง
เขายังไม่รู้เลยว่าเธอมายืนฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ขอให้พึ่งมาตอนท้ายเหอะน่า ยังไม่ทันได้เริ่มจีบเลย
แต่เขาก็กลับแอบยิ้มกริ่มกับน้ำเสียงที่เธอพูดเมื่อกี้ มันจะออกแนวประชดซะมากกว่าแซว
"ทำไมล่ะจ๊ะ หึงหรือไง"
'เธอมีสิทธ์ที่จะหึงด้วยหรอ...'
"อะไร! คะ ใครหึงฮะ ไม่มีซักหน่อย รู้มั้ยนายนี่ใช้ไม่ได้เลยให้แม่ตัวเองนั่งรอได้ยังไง"
ฟางรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็แอบสะอึกจุกกับคำถามของเขาเล็กน้อย แล้วค่อยเปลี่ยนเรื่องดุเขาทันที
"คร้าบบ ผมผิดไปแล้ว ปะๆ กลับเข้าบ้านดีกว่า"
ป๊อปปี้ลากเสียงยาวพร้อมกับใบหน้าทะเล้น ก่อนที่จะจูงมือฟางแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านของตัวเอง มุ่งหน้าไปหาแม่ของตน
"นานเลยนะเจ้าป๊อป"
เสียงเข้มๆ ของผู้ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาในห้องนั่งรับแขกของบ้าน ทำให้ป๊อปปี้และฟางรีบยกมือไว้ทันที
"สวัสดีครับพ่อ"
"สวัสดีค่ะคุณลุง"
"ว่าไงหนูฟางสบายดีมั้ย เจ้าป๊อปแกล้งอะไรหนูบ้างมั้ยเนี่ย"
ประโยคแรกของพ่อของป๊อปปี้ ทำให้เขาถึงกับอยากจะร้องไห้ นี่ตั้งแต่แม่ของเขาแล้วนะที่ถามคำถามแบบนี้
เห็นเขาชอบแกล้งคนอื่นมากเลยหรืองายย...
"ผมไม่ใช่คนแบบนั้นพ่อก็รู้นะครับ TOT"
"ก็เยอะค่ะ ชอบมาป่วน มาช่วยเวลาเข้าครัว แกล้งสารพัดเลยค่ะ"
ฟางพูดพลางยักคิ้วให้ป๊อปปี้ที่กำลังส่งสายตาค้อนๆ ให้เธอเช่นกัน ใครจะไปกลัวล่ะ พ่อแม่ของเขาอยู่ด้วย เขาทำอะไรเธอไม่ได้หรอก
"โห เจ้าป๊อปแกแกล้งลูกสะใภ้ของพ่อได้ไง เดี๋ยวเหอะๆ"
"นี่ผมเป็นลูกพ่อนะครับ ทำไมพ่อไม่เข้าข้างผมมม"
"ก็หนูฟางน่ารักกว่าแกไง ฮ่าๆๆๆ"
พ่อของป๊อปปี้หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะโดนคนเป็นแม่จะส่งสายตาดุๆ ไปให้ ทำเอาคนเป็นพ่อกลับมานั่งเงียบเหมือนเดิม
ก่อนที่แม่ของเขาจะเปลี่ยนไปพูดถึงเรื่องแต่งงานทันที
"ว่าแต่เราสองคนเนี่ย อยากจะแต่งแบบไหนล่ะลูก แม่จะได้จัดให้"
"เอ่อ คือ ฟางว่าอย่าพึ่ง..."
"แล้วแต่เลยครับ ยิ่งเร็วยิ่งดี ผมอยากแต่งกับฟางมากก"
"แต่ฉันมะ อุ๊บ"
ฟางที่กำลังจะค้านขึ้นมา ทำเอาป๊อปปี้จัดการเอามือปิดปากเธอทันที แล้วยิ้มแหยๆ หัวเราะแห้งๆ ให้กับพ่อและแม่ของตน
"คือฟางงอนผมนิดหน่อยอะครับ แหะๆๆ"
แล้วเขาค่อยพาเธอออกมาจากห้องนั่งเล่นมาในส่วนของบริเวณอื่นที่พ่อกับแม่ของเขาน่าจะไม่ได้ยิน โดยที่มือของเขายังคงปิดปากของเธอไว้เหมือนเดิม เธอก็ยังคงพยายามแกมือของเขาออกเช่นกัน
"อ่อยอั๊นเอี๊ยวอี้อะ (ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ)"
"เออน่า เงียบๆ หน่อยดิ"
เขาค่อยๆ ปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระจากมือของเขา ทันทีที่มีโอกาสพูดเธอก็รีบโวยวายออกมาอย่างรวดเร็ว
"นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่!"
'อื้อหือ ปล่อยปุ๊บ โวยวายปั๊บ - -;'
"ก็แค่อยากลอง เปิดใจ ดูเท่านั้นเอง..."
ป๊อปปี้พึมพำเสียงเบาๆ กับตัวเอง แต่ฟางก็ได้ยิน แก้มใสทั้งสองมีปฏิกิริยาที่แสดงออกมาอย่างน่ารัก ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ แต่ใบหน้าก็ยังคงมู่ทู่เหมือนเดิม
"อะไรนะ ดังๆ หน่อยดิ"
"อะไร ก็แค่อยากแต่งงานกับเธอเอง"
"เหตุผล?"
เมื่อฟางถามถึงเหตุผล เขากลับตอบปัดๆ แล้วรีบเดินหนีกลับไปทันที
"ไม่มีเหตุผล แค่เธอรู้ว่าฉันอยากก็พอแล้ว"
"ชิ ลากเค้ามาแถมพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ คิดว่าไม่ได้ยินหรือไง เฮอะ"
'เขาจะเปิดใจให้เราหรือไง ไม่มีทาง'
ฟางคิดในใจพลางส่ายหัวกับความคิดในหัว ก่อนที่จะเดินตามป๊อปปี้ที่เดินหนีไปซะแล้ว...
 

เอาแล้วไง ฮ่าๆๆ มีคนมาทวง แต่ต้องเม้นด้วยนะจ๊ะ รู้นะว่าใครเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง (หรอ? ฮ่าๆๆ) #จงเม้นจงโหวต