ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

 
     ทันทีที่มาถึงงานศพของนายทัพ  ผมเห็นพี่เกรทกับพรีมยืนรออยู่  เบลล่าเห็นญาติๆ
ของนายทัพเเล้วคุยด้วยกันซักพักใหญ่  เบลล่าหน้าซีดทันที 
"นี่ก็หมายความว่า...งานศพ งานศพพี่ทัพ  ใช่ไหมพรีม" เบลล่าเขย่าไหล่พรีมทั้งน้ำตา
"ใช่เบลล่า"
"เมื่อคืนใช่ไหม  เบลยังคุยกับพี่เขาอยู่เลย  อย่างที่คุณป้าบอก
ถ้าพี่ทัพไม่ออกมากินข้าวกับเบล เรื่องมันคงไม่เกิดขึ้น" 
   ผมขยับเข้าใกล้เบลล่า  เเล้วกอดเธออย่างเเน่น  ผมได้ยินเสียงร้องไห้เบลชัดเจน
"ไม่มีอะไรเเล้วนะเบล  ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเล้วนะ"  ผมลูบผมเบลล่าอย่างเบาๆ
"เบลเสียใจค่ะพี่เจมส์...เบลเสียใจ"
     ผมกอดเเน่นขึ้น  นี้ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม 
 
  .........
 
     เสียงสะอื้นของเบลเริ่มหายไป  มือที่เกาะหลังผมเเน่เริ่มคลายลง 
เบลล่ามองพี่เกรท  มองพรีม  มองผมสลับกันไปมา  เเล้วจู่ๆเบลล่าก็วิ่งไปที่รถ
"เบลล่า  เบลล่าจะไปไหน  กลับมาก่อน" พรีมตะโกนเรียกเบลล่า 
 
  เบลล่าสตาร์ทรถ เตรียมจะขับออกไป ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูรถผังคนขับ เเต่เบลล่าล็อก
"เบลล่า  เปิดประตูให้พี่ก่อน" ผมเคาะกระจก  โชคดีที่รถยังไม่ขับออกไป
      เบลล่าหันมามองผมทั้งน้ำตา  ผมเเบมือเเนบกลับกระจก  เบลค่อยๆเอามือเเนบตรงกับผม
เราสองคนจ้องหน้ากัน
"ขอเบลอยู่คนเดียวซักพักนะคะ...พี่เจมส์" 
    เบลล่าหันกลับ  เเล้วรถค่อยๆเคลื่อนออกไป 
"เบลล่า  เบลล่า!!" ผมเคาะประตูเเรงขึ้น
     
      เบลล่าไม่มองหน้าผม  รถเริ่มเคลื่อนเร็วขึ้น  สุดท้ายผมก็ตามไม่ทัน 
 
"นายตามไปสิ " พี่เกรทตบไหล่ผม
"พี่เจมส์ไปกับพวกเราเถอะค่ะ  เบลคงไปคอนโดฯ"
 
      ผม  พี่เกรท พรีม รีบขึ้นรถเเล้วมุ่งหน้าไปคอนโดฯเบลล่าทันที
 
   ....คอนโดฯเบลล่า....
 
       เมื่อผมมาถึงผมรีบหาตัวเบลล่าทันที  ทั้งห้องนอน  ห้องน้ำ  ห้องครัว  ผมไม่เห็นเเม้เเต่เงา
ใจผมหายทันที  ผมหาตัวเธอเหมือนคนบ้า  โทรหาเป็นไม่รู้กี่สิบสายก็ไม่รับ
คิดสิไอ้เจมส์ว่าต้องทำยังไง  ผมได้เเต่นั่งเครียดข้างเตียงเบลล่า
"นายอย่าเพิ่งเครียดสิ  ค่อยๆคิด" พี่เกรทเดินมานั่งข้างๆผม
"มันต้องมีซักทีที่เบลล่าไป " พรีมพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก พยายามโทรไปหาเบลล่าตลอด
 
      สายตาผมเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง ผมหยิบมันขึ้นมาเเล้วสังเกตเห็นตัวอักษร
ที่ปักข้างตุ๊กตาตัวนี้  ทำให้ผมจำได้ทันทีว่าเคยซื้อให้เบลล่าเมื่อหลายปีก่อน
มีกรอบรูปอยู่ข้างหลังตุ๊กตา  ภาพ...มันเป็นภาพหาดทรายสีขาวคู่กับบ้านหลังหนึ่ง
เเละ...เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ ยืนอยู่  มีข้ออความเขียนไว้ใต้ภาพว่า
 
           ' ฉันชอบทะเล ทะเลที่นี้ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ  เเละหายเศร้า
                 ฉะนั้นเมื่อฉันเศร้าฉันจะไปทะเลที่นี้เสมอ
                                                   
                                                             ราณี  เเคมเปน
                           บ้านพักตากอากาศที่หัวหิน ตอนอายุ 12 ปี  "
 
       หลังจากผมอ่านข้อความนี้  ผมเเทบจะกระโดดออกมาด้วยความดีใจ
"พี่เกรท  พรีม  ผมรู้เเล้วว่าเบลล่าอยู่ที่ไหน"
 
 
 

 
      ติดตามตอนต่อไปนะ  ใกล้จะจบเเล้ว  คอม+เม้น  กันเยอะนะ