เพราะ...รัก

                              1
"กับไอหน้าหมีพูห์นี้เนี่ยนะคะ!"
"กับยัยเตี้ยนี่เนี่ยหรอครับ!"
สองเสียงถูกตะโกนออกมาพร้อมๆ กันด้วยความตกใจ ก่อนที่เจ้าของเสียงทั้งสองจะหันมามองหน้ากันอย่าตกตะลึงกับประโยคที่พึ่งจะได้ยิน
"ใช่จ่ะ ตกใจอะไรกันหรอ..."
"แต่เราเป็นแค่ 'เพื่อน' กันนะครับแม่!"
ป๊อปปี้ตะโกนตัดหน้าก่อนที่แม่ของเขาจะพูดต่ออย่างรวดเร็ว เพียงเพราะว่ากลัวเธออีกคนจะบังเอิญผ่านมาได้ยินเข้า
เธอคนที่เขารัก...
ซึ่งไม่ใช่ฟาง!!!
"แล้วมีกฎข้อไหนล่ะ ที่บอกว่าเพื่อนกันห้ามแต่งงาน"
เสียงเรียบๆ เย็นเฉียบดังออกมาจากปากของพ่อของเขาเอง ทำเอาทุกคนเงียบกันหมดกับเสียงอันทรงอิทธิพลนี้
"นั่นสิ แถมจะได้อยู่ด้วยกันง่ายๆ ไง คุ้นเคยกันอยู่แล้วหนิ"
ประโยคที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของแม่ของเขา ทำเอาเขาสะอึกพูดไม่ออก ก่อนที่จะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสาวคนสนิทอย่าง 'ฟาง'
"ฟาง..."
"แต่คือฟางว่า..."
ฟางอึกอักพูดออกมาทำเอาทุกคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียว เพียงเพราะอยากรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร ก่อนที่แม่ของเพื่อนชายคนสนิทของเธอเอ่ยถาม ทำเอาเธอพูดแทบไม่ออก
"หนูฟางมีปัญหาอะไรรึเปล่าจ๊ะ"
"ปะ เปล่าค่ะ"
เธอพูดพลางหันไปมองป๊อปปี้ที่ได้แต่มองเธออย่างมีความหวัง ก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้นเพราะรู้สึกผิดที่พูดอะไรให้เขาไม่ได้
"แล้วเจ้าป๊อปล่ะ"
คนาวนี้พ่อของเขาถาม พลางมองหน้าเขาอย่างกดดัน
"ไม่มีครับ"
"งั้นให้หนูฟางย้ายมาอยู่กับเจ้าป๊อปเลยแล้วกันนะคะ ยังไงก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว"
แม่ของป๊อปปี้หันไปพูดกับแม่ของฟางพลางเบิกยิ้มกว้างให้ ก่อนที่แม่ของฟางจะหันไปพูดกับเจ้าลูกสาวของตน
"เดี๋ยวฟางกลับไปเก็บของที่คอนโดก่อน แล้วย้ายไปอยู่กับป๊อปปี้เค้านะลูก"
"คะ ค่ะ"
ถึงแม้เธอจะอยากแย้งความคิดของแม่ของเธอมากแค่ไหน แต่ก็ต้องเงียบและยอมตกลงอย่างโดยดีเพียงเพราะสายตาที่แม่ของเธอส่งมา
'น่ากลัวชะมัด ชิ'
"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"
ฟางกล่าวลาก่อนที่จะยกมือไหว้แล้วลุกขึ้นทำท่าจะหันหลังเดิน แต่ต้องชะงักหันกลับมาเพราะเสียงของแม่ของเขา
"แล้วหนูฟางจะไปยังไงเนี่ยจ๊ะ"
"ก็น่าจะแท็กซี่ค่ะ"
เธอตอบแม่ของป๊อปปี้พลางส่งยิ้มบางๆ ให้
"แม่ว่าให้เจ้าป๊อปไปส่งหนูฟางดีกว่า นั่งแท็กซี่ไปเปลืองเงินซะเปล่าๆ แถมอันตรายด้วยนะ"
"เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะคุณป้า"
ฟางตอบตกลงด้วยน้ำเสียงสั่นๆ อย่างง่ายดายเพียงเพราะสายตาของทุกๆ คนที่หันมามองเธอ ก่อนที่จะยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณทันที
"แม่ว่าเรารีบพาหนูฟางไปเถอะ เดี๋ยวจะมืดค่ำเอา"
แม่ของป๊อปปี้เรียกเจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนเอง ให้พาลูกสะใภ้ของตนกลับก่อนเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว
"ครับ ผมไปก่อนนะครับ ปะฟาง"
"ฟางไปก่อนนะคะ"
ทั้งสองเอ่ยลาผู้ใหญ่ในห้องก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมๆ กัน เพื่อเดินไปยังรถของป๊อปปี้ แต่ระหว่างทางที่เดินไป ทั้งคู่กลับเงียบไปตลอดทางจนน่าอึดอัด
ฟางจึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดขึ้นมาก่อน เพราะเธอเริ่มจะทนอึดอัดแบบนี้ไม่ไหว
"เป็นไรรึเปล่า ป๊อปปี้..."
