พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมฟางต้องมาดูไอ้นี่ด้วยล่ะ!"แก้วพูดเมื่อเห็นฟางลากเธอมาแอบดูหน้าบ้านป๊อปปี้เเละโทโมะ
 
 
 
 
 
"ฟางเเค่อยากเจอเค้าก่อนจะไม่เจอกันอีกหลายเดือนไม่ได้หรอ"ฟางหันไปถามอยากอ้อนวอน
 
 
 
 
 
"เฮ้อ เเล้วทำไมต้องอยากเจอคนอย่่างหมอนั่นด้วย มันทำร้ายฟางนะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
".."ฟางก็ได้เเต่ก้มหน้า
 
 
 
 
 
"โอเค ยอมก็ได้ เเต่เหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมงเครื่องจะออก แก้วให้แค่ชั่วโมงเดียว"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"โอเค เเค่ชั่วโมงเดียวก็เกินพอ อ๊ะนั่่น ออกมาเเล้ว"ฟางมองรถของป๊อปปี้เเละโทโมะที่ขับตามกันไปจนสุดสายตาก่อนะให้ลุกแท็กซี่ขับตามไปห่างๆ
 
 
 
 
 
"เฮ้อ.."แก้วถอยหายใจออกมาเบาๆ เเต่ตัวเองก็แอบมองไปเป็นระยะๆ
 
 
 
 
 
 
จนรถของป๊อปปี้เเละโทโมะจดที่หน้ายริษัท โทโมะเเละป๊อปปี้จึงเดินกำลังจะเข้าไปในบริษัท เเต่คราวนี้พ่อเเละแม่ของเขาพร้อมกับเเบมเเละเกลมาด้วยแก้วกับฟางก็มองห่างๆ
 
 
 
 
 
"ไปเถอะฟางพวกเค้ากำลังจะเข้าไปแล้วนะ เดี๋ยวไปไม่ทันเครื่อง"แก้วพูดเเล้วจะจูงมือฟางไป
 
 
 
 
 
"แก้ว อะไรจุดเเดงๆหลังป๊อป กับโทโมะน่ะ"ฟางพูดเเล้วชี้ไปที่จุดเเดงๆเล็กๆ
 
 
 
 
 
"เห้ย!"แก้วที่มองตามไปตรงดาบฟ้าของบริษัทอีกฝั่งก็เห็นเเสงสะท้องกล้องที่ปืนยิ่งไกล
 
 
 
 
 
"อะไรแก้ว!"ฟางถามด้วยความตกใจ
 
 
 
 
 
"พวกนั้นจะถูกยิง"แก้วพูดเเล้วจะรีบวิ่งไปหาโทโมะทันที
 
 
 
 
 
"ยิง ห๊ะ เห้ย นายป๊อปปี้"ฟางพูดเเล้วรีบวิ่งตามไปเช่นกัน
 
 
 
 
 
"ระวัง!!"แก้วเเละฟางตะโกนออกมาพร้อมๆกันเเล้ววิ่งอย่างสุดชีวิต
 
 
 
 
 
ฟรึ่บ
 
 
 
 
 
ฟางที่กำลังวิ่งไปถึงตัวป๊อปปี้เเต่ก็สะดุดเท้าตัวเอง
 
 
 
 
 
ผุ ผุ
 
 
 
 
 
เสียงปืนที่มีที่เก็บเสียงทำให้ดังไม่มาก
 
 
 
 
 
"..อึก.."ฟางที่กำลังจะล้มอยู่เเล้วทำให้ปืนที่จะเลงยิงป๊อปปี้ยิงพลาดไปดดนเเขนฟาง ฟางก็ล้มทับป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
"..อ๊ะ.."แก้วที่เอาเเต่วิ่งมามือปืนที่เล็งยิงโทโมะจึงโดนหลังแก้วเต็มๆ
 
 
 
 
 
"แก้วว!!"โทโมะตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง
 
 
 
 
 
"ฟางง!!"ป๊อปปี้ที่โดนฟางล้มทับก็รีบลุกขึ้นมาเเล้วประครองฟางที่เเขนเจ็บทันที
 
 
 
 
 
"O_O!!"ทั้งพ่อเเต่เเม่อึ้งทันที มองสี่คนนี้อย่างไม่วางตา
 
 
 
 
"ว๊ายยยยยย หนีเร็ว!!"เเบมเเละเกลพูดก่อนจะวิ่งหนีไป
 
 
 
 
 
