กว่าจะรู้ว่าเรารักกัน

 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘เห้ออ!! ไปกันหมดเลยย’’ ฟางถอนหายใจเป็นครังที่ 100 กว่าๆเพราะหลังจากสองคนนั้นโดน
พยาบาลเข้ามาว่าพี่ป๊อปก็ขอตัวกลับไปทำงาน ส่วนป๊อปปี้ก็ต้องไปรับแม่ที่สนามบินตอนนี้ก็เลยไม่มี
ใครอยู่เป็นเพื่อนเธอแต่ก็ยังดีพี่ป๊อปบอกว่าจ้างพยาบาลพิเศษไว้สักพักคงเข้ามามั้ง และสักพัก
ประตูก็เปิดออกพร้อมกับนางพยาบาลท่านหนึ่งเดินมาหาฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ใช่พยาบาลที่พี่ป๊อปให้มาอยู่ด้วยหรือป่าวค่ะ’’ ฟางที่เห็นว่าพยาบาลเดินเข้ามาในห้องก็ถาม
พยาบาลคนนั้นพยักหน้าแต่ทำไมต้องปิดปากด้วยน่ะหรือเขาจะเป็นหวัด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘เอ่อ คุณฟางทานยาก่อนน่ะค่ะ’’ พยาบาลคนนั้นพูดและนำยามาให้ฟางกิน ฟางรับยาและนำเข้า
ปากและรีบดื่มน้ำตามทันที ก่อนที่รู้สึกมึนๆหัวและเห็นภาพรางๆ ฟางสบัดหัวแต่ก็ยังไม่หายมึนนี้
ฉันกินยาอะไรเข้าไปเนี้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘คุณฟางค่ะ เป็นอะไรค่ะคุณฟางคุณฟางๆๆ’’ พยาบาลคนนั้นเขย่าตัวฟาง เมื่อฟางหันมามองพบว่า
พยาบาลคนนั้นคือแคทก่อนที่จะสลบไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘คุณฟางๆ หึ สลบจนได้ พวกนายเข้ามาได้ละเอาตัวนังนี้ไปเร็วด้วย่นะ’’ แคทที่อยู่ในชุดพยาบาล
พูดและเอาผ้าปิดปากออกก่อนที่จะเรียกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกให้มาจับตัวฟางไปทันที หึ หลังจากนี้
แกจะต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนฉันนังฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘กวิน ฉันฝากไว้ที่คุณก่อนนะเดี่ยวฉันเข้าไปจัดการมันเอง ’’ แคทเพื่อเห็นว่าพวกนั้นเอาฟาง
ขึ้นรถไปแล้วก็รีบโทรบอกกวินทันทีก่อนที่เธอจะรีบขับรถออกจากโรงบาลที่นี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘อืออ พี่ป๊อป’’ ฟางที่ได้สติค่อยๆลืมตาขึ้นมาและมองไปรอบๆห้องที่นี้ที่ไหนไม่ใช่ที่โรงบาลนี้และ
ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงหรือว่า คุณแคทเมื่อกี้นี้ ฟางที่คิดก็รีบกลัวก่อนที่จะสังเกตุตัวเองว่าเธอถูกลามโซ
เอาไว้ที่ขาจึงทำให้เธอเดินไปเปิดประตูไม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ช่วยด้วย ฮืออ ใครก็ได้ช่วยด้วยย ฮึก’’ ฟางร้องไห้และมองไปรอบๆห้อง ห้องนี้เป็นห้องมืดๆมีไฟ
แค่หน้าประตูดวงเดี่ยว แล้วฉันจะทำยังไงดีพี่ป๊อปจะรู้หรือป่าวว่าเราอยู่นี้ ฮืออ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ปัง!!!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ตะโกนอะไรหนักหนาจ้ะ สาวน้อย’’ เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ฟางต้องเงยหน้าขึ้นไปดู กวินเดิน
เข้ามาและพูดอย่างเจ้าเล่ห์กับลูกน้องอีก 2 คน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฮือออ ปล่อยฉันไปเถอะน้าา ฮืออ’’ ฟางร้องและพนมมือไหว้กวินเพื่อวังว่าเขาคงสงสารแต่กลับ
ไม่ใช่เลย กวินยิ้มมุมปากก่อนจะนั้งยองๆมองหน้าฟางที่มีน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้างและลูบแก้ม
เนียนฟางแต่ฟางสบัดออก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฉันน่ะปล่อยเธอไม่ได้หรอกสาวน้อย’’ กวินพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฮือออ ฉันจะเรียกพี่ป๊อปให้มาจัดการพวกนายไอ้พวกชั้ว ฮืออ’’ ฟางพูดตะคอกใส่หน้ากวิน แต่
กวินยิมเยาะเพราะเขาคิดว่ายังไงเธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘หรออ ตอนนีผัวเธอจะรู้หรือยังน้าา ว่าเธอถูกจับมาอยู่นี้’’ กวินพูดเยาะๆ ทำให้ฟางร้องไห้เข้า
ไปใหญ่และหนักขึ้นด้วยความกลัวว่าจะไม่มีใครมาช่วยเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฮืออออ จับฉันมาทำไม จับมาทรมานฉันให้ตายหรอห้ะ ฮือ’’ ฟางพูดประชดพวกกวินและหันไป
