ดื้อนักเดี๋ยวรักซะเลย

---12.00 น.---
POPPY SAY
"หิววววววววววว" ไอ้พายุร้องเสียงดังลั่นห้องที่พวกผมเอาไว้หลบน้องๆ
"รอก่อนดิว่ะเมิง" ไอ้กี้บอกพลางทำหน้าบึ้ง
"จริงๆนะเนี้ย โคตรหิวอ่ะ เพิ่งสอบเสร็จด้วยนะเนี้ย" ผมเสริมขึ้นเบาๆ
"คือว่า..."เนิร์ดพูดขึ้นเบาๆตรงหน้าห้อง
"หื้อ? ว่าไงเนิร์ด เราหิวมากๆเลยนะ จะกินเนิร์ดได้อยู่แล้วเนี้ย" ไอ้พายุพูดออกมาทันที
"เอ่อ...คือ...ข้าว...หมด" เนิร์ดบอกเบาๆก่อนจะก้มหน้า
"ห่ะ!!!ว่าไงนะ!!!" เสียงพี่ว้ากทั้งห้องรวมถึงผมประสานเสียงเป็นเสียงเดียวกันทันที อย่างอึ้งอ่ะ!
"แล้วจะทำไงอ่ะ" พี่น้ำตาลถามเบาๆ
"ก็คงต้องไปทานที่โรงอาหารอ่ะค่ะพี่น้ำตาล" เนิร์ดบอกเบาๆ
"ว้า งั้นวันนี้ก็หลบน้องไม่ได้อ่ะดิ" ไอ้กี้พูดเบาๆ
"แต่ที่กรุกลัวที่สุดว่ะ ว่า...น้องบางคนแมร่ง จะชี้เราให้เป็นตัวประหลาด" ไอ้นัทพูดขึ้นมาอีก ไอ้ห่านี้มันแคร์คนรอบข้างเว่อร์อ่ะครับ
"เออ จริง" ไอ้พายุบอกเสริม
"ช่างแมร่งดิ เราก็ปั้นหน้านิ่งๆดุๆโหดๆเข้าไว้ ผู้หญิงก็อย่ายิ้มนะ แค่นี้น้องมันก็ไม่กล้ามายุ่งแล้ว" ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน
"เออจริง แล้วเราก็รวมตัวเป็นก๊วนนะ แมร่งจะดูใหญ่น้องก็ไม่กล้าเฉียดใกล้แล้ว" ไอ้กี้บอกยิ้มๆ
              ผมและพวกพี่ว้ากคนอื่นก็เริ่มเดินออกจากห้องไปโรงอาหาร ระหว่างทางพวกเราทุกคนไม่พูดอะไรกันเลย ซึ่งผมกับพี่ตาลเดินนำหน้าพวกว้ากทุกคนมาอย่างนิ่งๆ เดินผ่านี่ไหน น้องี่กำลังหัวเราะถึงขั้นเงียบและรีบลุกขึ้นยืนไหว้พวกผมทันที ซึ่งพวกผมก็ไม่ได้ยืนรับไหว้น้อง พวกผมก้าวฉับๆเดินไปสั่งอาหารและนั่งโต๊ะตัวที่ยาวที่สุดทันที
---15 นาทีผ่านไป---
              พวกพี่ว้ากเริ่มหายไปกันเกือบหมดเหลือแต่พวกที่สนิทจริงๆ พวกผมก็กินอะไรเสร็ตหมดแล้วแหละครับ ตอนนี้ก็นั่งคุยกันเรื่องที่พักที่จะไปรับน้องนอกสถานที่นั่นแหละ พวกเราคุยกันเงียบๆ เหมือนสุมหัวคุยมากกว่า และตอนนี้ก็โอเคสรุปรวบรวมหมดแล้ว พี่น้ำตาลจดไวอย่างกะจดเลคเชอร์แน่ะ ฮ่าาาาาา 
"พายุขาาาาาาาาาาาาาาา" เสียงแหลมที่ถูกดัดให้หวานดังขึ้นลั่นโรงอาหาร พวกรุ่นน้องอยู่กันแต่ไปหมด ไอ้เจ้าของชื่อนี่สะดุ้งเฮือกก่อนจะค่อยๆหลบๆเดินออกไป เหลือฝาแฝดมันที่ไปซื้อน้ำ
"พายุอ่ะ" 'วายุ' ถามเบาๆ
"พายุขาาาาา"