พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้านั่นไปไหนนะ ทำไมยังไม่กลับมาอีก"ฟางพูดเเล้วมองนาฬิกาเพราะตอนนี้ก็เย็นมากเเล้ว

 

 

 

 

 

 

 

"คอยดูเหอะ กลับมาจะด่าให้เข็ด"ฟางบ่นก่อนจะมองไปข้างนอก ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เเล้วออกมาข้างนอกคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ จะไปหรอค่ะ ไปไม่ได้นะค่ะ"พยาบาลที่ป๊อปปี้จ้าวมาเฝ้าพูดทันทีเมื่อเห็นฟางออกมา

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ชั้นจะออก เธอมีปัญหาอะไรรึไง"ฟางพูดเเล้วเอียงคอเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

"คุณภาณุท่านสั่งไว้น่ะคะ"พยาบาลพูดกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ชั่งสิ ชั้ยเมื้อย เบื่อ อย่างเธอจะมาห้ามอะไรชั้นได้"ฟางพูดเเล้วเดินเเต่พยาบาลก็ยังมาดักหน้าไว้

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้จริงๆนะค่ะ"พยาบาลพายายามพูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่กลัวชั้นตบ ?"ฟางพูดเเล้วมองพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

"ตามสบายค่ะ"พยาบาลพูดเเล้วหลีกทางให้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณค่ะ ^^"ฟางพูดเเล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟต์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นายชั้นจะเอาซูชิอะ"แก้วพูดเเล้วมองไปที่ซูชิที่วางอยู่ 

 

 

 

 

 

"กินผลไม้"โทโมะพุดเเล้วยื่นแอบเปิ้ลที่ถูกปลอกเเล้วมาให้ 

 

 

 

 

 

"จะกินอันนั้น"แก้วพูดเเล้วชี้ไปที่ซูชิทาชี่วางอยู่ 

 

 

 

 

 

"อันนั้นของชั้น"โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

"ชั้นจะกินอะ เบื่อผลไม้ อะไรๆก็ผลไม้ ดูหน้าชั้นจะเหมือนป้าขายผลไม้อยู่เเล้วเนี้ย กินอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน"แก้วบ่นยาวเหยียดพร้อมชี้ไปที่หน้าตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

"นี่เธอกำลังบ่นกับใครอยู่รู้ตัวมั้ย"โทโมะพูดเเล้ววางจานผลไม้

 

 

 

 

 

"คุยกับนายวิศว ไทยานนท์ มาเฟียตัวพ่อ มีไรป่ะ -3-"แก้วพูดเเล้วหน้ามุ่ย 

 

  

 

 

 

"เเล้วเธอคิดว่ามีกี่คนกันที่ชั้นจะต้องมาฟังเธอบ่นๆๆๆๆๆๆ เเบบนี้ทุกวัน"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้าเป็นเมื่อก่อนชั้นอาจจะเอาปืนจ่อหัวเธอเเล้วยิงสมองกระจุยไปเเละ"

 

 

 

 

 

 

 

"พูดเเบบนี้จะฆ่าชั้นใช่มั้ย"แก้วพูดเเล้วหน้างอหนักกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นบอกว่า ถ้าเป็นเมื่อก่อน เเต่ตอนนี้ชั้นก็ทน ปืนสักกระบอกชั้นก็ไม่พก"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นไม่รู้ทำไมชั้นถึงเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมชั้นต้องมาเปลื่ยนตัวเองเพื่อผู้หญิงเซ่อๆแบบเธอด้วย"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

"พูดงี้หมายความว่าไงย่ะ-_-"แก้วพูดเเล้วมองหน้าโทโมะอย่างหน่ายๆ

 

 

 

 

 

 

 

"เเละชั้นก็ไม่รู่ว่าทำไมหน้าชั้นมันต้องเป็นแบบนี้!"โทโมะพูดพร้อมหยิบรูปที่แก้วสะเก็ตขึ้นมาเทียบหน้าตัวเองเเล้วมองไปที่รูป

 

 

 

 

 

 

 

"O_O!!"

