พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อุ้บ นี่ใครกันทำไมวิศวถึงได้ลงทุนเข็นมา"
 
 
 
 
 
"ผู้หญิงคนใหม่หรือเปล่า"
 
 
 
 
 
"บ้าหรอถ้าเลิกกับคุณพิมก็ต้องมีข่าวเมาท์มันส์บ้างสิ"
 
 
 
 
 
"ก็จริงขนาดคุณจินนี่ยังมีเลย"
 
 
 
 
 
ทันทีที่โทโมะลงมาที่ชั้นล่างก็ได้ยินเสียงกระซิบ ทุกสายตามองมาที่รถเข็นของแก้ว
 
 
 
 
 
"นายชั้นว่าชั้นเดินเหอะ"แก้วที่ได้ยินคนนินทาก็หันไปพูดกับโทโมะ
 
 
 
 
 
"ไม่"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"นายไม่ได้ยินเค้าซุบซิบกันหรือไง"แก้วพุด
 
 
 
 
 
"เสียหายอะไร"โทโมะพูดเเล้วยังตงเข็นต่อไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
"ไม่รู้แหละเสียหายละกัน"แก้วพุด
 
 
 
 
 
"พูดมากน่า จะถึงอยู่เเล้ว"โทโมะพูดเเล้วพาแก้วเข็นผ่านเสียงซุบซิบนินทาตลอดทาง
 
 
 
 
 
"ได้ยินเเต่ชั้นมีอะไรต้องแคร์?"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"ชั้นน่ะไม่เสียหายหรอกนะ เเต่นายน่ะสิเสียหาย"แก้วบอก
 
 
 
 
 
"เสียหายยังไง"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"ไม่รู้แหละ เสียหายเเล้วกัน"แก้วพูดเเล้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะยิ้มแห้งๆให้กับพยาบาลเเละหมอที่กำลังมองมาทางนี้
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องพูดมาก จะถึงอยู่เเล้ว"โทโมะพุดก่อนจะเข็นแก้วผ่านเสียงซุบซิบนินทาจนถึงสวน
 
 
 
 
 
"บรรยากาศดีเนาะ"แก้วพูดเเล้วมองไปรอบๆมีหญ่าเทียมที่เหมือนจริงมากๆ เเละมีศาลา มีชิงช้าเหมือนสนามเด็กเล่น
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวชั้นจะพาไปนั่งศาลา"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"ไม่เอา ชั้นอยากนั่งชิงช้า"แก้วพูดเเล้วสับให้ล้มหยุด
 
 
 
 
 
"อย่างอแง"โทโมะว่า
 
 
 
 
 
"ไม่ได้งอแง แต่ชั้นจะเล่น"แก้วพูดเเล้วเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะ
 
 
 
 
 
"สายน้ำเกลือเธอยังอยู่ที่หลังมืออยู่เลยนะ เธอจะมาแกว่งไปแก่งมาเดี๋ยวเข็มก็ทิ่งเลือดออกหรอก"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"ก็แกว่งเบาๆไง"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"-_-"
 
 
 
 
 
"นะๆ ไม่ได้เล่นนานเเล้ว"แก้วพูดเเล้วแระสานมือขึ้นมาก่อนจะทำหน้าอ้อน
 
 
 
 
 
"รู้เเล้ว"โทโมะพุดก่อนจะเข็นแก้วไปที่ชิงช้าทำให้เด็กเล็กๆสองคนที่กำลังเล่นอยู่ถูกแม่ดึงห่างออกไป
 
 
 
 
 
"ทำไมเค้าทำเหมือนกลัวอย่างงั้นอ่ะ -_-"แก้วพูดเเล้วมองแม่ที่กำลังกอดเด็กอยู่
 
 
 
 
 
"กลัวชั้นฆ่ามั้ง"โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"จริงสินายเป็นมาเฟียนิ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
"ไปนั่ง หรือจะให้ชั้นอุ้มไปนั่ง"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"ลุกเองๆ"แก้วพูดเเล้วยันตัวเองให้ลุกออกจากรถเข็นเเล้วไปนั่งชิงช้าพร้อมลาก
 
 
 
 
 
"อ่อนอีท่าไหนล่ะโทโมะถึงได้เข็นเธอมาแบบนี้น่ะ"พิมเดินมาข้างหลังเเล้วพูดทำให้แก้วเเละโทโมะมองพิมเป็นตาเดียวเเล้วก็สายตาของทุกคนในโรงพยาบาล
 
 
 
 
 
มาไงเนี่ย O_O!!
 
