พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 18.56 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 13.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
64) อารมณ์ผู้หญิง/ยิ้มนี้ของชั้นคนเดียว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ไอ้กวินครับ"
"อะไรนะ!!"ป๊อปปี้พูดในท่าทีตกใจมากๆ
"กวิน กวินนี่ใครอ่ะ"ฟางถาม
"ทำไมมันถึงยังอยู่"ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ
"เท่าที่สืมาได้คือตั้งเเต่พ่อกับแม่ของมันตาย มันก็ถูกเก็บไปเลี้ยงที่อังกฤษครับ"ลูกน้องพูด
"เเล้วตอนนี้มันอยู่ไหน ไปลากตัวมันมาเดี๋ยวนี้!!"ป๊อปปี้สั่งกร้าว
"ตอนนี้มันกำลังหลบอยู่ครับ เเค่ไม่รู้ว่าหลบอยู่ที่ไหนครับ"
เพี๊ยะ!!
ป๊อปปี้เดินเข้าไปตบหน้าลูกน้องทันทีจนฟางสะดุ้งตกใจ
"ไปลากตัวมันมาขอคมายัยนี่ให้ได้!!"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองไปที่ฟาง
"ครับ"ลูกน้องพุดเเล้วห้มหน้า
"ครับก็ไปสิเว้ย!!"ป๊อปปี้พูดลูกน้องจึงรีบออกไปทันที
"=[]="ฟางอึ้งเพราะไม่เคยเห็นมุมโหดแบบนี้ของป๊อปปี้เลย
"เป็นอะไร!"ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางอ้าปากค้าง
"ขะ ขึ้นเสียงทำไม"ฟางพูดเสียงสั่นๆ
"ขอโทษ"ป๊อปปี้พูดลวกๆ
"เเล้วกวินนี่ใคร"ฟางถาม
"เดี๋ยวไว้เล่าให้ฟัง รอมันมากราบขอคมาเธอก่อนเหอะ"ป๊อปปี้พูด
"ไม่เห็นต้องถึงขนาดนั้นเลยนี่นา"ฟางพูด
"อย่ามาขี้ใจอ่อนได้มั้ยถ้าเธอไม่เข้ามาชั้นก็โนยิง เเต่นี่เธอเข้ามาเหอะ อย่าคิดว่ามันจะรอด"ป๊อปปี้พูดอย่างคาดโทษ
"ยะ อย่าโหดสิ"ฟางพูดกลัว
"นี่ เธอจะให้ชั้นนิ่งได้ยังไง นี่เธอถูกยิงจากคนที่มันสั่งนะ ไม่อยากจะแก้เเค้นมันบ้างหรือไง!"ป๊อปปี้พูด
"แก้เเค้นเเล้วได้อะไรเล่า หึ้ย อีตาบ้านิ"ฟางสบถเพราะเห็นป๊อปปี้ยังฉุกเฉีนวไม่หยุด
"เป็นอะไรอีกเนี่ย"ป๊อปปี้หันมาหาฟาง
"ไม่ต้องยุ่ง ไปไหนก็ไปเลยไป"ฟางไล่
"เป็นอะไร!"ป๊อปปี้พูด
"อารมณ์ผู้หญิงเว้ย ออกไปเลยไป อย่าให้ขึ้น เดี๋ยวมีปรี๊ด"ฟางหันหน้ามาพูดป๊อปปี้เหวอนิดๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"โธ่เว้ย!! อย่าให้กูเจอมึงนะ ไอ้กวิน"ป๊อปปี้ที่ถูกไล่ออกมาจากนอกห้องกูพูดอย่างคาดโทษก่อนจะเดินไปหาอะไรทำฆาเวลา
"คนบ้าอะไร เราโดนยิงเองเเท้ๆยังไม่เดือดร้อนเลย"ฟางพูดเเล้วกอดอกมองไปทางอื่น
"เดินเก่งขึ้นเยอะนะเนี่ย"โทโมะพูดเมื่อพยุงแก้วเดินตั้งเเต่เช้าจนตอนนี้ก็ 10 โมงเเล้วแก้วมีพัฒนาการที่ดีมาก
"หรอ อืมชั้นก็ว่างั้นแหละ นายปล่อยชั้นสิ ชั้นจะเดินเองบ้างอ่ะ"แก้วพูด
"เดี๋ยวล้ม"โทโมะพูด
"ไหนเมื่อกี้ชมเก่งไง"แก้วพูดเเล้วหน้ามุ่ย
"เก่งน่ะก็เก่ง เเต่ถ้าปล่อยเดี๋ยวล้มชั้นจะทำยังไงล่ะ"โทโมะพูด
"ก็นายจะทำอะไรล่ะนอกจากจะมาพยุงชั้นขึ้นอ่ะ ปล่อยสิ จะได้เดินได้เร็วๆไง"แก้วพุด
"งั้นชั้นจะค่อยๆปล่อยเเล้วกัน"โทโมะพุดก่อนจะค่อยๆ ปล่อยแก้วให้ยืนเอง
"เห็นมั้ยว่าชั้นยืนได้"แก้วพุดเเล้วยิ้ม
"ยืนได้ก็จริง เดินได้หรือเปล่าเหอะ"โทโมะพุดท้าๆ
"คอยดูดิ้"แก้วพูดก่อนจะค่อยไก้าวขาเดินเอง
ฟึ่บ!
หมับ!
แก้วที่กำลังแก้าวเเต่ก็รู้สึกชาๆทำให้เกือบล้มพัลงไปแต่ดีที่โทโมะพุ่งเข้ามาประคแงไว้ทัน
"หึ บอกเเล้วไง วันเดียวมันคงไม่เดินได้เลยหรอก ทีนี้เห็นหรือยังว่าต้องให้ชั้นพยุง"โทดมะพูดเเล้วมองหน้าแก้ว
"รู่เเล้วน่า"แก้วพูด
"เดินมาเยอะเเล้ว เมื้อยหรือยังเนี่ย"โทโมะถาม
"ก็เมื้อยนะ งั้นพอไปนั่งหน่อยสิ"แก้วพูดเเล้วยิ้มโทโมะรีบบีบจมูกทันที
"โอ้ย เจ็บนะ"แก้วพูดเเล้วหน้างอ
"อย่ายิ้ม"โทโมะพูด
"ทำไมล่ะ"แก้วถามงงๆ
"เดี๋ยวมีคนมาเห็น"โทโมะพุด
"..??.."
"รอยยิ้มนี้ของชั้นคนเดียว"โทโมะพุด
"-///////-"แก้วหน้าแดงทันที
"แหม แก ดูคนนี้จะรักกันจริงๆเนาะ"
"ไม่มีอะไรเเน่นอนหรอก ขนาดคุณพิมยังดดนทิ้งเลย"
โทโมะที่ได้ยินเสียนินทารีบหันไปมองด้วยสายตาดุดันทันที จนพยาบาลเเถวนั้นรีบเดินหนีไปทันที
_____________________________________________________________________________________
อะอยากรู้ว่าใครทำก็ใหรู้เเล้วนะ 555555
เม้นเยอะๆน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
