Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไหวมั้ยเฟย์ ถ้าไม่ไหวนะ เดี๋ยวเราไปยกเลิกแข่งเกมกันเย็นนี้ก็ได้นะ”เขื่อนถามเมื่อเห็นเฟย์ที่ดื่ม
ไวน์คนเดียวจนหมดขวดพยามเดินไม่ให้เซ
 
 
 
 
 
“ไม่ ชั้นไม่ยกเลิก ให้ชั้นได้ล้างหน้าล้างตาก็หายแล้วล่ะ นี่อุ้มหน่อยสิ”เฟย์ที่เมาแล้วเริ่มงอแงซบ
ไหล่ขอให้เขื่อนอุ้มทันที เขื่อนมองเฟย์แล้วก็อุ้มเธอขึ้นพาไปที่ห้องทันที
 
 
 
 
 
“ฝีมือยังใช้ได้เหมือนเดิมแฮะ”แก้วเดินกลับมาระหว่างทางและเอาพายองุ่นฝีมือฟางไปกินด้วยเดิน
ไปด้วย โทโมะมองแก้วที่เอาแต่กินแล้วไม่ดูทางก็ดึงแก้วมาเมื่อจะชนกับหนามข้างทาง
 
 
 
 
 
“ดูทางหน่อยสิเธอน่ะ อย่าเอาแต่กิน นี่ปากเลอะหมดแล้วนะ”โทโมะพูดแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเอง
เช็ดปากให้แก้ว แก้วหน้าแดงทันที ก่อนจะหันไปเห็นจินนี่กำลังมองอยู่ก็รีบผละจากโทโมะแล้วเดิน
หนีไปทันที
 
 
 
 
 
 
“เดินดีๆเลย ไม่ต้องเซ ถ้าเซชั้นหักเงินเดือน”โบว์โมโหกั้งที่ตอบคำถามตัวเองผิดก็ดุกั้งซะยกใหญ่
 
 
 
 
“ผมขอโทษครับคุณโบว์ แค่ผมตอบส่วนสูงคุณโบว์ผิดไปเซนเดียวเอง”กั้งพูดอู้อี้เหมือนคนเมา
 
 
 
“เห้อ แล้วจะแข่งไหวมั้ยเนี่ย ไม่ไหวไปพักก็ได้นะ”โบว์พูด
 
 
 
 
“ไม่ได้ พี่กั้งต้องแข่งต่อเท่านั้น พี่กั้งมานี่เดี๋ยวแบมพาไปกินอะไรร้อนจะได้สร่างแล้วไปแข่งต่อเย็น
นี้”แบมพูดแล้วลากพี่ชายไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไหวมั้ยเนี่ย ถ้าเมาไวน์ไปนะ เสียชื่อเจ้าของไร่องุ่นแย่เลย”ฟางมองป๊อปปี้ที่หน้าแดงกรึ่มๆเดินกลับ
เข้ามา
 
 
 
 
“ไหวสิ ขวดเดียวพี่ไม่เมาหรอก”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
"จ้า พ่อคนเก่ง"ฟางส่ายหน้าแล้วเดินหนี
 
 
 
 
"เมาเหล้าน่ะไม่เมา แต่เมารักคนแถวนี้น่ะสิ เห้ออ"ป๊อปปี้พูดแซว ฟางจึงผลักอกเขาเบาๆ
 
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวนายนอนนี่แปปนึงนะ ขออาบน้ำก่อน พอดีว่าเหนียวตัวมากเลย”ฟางพูดแล้วหายเข้าไปใน
ห้องน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้ที่หลับอยู่บนเตียงแล้วพิมกำลังจูบเขาอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ กล้าดียังไงถึงได้ขึ้นมาบนนี้”ฟางโมโหเดินเข้าไปเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
“อุ๊ปส์ เอาของมาให้เจ้านาย โทษทีค่ะ พอดีลืมตัวไปหน่อย”พิมยิ้มเยาะใส่ฟาง ฟางโมโหก่อนจะ
เดินไปดึงพิมมา
 
 
 
 
 
