เพราะ...รัก

                               2

นี่เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงต้องย้ายมาอยู่กับป๊อปปี้ด้วย แค่เรื่องแต่งงานเรื่องเดียวนี่ก็ทำเอาเธอปวดหัวจะตายอยู่แล้ว

"ยัยเตี้ย!! เก็บของเสร็จรึยัง นี่ฉันรอเป็นชาติแล้วนะเนี่ย"

เสียงตะโกนเรียกเธอที่กำลังวุ่นอยู่กับการยกเหล่าสัมภาระออกมาจากห้อง ทำเอาเธอสะดุ้งแล้วหันไปมองต้นเสียง ก่อนที่จะตะโกนกลับใส่อย่างกวน

"งั้นนายก็เอาเวลาที่นายใช้ยืนบ่น มาช่วยฉันดีกว่ามั้ยฮะ?"

"เฮอะ พอดีไม่อยากจะเห็นใครบางคนเตี้ยลงหรอกนะ"

ป๊อปปี้ก็ตอบกลับไปแบบกวนๆ โดยไม่ยอมแพ้ฟาง ก่อนที่จะก้มลงหยิบสัมภาระของเธอที่กำลังนอนแผ่หลาอยู่ที่พื้นทันที

แต่ยังไงเขาก็ยังไม่ลืมที่จะบ่นก่อนที่จะเดินออกมาจากลริเวณนั้น

"นี่ขนไปทั้งห้องเลยหรือไง ทำไมหนักงี้ล่ะ"

"เงียบแล้วเดินต่อไปเลย ชิ่วๆ"

ฟางรีบไล่ให้เขาเดินออกไปเร็วๆ ก่อนที่เขาจะบ่นไปมากกว่านี้

'ไม่งั้นถ้าฟังไอบ้านี่บ่นต่อ คงจะประสาทกินแน่โดยไม่ต้องสงสัย'

"เฮ้อ!! เหนื่อยอะ"

ฟางถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว พลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาทันที แล้วยืดตัวนอนอย่างสบาย หลับตาลงช้า...

"ฉันเหนื่อยกว่าเธออีก ต้องยกของให้เธอทุกอย่างเลย เฮอะๆ"

เสียงบ่นของป๊อปปี้ดังขึ้นพร้อมกับเบาะโซฟาใกล้ๆ ตัวของฟางยุบตัวลงเล็กน้อย

ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมามองเขาเล็กน้อย ก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้งโดยไม่สนใจคนข้างๆ

ท่าทางของเธอทำเอาเขาขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ

'หรือยัยเตี้ยนี่ง่วงแล้วว่ะ...?'

"ง่วงหรือไง"

เขาจึงถามเธอออกไปตามสงสัย แต่คำตอบกลับถูกตอบมาอย่างรำคาญ

"เออ"

'ตอบแบบไม่มีความเป็นกุลสตรีเลสักนิด'

"อย่าพึ่งนอนก่อนดิ เฮ้ยย"

"ทำไมว่ะ"

'สาบานว่ายัยนี่เป็นผู้หญิง -__-'

"หิวอะ ฉันหิวข้าววว"

ป๊อปปี้พูดด้วยเสียงอ้อนๆ พลางเขย่าแขนเธอเบาๆ ไม่ให้เธอนอน

ประโยคของเขา ทำเอาฟางถามโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจ

มันจะไม่แปลกนะถ้าเกิดเวลาในตอนนี้มันไม่ใช่ห้าทุ่ม นี่มันห้าทุ่มเชียวนะ คนบ้าที่ไหนเค้ากินข้าวเวลานี้กัน

"ตอนนี้เนี่ยนะ!?!"

"อ่าฮะ"

เขาได้แต่แอบทำหน้าเอือมๆ ใส่ ก่อนจะกลับมาทำตาแป๋วใส่เธออีกครั้ง

มันไม่เห็นจะแปลก เขาก็กินข้าวเวลาดึกแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว แถมวันนี้ไม่ได้กินข้าวเย็นอีกต่างหาก เขาก็เลยหิวมากเป็นพิเศษ

'หิวไส้จะขาด...'

