พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..เเล้ววันนี้อยากจะใก้พวกเราทำยังไงค่ะ"แก้วถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
"ทำยังไงก็ได้ให้เค้า ไปทานข้าวกับพวกเราให้ได้"เกลพูด
 
 
 
 
 
 
"ทานข้าวงั้นหรอค่ะ"ฟางถามก่อนจะมองหน้าแก้ว
 
 
 
 
 
 
"ใช่ค่ะ เเละนี่คืออย่างเเรกที่พวกเธอต้องทำ"เเบมพูด
 
 
 
 
 
 
"เเล้วจะให้ทานเมื่อไร่ค่ะ"แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
"เที่ยงนี้"เกลพูด
 
 
 
 
 
 
"เเล้วจะทำยังไงให้ยอมไปทานดีเนี่ย"ฟางพึพำ
 
 
 
 
 
 
"นั่นพวกเธอต้องคิดเเล้วล่ะ"เเบมพูดเเล้วยิ้มให้
 
 
 
 
 
 
"เที่ยงนี้พวกเธอต้องไปกับชั้น ไปทำให้เค้าไปทานข้าวกับพวกเราให้ได้"เกลพุดอีก
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ"แก้วเเละฟางรับคำ
 
 
 
 
 
 
"นี่ก็ใกล้เที่ยงเเล้วพี่ว่าเราไปเลยดีกว่า"เเบมหันไปพูดกับเกล
 
 
 
 
 
 
"ไปสิค่ะ"เกลพูดก่อนจะลุกขึ้น
 
 
 
 
 
 
"เดินมาสิ"เเบมหันมาสั่งแก้วเเละฟางที่นั่งนิ่งอยู่
 
 
 
 
 
 
"หะ ห๊ะ เอ่อค่ะ"แก้วเเละฟางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเเล้วเดินตามหลังแบมเเละเกลไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไหนใครไปกับชั้นนะ"เกลหันมาถาม
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ค่ะ"ฟางูดเเล้วดันแก้วไป แก้วหันมามองเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเกลไป
 
 
 
 
 
 
 
"มาสิค่ะ"เเบมพูดเเล้วเดินนำไป ฟางจึงรีบลงรถเเล้วเดินตามแบมไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องทำงานป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
ฟางที่เดินมาถึงหน้าห้องป๊อปปี้ก็เม้มปากเเน่น
 
 
 
 
 
 
"อ้าวฟาง สวัสดีค่ะไม่เจอนานเลยนะค่ะเนี่ย"ขนมจีนพูดเเล้วทักทายฟางอย่างสนิทสนม
 
 
 
 
 
 
"รู้จักกันหรอค่ะ"แบมหันมาถามขนมจีน ฟางรับส่ายหน้าทันที ขนมจีนมองงง
 
 
 
 
 
 
"อะ เอ่อ เคยเจอค่ะ"ขนมจีนพูดเเล้วยิ้มให้แบมก่อนฟางจะถอดหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
แบมเคาะประตูเเล้วเดินเข้าไปก่อนฟาง ฟางเองยังยืนอยู่่ข้างนอกอยู่
 
 
 
 
 
 
"มาอีกเเล้วหรอ"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..ค่ะ"แบมพูดเเล้วหันไปมองข้างหลังเห็นว่าฟางไม่ตามจึงยังยืนนิ่งยิ้มให้ป๊อปปี้อยู่
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด
 
 
 
 
 
 
"O_O!!"ป๊อปปี้ที่กำลังมองหน้าแบมอยู่หันไปมองที่ประตูก่อนจะตาโตด้วยความตกใจทันที
 
 
 
 
 
 
"สวัสดีค่ะ"ฟางพูดเเล้วสวัสดีป๊อปปี้ก่อนจะมองป๊อปปี้ด้วยสายตาโหยหา
 
 
 
 
 
 
"เข้ามาทำไม!!"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบเเต่น่าขนลุก แบมมองป๊อปปี้เเละฟางสลับกัน
 
 
 
 
 
