Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่ต้องทรุดลงไปเมื่อเจ็บ
ที่หัวไหล่
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอฟาง ค่อยๆก่อนนะ”แก้วเข้ามาในห้องกับโทโมะก็รีบประคองฟางกันนคนละข้างให้นั่งดีๆ
 
 
 
 
“พี่ป๊อปละแก้ว พี่ป๊อปเป็นยังไงบ้าง แล้วลูกล่ะ ลูกเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่า”ฟางรีบยิงคำถาม
รัวใส่แก้วทันที
 
 
 
 
“ค่อยๆที่ละคำถามนะฟาง เนี่ยแก้วงงไม่รู้จะตอบคำถามไหนแล้วเนี่ย”โทโมะรีบพูด
 
 
 
 
“ถ้าจะถามเรื่องป๊อปปี้ ตอนนี้ป๊อปปี้พ้นขีดอันตรายแล้ว นอนอยู่ห้องข้างๆฟางนะ ส่วนลูกๆ ตอนนี้พ่อ
แม่ของฟางกับพ่อแม่ของป๊อปปี้เค้าเลี้ยงอยู่ไม่ต้องห่วง”แก้วพูดไปทีละคำตอบ
 
 
 
 
“แล้วชั้นสลบไปนานแค่ไหนหรอ”ฟางถาม
 
 
 
 
 
“ก็ประมาณ3วันได้น่ะ ผ่าเอากระสุนออก แต่ดันแพ้ยาสลบตัวใหม่ เลยทำให้เธอหลับยาวไป
เลย3วัน”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ แล้วพี่ป๊อปฟื้นรึยังอ่ะ”ฟางถามต่อ
 
 
 
 
 
“ยัง เพราะกระสุนเจาะเฉียดอวัยวะสำคัญในร่างกาย ทำให้ตอนผ่าตัดเอากระสุนออก หมอต้องใช้
เวลานาน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าร่างกายป๊อปปี้ต้องการพักผ่อนด้วยล่ะเลยยังไม่ฟื้น”โทโมะพูด
แทนแก้ว
 
 
 
 
 
“เอ่อ จะเป็นอะไรมั้ยถ้าฟางอยากจะไปหาพี่ป๊อปหน่อย”ฟางพูด
 
 
 
 
“ได้สิ แต่ว่าฟางต้องรอให้หมอมาตรวจอาการของฟางก่อนนะ พวกเราถึงจะยอมให้ฟางออกจาก
ห้องไปหาป๊อปปี้ได้น่ะ”แก้วพูด สักพักหมอและพยาบาลก็เข้ามาตรวจดูอาการของฟางก่อนจะ
อนุญาตให้ฟางกลับได้ในวนพรุ่งนี้เพราะแผลของฟางตกสะเก็ตไม่มีอะไรน่าเป็นห้วงแล้ว
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
ฟางที่นั่งวีลแชร์แล้วถูกแก้วเข็นพาเธอเข้ามาในห้องของป๊อปปี้ พบว่าร่างสูงนั้นนอนหลับอยู่บนเตียง
สนิท
 
 
 
 
 
“พี่ฟางมาพอดีเลย เดี๋ยวโบว์กับพี่กั้งขอตัวกลับรีสอร์ทก่อนนะคะ พอดี พ่อกับแม่เค้าเรียกตัวด่วนนะ
ค่ะ”โบว์และกั้งที่เฝ้าป๊อปปี้อยู่เห็นฟาง แก้วและโทโมะเข้ามาในห้องก็รีบบอกก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“อยากอยู่กัน2คนมั้ยฟาง เดี๋ยวพวกเราไปรอข้างนอกก็ได้”แก้วพูด ฟางนิ่งไม่ตอบแก้วและโทโมะ
จึงเดินออกไปข้างนอกห้องและเลยออกไปหาอะไรรองท้องตัวเองไว้
 
 
 
 
 