 
"อย่าเป็นอะไรนะ"โทโมะพูดเเล้วเขย่าตัวเเก้ว
 
 
 
 
 
ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง
 
 
 
 
 
ปืนยิงระยะไกลของลูกน้องป๊อปปี้เเละโทโมะยิงไปที่ดาบฟ้าบริษัทตรงข้ามจนมีคนล่วงลงมาถึงสองก็ก็เลิกยิงเเล้วรีบมาสนใจแก้วเเละฟางทันที
 
 
 
 
 
"ปะ..เป็นอะไรมั้ย"แก้วเงยหน้าขึ้นมาถามโทโมะ เเต่นั้นทำให้น้ำตาของลูกผู้ชายไหนหยดมาตกตรงแก้มแก้ว
 
 
 
 
 
"..ฮึก..อย่าหลับนะ!"โทโมะพูดเเล้วกอดแก้วไว้
 
 
 
 
 
"กะ แก้วๆ"ฟางที่โดนยิงเเค่ถากๆที่เเขนก็พายายามดันตัวเองให้ลุกจากป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"หยุดเป็นห่วงคนอื่น ดูตัวเองก่อนได้มั้ย ยับบ้า!!"ป๊อปปี้ตวาดฟางทันที
 
 
 
 
 
"นะ นาย"ฟางหันมามองป๊อปปี้อย่างอึ้งๆ นี่นับเป็นครั้งเเต่ที่เขาตวาดเธอ เเต่เธอรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา สีหน้า
 
 
 
 
 
"เเต่แก้ว"ฟางรีบคานไปดูแก้วทันที
 
 
 
 
 
"ยืนบื้อทำไมว่ะ เรียกรถพายาบาล!!"พ่อหันไปสั่งลูกน้องทันที
 
 
 
 
 
"ครับๆ"ลูกน้องรีบพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาอย่างรีบร้อน
 
 
 
 
 
"แก้วอย่าหลับนะแก้วอย่าหลับ"ฟางเขย้่าตวแก้วที่อยู่ในอ้อมกอดโทดมะเเรงๆเพื่อไม่ให้แก้วหลับ
 
 
 
 
 
"ฟะ ฟาง"แก้วเรียกชื่อฟางอย่างลำบาก
 
 
 
 
 
"แก้ว อย่าหลับนะ..ฮึก..ฟางห้าม..ฮึก..อย่าหลับ!!"ฟางตวาดลั่นด้วยความเป็นห่วงแก้วเเล้วเธอเองก็เจ็บเเผลเเต่ใช่เเขนข้างที่ไม่ได้ถุกยิงเขย่าตัวแก้วเเรง 
 
 
 
"..อ๊ะ ฟาง"แก้วที่รู้สึกเจ็บที่รักก็ร้องออกมาตาคู่สวยกำลังจะปิดลงทุกที
 
 
 
 
 
"โธ่เว้ย ออกไป แก้วเจ็บเห็นมั้ย!!"โทโมะหันไปตวาดฟางเเล้วผลักฟางออกห่วงจากแก้วด้วยความโมโห
 
 
 
 
 
"โทโมะ!!"ป๊อปปี้ตงาดโทดมะก่อนจะมาดูฟางที่ล้มไป ทำให้แผลที่ถูกกระสุนถากๆ มีเลือดเยอะมากกว่าเดิน ฟางเองก็เข้าใจว่าโทโมะเป็นห่วงแก้วมาก แต่เธอเองก็เป็นห่วงเหมือนกันนะ!
 
 
 
 
 
"นะ..นาย"แก้วพายายามพูดด้วยตาที่อยากจะปิดลงเต็มทีแก้วยกมือขึ้นมาจับแก้มโทโมะ
 
 
 
 
 
"อะไรๆ.."โทโมะพูดอย่างรีบร้อนเเล้วจับมือแก้วทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
"ตาโทโมะ.."แม่ที่มองอยู่ก็ตกใจเพราะไม่เคยเห็นโทโมะหรือป๊อปปี้ร้องไห้เลยตั้งเเต่เด็ก เเต่ตอนนี้ได้เห็นน้ำตาของลูกตัวเอง ออกจากผู้หญิงสองคนนี้
 
 
 
 
 
"ชั้น..ระ รัก..นาย..นะ"แก้วพูดก่อนจะหลับตาลงไปเเละลมหายใจของเธอแผ่วลงไปทุกที
 
 
 
 
 