"ทำให้กินหน่อยดิ หิวจะตายอยู่แล้วอะ"

"..."

"นะๆๆๆ นะคุณเพื่อนสุดสวย"

ป๊อปปี้หยอดเสียงหวานใส่อีกครั้ง ก่อนที่จะเอาใบหน้ามาถูไถกับแขนของเธออย่างอ้อนๆ

ทำเอาเธอแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกเพียงเพีาะท่าทางน่ารักๆ ชวนขนหัวลุกนี้ แต่ก็แอบสะอึกกับประโยคของเขาบ้างเล็กน้อย...

"เขินหรอครับคุณเพื่อนธนันต์ธรญ์ ฮ่าๆๆ"

ประโยคแกมล้อเลียนดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะเพียงเพราะเขาเห็นท่าทางของเธอ ที่เธอเก็บเอาไว้ไม่อยู่

"ปะ เปล่าสักหน่อย! เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินซะเลย เชอะ!"

ฟางรีบแก้ตัวทันทีก่อนที่จะเดินหนีออกมาจากบริเวณนั้นทันที ตั้งใจจะเดินเข้าครัวแต่กลับ...

"นั่นมันห้องน้ำ ครัวอยู่อีกทางหนึ่งต่างหากยัยบ๊อง!!"

"อะ เออ"

เธอตะโกนตอบก่อนที่จะรีบเดินไปอีกทางหนึ่งทันที โดยที่มีสายตาคู่หนึ่งมองตามร่างนั้นไปจนลับสายตาพลางหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางน่ารักๆ แบบนั้น

'เฮ้ย!! นี่เราเห็นว่ายัยเตี่ยนั่นน่ารักได้ไง น้องพิมน่ารักกว่าตั้งเยอะ!'

ป๊อปปี้รีบแย้งความคิดของตัวเองในใจทันที เมื่ออยู่ดีๆ เขากลับรู้สึกว่าเธอน่ารีกขึ้นมาซะงั้น

ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้...

เขาได้แต่นั่งครุ่นคิดอย่าไงไม่เข้าใจ

มันคืออะไรกันแน่...?

"ป๊อป! เสร็จแล้วนะ"

ป๊อปปี้หลุดออกจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก ทำเอาเขาสะดุ้งสบถออกมาอย่าตกใจ

"เฮ้ย!!"

"ตกใจอะไรย่ะ จะกินมั้ยข้าวน่ะ"

เสียงพูดดังขึ้นพร้อมๆ กับจานข้าวที่ถูกวางลงโต๊ะ กลิ่นหอมๆ ของข้าวทำเอาเขารีบเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที แล้วลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ต้องสั่งเลยสักนิด

ก่อนที่เขาจะยอมเงยหน้าขึ้นมาชมพลางชูนิ้วโป้งขึ้นมาเพื่อยืนยันสิ่งที่เขาพูด

"อร่อยอะฟาง"

ฟางได้แต่นั่งอมยิ้มกับท่าทางของเขา นั่งมิงเขากินไปเรื่อยๆ จนเขาถามด้วยความสงสัย

"ไม่หิวหรอ กินปะ"

"ไม่อะ กินไปเหอะ"

"จริงอะ ถ้าหิวขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ"

ป๊อปปี้ถามอีกครั้งเพื่อนความมั่นใจก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากของตนเอง พลางทำหน้าระรื่นใส่ ทำเอาฟางเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้

"เออ"

'ทำแบบนั้นคิดว่าตัวเองน่ารักแล้วหรือไง ชิ'

ตอนที่ 2 มาแล้ว เป็นไงบ้างอย่าลืมเม้นโหวตให้ด้วยนะไม่งั้นโกรธ :( (ไม่มีใครง้อแกหรอก) #จำกันได้มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