 
 
 
 
"พิม"โทโมะเรียกชื่อพิมเบาๆ
 
 
 
 
 
"ค่ะยังจำพิมได้หรอค่ะ นึกว่าลืมพิมซะเเล้ว พิมตามหาคุณเเทบแย่เเน่ะดีนะที่เลขาคุณบอกว่าคุณอยู่ที่นี่ไม่งั้นพิมคงไม่รู้ว่าคุณมานังนี่ไปคลุกที่โรงพยาบาลแบบนี้ อยากเปลื่ยนบรรยากาศก็ไม่บอกพิมน่ะค่ะ"พิมพูดพร้อมเดินมาควงแขนโทโมะ ก่อนจะหันไปยิ้มเหยียดๆให้แก้ว
 
 
 
 
 
"oี่คุณคิดว่าคนอื่นเค้าไม่รู้หรือไงว่าเป็นแฟนกันน่ะ!"แก้วพูดเเล้วเบ้ปากหมั่นไส้
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องคิดหรอก เพราะยังไงเค้าก็รู้กันทั่ว"พิมพูดแล้วยิ้มเหยียดๆ
 
 
 
 
 
"งั้นชั้นว่าชั้นควรทำบ้างเเล้วมั้งเเบบเธอน่ะ คนอื่นจะได้รู้"แก้วพูดเเล้วเดินมาเกาะเเขนโทโมะอีกข้าง
 
 
 
 
 
"รถไฟชนกันแน่ๆเลยแก"
 
 
 
 
 
"คุณพิมต้องอาละวาดแน่ๆ"
 
 
 
 
 
เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นจากพายาบาลที่กำลังบำบัดคนป่วยอยู่
 
 
 
 
 
"ออกไปนะ"พิมพูดเเล้วใช้มือปัดมือแก้วทำเเละจงใจให้โดนเข็มที่ฝังอยู่
 
 
 
 
 
"โอ้ย"แก้วร้องเบาๆ เเละตอนนี้มีเลือดซึมออกมาจากมือของเธอค่อนข้างมาก
 
 
 
 
 
"ปล่อยผม เจ็บมากมั้ย เธอนี่มันน่าโมโหชะมัด"โทโมะสะบัดมืออกจากพิมเเล้วเข้ามาดูแก้วทันที
 
 
 
 
 
"เจ็บ"แก้วพูดเล้วพายาบาลข่มเพราะเข็นมันฝังอยู่ทำให้เธอปวดมากๆ
 
 
 
 
 
"สำออยจริงๆ โทโมะอย่าไปสนใจมารยายัยนี่เลยค่ะ วันนี้พาพิมไปเที่ยวหน่อยสิค่ะ เเล้วเดี๋ยวพิมมีรางวัลสองคืนเลยค่ะ"พิมพูดเเล้วมองแก้วก่อนจะดึงโทโมะขึ้นมาเเล้วเกาะเเขน
 
 
 
 
 
"ผมไม่ว่าง"โทโมะพุดเเล้วจับเเขนพิมที่กำลังจับเเขนเขาอยู่ออกเเล้วทรุดตัวลงนั่งก่อนจะอุ้มแก้วขึ้น
 
 
 
 
 
"โทโมะไม่ได้นะต้องไปกับพิม"พิมพูดเเล้วดึงแก้ว
 
 
 
 
 
ตุ๊บ
 
 
 
 
 
พิมดึงแก้วจนหล่นจากการอุ้มของโทโมะแก้วใช้มือข้างที่เจ็บยันพื้นทำให้เลือดยิ่งไหลมากขึ้น
 
 
 
 
 
"แก้ว! พิมมากไปแล้วนะ คุณกำลังจะทำให้ผมโกรธคุณจริงๆเเล้วนะ!"โทโมะพูดเเล้วมองพิมด้วยสายตาที่โกรธจัด
 
 
 
 
 
"อะไรกันค่ะ จะเป็นห่วงอ่ะไรมันนักหนา มันแค่ผู้ติดตาม พิมเป็นแฟนคุณนะค่ะ"พิมพูด
 
 
 
 
 
"รีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ผมจะเรียก ร.ป.ภ."โทโมะพุด
 
 
 
 
 
"กรี๊ดดดด!! โทโมะพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย"พิมกรี๊ดออกมาก่อนจะกระทืบเท้า
 
 
 
 
 
"1"โทโมะเริ่มนับ
 
 
 
 
 