"ฮึก..ชั้นรู้เเล้ว..ฮึก..ห้ามหลับ..ฮึก..ชั้นสั่งได้ยินมั้ย!!!!!"โทโมะตวาดลั่นพร้อมกอดร่างแก้วไว้ เลือดเลอะเสื้อโทโมะเเละป๊อปปี้เต็มไปหมด พนักงานพากันกรูมามุงดูทันที
 
 
 
 
 
"แก้ว..ฮึก..แก้วลืมตา..ฮึกลืมตามาสิ..แก้วๆๆ"ฟางพูดเล้วเขย่าตัวเเก้ว
 
 
 
 
 
"ยัยบ้า..ดูตัวเองบ้างได้มั้ย!!"ป๊อปปี้ตวาดฟางอีกครั้งก่อนจะดึงฟางมากอด
 
 
 
 
 
"จะ..เจ็บ"ฟางพูดเมื่อป๊อปี้กอดโดนเเผลเธอก่อนจะสลบไปด้วยความเหนื่อยอ่อนมาก
 
 
 
 
 
"ฟางง!! โว้ยยยย!!"ป๊อปปี้เงยหน้าตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนจะกอดฟางเเน่น
 
 
 
 
 
วี๊ วอ วี๊ วอ
 
 
 
 
 
รถพายาบาลสองคันขับเข้ามาอย่างรีบร้อนก่อนจะจอด เเล้วพายาบาลพร้อมเตียงก็เข็นมาตรงหน้าป๊อปปี้เเละโทโมะทันที ก่อนบุรุษพายาบาลจะอุ้มแก้วเเละฟางไปขึ้นที่เตียงเเล้วดันเข้าไปในรถทันที
 
 
 
 
 
"ฟาง..ฮึก..ตื่นสิยัยบ้า!!"ป๊อปปี้ขึ้นมาอยู่บนรถที่กำลังจะพาฟางไปโรงพายาบาลก็จับมือฟางเเล้วพูดออกมาทั้งน้ำตา พยาบาลก็ไม่กล้ามองเพราะตอนนี้เขาเหมือนโกรธมากๆ จึงไม่กล้าจะสบตา
 
 
 
 
 
 
 
 
"ตื่นขึ้นมา..ฮึก..ตื่นขึ้นมา!!"โทโมะพุดเเล้วจับมือแก้วทั้งน้ำตา เพราะเขาเธอถึงเป็นแบบนี้เพราะเขาเเท้ๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องฉุกเฉิน
 
 
 
 
 
ปั้งๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
โทโมะทุบประตูห้องฉุดเฉนรัวๆดังๆ จนคนแถวนั้นหันมามอง
 
 
 
 
 
"เร็วๆสิเว้ย!!!"โทดมะตะโกนเข้าไป
 
 
 
 
 
ปั้กๆๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ต่อยกำเเพงด้วยความโกรธตัวเองรัวๆ จนเลือดไหลออกมาทั้งตรงกำแพงเเละมือของเขาเยอะมากๆ เเต่เขาก็ยังไม่หยุดต่อยๆ
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป!"โทโมะรั้งเเขาป๊อปปี้ไว้ เพื่อไม่ให้ทำร้ายตัวเอง พูดให้ป๊อปปี้ได้สติ
 
 
 
 
 
"อะไรว่ะ!!"ป๊อปปี้ตวาดเพื่อจะให้โทโมะปล่อยเเล้วจะไปต่อยกำแพงอีก
 
 
 
 
 
"หยุดสักทีพี่ป๊อป หยุดทำบ้าๆ!"โทโมะพูดเตือนสติ
 
 
 
 
 
"เพราะกูไม่ใช่หรอว่ะ เค้าถึงเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มาขวางคนที่ถูกยิงต้องเป็นกู!!"ป๊อปปี้พูดอย่างโมโห
 
 
 
 
 
"ใจเย็นๆดิว่ะ!! ผมเองก็ไม่รู้สึกผิดไปน้อยกว่าพี่ เเต่ตอนนี้รอหมออกมาฟังอาการก่อนเข้าใจมั้ย ถ้าพี่เป็นอะไรไป พี่จะรู้มั้ยยัยนั่นจะเป็นยังไงอ่ะห๊ะ!!"โทโมะตวาดใส่เพราะเห็นป๊อปปี้ยังไม่เลิกคลั่งสักที
 
 
 
 
 
"โธ่่เว้ย!!"ป๊อปปี้สบถก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่า
 
 
 
 
 