 

 

 

 

 

 

 

"ตาโตเลยหรือไง วาดเองเเท้ๆ"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

 

"เอามาได้ไงอะ-/////-"แก้วพูดเเล้วเริ่มกน้าแดง เพราะยังไงถ้าโทโมะไม่ได้เข้าไปในห้องก็ต้องไม่เห็นอยู่เเล้วเเต่นี่เขาต้องเข้าไปในห้องเธอเเน่ๆ แก้วรีบเบือนหน้าหนีทันที

 

 

 

 

 

 

 

"ดึงมาจากหัวเตียงเธอ"โทโมะพูดเเล้ววางรูปลงที่เตียง

 

 

 

 

 

 

 

"ขะ..เข้าไปในห้องชั้นระ..หรอ-///-"แก้วเบือนหน้าหนีเเล้วพายายามพูดให้เป็นคำๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ใช่"โทโมะพูดหน้าตายทำให้แก้วยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

"เเล้วก็นี่"โทโมะพูดพร้อมชูรูปที่แก้วแอบถ่ายตอนไปกระบี่ แก้วที่หันหน้าหนีอยู่ก็สงสัยก่อนจะหันมาดู

 

 

 

 

 

 

 

"O//////O"

 

 

 

 

 

 

 

"อันนี้ยังไม่ดีเท่าไหร่ เเต่นี่น่ะ.."โทโมะพูดก่อนจะพลิกรูป

 

 

 

 

 

 

 

"ชะ..ชั้นเอ่อ.."แก้วพูดอะไรไม่ออกได้เเต่กำผ้าห่มจนมันยัยยู่ยี้

 

 

 

 

 

 

 

"หึ.."โทโมะเคล้นเสียงหัวเราะให้รำคอนิดๆ ก่อนจะดึงงแก้วเข้ามากอดอย่างอ่อนดยน

 

 

 

 

 

 

 

"..-//////////-.."

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นน่ะ.."

 

 

 

 

 

 

 

"แก้วววววววววว"เสียงของฟางดังขึ้นเเต่ไม่นานนักตัวฟางก็ตามเสียงมาก่อนจะเอามือปิดปากเพราะเห็นแก้วเเละโทโมะกำลังกอดกันอยู่

 

 

 

 

 

 

 

"ขัดจังหวะ"โทโมะผละแก้วออกเเล้วบ่นเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

"อะไรนะ"แก้วพูดเพราะฟังไม่ค่อยถนัด

 

 

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอก.."โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

 

"เห็นนะ"ฟางเดินเข้ามาเเซวแก้วเเละโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

"อะไรล่ะฟาง"แก้วพูเขินๆ

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ออกมาทำไมคนเดียว พี่ล่ะ"โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

"จะไปรู้หรอ"ฟางพูดเเ้วทำหน้าเซ็ง

 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรป่ะเนี่ย"แก้วถามอย่างรู้ทัน

 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไร ไม่มี เออ พรุ่งนี้ฟางจะออกจากโรงพยาบาลเเล้วนะเเต่ไม่ต้องห่วงมาเบี่ยมทุกวันเเน่นอน"ฟางพูดเเล้วหยิกแก้มแก้ว โทโมะเหล่มองนิดนงเเต่ก็ไม่ได้พูอะไรออกมา

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าว จะออกเเล้วหรอ แก้วเหลืออีกตั้งามวันเเน่ะ หมอบอกดูอาการก่อน"แก้วพูดเเล้วหน้างอ

 

 

 

 

 

 

 

"ใช่ๆ เเล้วนี่เดี๋ยวกลับไปแล้วฟางจะไปดูห้องแก้วให้นะ อยากได้ของใช้อะไรส่วนตัวรึเปล่าล่ะ"ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่หรอก นายนี่ซื้อให้ครบเเล้วล่ะ"แก้วพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

"หึ อิจฉาจริงๆ เชอะ -3-"ฟางพูดเล้วสบัดผมใส่โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หวังว่าจะให้เข้าไปนะ"ป๊อปปี้พูดเมื่อเดินเข้าโรงพยาบาลเเล้วถือสมุดมาด้วยก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟต์

 

 

 

 

 

"คุณภาณุ.."พยาบาลพูดด้วยสีหน้าตดใจเล็กน้อยเพราะฟางเองก็ยังไม่กลับมา เเต่ป๊อปปี้ไม่สนใจผลักประตูเข้าไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

ผลั่ก!