 
“ช่วยเค้าแล้วชิงหลับไปแบบนี้ได้ยังไงคนบ้า”ฟางพูดทันทีเมื่อเจอหน้าป๊อปปี้แล้วแอบทุบแขน
ป๊อปปี้เบาๆก่อนตัวเองจะเลื่อนวีลแชร์ที่นั่งไปใกล้ๆป๊อปปี้ก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มไว้หลวมๆ
 
 
 
 
 
“ฟางฟื้นแล้วนะคะ พี่ป๊อปเองก็รีบๆฟื้นมานะคะ”ฟางพูดก่อนจะหอมแก้มป๊อปปี้ที่หลับอยู่ไปฟอดนึง
แล้วนั่งกอดแขนป๊อปปี้ไว้สักพักก่อนจะเผลอหลับไป
 
 
 
 
 
“กะแล้วยัยขี้เซา ต้องหลับจริงๆด้วย”แก้วและโทโมะที่ไปซื้อขนมด้านล่างกลับมาเข้ามาพบว่าฟาง
นั่งบนวีลแชร์แล้วกอดแขนป๊อปปี้ที่นอนหลับอยู่แล้วตัวเองก็หลับไปด้วย
 
 
 
 
 
“รีบฟื้นมาได้แล้วหมี ทำเมียเหงานะเนี่ย”โทโมะเดินไปกระซิบข้างหูป๊อปปี้ก่อนจะหันไปขำกับแก้ว
แล้วพวกเขาก็ปลุกฟางให้ตื่นเพื่อกลับห้องของฟางเพื่อให้พยาบาลทำแผลและพักผ่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้าป๊อปปี้ไม่ฟื้นอีกนะ แก้วว่าเราน่าจะจับป๊อปปี้ไปทดลองช๊อตไฟฟ้านะ”แก้วและโทโมะที่เดิน
กลับมาจากห้องของฟางก็พูดคุยกัน
 
 
 
 
 
 
“หา ช๊อตไฟฟ้าเลยหรอแก้ว โทโมะว่ามันโหดไปรึเปล่า อย่างป๊อปปี้นี่แค่จับเอาหมอนกดไม่ให้ใจ
ก็น่ะฟื้นแล้วล่ะ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“จับกดน่ะเดี๋ยวถ้าหายใจไม่ออกก็ตายแล้วฟางก็เป็นหม้ายน่ะสิ ไม่เอาๆ วิธีแก้วเวิร์กกว่า ช๊อตไฟฟ้า
นิดๆหน่อยๆให้มันจี้ดๆที่ผิวหนังจะได้ฟื้นไวๆ”แก้วพูดแล้วทำท่าสาธิตให้โทโมะดูโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้
สนใจเลยว่าป๊อปปี้เริ่มขยับตัวและค่อยๆลืมตา
 
 
 
 
 
 
 
“โห แต่โทโมะว่านะ ช๊อตไฟฟ้าเอาไว้หลังสุด ถ้าเอาหมอนกดแล้วป๊อปปี้ไม่ฟื้นเอาวิธีนี้ ให้บุรุษ
พยาบาลอุ้มป๊อปมันเอาไปโยนลงสระน้ำ เชื่อสิ ป๊อปน่ะเค้าว่ายน้ำเป็นเดี๋ยวก็ว่ายขึ้นมาเองล่ะ”โท
โมะเสนอความคิดให้แก้ว ทำให้ป๊อปปี้ที่ลืมตาตื่นมาชะงักกับสิ่งที่ได้ยินแล้วหันขวับไปหาแก้วและ
โทโมะที่นั่งคุยกันที่โซฟาทันที
 
 
 
 
 
“นี่ แต่ละวิธีของ2ผัวเมียคู่นี้กะให้ชั้นตายจริงๆใช้มั้ยห้ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“อ้าว เห้ย ป๊อปปี้ ฟื้นแล้ว แก้วจ๋า ไปตามหมอมาๆ”โทโมะร้องอย่างดีใจก่อนจะสั่งแก้วให้รีบไปตาม
หมอมาทันที
 