 
"เอ่อคือ.."ฟางจะูดเเล้วหันไปมองหน้าเเบมที่กำลังขยิบตาอยู่
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
"นี่เที่ยงเเล้วนะค่ะเนี่ย ไม่ไปทานอาหารหรอค่ะ"ฟางพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเพื่อข่มความสั่นทอนในตัว เธอเเทบรร้องไห้เมื่อเจอกับสายตาเเละคำพูดที่เย็นชา
 
 
 
 
 
 
"ยุ่ง"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อปทานสักหน่อยนะค่ะหลายวันมานี้ไม่ทานอาหารเที่ยงเลย"แบมพูด ฟางมองป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
"ก็ชั้นบอกว่าไม่กินๆไง"ป๊อปปี้หันไปพูดกับแบม
 
 
 
 
 
 
"ต้องทานนะค่ะ เนี่ยเล่นไม่ทานตอนกลางวันเเบบนี้ก็ปวดท้องสิค่ะ ทานแต่กาแฟแบบนี้ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะค่ะ"ฟางพุดเเล้วเดินมายกแก้วกาแฟออก
 
 
 
 
 
 
"เธอจะมายุ่งอะไรด้วย"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ
 
 
 
 
 
 
"ก็คุณแบมเค้าเป็นห่วงน่ะสิค่ะ"ฟางเม้มปากแน่นก่อนจะพูดออไป ป๊อปปี้มองหน้าฟางก่อนจะหันไปมองหน้าแบมที่กำลังยืนยิ้มอยู่
 
 
 
 
 
 
"เธอเป็นห่วงชั้นงั้นหรอ"ป๊อปปี้พูดเเล้วหันมามองหน้าแบม แบมรีบยิ้มก่อนจะพยักหน้าทันที
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ ทานหน่อยนะค่ะเนี่ยแบมรู้จักร้านอร่อยเยอะเลย"เเบมพูด
 
 
 
 
 
 
"หรอ.."ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบก่อนจะเหล่มองฟางนิดๆ ฟางรีบก้มหน้าหนีทันที
 
 
 
 
 
 
"ใช่ค่ะ"แบมพูด
 
 
 
 
 
 
 
"ก็ดีชั้นเองก็เริ่มหิว"ป๊อปปี้เหล่มองฟางนิดนึงก่อนจะพูดแบมทำท่าดีใจมาก
 
 
 
 
 
 
 
"จริงหรอค่ะ ดีใจจัง ไปค่ะ"เเบมพูดเล้วเดินมาจับเเขนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
"ออกไปรอที่รถก่อนเดี๋ยวชั้นจะตามไป"ป๊อปปี้พูดแบมก็ยิ้มก่อนจะไปรอข้างนอก ฟางที่เห็นแบมไปเเล้วก็จะเดินตามไป
 
 
 
 
 
 
หมับ!
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้จับมือฟางก่อนจะดันฟางให้ชิดผนังทันที
 
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
"คราวนี้จะทำอะไรอีกล่ะ!!"ป๊อปปี้ตะคอกใส่หน้าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
".."ฟางเงีบไม่ตอบอะไรได้เเต่ก้มหน้า
 
 
 
 
 
 
 
"หึ คิดจะมาโกหกอะไรอีก!!"
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่ได้มาโกหก"ฟางพูดเเล้วพายายามข่มเสียงสะอื้นของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
"เหอะ คิดว่าชั้นจะเชื่อเธอหรอ ใครจ้างมาอีกล่ะ!"ป๊อปปี้พูดเเล้วผลักออกจากฟางฟางที่ชิดผนังอยู่เเล้วก็เจ็บที่ไหล่นิดๆเพราะปณอปปร่กดเเล้วยังผลักซ้ำอีก
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ว่าใครจะจ้างมาก็ช่าง เเต่ชั้นไม่ได้จะมาโกหกนายเเน่นอน"ฟางพูดนักแน่น
 
 
 
 
 
 
 