 

 

 

 

 

 

 

"ยัยนี่ไปไหน"ป๊อปปี้ผลักประตูออกมาอย่างเร็วเเล้วถามพยาบาลพร้อมชี้ไปที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ.."พยาบาลได้เเต่อ้ำอึ้งเเล้วก้มหน้าอย่างเดียว

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นสั่งไว้้เเล้วไม่ใช่หรือไงว่าถ้ายัยนี่จะไปไหน ไม่ให้ไปน่ะ!"ป๊อปปี้เริ่มกดเสียงต่ำ

 

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษค่ะ"พยาบาลพูดเสียงสั่นจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

"อย่ามาี้องไห้ให้ชั้นเห็นนะ!"ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

 

"นี่นายบ้าหรือไงคนจะร้องไห้ก็ไม่ให้ร้อง"ฟางเดินมาได้ยินป๊อปปี้สั่งพอดีก็เข้ามาดุป๊อปปี้เล็กน้อย 

 

   

 

 

 

"ไปไหนมา!"ป๊อปปี้หันมาถามฟางด้วยน้ำเสียงดุดันทันที ฟางมองป๊อปปี้เเล้วทำท่าจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

ฟรึ่บ!

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้รีบดึงฟางเข้ามากอดทันทีที่เห็นสีหน้าของฟาง พยาบาลมองก็เหวอๆ

 

 

 

 

 

 

 

"อย่ามาร้องไห้ให้ชั้นเห็นนะยัยบ้า!"ป๊อปปี้พูดเเล้วกอดฟางเเน่นขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

".."ฟางเงียบไม่พูดอะไร ป๊อปปี้รีบพาฟางเข้ามาในห้องทันที ก่อนจะล็อกประตูเรียบร้อย ป๊อปปี้ผละฟางออกเเล้วมองหน้าฟางที่กำลังเบะปากอยู่

 

 

 

 

 

 

 

"หยุดเลย หยุดคิดที่จะร้องไห้!"ป๊อปปี้พูกดักไว้

 

 

 

 

 

 

 

"นายดุชั้น"ฟางพูดเเล้วน้ำตาก็เริ่มไหนออกมา

 

 

 

 

 

 

 

ผลั่ก!

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้หันไปต่อยกำแพงทันที

 

 

 

 

 

 

 

"=[]="ฟางอึ้งอ้าปากค้างทันที ก่อนจะรีบสบัดหัวเเล้วไปดึงเเขนป๊อปปี้ออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"ทะ..ทำบ้าอะไรของนาย"ฟางพูดเเล้วรีบดึงป๊อปปี้ไปนั่งที่เตียง

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นขอโทษ"ป๊อปปี้พูดเเล้วดึงฟางเข้ามากอด

 

 

 

 

 

 

 

".."ฟางงงกำสิ่งที่ป๊อปปี้พูดก็ได้เเต่เงียบ

 

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษที่ทำเธอร้องไห้"ป๊อปปี้พูดอีก ฟางรีบผลักป๊อปปี้ออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

 

 

 

 

ฟางสะบัดข้อมือโดนหน้าป๊อปปี้จนหน้าป๊อปปี้หันไปตามเเรงตบ

 

 

 

 

 

 

 

"คนบ้า ต่อยเพราะชั้นร้องไห้เนี้ยนะ มีสติบ้างสิ ไอ้บ้า"ฟางหลับตาเเล้วว่าป๊อปปี้ออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

".."

 

 

 

 

 

 

 

"ซาดิทส์นักหรอห๊ะ!"ฟางตะคอกใส

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ชั้นทำเธอร้องไห้ ทำเธอเสียน้ำตา ทั้งที่ชั้นไม่ควระทำมันให้ขึ้นมาอีก ชั้น..ชั้นขอ..อุ๊บส์!"ป๊อปปี้ที่กำลังจะพูดขอโทษเเต่ยังไม่ทันได้พูดจบฟางรับดึงป๊อปปี้เข้ามาจูบทันที

 

 

 

 

 

 

 

"หยุดพูดคำว่าขอโทษ"ฟางพูดเลียนแบบป๊อปี้ที่เคยพูด

 

 

 

 

 

 

 

"^_^"ป๊อปปี้ได้เเต่มองฟางอย่างยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ยิ้มบ้าอะไร ไอ้โรคจิต"ฟางว่าพร้อมดีเเขนป๊อปปี้เเก้เขิน

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวนี้มีมุขนะ"ป๊อปปี้พูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

"มุขบ้าอะไรของนาย"ฟางพูดเเล้วเดินไปนั่งบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

"มุขหลอกจูบช่ั้นไงล่ะ"ป๊อปปี้เดินเข้ามากระซิบข้างหูฟางจนฟางเขินหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

_________________________________________________________________________________________

 

 

 

 

มาอัพให้เเล้วนะค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน TT งานเยอะจีๆ 55555 อัพได้วันล่ะเรื่องเนาะ 555 เจ๊าๆกันไป

 

 

 

 

เม้นเยอะๆน้าาาา