 
 
 
 
“โอย ชั้นหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย”ป๊อปปี้ถามโทโมะทันที
 
 
 
 
 
“3วันน่ะ พอๆกับฟางเลย เนี่ยพอฟื้นมานะก็งอแงจะมาหานายท่าเดียว พอมาเฝ้าก็ดันมาหลับอีก
เนี่ยชั้นกับแก้วก็เลยพาฟางกลับไปพักผ่อนที่ห้องละ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
“จริงอ่ะ ฟางเป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่มั้ย แล้วนี่ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”ป๊อปปี้ถามยาวเหยียด
 
 
 
 
 
“เห้อ พอกันทั้งผัวทั้งเมียถามมากจริงๆ ฟางน่ะไม่เป็นอะไร เพราะเมื่อกี้ที่พวกชั้นไปเฝ้านะ ก็กินข้าว
ได้ แถวบอกให้แก้วโทรสั่งพิซซ่ากมานั่งกินไปดูซีรี่ย์เกาหลีไปเลยนี่ยังไม่พอนะ มีการขอโท
รส่งแมคโดนัลด้วยบอกว่าจะเอาของเล่นไปให้ลูก เนี่ยก็พึ่งทำแผล ทานยาแล้วหลับไปได้เมื่อกี้
เอง”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ให้มันได้งี้สิ เมียใครวะ”ป๊อปปี้ฟังเรื่องฟางากโทโมะก็กุมขมับก่อนจะยิ้มอะไรออกมา แล้วแก้วที่ไป
ตามหมอมาตรวจอาการป๊อปปี้ก็มาตรวจร่างกายชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“เออ เรื่องที่ชั้นฟื้นแล้วน่ะ อย่าพึ่งบอกฟางนะเว่ย”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
“อ้าว ทำไมล่ะ ฟื้นแล้วก็ดีออก จะได้ออกจากโรงพยาบาลไวๆ”โทโมะพูด
 
 
 
“ดีมันก็ดีนะ แต่ว่า ชั้นน่ะ อยากจะเซอรืไพร์ฟางเองน่ะ”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
 
 
 
“เหอะๆ เซอร์ไพร์ๆ ถ้าขืนทำฟางโกรธรอบนี้แก้วว่าป๊อปไม่ได้เป็นแค่คนงานในไร่หรอกรอบนี้ มีหวัง
ได้เป้นคนขัดห้องน้ำที่รีสอร์ทชัวร์”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“ได้เลยคร้าบ รอบนี้ยอม”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มทำให้แก้วและโทโมะมองหน้าป๊อปปี้แล้วพลางส่ายหน้า
เบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปป วันนี้ฟางดอกไม้กับแมคมาฝากนะคะ แต่ฟางว่าพี่ป๊อปอ่ะยังไม่ฟื้นงั้นชีสเบอร์เกอร์อนนี้ฟาง
กินแทนละกัน”ฟางที่เข้ามาเยี่ยมป๊อปปี้ในวันต่อมา เอาดอกไม้ที่ฝากแก้วซื้อมาจัดแจกันก่อนะนั่ง
แกะชีสเบอร์เกอร์กินแทน ป๊อปปี้เมื่อได้กลินแฮมเยอร์เกอร์ที่ฟางกินก็พลางกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
แต่ต้องอดทนหลับต่ไปจนฟางทานแฮมเบอร์เกอร์จนอิ่มแล้วเปิดทีวีไล่กดช่องอื่นไปเรื่อยๆแล้วเท้า
คางกับเตียงแล้วหาวด้วยความเพลีย
 
 
 
 
 
“ฟื้นขึ้นไวๆสิคะ ฟางเหงาจะแย่อยู่แล้วนะ พี่หมีของฟาง”ฟางเขย่งตัวเองกอดซบลงที่อกกว้างป๊อปปี้
ที่แกล้งหลับแล้วพูดออกมา ทำให้ป๊อปปี้ที่แกล้งนอนนิ่งๆใจเต้นรัว
 