"โทโมะกล้าหรอค่ะ!"พิมพูด
 
 
 
 
 
"2"
 
 
 
 
 
"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"พิมพูดคาดโทษเเล้วชี้หน้าแก้วก่อนจะเดินปึ้งปั้งออกไป โทโมะจึงรีบอุ้มร่างแก้วที่กำลังกุมมือตัวเองด้วยความเจ็บเเทนไม่มีเสียงร้องใดออกมาจากปากเธอเลย
 
 
 
 
 
"เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกเลยรึไง"โทโมะที่อุ้มแก้วก็พูดก่อนจะวางแก้วลงที่เตียงคนป่ายที่รีบเข็นมารับ
 
 
 
 
 
"ถ้าเธอเป็นอะไร ผมไม่เอาคุณไว้เเน่"โทโมะพูดเเล้วชี้หน้าหมอ
 
 
 
 
 
"ครับๆๆ"หมอรีบรับปากก่อนจะเดินเข้าห้องฉุกเฉินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้านายมันบ้าที่สุด ไอ้มาเฟียลามก"ฟางพึมพำเบาๆในห้องน้ำ
 
 
 
 
 
ปั้งๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
"รีบๆอาบชั้นหิว"ป๊อปปี้เคาะประตูดังๆทำให้ฟางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพุด
 
 
 
 
 
"รู้เเล้ว!"ฟางตะโกนออกไปเเล้วเสียเคาะประตูก็เงียไป
 
 
 
 
 
"หึ้ย! อาบก็ได้"ฟางพูดก่อนจะเริ่มปลอดเสื้อผ้าออกก่อนจะเปิดฝักบัว
 
 
 
 
 
ซ่า
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ที่เตียงได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวดังกระทบพื้นก่อนจะส่ายหัวไปมา
 
 
 
 
 
"อย่าคิดนะเว้ย"ป๊อปปี้ตะโกน
 
 
 
 
 
"อะไรของนายไอ้บ้า"ฟางที่ได้ยินเสียงป๊อปปี้ตะโกนก็ตะโกนกลับ
 
 
 
 
 
'ขายังขาวขนาดนั้น เเล้วตัวจะขาวขนาดไหน'ด้านมืดของป๊อปปี้พูดข้างหูขวา
 
 
 
 
 
"จริงสิ"ป๊อปปี้ที่เริ่มเคลิ้มก็นึกถึงตอนฟางใส่ขาสั้น
 
 
 
 
 
'นี่ นายจะต้องไม่คิดอกุศลกับฟางนะ'ด้านสว่างของป๊อปปี้มาพูดที่ข้างหูซ้าย
 
 
 
 
 
"ไม่ๆๆๆ"ป๊อปปี้สลัดความคิดออก
 
 
 
 
 
ซ่า
 
 
 
 
 
"เธอคงจะอิ๋มมาก ขนาดตอนเธอเปียก..'ด้านมืดพูดเชิงให้ป๊อปปี้คิด
 
 
 
 
 
"อิ๋ม.."ป๊อปปี้พูดเเล้วนึกถึงวันนี้ที่กำลังเปลื่ยนเสื้อผ้าให้ฟาง
 
 
 
 
 
'หยุดพาป๊อปปี้คิดแบบนั้นนะ'ด้านสว่างคัดค้าน
 
 
 
 
 
'นายนั่นแหละหยุด'ด้านมืดเถียง
 
 
 
 
 
'นายนั่นแหละ!'ด้านสว่างเถียงกลับ
 
 
 
 
 
"โอ้ยหยุด!!"ป๊อปปี้ตะโกนไล่จนหลุดออกจากผวังด้านมืดเเละด้านสว่างของป๊อปปี้จึงหายไป
 
 
 
 
 
"ไอ้บ้าตะโกนอะไรของนายนักหนา"ฟางที่ออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำก็โวยวายใส่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"รีบๆใส่เสื้อผ้าซะ ชั้นจะไปอาบน้ำบ้าง"ป๊อปปี้พูดเเล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
 
 
 
 
 
"โรคจิต"ฟางว่า
 
 
 
 
 
"ได้ยิน!"ป๊อปปี้ตะโกนออกมาทำเอาฟางสะดุ้งทันที
 
 
 
 
 
"ได้ยินอะไรของนาย"ฟางพูดก่อนจะรีบเปลื่ยนเสื้อผ้าเเล้วนั่งรอป๊อปปี้ที่เตียงก่อนจะเหลือไปเห็นหมวกที่เกือบเเห้งเเล้ว
 
