พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อื้อ!!"แก้วที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้าจากที่เบอลๆค่อยๆตมชัดขึ้น แก้วเลื่อนสายจามองไปรอบๆห้องเป็นห้องที่เธอคุ้ยเคยแก้วมองซ้ายมาขวาก่อนจะสะดุดตาเพราะมีใครบางคตนกำลังนอนฟุบหลับอยู่ นี่ก็ใกล้ฟ้าจะสว่างเเล้ว แก้วพายายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น

 

 

 

 

 

 

"อ๊ะ"แก้วที่กำลังจะดันตัวเองใก้ลุกขึ้นก็ต้องล้มตัวนอนเหมือนเดิมเพราะเจ็บที่ข้างหลัง มือที่คนตัวสูงจับอยู่มันขยับทำมห้คนตัวสูงที่กำลังฟุบหลับอยู่ตื่นขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

"แก้ว"โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

"น้ำๆ"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

 

 

 

 

 

 

"น้ำหรอ"โทโมะพูดก่อนจะปล่อยมือจากแก้วเเล้วหันไปควานหาน้ำก่อนจะเทใส่แก้วเเล้วยื่นหลอดให้แก้วดื่มได้สะดวก แก้วรีบดูดน้ำถึงอย่างหิวกระหาย แก้มดื่มน้ำจนหมดแก้ม

 

 

 

 

 

 

"ขอน้ำอีก"แก้วดื่มน้ำหมดก็พูดขึ้น โทโมะรีบเทน้ำใส่แก้วทันทีก่อนจะเอามายื่นป้อนแก้ว

 

 

 

 

 

 

"เป็นยังไงบ้างเอาน้ำอีกมั้ย"โทโมะถามแก้วส่ายกน้าทันที

 

 

 

 

 

 

"นายเป็นยังไงบ้าง"ประโยคเเรกที่ออกจากปากแก้วมันทำให้โทโมะที่ฟางอยู่ยิ้มออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

"ชั้นสิต้องถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง อยู่ๆพุ่งมารับกระสุนเเทนชั้นทำไม"โทโมะพูดเเล้วนั่งเก้าอีกข้างเตียง

 

 

 

 

 

 

"ไม่รู้ รู้เเค่ว่าไม่อยากให้นายโดนยิง"แก้วพูดเเล้วยิ้มให้ โทโมะเองก็ได้เเต่ลูบผมแก้วอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

"เธอนี่มันบ้าจริงๆ บ้าที่สุด"โทโมะพุดเเล้วลูบผมแก้วอย่างอ่อนดยน แก้วที่ได้รับสัมผัสนี้จากโทโมะก็ยิ้มออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

"นาย"

 

 

 

 

 

 

"มีอะไร"โทโมะถามแก้วที่อยู่ๆก็เรียเขา

 

 

 

 

 

 

"นายไม่เกลียดชั้นเเล้วใช่มั้ย"แก้วถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

 

 

 

 

"ทำไมถึงถามแบบนี้"โทดมะเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

"ชั้นอยากรู้"แก้วพูดเเล้วเริ่มสั่นๆ

 

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"ชั้นจะเกลียดคนที่ช่วยชีวืตชั้นได้ยังไงล่ะ"โทโมะพุดทำให้แก้วคลียิ้มออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"..ฮึก..ขอบคุณนะ"แก้วร้องไห้ออกมาทั้งที่ยังยิ้มอยู่

 

 

 

 

 

 

 

"เเล้วรู้ได้ยังไงว่าชั้นจะโดนยิง"โทโมะถาม เเล้วเช็ดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ.."แก้วอึกอัก

 

 

 

 

 

 

 

"ว่าไง เเล้วอย่าคิดโกหกชั้น ชั้น ไม่ ชอบ"โทโมะพุดเน้นคำเเล้วมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ชั้นดูนายอยู่ เเต่นายต้องขอบคุณฟางที่เห็นเลเชอร์"แก้วพูดเเล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

"นี่หมายความว่าพวกเธอคอนดูชั้นตลอดเลยหรอ"โทโมะพูดเเล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

"อื้ม-/////-"แก้วตอบเเล้วหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

"แก้วจ๋าาา"ฟางเปิดประตูพรดมาก่อนจะวิ่งมาหาแก้วที่นอนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

"ข่าวไวจริงๆ"โทโมะพุดเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

"ฟาง"แก้วหันหน้าไปก่อนจะยิ้มดีใจฟางวิ่งเข้ามาจะดึงแก้วที่นอนอยู่กอดเเต่ก็ถูกป๊อปปี้ดึงตัวเองไว้