 
 
 
 
“นี่หัวใจเต้นแรงแบบนี้ฟางว่าต้องให้หมอมาเช็คอาการพี่แล้วล่ะค่ะ หรืออาจจะเป็นผลข้างเคียงแล้ว
ทำให้พี่ป๊อปเต้นแรงแล้วไม่ฟื้นแบบนี้”ฟางตกใจแล้วรีบเด้งตัวก่อนจะลุกขึ้นแล้วจะไปบอกหมอ
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าเนี่ยฟาง”แก้วเดินเข้ามากับโทโมะและแต้งกิ้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นฟางในชุดคนไข้
จะออกมาข้างนอก
 
 
 
 
 
 
“แก้ว เมื่อกี้ฟางกอดพี่ป๊อปแล้วได้ยินเสียงหัวพี่ป๊อปเต้นแรงมากเลยอ่ะ ฟางกลัว กลัวว่าพี่ป๊อปจะ
เป็นอะไรไป หรือว่านี่อาจจะเป็นสาเหตุให้พี่ป๊อปไม่ฟื้น ฟางต้องไปบอกหมอ”ฟางพูดยาวและรัวด้วย
ความร้อนรนเป็นห่วงร่างสูงที่นอนมาก
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่ต้องๆฟาง เมื่เข้าที่เฟย์ม่เฝ้านะเห็นหมอบอกว่าถ้าหัวใจเต้นเร็วแบบนี้แสดงว่าป๊อปปี้น่ะ ยัง
หายใจเป็นปกติ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”แก้วรีบพูดทันทีฟางนิ่วหน้างุนงง
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ นี่มันเป็นเคสใหม่ของหมอเค้าน่ะฟาง ฟางเองล่ะกินยารึยังมาทานแมคแบบนี้อ่ะ”โทโมะรีบช่วย
พูดกับแก้วแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
 
 
 
 
 
“เออ ใช่ฟางลืมยาไว้สนิทเลย แก้วไปส่งฟางเอายาหน่อย”ฟางนึกได้แล้วรีบจูงมือแก้วไปที่ห้องตัว
เอง ทันทีที่แก้วและฟางออกไป ป๊อปปี้ก็รีบเด้งตัวขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
“เอาไงล่ะครับ เกือบจะโดนหมอด่าเสียผู้ใหญ่มั้ยล่ะครับ”โทโมะเหล่มองป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
 
 
 
“เอาน่า เดี๋ยวชั้นก็จะบอกเองน่า ว่าแต่นายเถอะโทโมะเอามามั้ยเนี่ยของที่สั่ง”ป๊อปปี้รีบแบมือที่โท
โมะ โทโมะส่ายหน้าก่อนจะเอาแคบซูลสีแดงให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนจะอกมันไว้ในปาก แล้ว
ต้องรีบเด้งตัวกลับไปนอนเมื่อฟางกลับเข้ามาในห้องกับแก้ว
 
 
 
 
 
 
“ฟางว่าจะอ่านเล่มนี้ให้พี่ป๊อปฟังรับรอง พี่ป๊อปต้องฟื้นแน่ๆ”ฟางเอานิตยสารเพลย์บอยที่ฝากโทโมะ
ซื้อกะจะอ่านให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“เอ๋ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ไม่ใช่ท่านี้นินา”ฟางแปลกที่ก่อนไปป๊อปปี้นอนหงาย แต่กลับมาป๊อปปี้นอน
ตะแคงก็รีบเดิมดุ่มๆมาดูป๊อปปี้ใกล้ๆ
 
 
 
 
 
“แค่กๆ”ป๊อปปี้แกล้งไอทนทีก่อนะกัดแคปซูลเลืดอปลอมออกมาให้เลือดออก
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อป ตายล่ะ แก้ว ไปตามหมอที”ฟางร้องตกใจก่อนจะบอกแก้ว แก้วและโทโมะมองหน้ากันก่อน
จะยิ้มนิดนึงแล้วรีบอุ้มแต้งกิ้ววิ่งออกจากห้องไปทันที
 