 
 
 
 
"หมวกเปียก"ฟางพูดก่อนจะหยิบหมวกไปเป่าด้วยไดร์
 
 
 
 
 
"ดีนะก้นไม่หลุด หูไม่หาย"ฟางที่เป่าจนหมวกแห้งก็มองหมวกยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ป๊อปปี้เอาหมวกมาให้
 
 
 
 
 
"คนอะไรยิ้มกับหมวก"ป๊อปปี้ออกมาก็พูด
 
 
 
 
 
"คนอย่างชั้นเนี่ยแหละ-_-"ฟางหันมาพูดก่อนจะเอาหมวกไปเก็บไว้บนหัวเตียง
 
 
 
 
 
"นี่ทีหลังอย่าไปอาบน้ำในห้องที่มีผู้ชายอยู่เข้าใจมั้ย"ป๊อปปี้สั่งเเล้วใส่เสื้อ
 
 
 
 
 
"ทำไม"ฟางถามด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
"มันจะคิดน่ะสิ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"คิดอะไร"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ก็คิดจินตนาการร่างของเธอตอนเปลื่อยไง"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"นายคิดแบบนั้นกับชั้นหรอ!"ฟางพูดเเล้วกระโดดขึ้นเตียงเเล้วถอยหนีทันที
 
 
 
 
 
"โอ้ยยย แค่เกือบ เเล้วก็รู้ไว้ว่าอย่าอาบน้ำในห้องที่มีผู้ชายเข้าใจมั้ย!"ป๊อปปี้กำชับ
 
 
 
 
 
"ทำไมอะ เมื่อกี้ชั้นอาบน้ำนายก็อยู่นะ><"ฟางพูดเเล้วฟน้าแดง
 
 
 
 
 
"ยกเว้นชั้น"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ทำไมต้องยกเว้นนาย นายเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ"ฟางพูดเเล้วมองหน้า
 
 
 
 
 
"ชั้นปลอดภัย"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"กล้าพูดเนาะ นายมันตัวอันตรายที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเจอเลยไอ้บ้า"ฟางว่า
 
 
 
 
 
"-_-"
 
 
 
 
 
"ชั้นไปทำกับข้าวเเล้ว"ฟางพูดเเล้วเดินหนีป๊อปปี้ออกมาจากห้องก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินตามา
 
 
 
 
 
"พุดมาได้ว่าตัวเองปลอดภัย"ฟางที่กำลังล้างผักก็พูดออกมา
 
 
 
 
 
"ทำไม"ป๊อปปี้ที่ยืนพิงประตูอยู่ก็พูด
 
 
 
 
 
"ขะ เข้ามาทำตั้งเเต่เมื่อไหร่"ฟางตกใจ
 
 
 
 
 
"ตั้งเเต่เธอบ่น"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ออกไปเลยนะ"ฟางไล่
 
 
 
 
 
"ออกไปชั้นก็ไม่รู้สิว่าเธอบ่นอะไรถึงชั้นบ้าง"ป๊อปปี้พูดเเล้วยักคิ้ว
 
 
 
 
 
"บอกให้ออกไปไง-0-"ฟางไล่อีก
 
 
 
 
 
"ไม่ไป"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ชั้นจะปาตัวกระหล่ำปีเดี๋ยวนี้แหละ"ฟางพูดเเล้วทำท่าจะปากระหล่ำปี
 
 
 
 
 
"กล้าทำชั้นงั้นหรอ ? ไม่กล้วเป็นแบบตอนอยู่บนห้อง ?"ป๊อปปี้พูดฟางนึกถึงตอนจูบกับป๊อปปี้ก่อนจะหน้าแดงออกมา
 
 
 
 
 
"พูดบ้าอะไรของนาย ไอ้โรคจิต ไอ้บ้ากาม"ฟางว่า
 
 
 
 
 
"คำก็โรคจิต สองคำก็บ้ากาม ถ้าชั้นเป็นแบบนั้นเธอไม่ได้มายืนตรงนี้หรอ ต้องนู้นๆ บนนู้น"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
 
"ไอ้ทะลึ่ง"ฟางว่า
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวก็ทะลึ่งจริงๆ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"อร๊ายยยยย ลามก ออกไปนะไอ้บ้า"ฟางพูดเเล้วดันป๊อปปี้ออก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
______________________________________________________________________________________
 
 
 
เม้นหน่อยน้าาาาา
 
 
ขอบคุณทุกคอมเม้น