เพี้ยะ  
 
 
 
 
 
“อุ๊ปส์พอดีลืมตัวไปหน่อยน่ะ”ฟางพูดหลังจากตบหน้าพิมหัน พิมจึงตบกลับบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเจอเจ้านายก่อน และก็จะไม่มีวันให้เจ้านายเป็นของใคร จำเอาไว้”พิมพูดเมื่อตบฟางเสร็จก่อน
จะเดินไป
 
 
 
 
 
 
“นี่ก็ก็หลับสบายเลยนะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”ฟางหันขวับไปมองป๊อปปี้ที่หลับอยู่ก็อารมณ์เสียทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรอ่ะฟาง หน้าหงิกเชียว เห้ย แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมาอ่ะ”แก้วเมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วและ
เตรียมตัวจะไปทำกิจกรรมตอนเย็นก็ถามฟางทันที
 
 
 
 
 
 
“เจอแมวขโมยปลาย่างน่ะเลยโดนลูกหลง แล้วนี่ก็ไม่เข้าใจ ปลาย่างจะไปนอนอ่อยเค้าทำไมก็
ไม่รู้”ฟางแขวะพลางมองป๊อปปี้ที่อาบน้ำเสร็จแล้วลงมาอย่างงงๆที่ฟางปั้นปึ่งใส่เธอ
 
 
 
 
 
 
“ทานข้าวกันเสร็จแล้วใช่มั้ยลูก พอดี แม่กับพ่อให้คนงานเตรียมของแล้วนะ ป่ะไปกันเกมส์สุดท้าย
แล้ว”พ่อแม่เดินมาบอกทุกคนให้ไปร่วมกิจกรรม ตลอดเวลาที่เดินฟางปึงปังไม่อยู่ใกล้ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“นี่ แม่น่ะเอาขวดไวน์ไปซ่อนตามฐานพวกนี้นะถ้าใครหาเจอแล้วมาหาพ่อกับแม่ก่อน4ทุ่มจะเป็นผู้
ชนะไปรับรางวัลพรุ่งนี้นะจ้ะ”พ่อแม่พูดก่อนจะแยกเป็นคู่เหมือนเดิม โทโมะคู่แก้ว ฟางคู่ป๊อปปี้ เฟย์คู่
เขื่อน กั้งคู่กับโบว์ ส่วนแบมและจินนี่ขอถอนตัวเพราะไม่ชอบเข้าฐานตอนกลางคืนและไม่ชอบพวก
แมลง
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปที่นี่ตอนกลางก็แอบหนาวเหมือนกันเนาะ”แก้วเดินตามหาขวดไวน์กับโทโมะมองรอบๆทาง
พลางเอามือถูไหล่
 
 
 
 
 
“ก็แต่งตัวแบบนี้ทำไมล่ะเธอน่ะ เห้อ”โทโมะเหล่มองแก้วที่ใส่เสื้อกล้ามทรงสปอร์ตกับกางเกงขา
ยาวสบายๆ
 
 
 
 
 
“นี่ เสียใจมั้ยที่ชั้นไม่ใช่จินนี่”แก้วพูดขึ้น เพราะก่อนออกมาเป็นจินนี่และโทโมะคุยกันกระหนุงกระ
หนิง
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอยังจะคิดเรื่องนี้อีกแล้วหรอ ชั้นคู่กับเธอ เล่นเกมส์ให้มันจบๆไปถ้าเธอไม่อยากคู่กับชั้นมากนัก
ก็เล่นเกมส์นี้ให้จบๆไปซะสิ”โทโมะพูดแล้วเดินดุ่มๆหนีแก้วไป แก้วมองตามแล้วรีบวิ่งตามโทโมะ
ทันที
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ”แก้วรีบวิ่งมาตามโทโมะเลยทำให้ไม่เห็นท่อนไม้ท่อนหนึ่งที่ขวางไว้ทำให้กลิ้งล้มลงไปข้าง
ทาง แก้วลุกขึ้นมาทำให้รู้ว่าหัวเข่าถลอกเลือดออก แก้วร้องซี้ดด้วยความแสบเพราะนอกจากหัวเข่า
แล้วยังมีที่ข้อศอก2ข้างขอกเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว ลุกไหวมั้ย”โทโมะวิ่งกลับมาดูแล้วถามแก้วด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
“ไม่เป็นไร ชั้นลุกไหวๆ โอ๊ย”แก้วพูดแล้วดันตัวขึ้น พบว่าข้อเท้าเธอแพลงอยู่ โทโมะจึงอุ้มแก้วขึ้น
มาทันที
 