 
 
 
 
“จะออกไปกันหมดทำไม กลบมาอยู่ซักคนก่อนสิ”ฟางพูดอย่างตกใจก่อนจะออกไป แต่ป๊อปปี้คว้า
มือฟางไว้แล้วคว้าตัวฟางมาแนบอกแล้วดึงฟางลงมานอนทับเขา
 
 
 
 
 
“ดีใจจังที่เห็นฟางเป็นห่วงพี่แบบนี้”ป๊อปปี้ลืมตามาแล้วยิ้ม ฟางเหวอปนอึ้ง
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันคะเนี่ย ฟางไม่เข้าใจพวกพี่เล่นอะไรกัน”ฟางโวยวาแล้วจะลุกจากตัวป๊อปปี้ แต่ชาย
หนุ่มไม่ยอม กลับดึงตัวฟางลงมาแนบอกแล้วกดแน่น ฟางดิ้นขลุกจลักแล้วถูกป๊อปปี้ดึงไปนอนกอด
กันบนเตียงทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ คนป่วยบ้าอะไรเนี่ยแรงเยอะเกินไปแล้วนะ”ฟางดิ้นในอ้อมกอดป๊อปปี้ ชายหนุ่มจึงหอมแก้ม
ซ้าย ขวาสลับกัน
 
 
 
 
 
“แรงเยอะกว่านี้ได้อีกนะ ฟางอยากพิสูจน์มั้ยล่ะจ้ะ”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าจะจูบฟางรีบดัน
ตัวป๊อปปี้ออก
 
 
 
 
 
“พอ เลิกหื่นเลย คนบ้า ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”ฟางถามป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ก็ฟื้นานานพอจะเห็นคนแถวนี้นั่งกินชีสเบอร์เกอร์ที่จะให้เราจนหมดห่อนี่”ป๊อปปี้พูดแล้วเหล่มอง
ฟาง
 
 
 
 
 
 
“ก็มันหิวนิ พอเลย คนบ้า ปล่อยฟางลงเลยนะ โป้งแล้ว”ฟางพูดแล้วดิ้นขลุกขลัก
 
 
 
 
 
“ฟางอ่ะ ขอกอดนานๆหน่อยสิครับ หลับไป3วันมันหนาว อยากกอดเมีย”ป๊อปปี้อ้อน
 
 
 
 
“บ้า ฟางเองก็สลบไป3วันเหมือนกันนะ ไม่เห็นะเหงาจะหนาวอะไรเลย”ฟางเขิดหน้าแล้วพูด
 
 
 
 
 
“ก็ไม่หนาวหรอก เอวหนาขนาดนี้ โอ้ยๆ”ป๊อปปี้แซวฟางจึงถูกฟางหยิกทันที
 
 
 
 
 
“ว่าเค้าอ้วนหรอ ปล่อยเค้าเลยนะพี่ป๊อปบ้าเค้าจะลงแล้ว”ฟางหน้างอแล้วจะลงจากเตียงท่าเดียว
 
 
 
 
 
“คนป่วยก็นอนบนเตียงคนไข้ไม่เห็นแปลกนี่ครับ น่านะ โทโมะกับแก้วเค้าดูต้นทางให้แล้ว หมอกับ
พยาบาลไม่ว่าหรอก ขอนอนกอดหน่อยนะเจ้าหญิงของพี่”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางไว้ ฟางไม่ตอบแต่
ซุกหน้าลงที่อกกว้างและกอดตอบป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
ชอบถามกันว่านางเอกไม่หายโกรธพระเอกหรอ นี่ยังแสดงออกไม่ชัดอีกหรอจ้ะว่าหายไม่หาย
 
 
มีเรื่องจะบอก ตอนหน้าตอนจบแล้วนะ ขอเม้นกับโหวตเยอะๆด้วยนะคะ จะได้ปิดเรื่องนี้สวยๆไง