"หรอ หึ เเล้วเธอมาทำไมล่ะ ไม่ได้หรแกชั้น เเต่หลอกเด็กคนนั้นงั้นสิ เหอะ น่าขยะเเขยง"ป๊อปปี้พูดเเล้วทำหน้าเเละเเววตารังเกียจฟาง
 
 
 
 
 
 
"..ฮึก.."ฟางกลั้นเสียงสะอึ้นไม่อยู่เมื่อรู้ว่าป๊อปปี้รังเกียจเธอมากขนาดนั้นเลยหรือไง
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นเเค่อยากให้พวกคุณไปทานข้าวกัน"ฟางปาดน้ำตาออกก่อนจะพูดความจริง
 
 
 
 
 
 
 
"หึ เพื่อเงินละสินะ!"ป๊อปปี้พูดอย่างรู้ทันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
"..ฮึก...ฮื่ออ...ชั้นมันน่ารักเกียจมากใช่มั้ย..ฮึก.."ทันทีที่ป๊อปปี้ออกไปฟางทรุดลงนั่งกอดเข่าร้องไห้ทันที ชั้นมันน่าขยะเเขยงใช่มั้ย..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ห้องทำงานโทโมะ
 
 
 
 
 
 
"งั้นคุณรออยู่ตรงนี้ หรือว่าจะเข้าไปด้วยกันล่ะค่ะ"แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
"ไม่ดีกว่า เธอรีบๆทำให้เค้าออกมาเร็วๆ ชั้นจะนั่งรอตรองนี้ อย่านานมากนะ"เกลพูดก่อนจะนั่งรอ
 
 
 
 
 
 
 
"ค่ะ"แก้วตอบก่อนจะกำมื่อเเน่นเเล้วเดินไปที่ห้องทำงานของโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวแก้ว"เฟย์เงยหน้าขึ้นมาทักทายแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 "นายโทโมะอยู่หรือเปล่าเฟย์"แก้วถามเฟย์ยิ้มๆ
 
 
 
 
 
 
 
"แก้วจะเข้าไปอีกหรอ"เฟย์ถาม
 
 
 
 
 
 
 
"อื้อ อยู่ใช่มั้ย"แก้วถามเฟย์จึกพยักหน้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ดดด
 
 
 
 
 
 
ด้วยความเคยชินที่แก้วไม่ค่อยชอบเคาะประตูจึงเปิดประตูเข้ามาทันทีที่เฟย์พยักหน้า
 
 
 
 
 
 
 
"เข้ามาทำไมไม่..เธอ!"โทโมะตกใจทันทีที่เงยหน้าขึ้นมารู้ว่าเป็นใคร
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ..ชั้นจอโทานะที่เข้ามาไม่ได้.."แก้วยังไม่ทันพูดจบโทโมะก็เเทรกขึ้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
"ออกไป"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
 
 
"คือชั้น.."
 
 
 
 
 
 
 
"ออกไป"โทโมะพุดเเล้วชี้นิ้วไปที่ประตู
 
 
 
 
 
 
 
"..อึก.."แก้วสะอึกเพื่อกลบเสียงสะอื้นข้างใน
 
 
 
 
 
 
 
"ชั้นบอกให้ออกไป!"
 
 
 
 
 
 
 
"ขอร้อง ฟังชั้นก่อนได้มั้ย"แก้วเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยสายตาที่อ้อนวอน
 
 
 
 
 
 
 
"เธอไม่มีสิทธิ์พุดหรือขอร้องให้ชั้นทำอะไรทั้งนั้น"โทโมะพูดเสียงเย็นชาเเล้วมองแก้วด้วยสายตาว่างเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
"ฟังชั้นหน่อยได้มั้ย หือว่าชั้นขอร้อง ในฐานะคนเคยรู้จักกัน"แก้วพายายามพูดมาใฟ้จบประโยคอย่างลำบากเพราะพายายามกลั้นเสียงสะอื้นเเละกลั้นน้ำตาก่อนจะพุดมห้จบประโยค
 
 
 
 
 
 
 