 
 
 
 
“วางชั้นลงเถอะเดี๋ยวชั้นเดินเองก็ได้ เดี๋ยวจินนี่ก็เข้าใจผิดหรอก”แก้วพูดเมื่อโทโมะอุ้มเธออยู่
 
 
 
 
 
“นี่เลิกพูดถึงจินนี่ก่อนได้มั้ย ดูตัวเองก่อนว่าเลือกออกเป็นแผลเยอะขนาดไหน มาเดี๋ยวกลับไปนะ
ชั้นจะทำแผลให้เธอเอง”โทโมะพูดแล้วรู้สึกหงุดหงิดที่แก้วพยายามพูดเรื่องจินนี่กับเขา
 
 
 
 
 
 
“ชั้นทำเองได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คือ ชั้นไม่อยากเจ็บในวันที่ต้องหย่ากับนาย”แก้วพูดเพราะเธอ
กลัวว่าถ้าเธอแต่งงานกับโทโมะไปจริงๆแล้วโทโมะเลือกจินนี่ การที่โทโมะทำดีแบบนี้มันจะทำเธอ
เจ็บเปล่าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ยุงทำไมมันเยอะขนาดนี้เนี่ย โหย ป๊อปปี้นะป๊อปปี้ทีหลังต้องให้มาฉีดยากันยุงแถวนี้ซะ
ละ”เฟย์เดินบ่นไป ตบยุงไปตามทาง พลางบ่น เขื่อนที่มองเฟย์ที่เสื้อยืดคอกว้างโชว์ไหล่กับกางเกง
ขาสั้นก็ถอนหายใจ
 
 
 
 
 
 
“ก็แต่งตัวแบบนี้น่ะ ทีหลังไม่แต่งแบบนี้ได้มั้ยเฟย์”เขื่อนพูด เฟย์หันไปยิ้มทันที
 
 
 
 
“ห่วงด้วยหรอ ทาสของชั้นห่วงชั้นหรอ”เฟย์เดินไปกระแซะเขื่อนอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“ก็เฟยืเป็นผู้หญิงแต่งตัวนุ่งสั้นแบบนี้เดินกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย ถ้าเขื่อนไม่มาด้วยจะทำยัง
ไง”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ ถ้าเขื่อนไม่มาด้วยเฟย์จะทำยังไง โอ๊ะ กลัวจังๆ”เฟย์พูดแล้วแกล้งซุกลงที่อกกว้างของ
เขื่อน
 
 
 
 
 
“เฟย์ เขื่อนไม่ตลกนะถ้าเฟย์เป็นอะไรไปจะว่ายังไง”เขื่อนดุเฟย์ เฟย์ได้ยินก็ชะงักแต่ก็ยิ้มแล้วกอด
เขื่อนไว้ก่อนจะเงยหน้าช้อนเขื่อนมาจูบ
 
 
 
 
 
“อย่าทำแบบนี้อีกเฟย์ มันไม่ดี”เขื่อนเบี่ยงหน้าหนีแล้วพูด
 
 
 
 
 
“เป็นทาสยอมมาตลอดแล้วคราวนี้ทำไมถึงไม่ยอมเพราะนายมีคนอื่นแล้วใช่มั้ยน้องคนนั้นล่ะสิ”เฟย์
พูดก่อนจะผละออกจากเขื่อนแล้วเดินหนี
 
 
 
