พิสูจน์รัก จุมพิตหัวใจ..

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เหอะ พวกมึงหนีกูไม่รอดหรอก"เสียงชายคนนั้นพูดพร้อมเอาปืนมาจ่อฟางเเละป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"มองแบบนั้นโกรธกูรึไง"ชายคนนั้นพูดพร้อมมองไปที่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองด้วยสายตาดุดัน
 
 
 
 
 
"ผู้หญิงคนใหม่สวยดีนี่หว่า"ชายอีกคนที่ตามมาก็พูดขึ้นเเล้วมองฟางก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เเล้วดึงตัวฟางยืนขึ้นมา ป๊อปปี้จะเข้าไปช่วยเเล้วก็ถูกอีกคนจ่อปืนเข้ามาที่หัวทำให้ป๊อปปี้กลับไปนั่งชันเข่าเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
"โอ้ย นีชั้นเจ็บนะ"ฟางโวยวายเเล้วดิ้น
 
 
 
 
 
"เงียบหน่าสาวน้อย"ชายคนที่จับฟางพูด
 
 
 
 
 
"โอ้ยนี่ชั้นเจ็บตีนอยู่นะเว้ย แหกตาดูบางดิ จะดึงไปถึงไหนห๊ะ ไม่มีใครสั่งสอนรึไงห๊ะ! เสียมารยาทสุดๆ"ด้วยความที่เอาเเต่ใจของตัวเองฟางจึงวีนขึ้นทำให้ทั้งโจรเเละป๊อปปี้เหวอไปทันที ฟางเองก็ลืมคิดไปว่านี่คือคนที่จะทำร้ายเธอ
 
 
 
 
 
"นี่ปากดีนักนะน้องสาว"ชายคนที่ลากฟางพูดเเล้วเชยคางฟางขึ้นมา
 
 
 
 
 
"นี่เอามือสกปรกๆออกไปจากคางชั้นนะ เหม็นก็เหม็น ถามจริงๆเถอะเคยล้างมือบ้างมั้ยห๊ะ เเล้วนี้ก็ปล่อยชั้นได้เเล้ว ชั้นเจ็บตีนโว้ยยยยย"ฟางวีนใหญ่ ป๊อปปี้ก็ยิ่งเหวอ
 
 
 
 
 
"นี่ ถ้าเธอไม่หยุดพร่ามชั้นจะยิงเธอคงเเรก"ชายคนที่จ่อปืนใส่ป๊อปปี้หันมาว่าฟางทำให้ป๊อปปี้ได้โอกาสยิงเข้าไปที่ท้องเเล้วขาจนสลบไป
 
 
 
 
 
"เห้ย อย่าเข้ามาไม่งั้นนางนี่ตาย"ชายคนนั้นที่ลากฟางออกมาก็จับฟางล็อคคอ ฟางนึกขึ้นได้ว่านี่คือคนที่จะทำร้ายตัวเองก็ตัวสั่นด้วยความกลัวทันที
 
 
 
 
 
"ฮืออ ปล่อยชั้ยนะ"ฟางร้องได้เเล้วดิ้น
 
 
 
 
 
"นี่ อยู่เฉยๆไม่งั้นชั้นจะฆ่าเธอ"ชายคนนั้นพูดเเล้วถอยหลังไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
"ปล่อยผู้หญิงมา"ป๊อปปี้พูดเเล้วค่อยเดินเข้าใกล้
 
 
 
 
 
"ถอยไปนะมึง"ชายคนนั้นเล็งปืนขู่ป๊อปปี้ ทำให้ฟางใด้จังหวะ กัดไปยังเเขนที่ชายคนนั้นล็อคคออยู่
 
 
 
 
 
"โอ้ย นางนี่"ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธเเล้วเล็กปืนจะยิงฟางที่กำลังกระเพกมาหาป๊อปปี้
 
 
 
 
 
ปั้ง!
 