 

 

 

 

 

 

 

"เพื่อนเธอยังเจ็บอยู่ ดึงมากอดไม่ได้"ป๊อปปี้พุด

 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นกอดเองก็ได้"ฟางพุดเเล้วโน้มตัวไปกอดที่นอนอยู่อย่างเบาๆ เพราะกลัวว่าแก้วจะเจ็บ

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางเป็นยังไงบ้าง"แก้วถามเพชมื่อฟางผละออก

 

 

 

 

 

 

 

"ก็สบายดีเเล้ว แก้วล่ะหลับนานแบบนี้ไม่เหนื่อยหรือไง"ฟางพูดเเล้วยิ้มร่างเริงให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวนะฟางสบายดีเเล้ว เเล้วทำไมเเขนยังต้องใช้ไอ้นี่ช่วยล่ะ"แก้วพูดเเล้วมองไปที่เเขนขวาของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

"เอ้าก็โดนยิงที่่แขนอ่ะ หมอให้ใส่ก็ใส่ๆไปงั้นแหละ"ฟางพูดเเล้วยักคิ้ว

 

 

 

 

 

 

 

"เเล้วนี่หายเจ็บยัง"แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

"ก็หายเเล้ววิ่งเล่นได้อ่ะ"ฟางพูดติดตลก

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

"หมอขอตรวจอาการคุณจริญญาก่อนนะค่ะ"หมอพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ลองเดินดูหน่อยนะค่ะ พอจะลุกไหวมั้ย"หมอที่ตรวจความดัน อัตราหัวใจเรียบร้อยก็พุด

 

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ"แก้วตอบก่อนจะค่ยๆยันตัวเองขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

"อ๊ะ"แก้วที่เจ็บหลังก็ล้มไปนอนเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไหวสิ"แก้วพูดเเล้วยิ้มห้

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นเดี๋ชั้นช่วย ค่อยๆลุก"โทโมะพูดเเล้วจับแก้วอย่างเบามือ

 

 

 

 

 

 

 

"มาเดี๋ยวฟางช่วยอีกแรง"ฟางพุดก่อนจะเดินมาช่วยโทโมะพยุงแก้วให้นั่งบนเตียง ก่อนจะค่อยๆถยุงให้แก้วลุกขึ้นยืน

 

 

 

 

 

 

 

ฟรึ่บ

 

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

 

แก้วที่ยืนขึ้นก็จะฟุบล้มพับลงกับพื้นเพราะรู้สึกเหมือนขาไม่มีเรี่ยวเเรงจะยื่น โทโมะที่ค่อยดูอยู่ก็รีบคว้าร่างแก้วเอามาในอ้อมกอดทันที

 

 

 

 

 

 

 

"แก้วทำไมเดินไม่ได้อ่ะ อย่าบอกนะว่า"ฟางพุดเเล้วหน้าเสียลงไปพร้อมๆกับทุกคน

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ค่ะ ใจเย็นๆก่อนนะค่ะคือคนไข้อาจจะนอนมากไปทำให้ขาไม่ค่อยมีเรี่ยวเเรง เเต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณๆคิดกันนะค่ะ สบายใจได้ บำบัดสักสองสามอาทิตยืก็จะกลับมาเดินได้เหมือนเดิมค่ะ ไม่ต้องห่วงกันนะค่ะ"หมอร่ายยาวเพราะกลัวทุกคนเข้าใจผิด ทำให้ทุกคนโล่งออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

"หมอว่าให้คนใข้นอนก่อนเถอะค่ะ หมอจะทำแผบให้ใหม่"หมอพูดเเล้วให้โทโมะจัดท่านอนให้แก้วนอนคว่ำ

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ออกไปก่อนนะค่ะ"หมอพูด ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวมอจะขออนุญาตถอดเสื้อนะค่ะ"หมอพุดเมื่อทุกคนออกไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ"แก้วพูด หมอจึ้งปลดกระดุมที่อยู่ข้างหลังออก เพราะมันเป็นชุดเฉพาะคนที่เเผลของหลังกระดุมจะอยู่ข้างหลัง หมอแกะกระดุมออกจนเผลเห็นแผ่นหลังขาวเนียนของแก้ว ก่อนจะค่อยๆตัดผ้าพันแผลอันเก่าออกเเล้วเริ่มร่างเเผลด้วยแอลกอฮอล์

 

 

 

 

 

 

 

"ซี๊ดด"แก้วร้องซี้ดออกมาทันที เพราะเเสบมาก

 

 

 

 

 

 

 

