ระยะเวลาเเห่งกาลรอคอย

 
 Bella Part
"เบลล่า  ฉันจาภัส อยู่ในร้านเบเกอรี่ตามนัด มาไวๆล่ะ รอนานเเล้ว" เสียงพรีมรอดออกมาตามสาย
ในขณะที่ฉันขับรถอยู่  วันนี้ฉันนัดเพื่อนๆมาหาของกิน อร่อยๆร้านเปิดใหม่ย่างธุรกิจ
หลังจากฉันเคลียร์ข้าวของเพื่อเตรียมตัวย้ายไปสำนักงานใหญ่ "ตอนนี้กำลังหาที่จอดอยู่พรีม เเป๊ป"
ฉันมองทางผ่านกระจกที่ติดฟิล์มหนาทึบดูสภาพที่จอดรถ ก็มีวางว่างนิดหน่อย...
"จอดเเล้วจ้า ใจ
เย็นๆเดี๋ยวเดินเข้าไปนะ"
  
   ฉันเดินผ่านผู้คนที่เดินสวนไปมา  ใกล้ๆร้านมีของตบเเต่งน่ารักๆสไตน์อิตาลี ฉันชมนกชมไม้อยู่นาน
เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังมีสายตาเเห่งความหวังมองมาที่ฉันผ่านผู้คน มันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน
ฉันได้เเต่ยืนมองอยู่นาน พอฉันได้สติ ก้หลับหน้าเหมือนตอนที่อยู่สนามบิน ครั้งนี้เขาเดินตามมา
อย่างติดๆ เเล้ววิ่งมาหยุดที่หน้าฉัน
"เบลล่า...." เขาเรียกฉันอยู่ตรงหน้า
"คุณอีกเเล้ว" ฉันพูดไปอย่างเย็นชาไม่ใส่ใจ ทำเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหนีเอาตัวรอด
เเต่ไม่ทันกดหาเบอร์  เเขนฉันก็ถูกคว้าไป
"กลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่...ทำไมพี่ไม่รู้"พี่เจมส์พูดเสียงค่อย
"ฉันไม่รู้จักคุณ!!!"
เนื่องจากเเถวนี้ไม่มีคนเท่าหน้าร้าน ฉันเลยพูดเสียงดัง
"ทำไมเราถึงไม่พูดด้วยกันดีๆ" ทันใดนั้นพี่เจมส์ก็รอบเอวฉันเข้ามาสู่อ้อมกอด
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ชิด ฉันหลับตาปี๋
"ปล่อยนะ!!! ฉันบอกเเล้วไงว่าฉันไม่รู้จักคุณ"
  ฉันรวบรวมเเรงสุดท้ายของฉันดันหน้าอกของเขาอย่างเเรง เเล้วรีบวิ่งไปจากตรงนั้น
 
     ในใจฉันคิดว่าเขาคงลืมฉันไปเเล้ว  เเต่ทำไมเขาถึงจำฉันได้  ในหัวได้เเต่คิด
 ในขณะที่เดินไปหน้าร้านเบเกอรี่เเล้วพรีมก็บอกมือเรียก
 
........สำนักงานใหญ่.........
"เชิญคุณราณี เเละคุณรนิดาที่ห้องท่านรองประธานค่ะ"
   วันนี้เป็นวันเเรกที่ได้เข้าสำนักงานใหญ่  ฉันเเละพรีมเดินเข้าห้องพร้อมเลขาเดินนำ
พีมกับฉันนั่งหน้าโต๊ะของรองฯ "อีกสักพักคงมาค่ะ ลงหน่อยนะค่ะ" เเล้วเธอก็ออกจากห้องไป
  
     วันนี้ฉันเเต่งตัวดูดีหน่อย ^_^ ถ้าหัวหน้าที่ฉันไปทำงานด้วยเห็นจะได้ไม่โดนไล่ออก-_-"
 
   ฟึ่ป.........
  เสียงประตูดังขึ้น  ฉันได้เเต่ก้มหน้าเพราะในหัวพยายามนึกว่าต้องเจอคนเเบบไหน
คงเเบบ...ผู้ชายย่างเข้า50ตอนปลาย รอยยิ้มใสๆ เป็นมิตร
"เอ้า...พี่เจมส์สวัสดีค่ะ^_^"
พรีมพูดขึ้น ทำเอาฉันเงยหน้ามาอย่างเร็ว
"สวัสดีครับ...น้องพรีม"
  เขาทักทายพรีม เเล้วมองมาหาฉันอย่างอ่อนโยน ฉันได้เเต่มองหน้าพรีมสลับไปมา
เพราะความไม่เข้าใจ
"สวัสดีครับ เบลล่า"
เขาทักทายฉัน ทำเอาเรียกสติฉันให้ตื่น
"เบลล่า เบลล่าก็รู้จักกับ..."
"ฉันจะลาออก!!!"
ฉันพูดเเทรกพรีม ลุกขึ้นมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"เบลล่านั่งลง เป็นอะไรไป" พรีมเรียกสติฉันอีกครั้ง
"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะเบลล่าได้ทำสัญญากับบริษัทเราเเล้ว" เขาพูดเเบบสบายๆ
  ฉันได้เเต่นิ่งพูดอะไรไม่ออก เผลอลืมสัญญาอีกเเล้วหรอเนี่ย
"วันนี้ทำงานวันเเรก ยินดีต้อนรับครับ"
 
ติดตามตอนต่อไปนะ
ขอโทษนะที่อัพช้าไปหน่อย ติดสอบ  จะพยายามอัพบ่อยๆ
อย่าลืม คอม+เม้น กันนะ