Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.19 น.
แก้ไขเมื่อ 17 เมษายน พ.ศ. 2557 11.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
53) ช่วยคนที่รัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“แปลก ทำไมจู่ๆเสียงก็ตัดไปนะ”เขื่อนที่ออกมาข้างนอกกับโทโมะก็พูดขึ้นเมื่อวางสายกับเฟย์
“เฟย์อาจจะล้มหรืออะไรรึเปล่า เฟย์น่ะขี้โวยวายจะตาย”โทโมะพูด
“อย่าล้มนะ เฟย์กำลังท้องอ่อนๆอยู่ด้วยน่ะ ไม่ได้ๆ”เขื่อนพูดอย่างตกใจ
“หา เฟย์ท้องแล้วหรอ ไม่ได้ล่ะๆ ชั้นไม่ยอมนายกับเฟย์หรอก”โทโมะรีบพูดก่อน2หนุ่มจะขับรถ
กลับมาที่รีสอร์ทพบว่าพวกสาวๆยังไม่กลับมาเขื่อนจังลองโทรศัพท์หาเฟย์อีกครั้ง
“ชั้นว่ามันชักแปลกๆแล้วล่ะ เฟย์ไม่รับสาย พอโทรอีกครั้งก็ปิดเครื่องแบบนี้”เขื่อนพูด
“ทำไงดีล่ะ แก้วยิ่งชอบเปิดสั่นอยู่ด้วย แล้วน่ะรับมั้ยเนี่ย”โทโมะโทรหาแก้วบ้างพบว่าแก้วยังไม่รับ
สาย
“อ้าว คุณโทโมะคุณเขื่อนไม่ไปน้ำตกกับพวกคุณฟางหรอครับ”กั้งและป๊อปปี้กลับมาจากไร่ก็ทักขึ้น
“อ๋อ พึ่งกลับมาจากในเมืองน่ะ ป๊อปปี้ ชั้นว่าเราไปดูบรรดาเมียๆของเราหน่อยมั้ย ชั้นรู้สึกสังหรณ์ใจ
ไม่ค่อยดีอ่ะ”เขื่อนพูดก่อนที่หนุ่มๆจะตกลงกันไปตามหาพวกฟางที่น้ำตก
“ทำไมข้าวของยังอยู่ตรงนี้นะ”กั้งสังเกตเห็นข้าวของที่โบว์และสาวๆเอามาก็แปลกใจที่ไม่เห็นตัวคน
“ชั้นว่านี่ต้องเกิดเรื่องไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบหมวกของฟ้าที่ฟางสวมให้ตอนเช้า
ก่อนมาที่น้ำตกขึ้นมา
“เอางี้ เราลองตามหาพวกสาวๆรอบๆนี่ดูก่อนละกันนะ”โทโมะพูดก่อนที่ทุกคนจะออกตามหาพวก
ของฟางจากรอบๆน้ำตกและในบริเวณไร่
“ฟาง ตื่นๆ”แก้วที่รู้สึกตัวเป็นคนแรกก็รีบเขย่าตัวฟาง ฟางลืมตาตื่นพบว่าเธอ แก้ว โบว์และเฟย์ถูก
จับมัดด้วยกันในบ้านหลังหนึ่ง
“แก้ว แล้วลูกของพวกเราล่ะ”ฟางฟื้นขึ้นมาก็รีบถามหาลูกๆของเธอและทุกคน
“ชั้นว่า เด็กๆน่าจะอยู่แถวๆนี้ล่ะ ตอนนี้เรามาช่วยกันแก้มัดก่อนเถอะ แล้วค่อยปลุกเฟย์กับโบว์
เพราะชั้นรู้สึกว่ามือถือที่กระเป๋ากางเกงชั้นสั่นตลอด อาจจะเป็นโทโมะโทรมาก็ได้”แก้วพูดยาว
เหยียดก่อน2สาวจะพยายามช่วยกันแกะเชือกที่มดพวกเธอไว้
แอ้ด
พิมเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับลูกน้องมองฟางเยาะๆ
“แหม กะแล้วว่าอีแค่เครื่องช๊อตไฟฟ้ามันทำอะไรคนหน้าด้านอย่างเธอไม่ได้หรอก”พิมเยาะ