"ใคร เคย รู้ จัก เธอ!"โทโมะพุดเน้นทุกคำแก้วถึงกับเม้มปาดเเน่นเป็นเส้นตรงทันที
 
 
 
 
 
 
 
"ขอร้อง..ไปทานข้าวกับคุณเกลเถอะ"แก้วพูดเเล้วหันหน้าหนีโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
"เกล หึ ถูกจากมาละสิ้ ถึงได้หน้าด้านอยู่เเบบนี้"โทโมะพูด แก้วที่เบืนหน้าหนีโทโมะ น้ำใสๆก็ไหลออกมจากตาคู่สวยในทันที กับคำต่อว่าที่รุนแรงของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
"..."
 
 
 
 
 
 
 
"ถ้าชั้นไม่ไปเธอก็ไม่ได้เงิน หึ"โทโมะพุดอีกแก้วจริงร้องไห้ออกมาหนักขึ้นเเต่พายายามปิดปากเพื่อกลบเสียงสะอื้น พายายามอย่างถึงที่สดไม่ให้มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
 
".."
 
 
 
 
 
 
 
"เค้าอยากทานอาหารกับนายมากเลยนะ ไม่งั้นเค้าคงไม่มาจ้างชั้นหรอก"แก้วพูดเเล้วไม่มองหน้าโทโมะ กลัวโทโมะจะสมน้ำหน้าที่ร้องไห้แบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
"เธฮนี่มันทำทุกอย่างเพื่อเงินจริงๆ"โทโมะพูดเเล้วมองแก้วด้วยสายตาสมเพช
 
 
 
 
 
 
 
"..นายไปทานข้าวเถอะ เที่ยงเเล้วนะ.."แก้วพายายามพูด
 
 
 
 
 
 
 
"เเล้วยังไง"โทโมะพุดอย่างไม่สนใจไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ ตัวสั่นขนาดนั้นมันดูออก
 
 
 
 
 
 
 
"ขอร้อง..ไปเถอะนะ"แก้วหันมาขอร้องโทโมะทั้งน้ำตาโทโมะถึงกำอึ้งทันที ทั้งที่รู้เเล้วว่าเธอร้องไห้อยู่เเต่พอเธอหีนหน้ามาน้ำตามันเลอะเเก้มเนียนจนเปื้อนไปหมด ทั้งเช็ดมันทำให้เลอะเทอะไปหมด สายสวยยังคงมีน้ำตาไหลออกมาอย่างม่รู้หยุด
 
 
 
 
 
 
 
"น้ำตาเนี่ย มารยาสินะ"โทโมะพุดเเล้วมองแก้วด้วยสายตาว่างเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
"..ฮึก..ชั้นเปล่า.."
 
 
 
 
 
 
 
"มารยาเก่งจริงๆ เหอะ ชั้นยกตุ๊กตาทองให้เลย"โทโมะพูดก่อนจะลุกขึ้นเเล้วเดินผ่านแก้วออกจากห้องทำงาน เขาก็ไม่อยากจะเห็นน้ำตาของเธอเหมือนกัน มันทำให้เขาอ่อนเเอทุกที..
 
 
 
 
 
 
 
"พี่โทโมะ"เกลที่นั่งรออยู่ก็วิ่งกรูเข้ามาหาโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
"มีอะไร"โทโมะพุดพร้อมสะบักเเขนออกจากมือเกล
 
 
 
 
 
 
 
"ไปค่ะทานอาหารกัน"เกลพูดเเล้วพายายามดึงโทโะให้ไปด้วยเพราะคิดว่าที่ออกมาต้องยอมไปทานด้วยเเล้วชังร์ๆ
 
 
 
 
 
 
 
"แก้ว"เฟย์ที่เห็นแก้วไม่ออกมาก็เข้าไปหาแก้วเเล้วก็เจอแก้วนั่งอยู่กับพื้นเเล้วปิดหน้าร้องไห้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
_________________________________________________________________________________
 
 
 
 
อึ้ยยยย 5555555 นางเองเราเก่งปะล่ะ55555555
 
 
 
เม้นเยอะๆน้าาาาาา