 
“เขื่อนยังไม่มีใครแต่สำหรับเฟย์ ถ้าวันนึงเฟย์เจอคนที่ใช่แล้วเค้ารู้เรื่องของเราคิดว่าคนนั้นของเฟย์
จะรับได้มั้ย”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากมีแฟน จะมายัดเยียดชั้นให้ใครอีก”เฟย์หันขวับมาว่าเขื่อน
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ยัดเยียด แต่เขื่อนแค่กลัว สักวันเขื่อนจะรักเฟย์ขึ้นมาแล้วมันจะเจ็บที่เขื่อนคนเดียว”เขื่อนพูด
เศร้าๆเฟย์ฟังแล้วก็เดินมาก่อนจะช้อนเขื่อนไปจูบอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
“วันนี้นายพูดดีนะ นายไม่ต้องไปหาไวน์แล้วเอารางวัลที่พวกป๊อปปี้แล้วล่ะ มาเอารางวัลจากชั้น
เถอะ”เฟย์พูดก่อนจะดึงมือเขื่อนไปที่เพิงที่คนงานใช้พักตอนกลางวัน เขื่อนมอง สุดท้ายเขาก็หลุด
พ้นจากแม่มดอย่างเฟย์ไม่ได้สักที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับ”ฟางพูดเมื่อเดินๆอยู่แล้วป๊อปปี้จะจูงมือ
 
 
 
 
 
“เอ้าฟาง เป็นอะไรอ่ะ กลางวันนี้ยังดีๆอยู่เลย”ป๊อปปี้มองฟางไม่เข้าใจ ฟางค้อนนิดนึงก่อนจะเดินหนี
ไปไม่รอป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“งี่เง่า นี่คงจะรู้ด้วยล่ะสิว่ายัยพิมมาเลยนอนอ่อยซะขนาดนั้น”ฟางพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไป
เรื่อยๆจนออกนอกเส้นทาง
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมยิ่งเดินยิ่งมืดแบบนี้เนี่ย นายชั้นอยากกลับแล้วนะ”ฟางพูดแล้วเริ่มคันเพราะยุงกัดก็หันไปบอก
ป๊อปปี้ก็ชะงักเมื่อพบว่าป๊อปปี้ไม่ได้อยู่กับเธอ เพราะเธอเดินหนีเขามา
 
 
 
 
 
 
“หึ่ย คนบ้าไม่คิดจะมาตามกันเลยรึไง คงจะหนีไปหาพิมแล้วล่ะสิ”ฟางพูดอย่างน้อยใจแล้วมองรอบ
ทางที่มืดสนิทก็เริ่มกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
บรู๋วววว
 
 
 
 
 
 
เสียงหมาหอยทำให้ฟางหยุดชะงักไม่กล้าเดินต่อ
 
 
 
 
 
“หมาบ้าจะมาหอนอะไรตอนนี้”ฟางตะโกนว่าแต่ต้องชะงักเมื่อลมพัดเย็นขึ้นก็เริ่มกลัวแล้วเอามือลูบ
ต้นแขนตัวเองมองไปรอบๆแล้วก้าวขาไม่ออกเพราะมันมืดไปหมด
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
 
มีมือมาจับไหลาฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“กรี้ดดดดด ไม่นะ”ฟางร้องกรี้ดสุดเสียงแล้วจะวิ่งหนีแต่ถูกกระชากมากอดแน่น
 
 
 
 
“พี่อยู่นี่แล้วฟาง ไม่ร้องนะๆ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแน่นเมื่อรู้ว่าฟางร้องไห้กลัวอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“อีตาบ้า นายหายไปไหนมารู้มั้ยว่าชั้นเดินคนเดียวมันมืดก็มืด หมาบ้าก็มาหอนอีก”ฟางเอาหน้าซุก
อกกว้างของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“พี่เปิดแผนที่ที่แม่ให้มาอยู่น่ะ พอหันมาอีกทีฟางก็หายไปแล้วก็ไม่รู้ นี่ดีนะที่ฟางขาสั้นไม่เดินไป
ไกล”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
“นายยังมีหน้ามาว่าชั้นขาสั้นอีกนะ เพราะใครเล่า โอ๊ะ”ฟางพูดแล้วเอามือทุบอกป๊อปปี้ก่อนจะร้อง
เพราะแผลที่พิมตบยังบวมไม่หาย
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นอะไรรึเปล่า จริงสิ พี่ว่าจะถามเราตั้งแต่แรกแล้วแต่เรามัวแต่เดินหนีพี่ นี่ฟางเป็นอะไรทำไม
ถึงแดงแบบนี้”ป๊อปปี้รีบถามด้วยความเป็นห่วงพบว่าแก้มของฟางมีรอยแดงจริงๆ
 