"ยืน เซ่อทำไมว่ะ!! ไปสืบมาใครเป็นคนทำ!!"โทโมะหันไปตงาดลูกน้องที่ยืนนิ่งอยู่
 
 
 
 
 
"ครับๆ"ลุกน้องเป็นสิบคนรีบวิ่งหรูออกจากโรงพยาบาลจนหมดทิ้งป๊อปปี้เเละโทโมะนั่งไม่ติดเก้าอีก เดินไปเดินมา ทุบประตูบ้างด้วยความโกรธ
 
 
 
 
 
แอ๊ด
 
 
 
 
 
ร่างของฟางถูกเข็นออกมาป๊อปปี้เห็นจึงรีบกรูเข้าไปดูทันที
 
 
 
 
 
"ฟางๆ"ป๊อปปี้พูดเเล้วเขย่ามือฟาง บุรุษพายาบาลจึงหยุดเข็น
 
 
 
 
 
"แก้วล่่ะ แก้วทำไมยังไม่ออกมา"โทโมะวิ่งกรูไปเขย่าหมูที่เดินออกมาพร้อมฟาง
 
 
 
 
 
"เครสนั่นกำลังผ่ากระสุนออกครับ"พ่อตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
 
 
 
 
"อะไรน่ะ!!"โทโมะตะโกนลั่น
 
 
 
 
 
"กระสุนโดนจุดสำคัญ ต้องใช้เวลาหน่อยครับ"หมอพุด
 
 
 
 
 
"โธ่ เว้ย!!"โทโมะผลักหมออกก่อนจะกมขมับตัวเอง เขาเหมือนมืดแปดด้านทำอะไรไม่ถูก โทโมะส่ายหัวไปมาไม่รู้จะทำยังไง เขาทำอะไรไม่ได้เลยหรือไง ทำไมไม่เป็นเขาที่โดนเเบบนี้ ทำไม!!
 
 
 
 
 
"พาฟางไปห้องพิเศษเดี๋ยวนี้"ป๊อปปี้หันไปสั่งบุรุษพายาบาลบุรุษพายาบาลจึงรีบเข็นไปทันที หมอที่รักษาฟางเองก็เดินไปด้วยเพื่อจะไปบอกอาการของฟาง
 
 
 
 
 
 
ปั้ก!
 
 
 
 
 
โทโมะคลั่งมากจนทำอะไรไม่ถุก หันไปต่อยกำแพงทีเดียวเเต่ทำให้มือแตกเหมือดไหลออกมาเยอะมาเเละที่กำเเพงมีรอยร้าวนิดๆ
 
 
 
 
 
"ตายเเล้วโทโมะลูกใจเย็นๆ"แม่เดินเข้ามาพร้อมพ่อเห็นโทโมะต่อบกำแพงจนมือแตกจึงรีบเข้าไปห้าม
 
 
 
 
 
"ทำไมครับเเม่ ทำไมไม่เป็นผม ทำไม!!"โทโมะพูดเเล้วหอบหายใจอย่างเร็ว
 
 
 
 
 
"เห็นหรือยังว่าใครที่รักลุกเราจริง ลูกสะใภ้คุณไปไหนเเล้วล่ะ"พ่อพูด
 
 
 
 
 
"ตาโทโมะ.."แม่พูดเสียงแผ่วเบา
 
 
 
 
 
แอ๊ดด
 
 
 
 
 
ทันทีที่มีคนเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมาโทโมะสะบัดตัวออกมาแม่เเล้ววิ่งกรูเข้าไปหาทันที
 
 
 
 
 
"เป็นยังไงบ้าง ไอ้หมอ แก้วเป็นยังไงบ้าง"โทโมะเขย่าตัวหมอเเล้วพุด
 
 
 
 
 
"เอ่อ..ใจเย็นๆนะครับตอนนี้พ้นขีดอันตรายเเล้วครับไม่มีอะไรต้องห่วง"หมอพุด ก่อนบุรุษพยาบาลจะเข็นแก้วออกมา
 
 
 
 
 
"แก้วๆ"โทโมะน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นร่างแก้วที่ถูกเข็นผ่านหน้าไปโดยที่เขาเอาก็เดินจับมือแก้วไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
__________________________________________________________________________
 
 
 
 
จะไปก็ไม่ได้ไป อ๊ะ คงมีคนอยากรู้สินะใครมันมารอยิง หึๆ 5555 ต้องติดตามนะค้าบบบ 555
 
 
 
เม้นเยอะๆๆน้าาาาา