“นี่เธอจับพวกเรามาทำไมกันพิม”ฟางถามขึ้น
“หึๆ ถามโง่ๆ แกทำอะไรไว้กับชั้นล่ะนังฟาง อย่ามาทำเป็นไขสือไม่รู้เริ้องหน่อยเลย”พิมว่า
“ชั้นไม่ได้ทำอะไรนะ เธอน่ะทำตัวเธอเองทั้งนั้น”ฟางย้อนใส่พิม
เพี้ยะ เพี้ยะ
พิมตบหน้าฟางซ้ายขวาสลับกัน จนเลือดกลบปาก
“แก ทำฟางงั้นหรอ”แก้วหันขวับไปว่าพิมก่อนจะพุ่งตัวเองกะจะโหม่งพิมแต่พิมเอี้ยวตัวหลบ
“ฤทธ์เยอะนักใช่มั้ยนังทอม เอ้ะๆ จะเรียกทอมก็ไม่ได้เพราะแต่งงานมีลูกกับคุณโทโมะไปแล้ว เห้อ
ทอมสิ้นลายเพราะแพ้ทางผู้ชาย น่าสมเพช”พิมว่าแก้วก่อนจะตบแก้วซ้ายขวาสลับกันเหมือนฟาง
“ถ้าแค้รชั้นมากแล้วทำไมมั่บชั้นมาแค่คนเดียว ขับเพื่อน จับลูกขั้นมาทำไม”ฟางว่า
“โอ๊ะๆ รักลูกรักเพื่อนซะด้วย แหมๆ ไอ้เด็กแฝดนั่นมันเป็นผลผลิตความรักของแกกับคุณป๊อปนี่นา
ไม่แปลกหรอกที่ชั้นจะจับมาด้วย ส่วนคนอื่นๆก็แค่หางเลขมาด้วย ซวยเองช่วยไม่ได้”พิมว่า
“อย่าทำอะไรลูกชั้นนะ ฟ้ากับเฟิร์สเค้ายังเด็กอยู่นะ”ฟางกลัวว่าลูกแฝดของเธอจะเป็นอะไรไปก็รีบ
ร้องห้าม
“แหมๆ ความรักของแม่นี่ช่างยิ่งใหญ่จังเลยนะ ชั้นก็อยากจะเห็นเหมือนกนว่าแกจะรักลูกของแก
มากน้อยแค่ไหน มานี่”พิมพูดจบก็สั่งลูกน้องลากฟางออกมานอกบ้านที่พิมนำพวกฟางมาขัง เมื่อ
ฟางออกมาก็พบว่าลูกๆของเธอถูกมัดติดเสาด้วยกันทั้งคู่บนกองฟาง
“อย่าทำอะไรลูกชั้นเลยนะ ชั้นขอร้องปล่อยลูกชั้นไปเถอะนะ”ฟางถึงกับร้องไห้เมื่อเห็นสภาพลูก
น้อยทั้ง2ของเธอที่ถูกมัดให้ตากแดดนอนบนกองฟางร้องไห้หาแม่อยู่
“โถๆ อยากให้ชั้นไว้ชีวิตลูกๆของแกน่ะหรอ ก็ก้มลงกราบช้นซะสิ”พิมว่าแล้วชี้กระบอกปืนมาที่ฟ้า
และเฟิร์ส
“ได้ แต่เธอต้องปล่อยลูกชั้นนะ ชั้นขอร้อง”ฟางที่ถูกแก้มัดพูดจบก็ค่อยๆก้มลงกราบพิมทันที
พลั่ก
พิมหัวเราะก่อนจะถีบฟางล้มลงกองกับพื้น
“นังโง่ สั่งอะไรก็ทำนะ ถ้าแกเชื่องเหมือนตอนนี้เลิกยุ่งกับคุณป๊อปปี้ซะ แกก็ไม่ต้องมาเห็นลูกเป็น
อย่างนี้หรอก”พิมพูดจบก็หันไปหมายจะลั่นไกใส่เด็กน้อยทั้ง2
“กรี้ด อย่าทำลูกชั้น”ฟางตกใจรีบพุ่งเข้าไปผลักตัวพิมล้มกองกับพื้นทำให้วิถีกระสุนรอดพ้นไปจาก
ลูกได้ก่อนจะตบหน้าพิมไม่ยั้งมือ
“ยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะมาช่วยชั้นสิยะ”พิมที่เสียท่าให้ฟางก็รีบสั่งลูกน้องทันที ลูกน้องรีบมาหิ้วปีกฟาง
ออกไปจากพิม
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ
พิมตบฟางไม่นั้งมือจนฟางล้มลงไปกองกับพื้น
“ชั้นเกลียดแกนังฟาง แกจะต้องตายด้วยมือชั้นซะ”พิมตะคอกใส่ฟาง
ผลัวะ
แก้วที่แก้มัดตัวเองไว้ได้ทันคว้าไม้หน้าสามมาฟาดใส่พิม ใส่ลูกน้องพิมก่อนจะดึงมือฟางหนี
ปังๆ
พิมยิงไล่หลังฟางไป พิมมองอย่างหัวเสียก่อนจะหันไปยิงใส่ฟ้าและเฟิร์สแต่ต้องตกใจเมื่อไม่เห็น
เด็กแฝดแล้ว
“ชู่วๆ เงียบนะครับ พ่อมาแล้วๆ”ป๊อปปี้ที่แอบไปอุ้มลูกตัวเองและกั้งมาแล้วหลบหลังกองฟาง โชคดี
แต่ไหนที่โทโมะใช่มือถือตามจับสัญญามือถือของแก้วแล้วทำให้รู้ว่าพวกฟางถูกจับมาไว้ที่ไหน
“ยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะ ไปตามเด็กมาสิวะ”พิมโมโหก่อนจะสั่งลูกน้องแล้วรีบวิ่งตามแก้วและฟางไป
ป๊อปปี้และกั้งมองหน้ากันอย่างตกใจ ใจหนึ่งก็เป็นห่วงฟางและแก้วที่หนีไป อีกใจหนึ่งก็คิดหาทาง
หนีทีไล่อยู่
“หายไปไหนวะ”ลูกน้องของพิม2คนเดินตามหาฟ้าและเฟิร์ส ป๊อปปี้อาศัยจังหวะนั้น พุ่งเข้าเอาไม้
ฟาดใส่จนหมอบก่อนที่กั้งจะช่วยป๊อปปี้จัดการลูกน้องพิมอีกคน แล้วช่วยกันมัดก่อนจะให้สัญญาณ
มือให้ตำรวจที่เขื่อนและโทโมะไปตามมาเข้าไปได้ก่อนป๊อปปี้จะฝากลูกของเขาไว้ที่ตำรวจส่วนหนึ่ง
แล้วรีบวิ่งไปตามฟางและแก้วเช่นเดียวกับโทโมะ
“ไหวนะฟาง”แก้วที่พาฟางวิ่งหนีเข้ามาในป่าละเมาะก่อนถามเมื่อเห็นฟางวิ่งช้าลง ฟางทรุดลงไป
แก้วต้องตกใจพบว่าที่หัวไหล่ของฟางมีเลือดซึมออกมา
“แก้ว ฟางไม่ไหว ฟางเจ็บ”ฟางพูดน้ำตาซึมออกมาทำให้แก้วต้องพาฟางหลบข้างทาง โดยที่พิม
และลูกน้องอีก2คนตามมาติดๆก่อนที่พิมจะเห็นรอยเลือดติดที่ใบไม้ก็ยิ้มออกมา
“นังฟาง รึว่านังทอม ชั้นรู้นะว่า1ในนั้นมีคนถูกชั้นยิง จะออกมาดีๆรึว่าจะให้ชั้นไปลากแกออ
กมาห้ะ”พิมตะโกน ฟางและแก้วกอดกันแน่น เพราะกลัวพิมจะหาเจอ
“อยากจะเล่นสนุกกับชั้นใช่มั้ย ได้”พิมพูดแล้วเดินตามหยดเลือดจนมาถึงหลังพุ่มไม้ใหญ่ก็ง้างปืน
จะยิงไปที่ฟางและแก้วซ่อนตัวอยู่
“อย่าทำอะไรฟางกับแก้วนะ”ป๊อปปี้ตะโกนทำให้พิมและลูกน้องหันขวับไปพบว่าป๊อปปี้และโทโมะ
วิ่งตามพิมมาช่วยคนรักของตัวเอง
“ไม่เจอกันตั้งนานนะคะ เจ้านาย”พิมยิ้มให้ป๊อปปี้
“พิม ยอมมอบตัวซะเถอะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”ป๊อปปี้ลองพูดเกลี้ยกล่อมพิม
“ไม่ ต่อให้พิมต้องตายแต่ถ้าฆ่านังฟางได้พิมก็ยอม เพราะนังแคทพิมยังจัดการให้มันไปพ้นๆเจ้า