"ฮะ? เปล่า แค่กำลังคิดว่าถ้าน้องเค้ารู้เรื่องนี้จะเป็นยังไง"
ป๊อปปี้พูดถึงรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกัน รุ่นน้องคนที่เขาแอบรัก...
'คิดถึงแต่เธอสินะ...'
ฟางซึมลงเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปพูดกับเขาเพื่อให้เขาหายเครียด
"ไม่เอาน่า อย่าเครียดดิ เดี๋ยวหน้าเหี่ยวน้องเค้าก็ไม่ชอบนายกันพอดี นี่ก็ยิ่งเหี่ยวอยู่แล้ว"
"อะไรๆ ยัยเตี้ย หาว่าฉันหน้าแก่หรือไงฮะ ฉันออกจะหล่อมัดใจน้องพิมได้อยู่แล้ว"
คิ้วที่ในตอนแรกถูกขมวดเป็นปมยุ่งเหยิงไปหมด กลับ คลายออกทันทีอย่างได้ผล ก่อนที่จะหันหน้ามาแย้งทันที ก่อนที่จะยิ้มให้อย่างกวนๆ เหมือนกับจะภูมิในกับความคิดของตนเอง
"หน้าเหมือนหมีพูห์ชัดๆ ไม่เห็นหล่อเลย แหวะ"
"เดี๋ยวเหอะๆ เชอะ!"
ป๊อปปี้ค้อนสายตาใส่ฟางทันทีเมื่อเธอกลับไม่เห็นด้วยกับความคิดขิงเขา ก่อนที่จะถูกเปลี่ยนเป็นใบหน้ามู่ทู่
'คนบ้า นายเป็นยังไงก็น่ารักนั่นแหละ!'
ฟางหันไปมองคนที่หน้ามู่เหมือนเด็กไม่ได้ของเล่น ก่อนจะสายหัวไปมาเบาๆ
เขาเป็นตัวของตัวเองมากเป็นพิเศษเวลาที่อยู่กับเธอ เพราะเธอกับเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเล็กๆ เล่นด้วยกันบ่อยมาก จนทำให้พ่อแม่ของเขากับเธอรู้จักกันและสนิทกันแบบตอนนี้
แต่หากเขาอยู่กับคนรอบข้างเขาจะเปลี่ยนกลายเป็นคนขรึมเข้มทันที โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับ 'น้องพิม' ถึงกับเข้าโหมดขรึมแบบพิเศษทันที
อยู่เธอเนี่ย ช่างจะต่อปากต่อคำ กวนใส่ตลอด ทีกับคนอื่นละก็ เงียบ ทันที...
แต่ยังไงเธอก็นักเขาไปแล้วนี่นา
ได้แต่แอบรักเขามาตลอด...
ยังคงแอบรักเขาแม้เขารักจะคนอื่น...
แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็รักเขาไปแล้วล่ะนะ...
รักจนเลิกรักไม่ได้...
"เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว มันเหมือนหมีพูห์ผสมกับบูร์ด็อกอะ ฮ่าๆๆ"
ฟางหันไปล้อป๊อปปี้อีกครั้งก่อนที่จะรีบวิ่งหนีทันที ทำเอาป๊อปปี้เหวอไป ก่อนที่จะทวนประโยคของเธออีกครั้ง แล้วต้องตะโกนเรียกก่อนที่จะวิ่งตามไปติดๆ
"เฮ้ยย!! ยัยเตี้ยขาสั้น กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันหน้าตาดีกว่านั้นตั้งเยอะ!!"