 
 
 
 
เสียงปืนดังขึ้น ทำให้ฟางตกใจจนกรีดร้องออกมาก่อนจะล้มลงเพราะเจ็บข้อเท้าเเต่ป๊อปปี้มารับไว้ทัน ชายคนนั้นที่โดนป๊อปปี้ยิงไปที่กลางหน้าผากก็ตายทันที
 
 
 
 
 
"เรารอดเเล้วใช่มั้ย ฮือออ"ฟางพูดเเล้วโผเข้ากอดป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"นี่เธอ พึ่งนึกขึ้นได้ว่ากลัวรึไง เมื่อกี้ยังวีนๆๆๆ พวกนั้นมันอยู่เลย เหอะ เธอนี่มันเเน่จริงๆ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
"ก็เจ็บจริงๆนิ ลากเอาๆ ชั้นก็คนนะ"ฟางพูดเเล้วหน้ามุ่ยก่อนจะมองรอบๆ
 
 
 
 
 
"เเล้วเราจะออกจากป่านี่ยังไง"ฟางหกันไปพูดกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
"ชั้นก็ไม่รู้ -_-"ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
"ห๊ะ อย่าบอกว่าเราหลงนะ ฮืออ ไม่!!"ฟางโวยวายเเล้วส่ายหัวไปมา
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เดินไปเดี๋ยวก็เจอทางเอง"ป๊อปปี้พูดเเล้วพยุงฟางขึ้น
 
 
 
 
 
"โอ้ยๆๆ เบาๆ เจ็บ"ฟางร้อง
 
 
 
 
 
"เดินไหวมั้ยเนี่ย"ป๊อปปี้พูดเเล้วมองเท้าฟาง
 
 
 
 
 
"ไหว มั้ง"ฟางพูดลังเล
 
 
 
 
 
"เห่อ มา"ป๊อปปี้พูดเเล้วหันหลังให้ฟางเเล้วย่อลงเล็กน้อย
 
 
 
 
 
"นายทำไรอ่า ปวดอึหรอ"ฟางถาม
 
 
 
 
 
"ชั้นไม่ตลกกับเธอหรอกนะ ขึ้นหลังชั้น"ป๊อปปี้พูด ฟางเหวอ
 
 
 
 
 
"จะขึ้นไม่ขึ้น"ป๊อปปี้พูด ฟางสะดุ้งตั้งสติ
 
 
 
 
 
"ขะ ขึ้นสิ หาได้ง่ายที่ไหนคนอย่างนายให้ชั้นขึ้นหลัง"ฟางพูดเเล้วกระโดดขึ้นหลังป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
"หนัก"ทันทีที่ฟางขึ้นป๊อปปี้ก็บ่น
 
 
 
 
 
"อร๊าายยยย หยาบคาย!"ฟางพูดเเล้วฟาดฝ่ามือไปกระทบหลังป๊อปปี้อย่างเเรง
 
 
 
 
 
"โอ้ยนี่เธอ ชั้นอุส่าให้เธอขึ้นหลังชั้นยังจะมาทำร้ายร่างกายชั้นอีก"ป๊อปปี้บ่น
 
 
 
 
 
"อยากมาหยาบคายกับชั้นก่อนทำไมละ เดินไปสิ"ฟางพูดเเล้วกอดคอป๊อปปี้ ป๊อปปี้ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ปืนมีลูกกระสุนกี่ลูก"แก้วขยับเข้าใกล้เเล้วเข้าไปกระซิบโทโมะ
 
 
 
 
 
"ก็ยังไม่ได้ใช่ เธอคิดจะทำอะไร อย่าคิดเด็ดขาดเธอไม่มีทางยิงพวกมันรวดเดียว 5 คนได้หรอก"โทโมะกระซิบกลับ
 
 
 
 
 
"กระซิบอะไรกันวะ หรือว่าจะสั่งลา ฮ่าๆ"ชายคนที่ยืนอยู่หน้าสุดพูด โทโมะมองด้วยความโกรธ
 
 
 
 
 
"ใช่ ชั้นจะสั่งลากัน พวกนายช่วยออกไปหน่อยได้มั้ย อยู่กันเยอะๆแบบนี้ชั้นก็เขินเป็นเหมือกันนะ"แก้วพุด
 
 
 
 
 
"คิดอะไรอยู่จ้ะน้องสาว ถ้าพวกพี่ออกไป มันคงจะไม่ส่งผงดีให้พวกพี่นักหรอก"ชายคนนั้นพูด
 
 
 
 
 
"งั้นก็ให้พี่อยู่เฝ้าสิจ้ะ ถ้าอยู่กันเยอะเเบบนี้เเล้วชั้นกับนายนี่จะสั่งลากัน มันก็อายนะ"แก้วพูดอ้อนๆ โทโมะมอง งงๆ
 
 
 
 
 