มองหน้ากวินอย่างไม่เกรงกลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ที่จริงฉันอยากจะฆ่าแกด้วยซ่ำนงฟาง แต่ฉันว่ามรมานแกให้ตายทั้งเป็นดีกว่า’’ อยู่ก็มีเสียงแทรก
เข้ามาจากทางประตูทั้งฟางทั้งกวินและลูกน้องอีกสองคนหนไปมองและฉันต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็น
คนเข้ามา แคท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ตกใจฉันหรอ ไม่ต้องตกใจหรอกน่ะเพราะฉันจะทรมานแกอีกนาน’’ แคทเดินเข้ามาหาฟางและพูด
เยาะๆใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘โอยๆๆ อะไรเนี้ยงานเยอะขนาดนี้จะไปหาฟางตอนเย็นได้ไหมเนี้ยย’’ เสียงป๊อปบ่นอยู่ในห้อง
ทำงานกับงานกลองเท่าภูเขาตรงหน้าเพราะเมื่อตอนกลางวันหนีไปหาฟางที่โรงบาลเลยทำให้มีงาน
ที่ต้องเครียร์เหลืออยู่บานเลยแล้วจะไปหาฟางได้ไหมเนี้ยโอยๆๆๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘คุณป๊อปข๋า บ่นอะไรไปยันข้างนอกเลยค่ะเนี้ย’’ จินนี่เดินเข้ามาพูดบอกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘นี้จินนี่ คุณเอางานอะไรมาให้ผมเยอะแยะเนี้ยขอบอกเลยน่ะเย็นนี้ผมต้องไปที่โรงบาลน่ะและนี้
ดูงานผมไม่รู้ละผมให้คุณเอาไปเคลียร์ให้เส็จส่วนไอ่พวกเซ้นผมเซ็นหมดแล้วนอกนี้ผมให้คุณทำน่ะ
ห้ามแต่ด้วย’’ ป๊อปปี้พูดยาวเหยียดเมื่อเห็นจินนี่เข้ามาจนจินนี่อ้าปากค้างและหันำปดูงานและต้องตา
โต โอ้โห้เยอะขนาดนี้เลยหรอเนี้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘เอ่อ แต่คุณ ปะ...’’ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ห้ามแต่ เดี่ยวให้โบนัสเพิ่มตกลงน่ะ’’ ป๊อปปี้พูดดักจินนี่เพราะรู้ว่าเจาตัวต้องไม่ทำแน่ๆเพราะงาน
มันเยอะมากกกกกกกกกกกกกก (ไรเตอร์ให้คิดว่ามันเยอะมากน่ะค่ะ)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ห้ะ โบนัสเพิ่มโห่งานแค่นี้จิ้มๆค่ะมาเดี่ยวจินนี่เอาไปทำให้น่ะค่ะคุณป๊อปไปหานัง เอ่ย คุณฟาง
เถอะค่ะ อย่าลืมโบนัสน่ะค่ะเดี่ยวจินนี่ทำให้ค่ะ’’ จินนี่พูดและรีบยกงานไปทำทันที ป๊อปปี้ที่เห็นว่า
ไม่มีงานแล้วก็รีบตรงรถไปที่โรงบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฟางจ๋าาาาาาา พี่มะ...อ้าวไปไหนของเขาน่ะสงสัยอยู่ในห้องน้ำมั้ง’’ ป๊อปปี้พูดและเดินไปดูใน
ห้องน้แต่ก็พบความว่างป่าวไม่มีวี่แววฟางเลย จึงออกไปถามพยาบาลว่าย้ายห้องไปไหนหรือป่าว
แต่พยาบาลบอกไม่ได้ย้ายแล้วฟางไปอยู่ไหนน่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 ‘ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตัวอะ..’ ตื้ด!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฮัลโหลฟาง ฟางอยู่ไหนครับพี่มาหาไม่เจอเนีย’’ ป๊อปปี้พูดเสียงอย่างดีใจเมื่อเห็นเบอร์ที่หน้าจอ
ขึ้นเป็นเบอร์ฟางแต่ทำไมเขาได้ยินเสียงเหมือนฟางร้องไห้ละ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (ฮึก พี่ป๊อป ช่วยฟางด้วย ฮืออ)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฟางๆๆ ฟางอยู่ไหนอะแล้วร้องไห้ทำไมครับ’’ ป๊อปปี้พูดน้ำเสียงเป็นห่วงและเริ่มกังวลใจแล้วว่า
เกิดอะไรขึ้นกับฟางหรือป่าว แล้วตอนนี้ฟางอยู่ที่ไหนแล้วใครทำอะไรให้ฟางร้องไห้เมื่อป๊อปคิดได้
อย่างนั้นก็รีบถามฟางด้วยอากาณ์รีบร้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 (ฮือ พี่ป๊อปฟางถูกคุณ กรี๊ดดดดดดดดดดดด) ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงฟางกรี๊ดก็ร้อนใจเขาไปอีกก่อนที่
จะถามฟางด้วยอากาณ์ร้อนรนแบบสุดๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ‘‘ฟาง เป็นอะไรฟางอยู่ที่ไหน ฟาง ฟาง ฟาง! โธ่เว้ย’’ ชายหนุ่มพยายามพูดแต่ไม่มีเสียงตอบ
รับและเมื่อดูก็พบว่าตัดสายไปแล้ว
 
 
 

 
 
 
่ขอโทษจริงๆน่ะค่ะที่ไม่ได้อัพเลยพอดีโน็ตบุลเราลืมไว้ที่บ้านลุงเราเลยอัพไม่ได้เรย
ตอนนี้ก็ต้องมาอัพที่ทำงานพ่ออยู่แต่ไม่ต้องห่วงน่ะค่ะ ไรเตอร์จะอัพจบเรื่องแน่นอนค่ะ
ติดตาม เม้น โหวต ให้ไรเตอร์ด้วยน่ะค่ะ