 
 
“เพราะผู้หญิงของนายนั่นล่ะตบชั้น”ฟางพูดแล้วหน้างอ
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงของพี่ ใครกันอ่ะฟาง”ป๊อปปี้ไม่เข้าใจ ฟางโมโหจึงตีใส่แขนป๊อปปี้ไปดังป๊าบ
 
 
 
 
“ยัยเลขาส่วนตั๊ว ส่วนตัวนายไงล่ะ ชั้นเห็นยัยนั่นจูบนาย ชั้นเลยไปตบยัยนั่นเลยตบตอบ ไปเลยนะ
นายคงจะชอบล่ะสิที่ยัยนั่นมาลักหลับแบบนั้น”ฟางพูดแล้วหน้างอเข้าไปใหญ่
 
 
 
 
 
“พิมจูบพี่งั้นหรอ ทำไมพี่ไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ”ป๊อปปี้เหวอ ฟางจึงเดินกลับไปทุบอกรัว
 
 
"ทำไมยังจะทำหน้าตาไม่รู้เรื่องอีกหรอห้ะ ชอบนักใช่มั้ยให้เค้ามาจูบนายแบบนี้เนี่ย"ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
“หึงพี่หรอครับ หืม”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดและจ้องทำให้ฟางหน้าแดงจัด
 
 
 
 
“บ้า เปล่านะ”ฟางหน้าแดงพยายามหลบตา
 
 
 
 
 
 
“ถ้าพี่ถูกจูบจริงๆ ฟางเป็นเมียพี่ฟางช่วยล้างจูบนั่นหน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดจบก่อนจะจูบฟางอย่างอ่อน
โยน ฟางขืนตัวเล็กน้อยก่อนจะยอมโอนอ่อนกับสัมผัสที่อ่อนโยนของป๊อปปี้และเลื่อนเอามือโอบ
รอบคอชายหนุ่มไว้
 
 
 
 
 
 
“จูบล้างปากแล้ว พี่ขอรักษาแผลฟางนะครับ”ป๊อปปี้ถอนจูบมาแล้วจูบที่แผลที่ฟางถูกตบอย่างอ่อน
โยน ตึกๆ สัมผัสที่ป๊อปปี้มอบให้ทำให้ฟางใจเต้นรัวกอดป๊อปปี้ไว้ไม่ยอมปล่อย
 
 
 
 
 
 
 
 
ตรู้ดดด
 
 
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ดังทำให้ฟางและป๊อปปี้ผละออกจากกัน
 
 
 
 
 
“ฮัลโหลโบว์หรอ เจอไวน์ได้คนชนะละ อ่าๆ เดี๋ยวจะกลับไปละๆ”ป๊อปปี้รับสายจากน้องสาวก่อนจะ
วาง
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวกลับไปรักษาที่ห้องต่อมั้ย”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ ฟางจึงตีแขนไปทีนึงก่อนจะจับมือป๊อปปี้ไว้แล้วเดิน
กลับไปด้วยกัน ป๊อปปี้ที่เห็นฟางจับมือตัวเองก็ยิ้มอย่างมีความสุข อย่างน้อยฟางก็อ่อนกับเขาบ้าง
แล้ว
 
 
 
 
 
 
ขอโทษน้าาา วันนี้ไปทำธุระเลยไม่ได้อัพตอนกลางวัน
 
 
ถ้าเม้นเยอะๆเดี๋ยวอัพให้อ่ะ
 
 
บอกเลยตอนหน้าทุกคนจะเกลียดพิมล่ะ หุหุ