"ทนหน่อยนะค่ะ อาจจะเเสบหน่อย"หมอพูด เเล้วทำแผลต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ ได้เวลาทำแผลเธอเเล้วเหมือนกัน กลับห้องเเล้วไปนั่งให้หมอล่างแผล"ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ล้างไม่ได้หรอ"ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ นี่ถ้าไม่ล้างพรุ่งนี้ชั้นจะให้เธออยู่อีก"ป๊อปปี้๘ุ่

 

 

 

 

 

 

 

"เอาจริงดิTT"

 

 

 

 

 

 

 

"จริง"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

"ไปก็ได้ นี่นาย ดูเพื่อนชั้นดีๆนะ"ฟางพูดกับป๊อปปี้ก่อนจะหันไปพูดกับคโทโมะ โทโมะก็พยักหน้ารับนิดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เบาๆนะหมอ"ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ครับ"หมอพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะคนที่เเล้วที่มาทำแผลให้ก็โดนตบจนหน้าแดง เเล้วก็ไม่กล้ามาทำให้

 

 

 

 

 

 

 

"เเล้วทำไมวันนี้ถึงเป็นหมอผู้ชายมา"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

"หมอผู้หญิงติดคนไข้อยู่ครับ"หมอตอบ

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นก็รีบๆทำ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ ขออนุญาตนะครับ"หมอพูดก่อนจะค่อยๆแกะผ้าพันเเผลออก

 

 

 

 

 

 

 

"ดีๆนะหมอ"ฟางหันมาพูดอีก

 

 

 

 

 

 

 

"คะ ครับๆ"หมอพูดก่อจะค่อยๆใช้สำลีชุบแอลกอล์ฮอเเล้วค่อยๆแตะที่แผลฟางอย่างระวัง

 

 

 

 

 

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

 

 

 

 

ฟางตับหน้าหมอจนหันทันทีที่ฟมอแตะลงมาที่แผล

 

 

  

 

"หมอ บอกให้ทำดีๆ ชั้นเเสบTT"

 

 

 

 

"เอ่อครับๆ นี่แอลกอล์ฮอเเสบนิดหน่อย ทนหน่อยนะครับ"หมอพุดอย่างไม่กล้าว่าเพราะเธอเป็นผู้หญิงของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ เธฮจะฝากรอบไว้บนหน้าของหมอทุกคนในโรงพยาบาลชั้นเลยรึไง"ป๊อปปีพูดดุๆ

 

 

 

 

 

 

 

"มือมันไปเองอะชั้นไม่รู้เรื่อง"ฟางเฉไฉ หมอพูดพายายามทำแผลให้ฟางอีกเเต่ก็เกือยถูกฟางตบอีกครั้งเเต่ป๊อปปี้มาจับมือฟางเอาไว้ทไเอาหมอถอดหายใจขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

"เอามานี่ ชั้นทำเอง"ป๊อปปี้พูดเเล้วเเย่งไม้ลำลีจากมืแหมอมา

 

 

 

 

 

 

 

"ถ้าเธอตบชั้นนะ เห็นดีกันเเน่"ป๊อปปี้พูดขู่ก่อนจะค่อยๆเเตะๆไปที่ขอบแผลเพื่อๆม่ให้แสบมาก ให้ฟางปรับตัวทัน ฟางจิ๊ปากนิ่งก่อนจะหันมามองหน้าป๊อปปี้ที่กำบังตั้งมใจทำแผลให้เธออย่างเขม็ง เท่าเที่เธอจำได้ถ้าเขาไม่เคยทำแผลให้ใคร ครั้งนี้คงเป็นครั้งที่สองสินะ ฟางมองหน้าป๊อปปี้เเล้วยิ้มออกมาจากปากที่กำลังกัดเเน่นก็คลีเป็นยิ้มบางๆออกมา ฟางไม่ย่นหรือแม้เเต่ตีป๊อปปี้สักครั้ง

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ทำหน้าเครียดเเล้วพายายมทำแผลให้ฟางจนเสร็ง ร้อมทั้งพันผ้าให้เรียบร้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณภาณุครับ เรารู้เเล้วว่าใครเป็นคนสังการคนที่มารอบยิงครับ"ลูกน้องพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

"ใคร!!"ป๊อปปี้หันไปถามทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

____________________________________________________________________________________

 

 

 

ฉับบบบบบบบบ ~ 555555

 

 

 

 

อะๆ นี่ไง ให้แก้วฟื้นก็ฟื้นให้เเล้วน้าาาา

 

 

 

 

ยังไงก็เม้นกันเอยะๆน้าาาาา