"เห้ยพวกมึง ตามใจน้องคนสวยเข้าหน่อยสิว่ะ ออกไปก่อนกูเฝ้าเอง"ชายคนนั้นหันไปสั่งเพื่อนๆของมันอีก 4 คน 4 คนนั้นมองก่อนจะเดินออกไปห่างๆ
 
 
 
 
 
"มีที่เก็บเสียงมั้ย"แก้วกระซิบ
 
 
 
 
 
"ก็อยู่ด้วยกันกับปืนที่อยู่หลังชั้น"โทโมะกระซิบตอบ
 
 
 
 
 
"สั่งลากันเสร็จรึยัง พี่ว่าน้องน่ะ น่าจะไปกับพวกพี่นะ"ชายคนนั้นเดินเข้ามาเชยคางแก้วเเต่แก้วสะบัดหนี
 
 
 
 
 
"เอ่อ ก็ดีนะค่ะ ชั้นเองก็ยังไม่อยากตาย"แก้วพูดพรางย้ายปืนจากข้างหลังโทโมะเหน็บไว้หลังกางเกงตัวเองเเทน
 
 
 
 
 
"งั้นก็มากับพี่ดีกว่า"ชายคนนั้นพูดพร้อมจับแก้วลุกขึ้นก่อนจะเล็งปืนไปที่โทโมะ เเต่ก็ต้องล้มพับอาบเลือดลงไป เพราะแก้วใช้ปืนที่หยิบมาจากโทโมะด้วยที่เก็บเสียงทำให้เสียงจากปืนออกมาๆม่มากนัก เเต่มันทำให้ลูกน้องทั้ง 4 คนนั้นไม่ได้ยินเเล้วจึงรีบมาประครองโทโมะ
 
 
 
 
 
"เเสบนักนะเธอ"โทโมะพูดพรางเอามือโอบคอแก้วก่อนที่แก้วจะค่อยๆพยุงโทโมะไป
 
 
 
 
 
"อย่าพูดมากน่า รีบเดินก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว"แก้วพูดเเล้วพายายามเร่งฝีเท่าเต็มที
 
 
 
 
 
"เห้ยพี่ พวกมันจะสั่งลากันเสร็จรึยัง"เสัยง 1 ในสีคนนั้นพูดขึ้น ทำให้แก้วเเละโทโมะรีบเร่งฝีเท้าเต็มที่
 
 
 
 
 
"เห้ยพวกมึงมันหนีไปเเล้วตามมันไปเร็ว"ชายคนที่เดินเข้ามาเห็นคนที่เเก้วยิงก็เรียกลูกน้องเเล้ววิ่งตามหาแก้วเเละโทโมะ แก้วเเละโทโมะก็เร่งฝีเท้าเต็มที่
 
 
 
 
 
"เห้ยพวกมันอยู่นั่น"แก้วเเละโทโมะที่กำลังจะข้ามน้ำตกไปอีกฝั่งก็หันมา ก่อนจะรีบเเดิน เเต่พวกนั้นก็เข้ามาใกล้ตัวซะก่อน
 
 
 
 
 
"หยุด ยังไงวันนี้พวกมึงก็ไม่รอด"ชายคนนึงพูดเเล้วเล็งปืนมาที่แก้วเเละโทโมะเช่นเดียวกันอีก 3 คน
 
 
 
 
 
"เอาไง"แก้วหันไปกระซิบถามโทโมะ โทโมะมองลงไปข้างลางซึ้งเป็นน้ำก็หันมากระซิบแก้วกลับ
 
 
 
 
 
"กระโดด"โทโมะพูด
 
 
 
 
 
"ซุบซิบอะไรกันวะ หมดเวลาเเล้วไอ้วิศว"ชายคนนึงในนั้นพูด
 
 
 
 
 
"โดด"โทโมะพูดเสียงดังก่อนจะจับมือแก้วกระโดดลงไปพร้อมกัน
 
 
 
 
 
ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง !!!
 
 
 
 
 
เสียงปืนยิ่งเข้ามาในน้ำ เลือดของโทโมะจึงลอยขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
_______________________________________________________________________________________
 
 
 
ขอโทษน้าาา ที่เมื่อวานไม่ได้อัพ เเต่เดี๋ยวชดเชยให้ 5555
 
 
ถ้าอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง เม้นกันหน่อยน้าาาาาา เม้นเยอะก็อาจจะมาอัพให้เร็ว 555