นายได้ นังฟางถ้าทำทุกวิธีแล้วมันยังไม่ไป มันก็สมควรตาย”พิมว่า
“ต่อให้ไม่มีแคทหรือฟาง ผมก็ไม่มีวันรักผู้หญิงร้ายอย่างคุณหรอก”ป๊อปปี้พูด
“คุณคิดจะฆ่าลูก ฆ่าเมียที่ผมรักไปทำไมคุณไม่ฆ่าผมให้ตายไปอีกคนล่ะ คุณน่ะใจร้ายเกิดไปแล้
วนะพิม”ป๊อปปี้พูดออกมา ฟางซึ้งจนน้ำต่ไหลออกมา
“กรี้ดดดดดดดด”พิมเกิดอาการคุ้มคลั่งแล้วง้างปืนยิงป๊อปปี้ โทโมะรีบดึงป๊อปปี้ให้หลบ ก่อนที่จะถูก
ยิง
“เลิกบ้าได้แล้วพิม ยอมมอบตัวซะ”โทโมะพูดก่อนจะพุ่งเข้าไปสู้กับลูกน้องของพิมคนหนึ่งเช่นเดียว
กับป๊อปปี้ที่เข้าไปสู้กับลูกน้องอีกคนหนึ่งของพิม
“เห็นแล้วล่ะสินังฟาง แกคงจะยิ้มดีใจอยู่ล่ะสิที่คนรักของแกเค้าเสี่ยงชีวิตมาช่วยขนาดนี้ ออกมาสิ
ไม่งั้นชั้นจะยิงเจ้านายเดี๋ยวนี้ล่ะ”พิมขู่พร้อมกับง้างปืนไปที่ป๊อปปี้ที่เสีบหลักถูกลูกน้องพิมเล่นงาน
อยู่
“ไม่นะ อย่าทำพี่ป๊อปนะ”ฟางที่กลัวว่าป๊อปปี้จะเป็นอะไรก็รีบออกมาจากที่ซ่อนทันที
“ดี ในเมื่อออกมาแล้วชั้นก็จะได้ยิงถูกตัว”พิมยิ้มเยาะก่อนจะง้างปืนหมายจะยิงฟาง
“ไม่นะอย่า”ป๊อปปี้ร้องก่อนจะถีบลูกน้องของพิมล้มลงแล้วรีบวิ่งไป
ปัง
เป็นจังหวะเดียวกับที่พิมยิงปืนออกไป กระสุนถูกกลางหลังป๊อปปี้พอดี
“ไม่นะพี่ป๊อป”ฟางร้องไห้แล้วรีบประคองป๊อปปี้ทันที
“แกทำโทโมะงั้นหรอ”แก้วโมโหแทบคลั่งเมื่อเห็นลูกน้องของพิมที่อัดโทโมะนหน้าช้ำไปด้วยเลือด
แล้วทรุดลงไปก็ยังไม่เลิกกระทืบโทโมะก็เอาไม้หน้าสามฟาดไม่ยั้งก่อนจะเข้าไปหาโทโมะ
“พี่ป๊อป อย่าหลับนะคะ อย่าหลับค่ะ มองหน้าฟางไว้นะคะ”ฟางพยายามกดแผลป๊อปปี้เพื่อห้าม
เลือดไว้แล้วพยายามพูดกับป๊อปปี้ที่สติเริ่มพร่าเลือนและจะหลับตาลง
“แก นังฟาง เพราะแก แกทำให้เจ้านายเป็นแบบนี้ อย่าอยู่เลย”พิมโมโหจัดและคลั่งเมื่อเห็นป๊อปปี้
ถูกยิงแบบนั้นก็ง้างปืนจะยิงฟางอีกครั้ง ฟางตกใจหลับตาปี๋ทันที
ปัง ปัง
เสียงกระสุนดัง2นัดฟางรีบลืมตาเมื่อรู้สึกว่าเธอไม่ได้ถูกยิงก็ตกเมื่อเห็นพิมถูกยิงล้มลงขาดใจตาย
ตรงนั้นด้วยฝีมือตำรวที่เข้าไปช่วยพวกเฟย์แล้วมาช่วยพวกเธอ
“พี่ป๊อป ไม่นะพี่ป๊อป”ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้สลบในอ้อมกอดตัวเองก่อนจะเป็นลมล้มไป
กลับมาอัพให้แล้วน้าา แหม ช่วงสงกรานต์ไรเตอร์ก็ขอไปพบญาติพี่น้องหน่อยเถ้อะ
อย่าพึ่งหายไปนะกลับมาแล้วๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
